ΙΙΙ. Porn

                         IV. Σεξουαλική πράξις: η αναπαράσταση

Οι αίθουσες δεν είναι πρατήρια αφηγήσεων ή καλλιτεχνικής ενημέρωσης· είναι οπιοποτεία μετά μουσικής.

Του Ευγένιου Αρανίτση

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=24/10/2010&s=parado3a

Το Hardcore (2004) του Ντένη Ηλιάδη ενθουσίασε διάφορα παιδάκια της πόλης. Δεν άφησε όμως αδιάφορα ούτε κάποια άλλα μεγαλύτερα παιδάκια, που τα συναντάμε με την κωδική ονομασία «κριτικός», ευρέως γνωστοί όμως - εκεί που ευδοκιμεί η σκέψη - ως διαφημιστές. Αν πάρουμε στα σοβαρά μια φωνή από το μέλλον όμως, ίσως και να είναι αθώοι.

Η αλήθεια είναι ότι, έπειτα από 16 χρόνια Facebook, όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και έτσι λένε μόνο ευγενικά λόγια για τα έργα τέχνης των άλλων. Οπότε, τι άλλο θέλουμε; Η τέχνη πλέον παράγει μόνο αριστουργήματα. Ολες οι ταινίες που βγαίνουν είναι στις 250 καλύτερες όλων των εποχών στο imdb. [1]

Γενικά μιλώντας, το "στρίβειν διά του καλλωπίζειν", μοιάζει να αποδίδει στο ακέραιο τα ενδόψυχα ετούτης της φωνής και αυτό θα ήταν τελείως άσχετο με το προκείμενο του κειμένου αν δεν εντοπίζαμε το ίδιο τέχνασμα και στην κινηματογραφική δημιουργία του Ηλιάδη. (Σίγουρα πάντως, η ταινία κυλάει σχετικά ανώδυνα με το βυζάκι και το βρακάκι που κυκλοφορεί στην οθόνη επί μιάμιση ώρα). 

 

Λογικό και επόμενο ήταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης να ενίσταται στις κατηγορίες μιας και η ταινία του, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν ήθελε να αποδώσει στο ακέραιο το δράμα της ανήλικης πορνείας, ή τα του υποκόσμου ή οτιδήποτε άλλο επιφανειακά μονάχα πλασάρεται στην οθόνη μας. Ένα παραμύθι∙ η ταινία μου είναι ένα παραμύθι, μας πληροφορεί ο σκηνοθέτης και εδώ μπαίνουμε για τα καλά σε μια αναζήτηση γλωσσολογικού ενδιαφέροντος.

 

Ωραία θα ακούγονταν όλα αυτά και δε θα είχαμε αντίρρηση να συγκατανεύσουμε αν δεν είχαμε ένα θεματάκι με τις λέξεις και τι πραγματικά σημαίνουν αυτές (όλοι εμείς που ψάχνουμε τον ψύλλο στα άχυρα κι ας φωνάζουμε χρόνια (sic) πως δεν είναι ψύλλος απ’ αυτούς που ξέρουμε, μα έχει το μέγεθος της μύγας του Κρόνεμπεργκ). Η ταινία δεν είναι παραμύθι λοιπόν, αλλά «παραμύθα», αυτήν που έλεγαν κάποτε «άσπρη» δηλαδή.

 

Υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο, μα πολύ επεξηγηγματικό, σκετσάκι στην ταινία. Είναι ένας τύπος λοιπόν, στη δούλεψη του αφεντικού-προαγωγού, ο οποίος και πλασάρει διάφορες ναρκωτικές ουσίες στους ανήλικους πόρνους. Κάθε φορά όμως που τους πουλάει λίγο θάνατο φροντίζει να απαλύνει τον πόνο τους λέγοντας τους παράλληλα τι προβλέπει το ζώδιο τους για το νέο έτος. Πρόκειται σαφέστατα περί ενός ανείπωτου, μακάβριου inside joke. Ο Ηλιάδης μας πλασάρει την «παραμύθα» του, την ταινία ολάκερη δηλαδή, ενόσω μας φλομώνει με καλλωπιστικές φανφάρες με τις οποίες μένουμε να πορευόμαστε αγκαλιά στην ελπίδα μας απάνω για λίγη ακόμη κινηματογραφική ηδονοβλεπτική απόλαυση. Το ζωδιακό new age βάλσαμο που μοιάζει να προσφέρει μια ανακούφιση στους ταλαίπωρους εργάτες του σεξ, ευγενική προσφορά του πρεζέμπορα, αντιστοιχεί στο οπτικό βάλσαμο, για βάλσαμο ψυχής ούτε λόγος, που μας προσφέρει η Hollywood made δεξιοτεχνία του σκηνοθέτη.

