Διασχίζω την Πατησίων, προσπερνώ την πλατεία Καραμανλάκη, κάνω δεξιά στην Καλομοίρη, με ραίνουν με δολάρια. Indeed, δύο Αφγανάκια, μετά βίας δώδεκα χρονών, σκίζουν και πετούν χαρτονομίσματα των Η.Π.Α. από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου μιας πολυκατοικίας της δεκαετίας του ’60 που κτίστηκε με χρήματα του Marshall Plan.
*
Αγωνιούμε μεν, με μέτρο δε:
«Ο Ψυχρός Πόλεμος, παρότι έφερνε αντιμέτωπους δύο ιδεολογικούς εχθρούς, ήταν μια διευθέτηση που απέδωσε θαυμάσια. Η Δύση δεν γνώρισε κομμουνιστική εξέγερση (με εξαίρεση την Ελλάδα, η οποία εγκαταλείφθηκε από τον Στάλιν), όπως και η Ανατολή δεν ενισχύθηκε από την Ουάσινγκτον. Η ΕΣΣΔ, γράφει ο Βάλερσταϊν, μπορεί να θεωρηθεί υπο-ιμπεριαλιστική δύναμη των ΗΠΑ, αφού λειτούργησε με σκοπό να εγγυάται την τάξη και την σταθερότητα στη ζώνη της, με όρους οι οποίοι στην πραγματικότητα ενίσχυαν την αντίπαλη δύναμη να διατηρεί την παγκόσμια ηγεμονία της. Η διατυμπανιζόμενη αντιπαλότητα υπέκρυπε μια περίπλοκη συμπαιγνία. Η προβολή αμφότερων στον Τρίτο Κόσμο είχε τις συνέπειες που γνωρίζουμε.»[1]
Στα συγκαιρινά, την Αμερικάνικη (διά στόματος Biden) δημιουργική ασάφεια[2] περί minor incursion στις 20 Ιανουαρίου, ακολούθησε το “special military operation” των Ρώσων στην Ουκρανία στις 24 του Φλεβάρη, – για τους Ουκρανούς έμεινε το “war,”
αλλά όχι μόνο, ίσως δεν υπάρχει επιστροφή, όσο χάνονται εδάφη, και μέσα από τους ‘ανθρωπιστικούς διαδρόμους’ των μαχών περνάει η εθνοκάθαρση των Ρώσων, σφυραλατείται μια νέα Ουκρανική εθνική ταυτότητα σε μεγαλύτερη αντίστοιξη με την συγγενική της Ρωσική:
“It’s maybe the first time I’ve visited Donbas,” Andriv Lyubka told me. “A lot of people from Donbas are living now in Western Ukraine, and our friends are fighting here at the eastern edge of the front. And of course, it is a very fast method to create one united Ukrainian nation and it works very well. It is one of the main achievements of this war of Putin’s. It is of course opposite to what he planned.”[3]
Στρατηγική αντιπαλότητα ανάμεσα σε Η.Π.Α. και Ρωσία η οποία εμπεριέχει νομοτελειακά και μέγα ρίσκο, κανοναρχεί στον πόλεμο το απρόβλεπτο, όπως φυσικά την χρήση πυρηνικών όπλων, διόλου αποκλείστηκαν ως πιθανότητα το 1962 (Cuban Missile Crisis) και στις αρχές της δεκαετίας του ’80 (Able Archer 83),
οι όροι και τα όρια της αντιπαράθεσης δύναται να μεταβληθούν υπό την πίεση των γεγονότων που προκύπτουν στο πεδίο των μαχών, την πίεση της κοινής γνώμης, ή την πιθανότητα να βγει κανείς off script - ελάχιστοι γνωρίζουν (“the fog of war”) αν ήταν εκτός σεναρίου οι δηλώσεις του Προέδρου των Η.Π.Α. για regime change στην Ρωσία, ιδέα που κατατέθηκε στο παζάρι των policies στις 13 Φεβρουαρίου από την δημοσιογράφο και συγγραφέα βιβλίων για την Σοβιετική Ένωση Anne Applebaum, σύζυγο του Radosław Sikorski, πρώην Υπουργού Άμυνας και Εξωτερικών της Πολωνίας·
things have moved on, αίμα πιθανόν να χύνεται for a long time, ο Sir Patrick Sanders, ο νέος αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της Βρετανίας, κάλεσε τον «στρατό να είναι έτοιμος να πολεμήσει στην Ευρώπη», τις ίδιες μέρες οι Olaf Scholz, Mario Draghi, και Emmanuel Macron έστελναν μήνυμα Ευρωπαϊκής ενότητας από το Κίεβο, έφθασαν με τρένο από την Πολωνία - θέλω να πω,
τα πράγματα θα πάνε για καιρό χειρότερα, μέχρι να τα κάνουμε καλύτερα.
[1] Κωστής Παπαγιώργης, Κέντρο Δηλητηριάσεων.
[2] Ας σημειωθεί πως η δημιουργική ασάφεια των Αμερικανών το 1991, την οποία ο Saddam Hussein εξέλαβε ως πράσινο φως, δεν συνεπάγεται πως την ευθύνη για την εισβολή στο Κουβέιτ την μοιράζονται Ιράκ και Η.Π.Α., η λαχτάρα για μαύρο χρυσό του Άραβα δικτάτορα ήταν αυθύπαρκτη.
No comments:
Post a Comment