Kοντοστέκομαι στην Σεξεργασίας, πρώην Φυλής, το κόβω δεξιά, προσπερνώ το House of Grace, χώρος ψυχικής ανάπαυσης για τους πεντηκοστιανούς χριστιανούς Αφρικανούς της Αθήνας, ακολουθούν τα houses of the rising sun, χώροι σωματικής ανάτασης για τον λαό της Αθήνας, λιγότερα πλέον σε αριθμό, έπειτα από την πανδημία, διάσπαρτα ανάμεσα από τριώροφες κατοικίες με στενά μακρόστενα μπαλκόνια και απερίσκεπτα tags στις προσόψεις,
στην Αθήνα, ως γνωστόν, η μάχη στους τοίχους δεν σταματά ποτέ· μπάλα, ερωτόλογα και antifa, Κνίτες, ψέκες ή εθνίκια, στην σεξεργασίας, naturally, η συζήτηση σεξοκρατείται:
“Η σεξεργασία είναι δικαίωμα στην εργασία»
Vs.
“You Pay To Rape”.
***
«Οι τοίχοι της δημοκρατικής γνώμης
«Ένα από τα μεγάλα όπλα της μάχης είναι το τατζεπάο, χειρόγραφη αφίσα με μεγάλα γράμματα, που τοποθετείται κάτω από τα μάτια εκείνου που αφορά. Στην «Ιστορία της Κινέζικης Φιλολογίας» ο H.A. Giles το τοποθετεί ανάμεσα στην «φιλολογία του τοίχου»: μια ανώνυμη αφίσα θα συμβουλέψει κάποιον, που δεν είναι και τόσο λαμπρός, να παραιτηθεί από το δρόμο που διάλεξε και γίνεται προσβλητικός.
Το τατζεπάο είναι ένα χαρτί, κάπου ένα μέτρο μακρύ. Συχνά η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι περισσότερο παροξυσμική και λιγότερο παραστατική. Εκείνοι που ξέρουν καλά την ομιλούμενη φρασεολογία, θα καταλάβουν ότι, όταν πέφτει το σύνθημα ότι πρέπει «Να κάψουμε τον Τσεν Γι» αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κριτικαριστεί ο Υπουργός Εξωτερικών, αλλά όχι να απολυθεί από τη θέση του, γιατί το «καίω» εδώ προέρχεται από την παρομοιώδη φράση ότι «το καθαρό χρυσάφι δεν φοβάται τη φωτιά». Η φράση «βομβαρδίζω ένα γενικό αρχηγείο» της μαύρης ή άλλης γραμμής, σημαίνει ότι παίρνω την επιτροπή, ή μια ομάδα, με το μέρος μου, με τα βόλια της κριτικής, κι όχι με κανονιές, όπως θα το μεταφράσει μια ξένη εφημερίδα. Το Γενάρη του 1967, μετά το άγριο ξυλοκόπημα των Κινέζων φοιτητών στη Μόσχα, θ’ ανθίσουν τα συνθήματα, όπως «Σπάστε το κεφάλι του σκύλου Κοσύγκιν», «Στραγγαλίστε τον Μπρέζνιεφ», που δε θέλουν καθόλου μ’ αυτό να ζητήσουν πραγματικό στραγγάλισμα, ή σπάσιμο του κεφαλιού, αφού η απόλυση του Χρουστσώφ εκφράστηκε έτσι: «Δεν είχε ευτυχισμένο τέλος».
Χειρόγραφες αφίσες κολλούνται παντού: σε αίθουσες, σε διαδρόμους, σε εξωτερικούς τοίχους. Κρεμιούνται στα σύρματα. Σε λίγο θα καλύψουν τις βιτρίνες των περισσότερων καταστημάτων. Θάρθει στιγμή που θα κολλούν συνθήματα στους πλακόστρωτους διαδρόμους των διοικήσεων, στα πεζοδρόμια, στ’ αυτοκίνητα και στα τρόλλευ.
Στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, όπου πρέπει να ζουν διακόσιες χιλιάδες περίπου άτομα, φοιτητές, διδακτικό προσωπικό και άλλοι, μέσα σε εφτά μέρες, τον Ιούνιο του 1966, παρουσιάστηκαν εκατό χιλιάδες χειρόγραφες αφίσες.
Σε μια πιο φυσιολογική εποχή, όπου δεν υπήρχε καμιά εξαιρετική πολιτική αναταραχή, όπως το 1960, δεν έλειπαν και τότε οι λόγοι για κριτικές, αφού ήσαν τόσο σοβαρές οι οικονομικές δυσκολίες. Έτσι, οι έξη χιλιάδες κάτοικοι της μικρής κοινότητας Χουανγκ-τσάι, της επαρχίας Σανσί, γνώρισαν τότε 4.400 τατζεπάο, που κολλήθηκαν εκείνη τη χρονιά στους «τοίχους της δημοκρατικής γνώμης».
Η σαιζόν του τατζεπάο μπορεί να κρατήσει μήνες, αλλά έχει πάντα έναν ρυθμό. Ο κλασικός ρόλος του τατζεπάο και του σιαοτζεπάο (χειρόγραφη αφίσα με μικρούς χαρακτήρες) θα μεταμορφωθεί με την πολιτιστική επανάσταση. Από όπλο εσωτερικής κριτικής, θα γίνει όπλο δημόσιας κριτικής, αλλά και μέσο πληροφόρησης. Θα είναι δουλειά των φοιτητών και μαθητών, κατά κύριο λόγο. Προβοκάτορες θα κολλούν κι αυτοί τα τατζεπάο τους και οι ξένοι ανταποκριτές θα αντλήσουν κατά κόρο πληροφορίες απ’ αυτά. Άνθρωποι υποτίθεται ότι πέθαναν απ’ το κρύο σ’ ένα υπερσυνωστιμένο τραίνο, ανάμεσα στην Καντώνα και το Πεκίνο.
Το τατζεπάο επιτρέπει στον καθένα να μεμφθή όποιον νομίζει, να αποκαλύψει αυτό που έχει στην καρδιά του και να κατηγορήσει, καμιά φορά και άδικα. Αλλά υπάρχει και η ανταλλαγή πυρών, που επιτρέπει και τα ψέματα, και τις προκλήσεις, και τις υπερβολές».
Μπίσοπ Μαρκ, Πώς έζησα τη μεγάλη πολιτιστική επανάσταση.
No comments:
Post a Comment