ρ. βασανίζομαι

Ο  ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΟΣ ΡΟΓΧΟΣ ΤΗΣ ΣΠΑΣΜΕΝΗΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΤΗΣ FRIDA KAHLO

II

Να το πούμε με άλλα λόγια· η Kahlo αντιπροσωπεύει το καλλιτεχνικό έργο και τον δημιουργό, νεκροζώντανες έννοιες και οι δύο την στιγμή που μιλάμε. Οι κραυγές της δημιουργού Kahlo που εξωτερίκευαν τον πόνο της σπασμένης ραχοκοκκαλιάς της ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος της στιγμής της δημιουργίας. Η πολύπαθη πλάτη της Kahlo συμβολίζει τον αργό και βασανιστικό θάνατο του έργου καθώς ο κορμός του έργου, ο δημιουργός δηλαδή, ο καλλιτέχνης ως ιστορικό υποκείμενο, έμελλε να αποσυναρμολογηθεί μέσω μιας διεστραμμένης μανίας (εξού και η κατηγόρια διεστραμμένοι που τους απηύθυνε κάποτε) που επιχείρησε να ορίσει το σύμπαν της νέας πραγματικότητας ως ένα άλυτο παζλ που δεν θα βαριέσαι να σχηματίζεις ποτέ (αρκεί να φέρνεις διαρκώς στο νου σου τον παιγνιώδη χαρακτήρα της φύσης του), αλλά ταυτόχρονα καλά θα έκανες να γνωρίζεις πως ανάμεσα στα αναρίθμητα κομματάκια που το αποτελούν, μάταια θα αναζητούσες ίχνη του εαυτού σου. 

Οι κανόνες του παιχνιδιού είχαν πλέον αλλάξει και εμφανέστατα, κατά την γνώμη μου, εις βάρος μας.

Ήταν εκείνες τις στιγμές όπου το απροσμέτρητο βάθος του γαλάζιου της θάλασσας που ο καθένας μας φιλοδοξούσε να αναπαραστήσει στο νου του κατοχυρώθηκε ως πατέντα στον Yves Klein. Εφεξής, τα πνευματικά δικαιώματα της φαντασίας μας θα ανήκαν σε όσους θα ανταποκρινόταν άμεσα και αποφασιστικά στο παράλογο αίτημα του ενός, ή των λίγων, έναντι στα όνειρα και τις προσδοκίες των πολλών.

Ο θάνατος του δημιουργού επικυρώθηκε με την, εξόφθαλμα εκδικητική, μανία του συστήματος να κατοχυρώσει το πρόσωπο της Kahlo ως πολύτιμο ντεκόρ σε αξεσουάρ καθημερινής χρήσης αλλά και την ανέμπνευστη (έως και καταχρηστική) στιγμή της επανάληψης της δημιουργίας όταν ο Lucas Samaras και οι Gilbert & George απέμειναν επί δεκαετίες να κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέπτη δίνοντας νέο νόημα στον όρο μανιέρα.

Το dada και οι surrealists συνεχίζουν να εμπνέουν γιατί άλλωστε παραμένουν εκ κατασκευής πρόθυμα ως προς την ενσωμάτωση του μεγαλύτερου άλλοθι που επινοήθηκε ποτέ με απώτερο σκοπό να καλύψει το κενό που προέκυψε από την παρακμή του κόσμου των ιδεών, των αισθήσεων, των οραμάτων: το «pop».