Δε ζηλεύω, εκείνω το δέντρο...

Με το που τελείωσε το τραγούδι, σηκώθηκα. Ήταν ένα τραγούδι του Ψαραντώνη, «Ζηλεύω εκείνο το δέντρο», λέγεται.

Καπνίζοντας λίγη (νόμιμη) μαριχουάνα στο διπλανό δωμάτιο και κοιτώντας έξω από το παράθυρο, αναλογίστηκα τι είχε αυτός ο άνθρωπος. Είχε ένα δέντρο να «κοιτάει», μάλλον σε μια πλαγιά, σε κάποιο βουνό, κάπου στην Κρήτη.

Φυσικά ζήλεψα, ψυχοπλακώθηκα (η θέα που είχα ήταν ένα συνεργείο).

Δε μου φάνηκε παράξενο λοιπόν, που κατέφερε να γράψει τούτο το τραγούδι. Ήταν τυχερός, είχε την φύση να της «μιλάει» (είναι γεναιόδωρη η πουτάνα).

Και εγώ, παραδομένος (ξανά), στα urban αδιέξοδα μου (μαζί με την απόλαυση που αυτά προσφέρουν).

Ξαφνικά όμως, παρατήρησα το δέντρο, αυτό που στέκεται λίγο μπροστά από το ρημαγμένο (θα κλείσει σε λιγότερο από δύο μήνες) συνεργείο. Είναι το μοναδικό.

Είχα και εγώ λοιπόν κάτι. Ένα δέντρο. Σαν και το δικό του. Τι σημασία είχε που αυτός είχε πολύ περισσότερα δέντρα να κοιτάει στραβολεμιάζοντας;

Είχα το συνεργείο, αυτό που θα ‘ρθει να βρει κάποτε και αυτός, εδώ που βρίσκομαι τώρα (εκτός κι αν είναι έξυπνος και το «δημιουργήσει», το αναπαραστήσει στο νου του από αυτά που είναι σε θέση να μεταλάβει, κει που στέκεται∙ το ίδιο έκανα και εγώ και ξεμπέρδεψα, μια και καλή, με τις ονειροπόλες ακροβασίες του μυαλού μου).

Γι’ αυτό και ήμαστε το ίδιο. Και ο πόνος μας ο ίδιος είναι, πόνος που προκύπτει από αυτό που δεν φανερώνεται μπροστά στα μάτια σου, όσο και αν στραβολεμιάσεις.