Έτσι λοιπόν, στη φούρια μου απάνω να βρω έναν ανάλαφρο λυτρωμό pop culture χροιάς, σκόνταψα πάνω στο video archive του Vice. Ως γνωστών το concept του περιοδικού είναι μοντέρνο (ότι αυτό μπορεί να μην σημαίνει πια), εκκεντρικό, τολμηρό (ότι αυτά μπορεί να μην σημαίνουν πια, δηλαδή ανατρεπτικότητα). Αναζητώντας ένα ανώδυνο θέμα κατέληξα σ΄ ένα διασκεδαστικό - για λόγους ιδιοσυγκρασιακούς – ταξίδι σε ένα ετήσιο rave party κάπου στην Ουκρανία. Το kitch φολκλόρ του θέματος που μου τράβηξε το ενδιαφέρον είχε να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τη λέξη rave και καθόλου με τις λέξεις 2010 και Ουκρανία. Το team της ομάδας, προερχόμενο από την Κεντρική-Βόρεια Ευρώπη, αντίθετα με εμένα, εστίασαν εκεί ακριβώς.
Εξαρχής νευριάζεις. Το πάρτυ πληροφορούμαστε πως είναι drug free μα όσο περισσότερο παρακολουθείς, τόσο αυτή η δήλωση σου φέρνει στο νου τον Πάνο Σόμπολο απολογούμενος για την δημοσιογραφική κάλυψη της εξάρθρωσης του Ε.Α. να προσπαθεί να πείσει πως η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα (ρε γαμώτο!). Είναι λογικό μερικές φορές να πρέπει να σεβαστείς τη φιλοξενία των άλλων, στην προκειμένη περίπτωση των διοργανωτών του φεστιβάλ. Για τον ίδιο λόγο οι συντελεστές θα μας μιλήσουν χαριτωμένα για διάφορα άλλα πράγματα όπως την έντονη παρουσία της Ουκρανικής αστυνομίας στο φεστιβάλ, το ότι πολλοί μαφιόζοι τη βρίσκουν με το χίπικο χαρακτήρα του πάρτυ και συχνάζουν εκεί, τις χιλιάδες όμορφων γυναικών με μικροσκοπικό μπικίνι που διψούν για σεξ κτλ.
Ένα σημαντικό κτλ πάντως είναι η «πλάκα» της ονομασίας του φεστιβάλ ως republic. Ο υπεύθυνος της διοργάνωσης είναι γνωστός ως πρόεδρος, συναντάμε επίσης έναν υπουργό εξωτερικών και άλλα τέτοια όμορφα. Το team άλλοτε ειρωνεύεται και άλλοτε στέκεται αμήχανο μπροστά στην Ανατολικοευρωπαϊκή εκκεντρικότητα οπισθοδρομικής κατευθύνσεως. Στην πραγματικότητα όλα εξηγούνται δίχως να μένει ούτε τόσο δα περιθωριάκι για μια εξήγηση του τύπου, Ουκρανικό παρακμιακό υπο-Δυτικό απελευθερωμένο γλέντι. Το φεστιβάλ οργανώνεται υπό την στενή επιτήρηση μαφιόζων οι οποίοι και κανονίζουν τη διακίνηση ναρκωτικών ενόσω προωθούν και διαφημίζουν την πραμάτεια τους από γυμνή σάρκα (call και άλλα girls) σε ευκατάστατους ταξιδιώτες. Το φαινομενικά παράδοξο του αυτόνομου κράτους όπως επαναλαμβάνουν συχνά πυκνά οι ιθύνοντες του φεστιβάλ, χωρίς καμία διάθεση για χιούμορ, σχετίζεται με την μαφιόζικη militant οργάνωση του όλου εγχειρήματος και φυσικά αντικατοπτρίζει την Ουκρανία, ένα κράτος που ακουμπά στη Ρωσική παράδοση καλών σχέσεων με βασιλιάδες, τσάρους, πατερούληδες και Πουτινικούς (ακόμα και η διοργάνωση ενός χίπικου φεστιβάλ θέλει τον ισχυρό πρόεδρο του, ο πρόεδρος είναι και πολύ φίρμα και απρόσιτος λέμε!).
Αντιλαμβάνομαι την επιλογή των δημοσιογράφων να μην στοχεύσουν στην αλήθεια ή την αδυναμία τους για πρακτικούς λόγους να μιλήσουν γι’ αυτήν στα πλαίσια της προώθησης ενός ψυχαγωγικού προϊόντος. Το αποτέλεσμα που προκύπτει όμως είναι μια άστοχη αναπαραγωγή στερεοτύπων περί kitch Ανατολικής Ευρώπης, για σεξουλιάρες με μακριά (και ανοιχτά) πόδια κτλ. Οι συντελεστές σοκάρονται, δήθεν, όταν παρίστανται σε έναν τρόπον τινά διαγωνισμό σεξ που περιλαμβάνει σεξ σε δημόσια θέα, ένα μικρό αγόρι να γλείφει μια ενήλικη κοπέλα, μια ενήλικη κοπέλα να φιλά στο στόμα έναν καλοσυνάτο σκύλο.
