Σήμερα, μια άλλη χώρα. Το αύριο μας ήρθε, και εντάξει, λογικό να είμαστε επιφυλακτικοί. Πανικόβλητοι? Ίσως. Όταν η πραγματικότητα σε πλακώνει ξαφνικά τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο άσχημα. Το χαμόγελο που φορούν ακόμα οι αμετανόητοι χαρωποί μεταμοντέρνοι ίσως και να μην παγώσει (στην πραγματικότητα η ψυχή τους έχει ήδη παγώσει από καιρό). Αυτό εξηγείται, εύκολα κιόλας. Το χαμόγελο αυτό είναι μια οφθαλμαπάτη.
Κοιτώντας γύρω μου νέους ανθρώπους σχηματίζω την εντύπωση πως πολλοί από δαύτους αντιδρούν σαν να τους θίχτηκε ο εγωισμός. Αντιδρούν όπως αντιδρά ένα μικρό παιδί όταν πας να του πάρεις μέσα από τα χέρια το αγαπημένο του παιχνίδι. Η πρόσληψη της νέας πραγματικότητας καθώς μπαίνουμε σε μια νέα ιστορική συγκυρία, γίνεται με όρους ενός μικρού παιδιού. Το κουτσούρεμα του εύρους αντίληψης του σύγχρονου ανθρώπου όπως αυτό αντικατοπτρίζεται στην παντελή έλλειψη οράματος ή έστω προοπτικής αντανακλάται στις αντιδράσεις της νεανικής μάζας σήμερα. Στην ουσία το πλήθος αδυνατεί να συλλάβει την καταστροφή γιατί πολύ απλά αδυνατεί να συλλάβει ένα μέγεθος το οποίο του είναι απόλυτα ξένο∙ το μέγεθος αυτό σχετίζεται με κάτι που εκτείνεται πέρα από τη μύτη ναρκισσιστικών Εγώ, τόσο κουτσουρεμένων όσο και χαϊδεμένων. Η καταστροφή αυτή είναι συλλογική, όχι μόνο γιατί αφορά πολλούς αλλά γιατί επίσης οι μόνες άμυνες δύναται να σχηματοποιηθούν συλλογικά, συμμετοχικά. Φυσικά και η απόσυρση είναι μια κάποια λύσις αρκεί να δηλωθεί όχι μόνο ως μια ενσυνείδητη επιλογή αλλά και ως μια παραδοχή αδυναμίας (εξαιρέσεις αποσυρθέντων δυνατών υπάρχουν, λιγοστές όμως).
Αναρωτιέμαι πάντως αν κάποιος θα μπορεί να αναγνωρίσει τη χώρα σε 10-15 χρόνια. Εντάξει, αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Δηλαδή κάθε μα κάθε φορά που ο άνθρωπος έρχεται μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα είθιστε να τα χάνει, ή τουλάχιστον να σκιαγραφεί μια πιο ζοφερή εικόνα απ’ αυτή που του δίνεται στην πραγματικότητα. Στην περίπτωση μας όμως, τα περιθώρια παρερμηνείας στενεύουν. Γίνεται ξεκάθαρο σε μένα πως εν μια νυκτί θα δούμε τα καμμένα της Ηλίας να γίνονται τουριστικοί γκολφοπαράδεισοι πέντε αστέρων∙ θα δούμε επίσης το ξεπούλημα (από την επίσημη αγαπημένη όλων, την εκκλησία) εκείνου του κομματιού γης στην Κρήτη - ξεπούλημα που είχε πάρει - αναβολή λόγω της αντίδρασης των κατοίκων - να γίνεται άμεσα χωρίς διαπραγμάτευση μεταξύ των κοινωνικών εταίρων (η εκκλησία πάντως μια χαρά θα διαπραγματευτεί-κονομήσει)∙ τα μικρά νησάκια παράδεισοι των free campers ήρθε η ώρα να αναδειχτούν μιας και τόσα χρήματα χάνουμε κάθε χρόνο από αυτούς που πιάνουν τόσο χώρο στις παραλίες και την βγάζουν με ντομάτες που πλένουν στη θάλασσα∙ άλλα νησιά θα αποκτήσουν προσωπικό χαρακτήρα∙ Μήλος - ο παράδεισος των Αυστριακών συνταξιούχων, Δήλος - το meeting point των φιλελλήνων Γάλλων θαυμαστών του αρχαίου κάλλους, Αντίπαρος – το λιμανάκι του διεθνούς star system (εμείς μπορούμε κάλλιστα να εκπαιδευτούμε βατραχάνθρωποι και να τους σερβίρουμε εν πλω), Μύκονος – αυτή θα παραμείνει αναλλοίωτη με προοπτική αυξημένης δόμησης, το ίδιο άλλωστε θα πρέπει να συμβεί και στα άλλα νησιά, στην ανάγκη μπορούμε να τα κάνουμε όλα επίπεδα ώστε να κτιστούν πιο έυκολα, ακούγεται πιο πρακτικό.