 

Για να ξεφύγει από τις δαγκάνες του εμπορικού σινεμά (λέμε τώρα), ο Ηλιάδης σκαρφίζεται ένα τέχνασμα. Χρησιμοποιεί άπειρους πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς, φοιτητές σε δραματικές σχολές ακόμη, ώστε να προσδώσει κάποια αληθοφάνεια και φρεσκάδα στις τολμηρές σκηνές της ταινίας. Η προσπάθεια του αυτή βρίσκεται σε μια ολότελα εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη του Κωνσταντίνου Γιάνναρη στο Από την άκρη της πόλης (1998). Οι ηθοποιοί του Hardcore θυμίζουν τους άβγαλτους ποπ τραγουδιστές των αμερικάνικων σουξέ της R&B, του hip hop και φυσικά της mainstream pop, όπως αυτοί επιδεικνύονται ορμητικά και αποκαλυπτικά σαν τα επόμενα χρυσά πουλέν της μουσικής βιομηχανίας. Φυσικά, πάντα επιδεικνύονται ως μεγάλα στήθη, ως τολμηρά λικνίσματα των γοφών, ως χορευτικές φιγούρες εξτραβαγκάντζα, ως ανέμελοι διψασμένοι για επιτυχία νέοι. Η βιντεοκλιπίστικη κινηματογράφηση της ταινίας (που από μόνο του δεν είναι και κανά έγκλημα εδώ που τα λέμε), φέρνει στο νου τα προαναφερθέντα βίντεοκλιπ, με τους ηθοποιούς του Ηλιάδη τελικά να απλώνονται στον κινηματογραφικό καμβά ωσάν κιτς χρυσοποίκιλτα τιραντάκια και μίνι φουστανάκια.

 

Ο Γιάνναρης, που ανήκει σε ένα τελείως διαφορετικό φιλμικό σύμπαν, διάλεγε κοινούς θνητούς, παντελώς άσχετους με την ηθοποιία, με απώτερο σκοπό την κινηματογράφηση περισσότερης αλήθειας∙ ο Ηλιάδης διαλέγει για την ταινία του άγουρους ηθοποιούς για να τους βγάλει στο κλαρί. Στην ουσία πιο πολλά μαθαίνουμε πως βγαίνεις στο κλαρί της κινηματογραφικής βιομηχανίας, αυτό ισχύει και για τους ηθοποιούς αλλά και για τον σκηνοθέτη -που εκσφεδονίστηκε ως το Αμέρικα-, παρά για το τι σημαίνει να κάνεις σεξ επί πληρωμή στα δεκαέξι σου. 

 

Γιατί στον Γιάνναρη μάθαμε τι σημαίνει να υποφέρεις όταν ζεις στην άκρη της πόλης (δυσκολίες και αδιέξοδα). Με τον Ηλιάδη μαθαίνουμε τι σημαίνει να ζεις στο κέντρο της πόλης όπου και πίνεις το mojito σου συζητώντας ανέμελα περί ανέμων και σεξουαλικών υγρών, ταινιών και επαγγελματικών ευκαιριών (καμία σχέση με ότι «πραγματεύεται» η ταινία δηλαδή). Το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα popular video clip∙ πρωτεύον είναι ότι συμβαίνει εκτός, ότι συμβαίνει μετά, πριν και αλλού. Αλλού από το έργο∙ αλλού κι από εμάς.   

