CROSSROAD II
«Αν η
πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα»
υποθέτω πως θα σκέφτηκαν τα δεκάδες
μέλη του Κ.Κ.Ε που εισέβαλλαν, παραβιάζοντας λουκέτα, στον αρχαιολογικό
χώρο της Ακρόπολης το πρωινό της 12ης
Μαΐου, μία ώρα πριν την έναρξη του ωραρίου, δυόμιση μήνες έπειτα από την
εισβολή της Αμερικής στο Βιετνάμ Ρωσίας στην Ουκρανία, ώστε να κρεμάσουν
πανό στα νότια τείχη της Ακρόπολης:
NO TO WAR / NO INVOLVEMENT / NO TO THE BASES OF DEATH.
Τιμούσαν μια μικρή παράδοση, εδώ που τα λέμε, στην τοποθέτηση ληγμένου προϊόντος, ήδη από το 1989 (και νωρίτερα):
2004: POWEL KILLER GO HOME State Department / Στη Νατζάφ σφάζουν αμάχους / Στη Παλαιστίνη κτίζουν τείχος
2010: PEOPLES OF EUROPE RISE UP
2011: THE PEOPLES HAVE THE POWER AND NEVER SURRENDER / ORGANIZE COUNTERATTACK
2012: ΚΑΤΩ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ ΕΥΡΩΠΑЇΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
2015: The EU and NATO are Turning the Mediterranean into a Sea of the Dead / STOP THIS CRIME NOW
2019: NO to the Tsipras–Zaev agreement / to the plans of USA – NATO – EU / to irredentism and nationalism
Γενικά μιλώντας, «generation X είμαι, τίποτα το xxx και απαγορευμένο δεν μου είναι ξένο»,[1] αδύνατο να μην cringάρεις πάντως αν αντιπαραθέσεις την γκρίνια για την φωτογράφηση του Christian Dior στην Ακρόπολη, εβδομήντα χρόνια από την προηγούμενη, έναν αιώνα περίπου αργότερα από την Nelly’s, κοινός παρανομαστής η αποθέωση του κάλλους με φόντο τα ερείπια του ναού του Καλλικράτη, σε σύγκριση με μια κάποια αδιαφορία για τον -παντελώς safe, άρα γελοίο- ακτιβισμό του ΚΚΕ, οι Κνίτες αποχώρησαν από τον αρχαιολογικό χώρο ώστε να κατευθυνθούν στην σχολή τους για τον πρωϊνό καφέ στο στασίδι τους στον πάγκο του κόμματος·
υπήρξε κάποτε πολιτικό κόμμα, το ΚΚΕ, σχετίζεται σήμερα με το ιστορικό γίγνεσθαι όσο και το πλήθος που συγκεντρώθηκε έξω από την Μητρόπολη Αθηνών στην κηδεία του Κωνσταντίνου Β’ της Ελλάδας, επιβιώνει ως ένα υβρίδιο συνδικαλιστικού οργάνου, συνέλευσης γειτονιάς και αρχέτυπου θυμόσοφου της καφετέριας που υποδύεται πως νοσταλγεί (πειστικά ακόμα και ως προς τους ίδιους!) τον Ρώσικο (Σοβιετικό) ολοκληρωτισμό, μιας εκ των δύο μορφών ολοκληρωτικών καθεστώτων που γνώρισε η Ευρώπη στον 20ο αιώνα,
στην πραγματικότητα, κεφαλαιοποιεί μέρος της ξεχειλίζουσας συλλογικής ψευδούς συνείδησης που προσλαμβάνει την Ελλάδα ως «Γαλατικό χωριό» (διαδέχτηκε την ψωροκώσταινα):
- Οβελίξ και Ιντεφίξ παρών! επίσης η Μιμίνα, ο Μαζεστίξ, ο Κακοφωνίξ περνάει πολύ χρόνο στα social media, ο Αλφαβητίξ ψηφίζει Νέα Δημοκρατία και ο Αυτοματίξ τον Σύριζα, ο Μαθουσαλίξ γκρινιάζει για το ύψος της σύνταξης,
ο Αστερίξ, ωστόσο, έχει μεταναστεύσει στο εξωτερικό, όσο για τον Πανοραμίξ (Panoramix, «panoramique») μόνο πανοραματικός δεν είναι.