Μια παρατήρηση: φαντάζομαι στο Woodstock τα ίδια έκαναν, είτε το 1969 είτε το 1994. Δεύτερη παρατήρηση: πως γίνεται στο μεν Woodstock να μην σκεφτόμαστε την εθνικότητα των συμμετεχόντων στη γιορτή της απαγορευμένης ηδονής αλλά την πολιτιστική, ή και μη, ταυτότητα (hippies, yippies, freaks, drop-outs) των έξαλλων νέων και στο δε χίπικο Ουκρανικό καρναβάλι το θέμα να εξετάζεται, έστω και έμμεσα, με κριτήριο την εθνικότητα? Γιατί να φαίνονται όλα αυτά ξένα στους νεαρούς open minded δημοσιογράφους? Γιατί ο άντρας της παρέας δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να σταθεί μπροστά στην κάμερα καλώντας δίπλα του υπερ-γκόμενες από τις οποίες και ζητά να κάνουν μια περιστροφή μπροστά στην κάμερα προς τέρψιν των θεατών?
Άσχετα με το τι επιτρεπόταν να πουν ή και να δείξουν, βαθύτερη επιθυμία (δεν το εικάζω, το πιστεύω) των δημοσιογράφων ήταν να παρουσιάσουν το θέμα τους ακριβώς κατ’ αυτόν τον τρόπο. 100% Sixties generated individuals, όπως κι αυτοί του Vanguard, οι δημοσιογράφοι του Vice μας αποκαλύπτουν μία ακόμη πτυχή μιας κληρονομιάς που κουβαλούν οι νέοι 40 χρόνια τώρα. Η αδυναμία, ή η επιλογή να μην δεις το ουσιώδες είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα που οικοδομήθηκε πάνω στον άξονα ατομικής απελευθέρωσης εκείνα τα χρόνια. Δυστυχώς στη ζωή αυτή οποιοδήποτε πρόταγμα που δύναται να περικλείει θετικές παραμέτρους και βρίσκει χώρο να εκφραστεί και να πάρει ορατή μορφή, πολλές φορές καταλήγει σε ένα de facto αξίωμα σκέψης και πράξης. Τα τόσο όμορφα παιχνιδιάρικα προτάγματα των φοιτητών του Παρισιού, ήδη ενέκρυβαν το σπόρο του κακού που φυτρώνει σήμερα σε λογής λογής εργαστήρια νεανικής πρωτοπορίας. Είναι καιρός να είναι καιρός, που γράφει και ο Δημητριάδης∙ είναι καιρός για λίγη σοβαρότητα βρε αδερφέ. Η ατομική απελευθέρωση που συνετελέσθη παράλληλα με την έκρηξη του marketing και του advertising δημιούργησε αυτό το υπέροχο και λαμπερό μοντέλου του νέου ανθρώπου με κούφια liberal συνθηματολογία και άνοστες ευαισθησίες για πάσης φύσεως ανθρώπινα δικαιώματα.
Το βασικό δικαίωμα του ανθρώπου φυσικά, είναι η ύπαρξη του ως Πολιτικό Ον. Αυτό φαίνεται να μην προσμετράται καθόλου από το σύνολο των απελευθερωμένων από τα καταναγκαστικά δεσμά του παρελθόντος ανθρώπων. Τα δεσμά αυτά υποδείκνυαν ιδέες τόσο ξένες στους νέους του σήμερα (π.χ. η ανάγκη για συλλογικότητα), όσο ξένες ήταν κάποτε οι σημερινές ιδέες (π.χ. η ειρωνική αποστασιοποίηση ως μέσο αποφυγής οποιουδήποτε είδους συγχρωτισμού με τους γύρω σου). Αυτό το "we should replace vague ideas with clear images" που βλέπουμε να αναγράφεται στον τοίχο - ντεκόρ της ταινίας του Jean Luc Godard La Chinoise (1967), μας βγήκε ξινό. Ο διττός χαρακτήρας αυτής της έκφρασης αποδίδει ιδανικά την αμφισημία των Sixties. Μεταφράζοντας το έργο των Marx και Lenin σε κινηματογραφικές εικόνες ή φράσεις–συνθήματα η επανάσταση θα γινόταν κατανοητή και προσιτή σε όλους. Όπως όμως επισήμανε ο Eric Hobsbawm πρόκειται για "εικόνες που υπαινίσσονται απλώς τα συμφραζόμενα και αγνοούν τις συνέπειες."
Τις συνέπειες τις βρήκαμε μπροστά μας και φυσικά συνίστανται στην παραμορφωτική απεικόνιση της πραγματικότητας από ανθρώπους που λέκιασαν τις «καθαρές εικόνες» με το ίδιο τους το σπέρμα. Ο ολοένα κι αυξανόμενος αυνανίζον χαρακτήρας των νέων ανθρώπων δεν συνίσταται στην έκρηξη της βιομηχανίας του πορνό μα στη δικιά τους αυτιστική ομφαλοσκόπηση που μόνος της σκοπός είναι το χάϊδεμα ενός υπερτροφικού Εγώ. Personal is the Political λέγανε στα Sixties μα τώρα αυτό το τσιτάτο δεν δηλώνει τίποτε άλλο από την πλήρη απουσία του Πολιτικού προς όφελος του αυτιστικού, ναρκισσιστικού, τεμαχισμένου προσωπικού.
Φοτο: -icy-
No comments:
Post a Comment