π. βασανίζομαι

Ο  ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΟΣ ΡΟΓΧΟΣ ΤΗΣ ΣΠΑΣΜΕΝΗΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΤΗΣ FRIDA KAHLO

I

Θα είχε ενδιαφέρον στο σημείο αυτό να αναφέρουμε και δυο λόγια για την «κόντρα» μεταξύ της Frida Kahlo και των surrealists, τους αποκάλεσε κάποτε άλλωστε διεστραμμένους. 

H Kahlo ήταν ένας ολόκληρος κόσμος από μόνη της, ένα εξωτικό νησί στο οποίο κατοικούσαν το κλασικό και η λαϊκότητα, ο πόνος και η λύτρωση, το πάθος και η ήττα, η απελπισία αλλά και η μέγιστη ελευθερία που δύναται να κατακτήσει ένας άνθρωπος. Ο μύθος της, συνδεδεμένος και με το μύθο της Μεξικάνικης επανάστασης, με το μύθο της χειραφέτησης και του αγώνα δηλαδή, έμελλε να συνθλιβεί· την στιγμή που το πρόσωπο της κλάπηκε από εκείνη, έστω και μετά θάνατον, ώστε να εκφρασθεί η αγοραία λογική, όχι του λαού, αλλά των κυρίαρχων, μέσω της μεταγραφής της σε ποτήρια, τσάντες, κούπες, πετσέτες θαλάσσης, η Kahlo πέθανε για δεύτερη φορά. Το πρόσωπο της Kahlo αφότου κλάπηκε από εκείνη μετά θάνατον έγινε pop, μια στάμπα σε μια τσάντα. Το όνομα της ωστόσο δεν μπορούσε να αλλοιωθεί, η λέξη Kahlo αντανακλά το έργο του καλλιτέχνη που δημιουργεί νέους κόσμους.

Αντίθετα, το όνομα των surrealists έμελλε να οριστεί απ’ αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε και που ουδεμία σχέση έχει με τους κόσμους της ουτοπίας που περιδιαβαίνουν οι μεγάλοι καλλιτέχνες και που συνήθως κατοικούνται μονάχα από εκείνους τους ίδιους, όσο για εμάς, τους επισκεπτόμαστε συνήθως στον ρόλο του ηλιοκαμμένου τουρίστα, τον κόσμο στον οποίον έζησαν, έδρασαν αλλά και διαμόρφωσαν σε ένα βαθμό και οι ίδιοι οι surrealists, κόσμο που οικοιοποιήθηκε βάναυσα (όσο «βάναυσο» ήταν και το δημιουργικό τους όραμα) το όνομα τους, που φυσικά δεν όριζε τίποτε λιγότερο από την ίδια τους την ύπαρξη, του έργου συμπεριλαμβανομένου. Το όνομα των surrealists περιχαρακώθηκε, αλλοιώθηκε, ευτελίστηκε,  οι surrealists μεταγράφηκαν σε μια κενή λέξη, λέξη αντι-λέξη, λέξη που έφθασε να σηματοδοτεί και υποτίθεται να περιγράφει, μια στιγμή κενής ανοησίας, μιας ακαταλαβίστικης κενολογίας -  να αποδίδει το τίποτα με περυτύλιγμα. Οι surrealists, που έμελλε να εκφράσουν την αγοραία λογική του λαού, κατάφεραν να αποδώσουν το pop πριν της ώρας του!