[1] Φοίβος Δεληβοριάς, http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=360999&dt=15/10/2010#ixzz12eMXmN6d

II. Porn

                                       ΙΙΙ. Σεξουαλική πράξις: η Αγορά ΙΙ

Από το σεξ ως κομόντιτυ περνάμε ανερυθρίαστα στο βιασμό ως σεξ. [1] Κώστας Τσόκλης∙ τα θέλει ο κώλος τους: α) αναπαραγωγή της μπουρδολογίας περί ζώου, βιολογικών συμπεριφορών και αναγκών, απουσίας επιθυμίας και μιας βίαιης επαναφοράς αυτής μέσω του βιασμού:

Ο λαθροκαλλιτέχνης λοιπόν, παρουσιάζει ένα επιχείρημα που μπορεί να φανεί, τεχνικά λογικό, ως προσπάθεια διατήρησης μιας «οικονομίας» των σωμάτων, μιας «μηχανολογίας» των επιθυμιών. Αν η οικονομία των σωμάτων διαταράσσεται από την άμβλυνση της επιθυμίας, τότε ας ανεχθούμε μια βίαιη επαναφορά της «ερωτικής οικονομίας» στην ομαλότητα. Στο σχήμα του ο κόσμος είναι μια άρθρωση «μηχανών επιθυμίας» που φυσιολογικά θα διασταυρωθούν, ένας ειδικός κόσμος ανθρώπινων ζώων (όχι ζωών), που διαβιούν στο κατώτερο οργανικό επίπεδο, χωρίς μια διάσταση οικουμενικότητας και «αθανασίας». […] Ο ελκυστικός ίσως Νιτσεϊκός βιταλισμός που προσπαθεί να μας υπονοήσει ο κάφρος αυτός, δεν είναι παρά μια βύθιση στον κατακερματισμένο κόσμο των εμπορευμάτων της οικονομίας. Η αισθητική του άποψη δεν είναι παρά η θεωρία του μπακάλη, μάλιστα χωρίς την εντιμότητα του μπακάλη. [...] Ο βιαστής παραβιάζει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος της βιαζομένης, αλλά αρχίζει να σχηματοποιεί ένα νέο δικαίωμα ,το οποίο προκύπτει από την βιοθεωρία του κάφρου. Το υπέρτερο δικαίωμα διατήρησης και έκφρασης των επιθυμιών που ευρίσκονται σε κίνδυνο. [...] Το υπέρτερο αγαθό που προβάλει ο μαλάκας αυτός, δεν είναι υπέρτερο ούτε αγαθό. Είναι μικρό ελάχιστο όσο και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους, ως ζώα, ως πρόσκαιρους μεταφορείς επιθυμιών, ως μονάδες μιας παγκόσμιας μηχανής εκφόρτισης που κινδυνεύει από την απουσία επιθυμίας. (http://leftliberalsynthesis.blogspot.com/2010/09/blog-post.html)

β) Αναπαραγωγή της θεωρίας όχι του μπακάλη, αλλά του μάτσο καφενόβειου αλκοολικού. Ο αυτιστικός καλλιτέχνης στις δηλώσεις-κλανιές του ασχολείται πιο πολύ με το βρακάκι που φορούν οι «ξέκωλες» παρά με την επιθυμία του μόριου του βιαστή. Οι ανώνυμοι που ακολουθούν, νεαρής ηλικίας, φιλότεχνοι, απροσδιόριστα «open minded» και «προοδευτικοί», αντιδρούν με άδολη αγάπη στις δηλώσεις του Τσόκλη: 

