Ο East Med, first and foremost ένα γεωπολιτικό project, «είναι μια ιδέα που ωφέλησε τους διαφορετικούς εταίρους» σύμφωνα με τον πρέσβη του Ισραήλ στην Ελλάδα, κυρίως διότι έθεσε σε στέρεα θεμέλια την συνέργεια Ελλήνων/Κυπρίων με τους Ισραηλινούς, το οικονομικό (ενεργειακό) όφελος αποκρύπτει, εν μέρει, τις βαθύτερες αιτίες της προσέγγισης Ελλάδας/Κύπρου με Ισραήλ:
- «η Γεωπολιτική και οι Πόλεμοι είχαν μεγαλύτερη ίσως διαμορφωτική επίδραση από όσο ο άλλος μεγάλος κινητήρας της νεωτερικότητας, ο Καπιταλισμός ή η «οικονομία της αγοράς» όπως το μαρξιστικό και το φιλελεύθερο σχήμα υποστηρίζουν, είχαν καθοριστικό, θα λέγαμε συντακτικό, ρόλο στη διαμόρφωση της νεωτερικής Ελλάδας κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα»[1].
Εν αρχή είναι η γεωγραφία· η πρωτόφαντη διατάραξη των διακρατικών σχέσεων Ισραήλ –Τουρκίας (Mavi Marmara, 2010), γειωμένες έως τότε στην γεωπολιτική πραγματικότητα του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα για τη Μέση Ανατολή (το 2007 ο πρωθυπουργός του Ισραήλ ήταν επίσημος προσκεκλημένος της Τουρκικής βουλής), σε συνδυασμό με τις προβληματικές Ελληνοτουρκικές σχέσεις, αφότου έπαψε ο ζειμπέκικος, κι ας επιμένει να τον χορεύει δοθείσης ευκαιρίας, ένας ασυνάρτητος, στα όρια του γκροτέσκου ήδη από καιρό, πρώην κληρονομικός πρωθυπουργός, γέννησε την σύγκλιση συμφερόντων μεταξύ του Ισραήλ και της Ελλάδας, δεδομένου μάλιστα του μειούμενου Αμερικάνικου ρόλου στην ασφάλεια της Ανατολικής Μεσογείου (προστίθενται Γαλλία, Ισραήλ),
ας σημειωθεί πως τη δεδομένη ιστορική περίοδο αντίπαλος των Ισραηλινών είναι το Ιράν[2], των Αμερικανών οι Ρώσοι, των Ελλήνων η Τουρκία,
in any case, we ‘re in this together,
in other words, “to stay important, stay relevant”,
κι αν ενίοτε οι Έλληνες πλειοδοτούν ενίοτε σε εχθρική ρητορική έναντι των Ρώσων (δήλωση του Υφυπουργού Εξωτερικών Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη περί regime change στη Ρωσία) και Ιρανών (δήλωση Μητσοτάκη για την δολοφονία του Σουλεϊμανί) πιθανόν ευθύνεται πως κάπου κάπου φαίνεται ξεχνούν:
«καμία χώρα δεν πρέπει να αναθέτει σε άλλους την ασφάλεια της, καμία χώρα δεν πρέπει να βασίζεται στον έναν ή τον άλλον φίλο για να την υπερασπιστεί σε μια περίοδο κρίσης, ακόμα κι αν πρόκειται μόνο για αποτροπή».[3]
[1] Ελλάδα, μια χώρα παραδόξως νεωτερική, Γιάννης Βούλγαρης. Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο στην Ουκρανία μέσω, κυρίως, της αποστολής όπλων στους Ουκρανούς στέκει μάλλον ως επικύρωση της θέσης του Βούλγαρη.
[2] Εξού και το Ισραήλ αναλαμβάνει και γεφυροποιό ρόλο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, όπως στην δεκαετία του ‘80 η Ελλάδα μεσολαβούσε μεταξύ Παλαιστίνιων και Ισραηλινών.
No comments:
Post a Comment