26/06/1999
Στο λάιβ στο Θέατρο Βράχων με έσειρε ένας συμμαθητής από το φροντιστήριο με τον οποίο γνωριστήκαμε ένα απόγευμα που ενώ εγώ κατέβαινα τις σκάλες εκείνος τραγουδούσε, δήθεν αδιάφορα, το Somebody put something in my drink των Ramones – φορούσα Ramones T-shirt εκείνη τη μέρα. Πέρασε ο καιρός, δώσαμε τις πανελλήνιες μας, είχε μπει πια για τα καλά το καλοκαίρι, όταν έριξε την ιδέα:
«θα πάω να δω λάιβ τα Διάφανα Κρίνα, ψήνεσαι;»
Εγώ πολλά πολλά με τη μουσική τους δεν είχα, παρότι μάλιστα είχα λιώσει κάτι αντεγραμμένες κασέτες ήχου με Ελληνικό ροκ στις αρχές του Λυκείου.Το μόνο τραγούδι που γνώριζα από τα Διάφανα Κρίνα ήταν το Μέρες Αργίας και δε με πολυενδιέφερε να μάθω περισσότερα τραγούδια κιόλας. Ο συμμαθητής μου ήταν φουλ Καζουλικός-εντεχνοφιλικός-
Στο λάιβ παρέμεινα μετέωρος έως ότου, λίγο πριν το τέλος, με ταρακουνήσει λιγάκι το χιτάκι τους, εννοώντας δηλαδή ότι κινήθηκα λίγα μέτρα προς την σκηνή έπειτα από δύο ώρες πλήρους ακινησίας. Ήμουν χαρούμενος που είχα δώσει το παρών φυσικά – εκείνο το καλοκαίρι, αλλά και το επόμενο, και το επόμενο, θα πήγαινα σε όσο πιο πολλά λάιβ μπορούσα.
Στο λάιβ στο Θέατρο Βράχων με έσειρε ένας συμμαθητής από το φροντιστήριο με τον οποίο γνωριστήκαμε ένα απόγευμα που ενώ εγώ κατέβαινα τις σκάλες εκείνος τραγουδούσε, δήθεν αδιάφορα, το Somebody put something in my drink των Ramones – φορούσα Ramones T-shirt εκείνη τη μέρα. Πέρασε ο καιρός, δώσαμε τις πανελλήνιες μας, είχε μπει πια για τα καλά το καλοκαίρι, όταν έριξε την ιδέα:
«θα πάω να δω λάιβ τα Διάφανα Κρίνα, ψήνεσαι;»
Εγώ πολλά πολλά με τη μουσική τους δεν είχα, παρότι μάλιστα είχα λιώσει κάτι αντεγραμμένες κασέτες ήχου με Ελληνικό ροκ στις αρχές του Λυκείου.Το μόνο τραγούδι που γνώριζα από τα Διάφανα Κρίνα ήταν το Μέρες Αργίας και δε με πολυενδιέφερε να μάθω περισσότερα τραγούδια κιόλας. Ο συμμαθητής μου ήταν φουλ Καζουλικός-εντεχνοφιλικός-
Στο λάιβ παρέμεινα μετέωρος έως ότου, λίγο πριν το τέλος, με ταρακουνήσει λιγάκι το χιτάκι τους, εννοώντας δηλαδή ότι κινήθηκα λίγα μέτρα προς την σκηνή έπειτα από δύο ώρες πλήρους ακινησίας. Ήμουν χαρούμενος που είχα δώσει το παρών φυσικά – εκείνο το καλοκαίρι, αλλά και το επόμενο, και το επόμενο, θα πήγαινα σε όσο πιο πολλά λάιβ μπορούσα.
No comments:
Post a Comment