Ο βιαστής είναι εγκληματίας σαν τον πεινασμένο Αφγανό μετανάστη που κλέβει μια τυρόπιτα από τους χορτάτους επειδή δεν έχει λεφτά να την αγοράσει.
Η ντροπή, η ταπείνωση, η ενοχή, όλα τα αρνητικά συναισθήματα που γεννιούνται στο θύμα του βιασμού, γεννιούνται γιατί η συντηρητική και φαλλοκρατική κοινωνία μας θεωρεί το σεξ βρώμικο και ντροπιαστικό, κάτι που η γυναικα πρέπει να προσφέρει επιλεκτικά, φειδωλά, υπό προυποθέσεις, μετά από μακρόσυρτες κοινωνικές τελετουργίες. Κάθε παράβαση του τελετουργικού ισοδυναμεί με βλασφημία που στιγματίζει τη γυναίκα.
Αλήθεια, ποιά γυναίκα θα αισθανόταν άσχημα για το βιασμό της, αν το σεξ σήμαινε για τους ανθρώπους ότι και για τα ζώα; Αν το βλέπαμε απλά σαν μια φυσική εκτόνωση, σαν μια θερμή χειραψία ή αγγαλιά;
Ναι ξέρω, πολλοί θα αισθανόσασταν ενοχλημένοι αν σας αγγάλιαζε ένας φτωχός και βρώμικος Αφγανός, όσο ειλικρινή κι αν ήταν τα αισθήματα του. Από την ενόχληση ως την απόγνωση όμως υπάρχει τεράστια απόσταση.
Η απόγνωση δεν είναι έργο του βιαστή. Είναι έργο του συντηρητισμού που διαπνέει την κοινωνία. Εμείς οι προοδευτικοί πολίτες έχουμε καθήκον να τον πολεμήσουμε.

ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΤΕ ΤΙΣ ΒΙΑΣΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΟΥΣ! ΤΟ ΣΕΞ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ!!

Φυσικά! Ο βιασμός είναι αναπαραγωγική στρατηγική που αναπτύχθηκε μέσα από την εξελικτική διαδικασία. Ομοίως οι αμυντικοί μηχανισμοί των θυληκών απέναντι στην ανεπιθύμητη γονιμοποίηση. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι φύση των σεξουαλικά αναπαραγώμενων ζώων διαμορφώνεται μέσα από ένα evolutionary arms race που μαίνεται για χιλιετηρίδες!

Ανώνυμος 

[Ξεχνάτε όμως πως ο ιδιοκτήτης τυροπιτάδικου ουδεμία σχέση έχει με το άτομο-υποψήφιο θύμα αφού το ένα λειτουργεί ως επαγγελματίας που στην κυριολεξία πωλεί το προϊόν του περιμένοντας καθημερινά τους επίδοξους αγοραστές ενώ κάτι τέτοιο ουδόλως συμβαίνει με το άτομο-υποψήφιο θύμα.]

 Ο πρώτος ανώνυμος ικανοποιεί την α' περίπτωση της εμπνεύσεως του εμμονοληπτικού ζωοκαλλιτέχνη. Η δεύτερη ανώνυμη εκφράζει με τη σειρά της το β': 

Zontas sto eksoteriko moni mou arketes fores akousa ya viasmous, tis prissoteroes omws (tixaio, pistepste me, DEN EINAI, ki as min exei ginei peirama, kai oi dyo viasmoi aforoun party me narkotika kai ginekes mones tous), oi kopeles emoiazan na lene 'nai' ki as elegan oxi. An kai katalavainw ti niwthei mia ginaika yati ime ginaika, otan tin egatalipsei o ''viastis'' ya allous mpaksedes, den katalabainw pws mou lene ''egw ton empisteutika kai autos me viase''. Meta to 'kalo paidi' kani kati parapanw kai autes ontws ehoun parapono an kai spania, opws gnwrizoume kai emeis kai h astynomia, ginetai kataggelia viasmou. Stous 10 mono 1 kataggeletai. Dioti h koinwnia tha pei ''e kai auti ta ithele', alles fores adikws, ales fores ORTHWS (opws leei kai o Tsoklis, den ine oloi oi viasmoi idioi)

Bastet

 Ο επαναστατικός λόγος-πόρδισμα των δύο νέων που τα βάζουν με τον καθωσπρεπισμό των μεσήλικων, είναι διαστροφικά αντεστραμμένος. Δε σηματοδοτεί το νέο, μήτε το ριζοσπαστικό. Προσπαθεί να εννοιοδοτήσει το απάνθρωπο του ντετερμινισμού της όποιας επιστημονικής αλήθειας όταν αυτή προσλαμβάνεται από την ανάποδη: “to 'kako' opws to les, iparxei mesa mas ontws, diavase Darvino, Dauwkins (selfish gene) kai tin meleth tou Ariely kathigiti stin ameriki.” Επιζητεί να εκφράσει την «επαναστατικότητα» του, μια «επαναστατικότητα» η οποία όμως καταδυναστεύεται από το αναπόδραστο πλαίσιο το οποίο θέτει η εμπορευματοποιημένη κοινωνία μας και κατά συνέπεια σου ξερνάει στα μούτρα όλα όσα κατανάλωσες από τη στιγμή που γεννήθηκες.