Επίσης θα δούμε και άλλα όμορφα πράγματα. Το παλιό κέντρο θα μαραζώσει ολοσδιόλου. Μπορεί η Βουλή να βρίσκεται εκεί και η Ακρόπολη λίγο παραδίπλα μα είναι και γι’ αυτό (σύμβολα μιας άλλης εποχής, το πρώτο απορριφθέν το δεύτερο ακατανόητο) που οι κεφαλαιούχοι θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια για παραλία μεριά. Η Λυρική και η Βιβλιοθήκη ετοιμάζονται και μαζί τους ένας ολόκληρος (εμπορικός) νέος κόσμος από νεόκτιστες lux κατοικίες, χώρους πρασίνου, ένα μοντέρνο λιμάνι παραδίπλα, εταιρικά γραφεία, πολλά εταιρικά γραφεία και άλλα. Η παλιά Ελλάδα βιάζεται χωρίς προφυλακτικό και κρύβεται κάτω από το χαλάκι. Δεν υπονοώ καμία νοσταλγία ή μελαγχολία για καμία παλιά Ελλάδα. Λέω ευθέως όμως πως η βίαιη επιβολή μιας νέας πραγματικότητας (η οποία τυγχάνει να είναι σκληρή αλά τα παλιά, πριν την περίοδο της πλαστικής ηδονής και της πνευματικής αφασίας) με τη γνωστή μέθοδο του shock doctrine είναι η ύψιστη μορφή βίας. Η μάζα νοιώθει αβοήθητη και σ΄αυτό συνηγορεί η αδυναμία της να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι.
Δίχως άλλο, ο άνθρωπος βρίσκει πολλές φορές ακατόρθωτο να ξεχωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό από τον βόθρο της μάζας. Εκεί γεννάται το Κακό, μπροστά στη μάζα το μόνο που νοιώθουν πολλοί άνθρωποι είναι σοκ και δέος. Σοκ και δέος νοιώθουν και οι Έλληνες αυτές τις μέρες μπροστά στη λαίλαπα του ΔΝΤ. Το ΔΝΤ προσλαμβάνεται ως ένα απόλυτο μέγεθος Κακού, η τρόικα του είναι άνθρωποι χωρίς φωνή και σώμα, είναι φιγούρες άυλες, μέλη της αυλής ενός απρόσιτου βασιλιά (ΔΝΤ) ο οποίος κατέχει θέση θεότητας στη φυλή. Το ΔΝΤ δεν συμβολίζει το κεφάλαιο αλλά το μεγάλο πέος ενός αρχαίου Θεού με πολλά χέρια το οποίο ήρθε να αντικαταστήσει το δικό μας. Το ανδρικό μόριο, σύμβολο της ακλόνητης φαλλικής εξουσίας (σε πείσμα των φεμινιστριών), υποκαταστάται από ένα γιγαντιαίο artificial πεός που ήρθε να ασελγήσει πάνω μας λεκιάζοντας μας από πάνω έως κάτω. Χρησιμοποιώ αυτήν τη μεταφορά ώστε να τονίσω το γεγονός ότι η μάζα δεν αντιλαμβάνεται ποτέ του τι πραγματικά συμβαίνει. Στην πραγματικότητα αυτό που νομίζει πως συμβαίνει είναι πάντοτε μονάχα μια πτυχή, υπαρκτή ή όχι, του Πραγματικού.
Στην εποχή μας, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, η άσφαιρη ομφαλοσκόπηση αυτιστικού χαρακτήρα και μηδαμινού βάθους είναι η βασική συνθήκη ύπαρξης του πλήθους. Ανάμεσα στο πλήθος πρέπει να ψάξεις πολύ αν θες να συναντήσεις κάποιον ο οποίος ενδιαφέρεται για τον Dostoyevsky (όχι απλά ως ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα) και όχι για ένα σαχλό παιχνίδισμα διαθέσεων μιας δήθεν αυτο-ανακάλυψης. Άλλο τόσο πρέπει να ψάξεις φυσικά αν θες να βρεις έναν άνθρωπο ο οποίος να εμφορείται από ένα όραμα, όραμα σαν αυτά που είχαμε κάποτε. Προσοχή όμως, ένα κάποιο όραμα δεν εγγυάται τίποτα απολύτως παρά τις όποιες πραγματιστικές διαθέσεις μπορεί να έχει. Η μάζα έχει συχνά διαθέσεις ανθρωποφαγικές και συνηθίζει να σε περιμένει στη γωνία κρατώντας μια ματσέτα. Ένας οραματιστής όμως δεν είναι νομικός, δεν καταθέτει ένα σχέδιο λύσης με ρυθμισμένη κάθε πονηρή λεπτομέρεια. Αντιθέτως χαράσσει πιθανότητες για νέες πραγματικότητες οι οποίες μένει να ανατραπούν, να εμπλουτιστούν, να μετασχηματιστούν και άλλα πολλά να.
