Ο Δρόμος των Ονείρων και ένα ακόμα δίλημμα: να κοιμηθεί κανείς ή μήπως να «ξυπνήσει»?

-->

Ενθυμήθην πρόσφατα τον Γουλιέλμο τον Μπάροουζ να ομιλεί περί ονείρων. Έλεγε τα δικά του∙ πάντα έτσι έκανε αυτός, μιλούσε την (ολο)δική του Γλώσσα, αυτή που δεν είναι Γνώση αλλά περιπέτεια – σε πείσμα των στρουκτουραλιστών και των θεωριών τους που έφεραν το τρίπτυχο Language-Knowledge-Power στο προσκήνιο.

Μέσα από αυτήν την συρραφή (φαινομενικά και μόνο) ασυναρτησιών, εικόνων, καταστάσεων, και αγωνιών, εμφανίζονταν εικόνες από το μέλλον (σου). Γεγονότα που δεν είχαν φθάσει, εμπειρίες που δεν είχες γευτεί έως τώρα, πράγματα που δεν είχαν πάρει σχήμα ακόμη, εμφανίζονταν, - εκεί! -, στα όνειρα σου.

Ταξίδι στο χωροχρόνο δηλαδή. Χώρος, το κρεβάτι του ύπνου, σ’ αυτό που μεταφορικά βρίσκεται μόνιμα το σύνολο (σχεδόν!) του ανθρώπινου είδους μιας και κοιμάται όρθιο∙ κατά συνέπεια η όποια έννοια του χώρου ακυρώνεται, αιωρείσαι στο κενό – τι κι αν φτάσεις από Λάρισα στη Νέα Υόρκη, να μην κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου είναι το θέμα. Χρόνος, το μέλλον φυσικά.

Αναρωτιέμαι πως ακριβώς πρέπει να το εκλάβουμε τώρα αυτό. Ζήσε την ζωή σου σαν όνειρο? Ή, μήπως σαν «όνειρο»? Τέλος, μήπως απλά εννοούσε να συγκεντρώθουμε μόνο στα λεγόμενα του αφήνοντας κατά μέρους τους (πάντοτε πρακτικούς) «οδηγούς ζωής»?

Α) Αν η τρίτη  περίπτωση ισχύει, τότε είναι ok. Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε τις συνήθειες μας.

Β) Αν η δεύτερη περίπτωση είναι η αληθής, τότε δεν μένει παρά να ζήσουμε την ζωή σαν «όνειρο». Τούτο θα σήμαινε «ονειρικά», όμορφα, μεγαλοπρεπώς (χωρίς εκπτώσεις σε φιλοδοξίες και επιθυμίες) μιας και σύμφωνα με το σοφό λαό η λέξη όνειρα ισούται μια υπέροχα πράγματα και γι’ αυτό άλλωστε την συναντάμε συχνά στα παραμύθια. “Πως ήταν το ταξίδι σου? Άσε... «όνειρο»”, δε λέμε?

Γ) Αν η πρώτη περίπτωση είναι και η τυχερή, μάλλον δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να «τρελαθούμε». Ααυτό σημαίνει, να διαγράψουμε από την μνήμη μας μια σειρά από λέξεις όπως π.χ. λογική, νόρμα, κανονικότητα, ηθική, κανόνας. Ζώντας κατα αυτό τον τρόπο, δε μπορεί παρά (σύμφωνα με μια παντελώς αυθαίρετη και υποκειμενική λογική) να εξυψωθείς σε άλλα επίπεδα, να υπερβείς τα όρια της Γνώσης που σου παρέχεται, να γίνεις κι εσύ άλλος ένας Ζαρατούστρας.

Τι εποχή κι αυτή βρε παιδάκι μου, δε ξέρεις πια τι να υποθέσεις...