υ. βασανίζομαι

ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΤΟ ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ Ο ANDY WARHOL

IΙI

-          Το pop είναι πρόταγμα «ελευθερίας». 

Η όποια αλήθεια αυτής της πρότασης αποτυπώνεται άριστα στην χρήση της λέξης-έννοιας στην ταινία του Γιώργου Λάνθιμου Άλπεις. Η ταινία ξεκινά με ένα νεαρό κορίτσι να προπονείται εντατικά στην ενόργανη γυμναστική υπό τους ήχους κλασικής μουσικής. Δεν αργεί η στιγμή που θα διαμαρτυρηθεί στον προπονητή της: θέλει pop. «Δεν είσαι έτοιμη ακόμα» της απαντά ο προπονητής της.  Στο φινάλε της ταινίας πια, έπειτα από ένα σωρό περιπέτειες, το κορίτσι θα ανταμειφθεί: ένα 80’s pop hit συνοδεύει πια την προπόνηση της. Η ταινία κλείνει με την αθλήτρια να πλέει σε πελάγη ευτυχίας. 

Είναι ξεκάθαρο πως το pop στην ταινία του Λάνθιμου είναι ο επίγειος Παράδεισος. Είναι η Γη της Επαγγελίας· το «pop» είναι το «εδώ και τώρα», το pop στην ταινία δηλώνεται ως ορίζοντας ελευθερίας, ευτυχίας, ολοκλήρωσης.

Πράγματι, αυτή ακριβώς μοιάζει να είναι η λειτουργία του «pop» και στην εκτός κινηματογράφου πραγματικότητας. Το pop συμβολίζει το θάνατο της καταπίεσης να υπακούς σε κανόνες ή ακόμα και σε ιδέες, στην περίπτωση της Καγκελάριου της Γερμανίας. 

Η Μέρκελ είναι, μάλλον, μια pop ηγέτης. 

Η ηγέτης της Γερμανίας δεν εμφορείται από κάποιες ηθικές αρχές ικανές να ερμηνεύσουν τις πολιτικές της αποφάσεις καθώς δεν θέλησε, ούτε ονειρεύτηκε ποτέ, να δώσει μία νέα κατεύθυνση στην χώρα με βάση τα δικά της πιστεύω ή, έστω, τις προγραμματικές αρχές του κόμματος της.

Στην πραγματικότητα, ήταν από πάντοτε εχθρική ως προς τις προθέσεις των συναδέλφων της ηγετών κρατών όταν εκείνοι θέλησαν ή τουλάχιστον μας είπαν πως θέλησαν, να επιφέρουν ριζικές τομές στις χώρες τους. Η Μέρκελ δυσκολεύτηκε να αποδεχτεί τον Ομπάμα ο οποίος υποσχέθηκε (σχετικά) μεγάλες αλλαγές - η ιστορία μάλλον πως δικαίωσε τον τελευταίο θα λέγαμε αν αναλογιστεί κανείς την προσπάθεια που κατέβαλε ο Ομπάμα για την αναμόρφωση του συστήματος υγείας (Obamacare), την ανεύρεση λύσης στο τερατώδες Αμερικάνικο πρόβλημα της οπλοκατοχής ή ακόμα και τον εξορθολογισμό της μεταναστευτικής πολιτικής έστω κι αν το νομοσχέδιο του δεν προτίθεται να επιφέρει ριζικές, μακροχρόνιες αλλαγές. 

Ήταν επόμενο η Μέρκελ να κατηγορηθεί για οπορτουνισμό· λέγεται πως η δίψα για εξουσία ήταν ο αυτοσκοπός της πολιτικής της καριέρας. 

Η Καγκελάριος πιστεύει τυφλά στην ελευθερία· ετούτη η έννοια, ισχυρίζονται οι άνθρωποι που την γνωρίζουν κάπως καλύτερα από εμάς, είναι η λέξη κλειδί ώστε να αποδώσει νόημα στις πράξεις της· η πίστη στην ελευθερία του καθενός από εμάς είναι το αντίβαρο για την έλλειψη πολιτικού οράματος εκ μέρους της.

Ισχυρίζομαι πως το περιεχόμενο που δίνει η Μέρκελ στην έννοια της ελευθερίας είναι συναφής, και ανάλογης βαρύτητας, με την έννοια που παίρνει η επανάσταση όταν δήθεν συντελείται μέσα στο κεφάλι ενός hipster, επανάσταση η οποία φημολογείται πως κάποτε θα οδηγήσει στις επιθυμητές, ενίοτε, κοινωνικές επαναστάσεις, μεταρρυθμίσεις, όπως θέλετε πείτε το. 

Η ατομική ελευθερία που κυρήττει (χαμηλόφωνα, χωρίς εντάσεις) η Μέρκελ συναντά  την ατομική επανάσταση που δήθεν σαρώνει στο πέρασμα της τον εσώτερο ψυχικό και διανοητικό κόσμο του hipster στο σημείο όπου η πρόκριση της ιερότητας της ατομικοτήτας δε σηματοδοτεί τίποτε παραπάνω από την επίμονη άρνηση της παραδοχής μιας εμμονικής, αλλά και χρησιμοθηρικής καθότι εξυπηρετεί ατομικά οφέλη και επιδιώξεις, αντικοινωνικότητας που ανεμίζει μανιασμένα σαν πολεμικό λάβαρο στο πεδίο της μάχης. 

Η μάχη: the antisocial individual vs. the common good.