Η νέα πραγματικότητα που μας βρήκε ξαπλωμένους στο ντιβάνι του ψυχολόγου εξιστορώντας πικάντικες ιστορίες σ’ έναν βαριεστημένο educated fool τύπο, γίνεται αντιληπτή από τη μάζα με τρόπο απελπιστικά στενό. Εξαρχής, όντας εγκλωβισμένοι εντός του καπιταλισμού ψυχή τε και σώματι (ο Ζίζεκ έλεγε πως το όλο θέμα είναι αν μπορούμε να φανταστούμε τους εαυτούς μας εκτός του καπιταλισμού με την απάντηση να είναι μάλλον αρνητική), το θέμα προσλαμβάνεται με ένα τρόπο μεταφυσικό. Αυτό γιατί επουδενί κανείς δεν επιθυμεί τον αποχωρισμό του από την MasterCard ζωή μας, ούτε από την απέραντη πλαστική ηδονή που μας περιβάλλει. (Ίσως αυτό να μην είναι και τόσο παράλογο, φυσικά δεν είναι και κατακριτέο, δεν κάνω απόδοση ευθυνών, αυτήν την αφήνω σ΄αυτούς που μέχρι πρότινως ανέφεραν μετά περηφάνιας πως αυτοί δεν ασχολούνται με την πολιτική μα τώρα ως διά μαγείας δύναται να αποκωδικοποιήσουν τα μυστήρια της spread οικονομίας μας).
Το ΔΝΤ αποτελεί το αρχέγονο προαιώνιο μυστηριώδες Κακό, η τρόικα των τεχνοκρατών (sic) τον επίδοξο ανεπιθύμητο μνηστήρα της μοναχοκόρης μας, η διαφθορά του Ελληνικού κράτους παίρνει διαστάσεις εξωπραγματικές και μας παρουσιάζεται σαν μια κατακλυσμιαία επιδημία με μόνο φάρμακο έναν εξορκισμό, την αποβολή δηλαδή από το σώμα ενός βλαβερού ξενιστή. Αυτό το τελευταίο φυσικά θα συνεπαγόταν και μια ριζική επαναδιαπραγμάτευση των όρων ύπαρξης του Ελληνικού σώματος και το ερώτημα φυσικά που τίθεται είναι, προς ποία κατεύθυνσις?
Δυστυχώς η ευρωλιγουρίαση είναι ένα φαινόμενο με γερές ρίζες στη χώρα μας (και όχι μόνο φυσικά). Το «όραμα» της Ευρώπης που δεν λέει να εγκαταλείψει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μας (ένα όραμα immitacion) προσκρούει στην σκληρή πραγματικότητα όπως την αποδίδει ιδανικά ο Κ. Τσουκαλάς:
- Εδώ ακριβώς βρίσκεται η αδυσώπητη αντικειμενική προέκταση της τρέχουσας συγκυρίας. Μια διεφθαρμένη και αναποτελεσματική αλλά ανθρώπινη και στοιχειωδώς αλληλέγγυα κοινωνία που βαυκαλιζόταν ακόμη πως μπορεί να επιζεί βολεύοντας τα πάντα εκ των ενόντων καλείται να μεταμορφωθεί σε μιαν έλλογη, «υπεύθυνη» και αμείλικτα απάνθρωπη ατομοκεντρική κοινωνία όπου όλοι μπορεί να επαίρονται πως κανείς δεν χρωστά τίποτε σε κανέναν. Αυτό ακριβώς είναι το ευγενές όραμα του παγκοσμιοποιημένου αναπτυξιακού καπιταλισμού. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.[1]
Αναρωτιέμαι τι είδους αντίλογος μπορεί να προταθεί μπροστά στη νηφάλια, πραγματιστική κατάθεση του Τσουκαλά (βλ. όλο το κείμενο). Χωρίς να χαρίζεται (κάθε άλλο!) στην πραγματικότητα όπως τη ζήσαμε έως τώρα, ρίχνει στο τραπέζι τα χαρτιά του, χαρτιά από άλλη τράπουλα απ’ αυτήν τη σημαδεμένη με την οποία μοιράζουν πολλοί και διάφοροι: φαν της ευρωλιγουρίασης με νεοφιλελεύθερες αγάπες (αναμένεται να κονομήσουν)∙ φαν της ευρωλιγουρίασης εξαιτίας κοντόφθαλμης και άστοχης αντίληψης περί της διαμορφωθείσας κατάστασης∙ πολέμιοι του Ελληνικού μπάσταρδου καπιταλισμού με νεοφιλελεύθερες αγάπες (αναμένεται να κονομήσουν)∙ πολέμιοι του Ελληνικού μπάσταρδου καπιταλισμού με άδολες ευρωλιγούρικες αγάπες∙ ηλίθιοι∙ παπαγάλοι∙ καλλιτέχνες-«διανοητές» με ευρωλιγούρικες αγάπες∙ και πολλοί άλλοι.
No comments:
Post a Comment