Let It Bleed

 

 

 

 

 

 

Μέρα όμορφη, αλλά σαν όλες τις άλλες. Επιλέγω το μη χείρον Β6λτιστον.

Περπατώ στους στρωμένους με κυβόλιθους πεζόδρομους του Χολαργού-Παπάγου φροντίζοντας να με χτυπάει συνέχεια ο ήλιος. Ήλιος που προαναγγέλει την Άνοιξη η οποία νοιώθω πως αργεί ακόμη – όσο για τα πρώτα μπάνια, φαντάζουν μάταια ονειροπόληση κι ας είναι λίγους μήνες μακριά.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων κάτω των σαράντα κυκλοφορεί με τη μάσκα καταβασμένη στο πηγούνι. Οι άνω των εξήντα την φέρνουν έως τα μάτια. Η ζωή βρίσκει το δρόμο και τον τρόπο, κι ας βρισκόμαστε ακόμη στο pause.

Σπρώχνω με το πόδι νεράντζια από το τσιμέντο στο χώμα. Νεράντζια, πολλά νεράντζια, δραπέτες από τις 4.500 νεραντζιές εντός των ορίων του δήμου. Εύχομαι να μην αποτελέσουν σπαταλημένη βιομάζα – γλυκό νεραντζάκι ούτως ή άλλως δεν θα φάμε. Μικρή προσπάθεια απαιτείται άλλωστε ώστε το σκουπίδι που σαπίζει πάνω στην άσφαλτο να γίνει λίπασμα που εξασφαλίζει τον αδιάκοπο κύκλο της ζωής. 

Τάραξαν τους κύκλους μου, όσο οι ρυθμοί της πόλης ατονούν, καμία αισθητηριακή ολοκλήρωση δεν είναι δυνατή. Ελλείψει ερεθισμάτων προς επεξεργασία από το νευρικό μας σύστημα το σώμα αδυνατεί να έχει οποιαδήποτε προσαρμοστική αντίδραση αντάξια του βίου μας και της ιστορίας του άστεως της πόλης.

Κοντολογίς, δε ζούμε στο ύψος όσων αισθανόμαστε. Ζούμε στο βάθος όσων νοσηρών υποπτευόμαστε - κανείς άλλωστε δεν είναι σε θέση να αποδείξει οτιδήποτε εν καιρώ υγειονομικού πολέμου· Εθνικός Οργανισμός Δημώδους Υστερίας.

Βαδίζω στην τύχη αλλά όχι και τόσο, επί Β6 εποχής κανείς δεν είναι σε θέση να αυτοσχεδιάσει και να αφεθεί να τον παρασύρουν οι ήχοι, οι μυρωδιές και οι Σειρήνες των events της πόλης.

Όσο για τις ξακουστές νύμφες της θάλασσας, δεν έβαλα ποτέ ακουστικά στ’ αυτιά μου, κι όταν ακόμη μ’ έδεσαν μ’ έναν αόρατο παγκόσμιο ιστό μπροστά από μια οθόνη βρήκα τον τρόπο να βρεθώ στην αγκαλιά τους – δε με κατασπάραξαν, όπως το θέλει ο διδακτικός Μύθος, μάτωσε ωστόσο η καρδιά μου. Let It Bleed. Ας μη βαυκαλιζόμαστε όμως· kids, don’t try this at home, να βρει και κάποιος την Ιθάκη του σ’ αυτόν τον τόπο.

Πράγματι, life it’s fucking uneventful τελευταίως, πιθανόν καλά νέα για όσους δεν μέθυσαν από αλκοόλ και τις φωνές των κοριτσιών χάνοντας νωρίς το πρωί το δρόμο προς το σπίτι έπειτα από μια περαντζάδα από καλές φάσεις στο κέντρο της πόλης.

Eίναι βέβαια λογικό να υποθέσουμε πως στο κοντινό μέλλον ένας αξιοσημείωτος αριθμός ανθρώπων θα γιατρευτούν από την παθολογία του FOMO - not much to be missed nowadays. Κι άλλωστε, οι άνθρωποι εκπαιδεύονται τόσο γρήγορα σε νέες κοινωνικές συμβάσεις και επιταγές ώστε μην ανησυχεί κανείς ιδιαίτερα για την προσαρμοστικότητα του πλήθους σε μία νέα ζωή.

Θα επανέλθει, πιθανόν, μια αίσθηση μέτρου – οι ξενύχτηδες και μόνο θα συνεχίσουν να ξενυχτούν, οι flâneur θα επιμένουν να τριγυρνούν ασκόπως, οι ξεναγοί θα ξεναγούν όσους θέλουν να ξεναγηθούν, και οι πότες θα πίνουν μόνοι τους σε κάποια μπάρα χωρίς τα check in των τουριστών του Instagram να διαταράσσουν τη μοναξιά τους.

Κάθε heavy drinker και μια μοναξιά – να μη γίνουμε όλοι πότες.