σ. βασανίζομαι

ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΤΟ ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ Ο ANDY WARHOL

I

Pop δεν είναι να γράψεις πως ο Καβάφης θα ήταν λιγότερο δημοφιλής αν δεν ήταν ομοφυλόφιλος, pop είναι να αραδιάσεις αρλούμπες εμπνευσμένες από τις μεταπτυχιακού επιπέδου σπουδές σου σε gender studies προσπαθώντας να πείσεις τον συνομιλητή σου πως έχει άδικο ή, ακόμα χειρότερα, πως είναι ομοφοβικός μαλάκας 

εν τω μεταξύ, κυκλοφορεί ανεξέλεγκτη η πεποίθηση πως αν μιλάς για pop culture, αν παθιάζεσαι με τις hot τηλεοπτικές σειρές του HBO, αν ο Balzac και ο Stendhal φαντάζουν για εσένα κορυφαία μεν, μουσειακά εκθέματα δε, καλλιτέχνες οι οποίοι πρώτευσαν σε μία τέχνη ημιθανή από καιρό, την τέχνη του μυθιστορήματος δηλαδή, τέχνη την οποία μαθαίνεις να εκτιμάς περισσότερο αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει πως το blogging δεν είναι καινούργιο φαινόμενο μιας και αναδύθηκε σαν concept, μεταξύ άλλων, και μέσα από το πολυετές, και ανολοκλήρωτο, έργο του Benjamin «The Arcades Project», αυτό συνέβη στην αρχή της εποχής που τα θραύσματα έφθασαν να αποτελούν το ίδιο το έργο, την εποχή δηλαδή που η ιδέα, η οποία κάποτε μας προσέφερε το έργο, αντικαταστάθηκε από τη διαδικασία της εννοιολόγησης του εκλιπόντος πλέον έργου, ο καλλιτέχνης έφθασε να καλείται να κάνει την δουλειά του κριτικού, επάγγελμα που ως γνωστόν ασχολείται με ένα σωρό πράγματα, όπως το βιογραφικό του καλλιτέχνη ή την ενδεχόμενη απήχηση του στο κοινό, αλλά δεν μπορεί ποτέ να αγγίξει τον πυρήνα του έργου, την ιδέα δηλαδή, πυρήνας ακατοίκητος απ’ όλους ξέχωρα από τον δημιουργό που κι αυτός επισκέπτης είναι καμιά φορά δηλαδή

(the art of) conceptualizing the concept of something that ceased to exist για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα, ίσως αυτό να ‘ναι το ακριβές νόημα του pop

πράγματι, το μυθιστόρημα αστράφτει στα σύνθετα μελαμίνης από το IKEA που φιλοξενούν τις βιβλιοθήκες μας με τον τρόπο που ακτινοβολεί η ομορφιά των πινάκων ζωγραφικής στα σπουδαία μουσεία του κόσμου

υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να έχεις εγκαταλείψει τις χάρες του μυθιστορήματος, έχοντας πειστεί πως κανένα τους δεν κρύβει πια τις μυστικές απολαύσεις που κάποτε συντάρασσαν τις αισθήσεις του αναγνώστη, αισθήσεις που δείχνουν να συγκινούνται περισσότερο σήμερα από τον καταγιστικό ρυθμό με τον οποίο εξαπολύονται τα tweets και ανανεώνονται τα status updates, γιατί άλλωστε οι καιροί αλλάζουν, φαντάσου την έκπληξη που θα νοιώσεις όμως αν μετά θάνατον τύχει και πληροφορηθείς πως το έργο δεν κείτονταν νεκρό, ήταν πάντοτε εκεί, εσύ όμως είχες αλληθωρίσει, είχες παρασυρθεί από  τη σαγήνη της επικαιρικότητας και τα πληθωρικά βυζιά της επικαιρότητας 

αν μιλάς για pop culture λοιπόν, υποτίθεται πως η σκέψη σου γίνεται η ίδια pop culture, αναλώνεται σε γενικότητες, εξαντλείται σε απλουστεύσεις, υποφέρει από αγιάτρευτες παιδικές ασθένειες, το pop φυσικά σ’ αυτήν την περίπτωση ισοδυναμεί με επιφανειακότητα, έλλειψη sophistication, απουσία βάθους, προχειρότητα

την ίδια στιγμή, η ακαδημαϊκή jargon, η απαιτητική και περίτεχνη γλώσσα, η ευφάνταστη σύνταξη στον γραπτό λόγο υποτίθεται πως επαρκούν να μετατρέψουν το κείμενο, το Λόγο, σε bullet proof ασπίδα προστασίας από τον ιό pop, από την σαρωτική επιφάνεια που εκβάλλει στο βάθος ώστε να το μετατρέψει σε μία ατελείωτη βομβαρδισμένη επιφάνεια, σαν άλλη εταιρεία χρυσού που ισοπεδώνει βουνά ολόκληρα στο πέρασμα της

το pop όμως δεν αφορά την ορθογραφία, ούτε σκοτίζεται αν εξαντλήθηκε η βιβλιογραφία

μα τι να ‘ναι στ’ αλήθεια το pop;