  Το αυτο-ευνουχισμένο υποκείμενο, ένα υποκείμενο που διψά για νέες εξορμήσεις στο ανείπωτο έμφυτο κακό, τούτη τη φορά εμπνέεται από τα κιτάπια της επιστήμης, της σύγχρονης έκδοσης του θεολογικού σκότους. Αυτό το σκότος είναι πολύ γερά θεμελιωμένο στις συνειδήσεις των πορδιστών νέων, τόσο που σε κάνει να τρομάζεις. Φυσικά, δε λαμβάνει υπόψην του (πως να το κάνει άλλωστε; θα έπρεπε να αλλάξει τα πάντα κατόπιν) το σκοτάδι που μας περιβάλλει:

Κατά τη γνώμη μου, το τσαντόρ και η μπούργκα στην Ανατολή αλλά και η πορνογραφία στη Δύση είναι τα μελανά σημεία που επιβάλλονται στο γυναικείο κορμί και στη γυναικεία σεξουαλικότητα από δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Και λέγοντας πορνογραφία δεν μιλώ για τη βιομηχανία πορνό, αλλά για την πορνογραφία της κοινωνικής ζωής που εξαναγκάζει τη γυναίκα να είναι οπωσδήποτε ελκυστική και σέξι, να είναι ρυθμισμένη σαν το αντικείμενο του πόθου που θα προκαλέσει τον άντρα για να επιλεγεί από αυτόν. Για μένα, τόσο τα διαφημιστικά πανό όσο και το τσαντόρ καταδικάζουν το γυναικείο κορμί σε υπαρξιακό σκοτάδι».[2]

 Αυτό το σκοτάδι δεν το βλέπουν. Ίσως γιατί είναι πολύ συνηθισμένοι στην πορνογραφία της κοινωνικής ζωής. Ίσως γιατί το υπαρξιακό σκοτάδι πριν σκεπάσει το γυναικείο κορμί, καταπλάκωσε για τα καλά την ανύπαρκτη σκέψη τους.  Είναι τέτοιο το σκοτάδι που φωλιάζει εκεί που κατοικεί η σκέψη, που τους έκανε τυφλούς, και τις ορμές τους κυρίαρχες: 

[Ξεχνάτε όμως πως ο ιδιοκτήτης τυροπιτάδικου ουδεμία σχέση έχει με το άτομο-υποψήφιο θύμα αφού το ένα λειτουργεί ως επαγγελματίας που στην κυριολεξία πωλεί το προϊόν του περιμένοντας καθημερινά τους επίδοξους αγοραστές ενώ κάτι τέτοιο ουδόλως συμβαίνει με το άτομο-υποψήφιο θύμα.]

 Αμ δε που το ξεχνάνε. Δεν το ξεχνάνε. Μονάχα αυτό γνωρίζουν και κατανοούν.

Αποσπάσματα από http://leftliberalsynthesis.blogspot.com/2010/09/blog-post.html

[1] Τώρα τελευταία ανακάλυψα και τον «ποπ ελληνικό βιασμό.» http://www.lifo.gr/mag/features/2328

[2] Μουραχάτ Μουνγκάν, http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=211151

                     

I. Porn

Alex Prager - http://feaverishphotography.com/blog/page/5/

                                  1. Σεξουαλική πράξις: η λύτρωση

 Της πόλης τα παιδάκια, δε γνωρίζουν τι θα πει η λέξη λύτρωση. Γνωρίζουν μερικά για τον αναρχισμό, αυτόν που φέρνει στο μυαλό τον Στίρνερ στην καλύτερη των περιπτώσεων, τα νεανικά φαφλατάδικα Εξάρχεια κάποιες φορές, και τις Αμερικάνικες ταινίες του Star Channel στη χειρότερη των περιπτώσεων. Τα παιδάκια του άστεως, γνωρίζουν για τη σάρκα λίγα πράγματα. Συνδέουν τον αυνανισμό με την ενοχή, την επιθυμία με την ηδονή, τη γυναίκα, σάρξ εκ σαρκός, με το μεγάλο Άλλο, τον άντρα, σαρξ εκ σαρκός, με ένα μικρό Εγώ.

