Ερημιά

  

Πέρασαν έξι χρόνια που ο βασιλιάς των σπορ (η εκτόνωση του κοσμάκη, η ξεκούραση του ιδιωτικού υπάλληλου Άκη, η απενοχοποίηση των θλιβερών της αριστεράς,[1] η γκάβλα των σκληροπυρηνικών της εφηβείας), η μπάλα, έκανε ψωροπερήφανους του κατοίκους αυτής της χώρας.

 Πανηγύρια, χαμός και φυσικά σούπερ τηλεθέαση.

 Η τελευταία έμελλε να λυγίσει τον καιρό που μια Πρετεντέρειας εμπνεύσεως Ανατροπή, κατέσκισε την σάρκα μας και ράγισε τα οστά μας. Το Νησί, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμη Beverly Hills ή και Lost, είναι μια σαπουνόπερα. Το Νησί γιατρεύει τη ψυχή όσο τη γιατρεύει και το prozac∙ καθόλου. Το Νησί κλέβει το κλάμα του λαού∙ κάνει τη θλίψη αστεία υπόθεση. 

 Οι κλέφτες δεν έχουν αφήσει τίποτα στη θέση του∙ πολύ λογικό:

We have faith in the poison. We know how to give our whole life every day.

               Now is the time of the Assassins.[2]

---

[1] Ξέρετε τι είναι να ακούς από το διπλανό τραπέζι (βρισκόμαστε σε χιπ μπαρ) ότι “η μπάλα είναι η τέχνη των Λατινοαμερικάνων;” Επίσης, ξέρετε τι είναι να αφιερώσεις - αφιλοκερδώς! - τρία λεπτά από τη ζωή σου ώστε να διαβάσεις εκείνο το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα μεσούσης του μουντιάλ, το οποίο αφορούσε τη λατρεία του απλού λαού για την μπάλα; Και πολλά άλλα.

[2] Arthur Rimbaud, Morning of Drunkenness http://www.mag4.net/Rimbaud/poesies/Morning.html