Τα ‘χω με τον εαυτό μου, για το troll στους Ελβετούς, κλείνω μια στιγμή τα μάτια, τ’ ανοίγω την επόμενη στιγμή, στέκεται ακριβώς μπροστά μου,
- «κυρία με την κόρη της επιχείρησαν να βγάλουν φωτογραφία με αρκουδάκι στα Προπύλαια, οι φωτογραφίες σβήστηκαν, κατευθύνεται προς τον Παρθενώνα...»
χαμηλώνω τον ήχο στο CB, είναι όμορφη, εντυπωσιακή, όχι σαν την Εύα Καϊλή, σαν γυναίκα με ισχύ, την έχoυν ενσταλλάξει μέσα της τα χρόνια της φοίτησης της σε πανεπιστήμιο της Ivy League, την ισχύ, αν την κατέχεις, δεν την αποχωρίζεσαι ποτέ, την εξασκείς στον χώρο εργασίας, στο κρεβάτι, στην βόλτα, την κουβαλάς μαζί σου στο ταξίδι,
«η ισχύς δεν έχει ανάγκη έξωθεν δικαιολόγησης, είναι, αυτή καθαυτή, σκοπός, και όχι μόνο μέσον, ο Kant έγραφε πως ο πόλεμος δεν χρειάζεται κανένα ιδιαίτερο κίνητρο, το κύρος που προσδίδει στον νικητή είναι αρκετό»,[2]
αγνώστου εθνικότητας, λευκό το πρόσωπο της, ριχτό το φόρεμα της, ότι κατόρθωσα να διακρίνω, τα ‘χα πια λίγο χαμένα, με ρωτάει αν μιλάω αγγλικά, προσποιείται δεν ακούει, που είναι η τουαλέτα, επαναλαμβάνει τις λέξεις μου, πως θα πάει στο Ηρώδειο, trollάρει αγέρωχη κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο, μου βγαίνει η κούραση, ελαφρύ τρίξιμο στους ώμους, δεν ακούγεται η φωνή μου, χάνω τη βολή μου, παθαίνω Kafka,
- «υψίσυχνο ηχητικό τρέμουλο, επώδυνος κλαυθυρισμός παρασύρει την φωνή και συγχέει την προφορά των λέξεων, ηχητικό νεφέλωμα, δεν ενσωματώνεται σε καθαρό νόημα και διαταράσσει την εκφορά και τους χρόνους της έτσι που στο τέλος να μην μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα αν μιλούσα καν ή όχι, ένας βάλτος που μουρμούριζε, ή ακόμα και το ερείπιο ενός αρχαίου ναού»[3],
με προδίδουν αναπάντεχα για μια στιγμή τα βλέφαρα, σκεπάζουν τα μάτια, τ’ ανοίγω και δεν είναι εκεί, έχει εξαφανιστεί,
η εξουσία στην φαντασία, οπτασία, θερμοπληξία; η φαντασία στην εξουσία,
σκέφτομαι τον Jorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo, «όταν ορίζουμε κάτι ως τυχαίο, απλώς μεταγλωττίζουμε τον τρόμο μας που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τους μυστηριώδεις μηχανισμούς μιας ιλιγγιώδους αιτιότητας»[4], ρίχνω νερό στο πρόσωπο μου, συνέρχομαι ελαφρώς, όλα ξεδιαλύνουν:
ούτε πριγκηπόπουλο, μήτε αρχηγός ατάκτων θα ‘μουν στην ιστορική τηλεοπτική σειρά με τις πολλές σεζόν που ενίοτε streamάρει κάπου μέσα στο μυαλό μου, είναι ευκρινέστερα in the big picture τα όρια σε σχέση με τον παραμορφωτικό, καθησυχαστικό μικρόκοσμο της καθημερινότητας,
μυρμήγκια και αράχνες να υφαίνουν ιστούς, πολίτες, στρατιώτες, νεκρούς, bees:
"the Queen, the Sorceress who stokes her embers in an earthen pot,
will never deign to tell us what she knows, and we do not.[5]
[1] Κικέρων.
[2] Tzvetan, Todorov, Μνήμη του κακού, πειρασμός του καλού.
[3] Ηλίας Παπαγιαννόπουλος, Ο Φρόυντ στην Ακρόπολη, Μια Ατοπογραφία.
[4] https://www.hartismag.gr/hartis-46/afierwmata/oulipo
[5] The Drunken Boat: Selected Writings, Arthur, Rimbaud.
No comments:
Post a Comment