 Σαν να μην ήταν το γαμήσι η ποίηση του φτωχού, το αντιμετωπίζουν σαν κυριαρχικό τους δικαίωμα λόγω της θέσης που καταλαμβάνουν στο κοινωνικό στερέωμα (ιδιόκτητο διαμέρισμα στην πόλη και ένα εξοχικό στον τόπο καταγωγής + δώρο έκπληξη, ενοχικοί κάτοχοι tech gadgets)∙ αυτή η θέση τους έχει προφέρει απλόχερα και την ευκαιρία προς αναζήτηση, την εξέλαβαν όμως ως ομφαλοσκόπηση σύμφωνοι με τις τελευταίες εξελίξεις στο στερέωμα του Δυτικού πολιτισμού. Άλλοι την εξέλαβαν ως ευκαιρία να επαναλάβεις αυτό που είπαν όλοι οι άλλοι πριν από εσένα, στον ίδιο τόνο και μη ξεχάσεις και την άνω τελεία, γιατί αυτοί μάλλον θα ξέρουν καλύτερα (υποθέτουν, δεν τους νοιάζει να κάνουν αλλιώς).[1]

 Όσο για την ποίηση, την μπερδεύουν με τα συνθήματα-τσιτάτα που παπαγαλίζουν (ορίστε ένα: “έκανες την ανάγκη επιλογή”). Θαρρείς πως η εγκεφαλική θολούρα του Νικόλα Άσιμου ενδημεί μέσα στα καλλωπισμένα κρανία τους (χώρια ότι τους λείπει και η εγγενής δημιουργική τρέλα του τελευταίου, τσι καϋμένους). Θαρρείς επίσης, πως κανείς τους “δεν άφησε να περάσει από την τρύπα ο Σατανάς∙” αυτός θα ήταν gay, μελετηρός, συνεπής, εργατικός, ξενέρωτος, θα είχε ήθος.

“Σε όλη την διάρκεια του χριστιανικού Μεσαίωνα η αναρχική ιδέα θα πάρει την μορφή σατανά και θα χωθεί στις ψυχές των μαγισσών, που τολμούν και απειθαρχούν στις εντολές των επί της γης τοποτηρητών της Υπέρτατης Εξουσίας. Ας είναι καλά εκεί στην κόλαση που βρίσκονται αυτές οι υπέροχες γυναίκες που ενστικτωδώς κατάλαβαν πως αν δεν ξεσφίξεις τα πόδια σου για να αφήσεις να περάσει από την τρύπα ο σατανάς και να σε κατακυριεύσει, αναρχική, δηλαδή επαναστατική διάθεση είναι δύσκολο να αποκτήσεις. Όπως έλεγαν οι "σενσιμονιστές", τα δικαιώματα της σάρκας είναι φυσικά και άρα αναρχικά δικαιώματα. Το κρεβάτι, ένα αντικείμενο τριπλής χρήσεως, όταν δεν το έχεις μόνο για να κοιμάσαι ή να πεθαίνεις σε οριζόντια θέση, είναι πρώτης τάξεως τόπος για ασκήσεις λυτρωτικού αναρχισμού.”

Βασίλης Ραφαηλίδης, Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού, Εικοστού Πρώτου, Αθήνα,1999. http://anarchyarchives.blogspot.com/2009/04/blog-post.html#uds-search-results

                                      2. Σεξουαλική πράξις: η Αγορά

 Άλλα παιδάκια της πόλης, αντιμετωπίζουν άλλα προβλήματα. Ένα απ’ αυτά, το πρωταρχικό, είναι πως δεν έχουν 3 χέρια να χύνουν καλύτερα. Επίσης, πως δεν τους είναι εύκολο ακόμη να τοποθετούν την οθόνη στο ταβάνι, να ‘ναι όλα πιο βολικά. Τέλος, πως η Sasha Grey όσο τους γκαβλώνει (που τα κάνει όλα), άλλο τόσο τους προσγειώνει (πσστ... μην ονειρεύεστε πως η γκόμενα σας θα τα κάνει όλα, ούτε εγώ τα κάνω, αυτά μόνο στις ταινίες γίνονται).

“I received Sasha Grey’s original e-mail on April 10^th 2006. She wrote she never worked before: available for solo, stills, girl-girl, girl-girl-anal, boy-girl, boy-boy-girl, ATM, anal, DP, double vag, interracial, throat gagging, swallowing, cream pie, BSDM, fetish, facials, feature dancing, bachelor parties and groups no more than four..” [...]  “I’m in the adult film scene for mainly one reason: On average most of the porn is boring and does not arouse me physically or visually. There is only a handful of porn stars that continue to push the boundaries of what women are supposed to like or be like in bed. This entices me to be one of these young women, not mention my lust for sexual creativity. I hunger for all modes of sexual perversity. I’m determined and ready to be a commodity that fulfils everyone’s fantasies.”

9 to 5: Days in Porn (2008), by Jens Hoffmann

“It is more the type of sex that you get to do in films I would like to have in my private life, but I don't have the money or even the gear for some of the stuff I do on film. I am not going to invest my money in that. I am going to invest my money in my own goals.”

Sasha Grey, http://vegasblog.latimes.com/vegas/2009/01/sasha-grey-i-wa.html

---

[1] [...] “Νομίζουν ότι η αλήθεια είναι απλώς αυτό που ακούγεται ωραία. Αν η αλήθεια αποδειχθεί ότι είναι κάτι στατιστικό, ξερό ή βασισμένο σε πρακτικά δεδομένα, κάτι δύσκολο να το βρεις, κάτι που απαιτεί μελέτη, δεν την αναγνωρίζουν ως αλήθεια. Δεν τους μεθά. Αυτό που έχουν είναι μόνο η επιφανειακή συμπεριφορά των αληθολόγων. Το πρόβλημα μ' αυτούς είναι: δεν ξέρουν την αλήθεια,” Bertolt Brecht, http://radicaldesire.blogspot.com/2010/10/bertolt-brecht.html

Ερημιά

  

Πέρασαν έξι χρόνια που ο βασιλιάς των σπορ (η εκτόνωση του κοσμάκη, η ξεκούραση του ιδιωτικού υπάλληλου Άκη, η απενοχοποίηση των θλιβερών της αριστεράς,[1] η γκάβλα των σκληροπυρηνικών της εφηβείας), η μπάλα, έκανε ψωροπερήφανους του κατοίκους αυτής της χώρας.

 Πανηγύρια, χαμός και φυσικά σούπερ τηλεθέαση.

 Η τελευταία έμελλε να λυγίσει τον καιρό που μια Πρετεντέρειας εμπνεύσεως Ανατροπή, κατέσκισε την σάρκα μας και ράγισε τα οστά μας. Το Νησί, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμη Beverly Hills ή και Lost, είναι μια σαπουνόπερα. Το Νησί γιατρεύει τη ψυχή όσο τη γιατρεύει και το prozac∙ καθόλου. Το Νησί κλέβει το κλάμα του λαού∙ κάνει τη θλίψη αστεία υπόθεση. 

 Οι κλέφτες δεν έχουν αφήσει τίποτα στη θέση του∙ πολύ λογικό:

We have faith in the poison. We know how to give our whole life every day.

               Now is the time of the Assassins.[2]

---

[1] Ξέρετε τι είναι να ακούς από το διπλανό τραπέζι (βρισκόμαστε σε χιπ μπαρ) ότι “η μπάλα είναι η τέχνη των Λατινοαμερικάνων;” Επίσης, ξέρετε τι είναι να αφιερώσεις - αφιλοκερδώς! - τρία λεπτά από τη ζωή σου ώστε να διαβάσεις εκείνο το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα μεσούσης του μουντιάλ, το οποίο αφορούσε τη λατρεία του απλού λαού για την μπάλα; Και πολλά άλλα.

[2] Arthur Rimbaud, Morning of Drunkenness http://www.mag4.net/Rimbaud/poesies/Morning.html