FACES Ι
Στην σκιά τριών κυπαρισσιών, ετών εκατό, στη νοτιοανατολική πλευρά του Παρθενώνα, κωδικός πόστου Τρίτη. Μέρα όμορφη, αλλά busy, way too busy, καθώς η Ρώμη, η Φλωρεντία, η Πράγα, η Ακρόπολη, προσπαθούν να κουμαντάρουνε τις τύχες στην εποχή του μαζικού τουρισμού.
Το πανηγύρι εκκινεί πρωί, γύρω στις εννιάμιση, τις μέρες -τις περισσότερες μιας εβδομάδας during high season- που ο αρχαιολογικός χώρος υποδέχεται τα κύματα των επισκεπτών που καταφθάνουν από τα κρουαζιερόπλοια που δένουν Πειραιά, MSC Lyrica, World Odyssey, Spirit of Adventure, Viking, Norwegian Dawn, των 2.500, των 3.000, των έξι χιλιάδων του Costa Esmeralda - λήγει τρεις τέσσερις ώρες αργότερα.
Ώρα αιχμής, η ώρα του ξεναγού, αναπόσπαστο μέρος της ανθρωπογεωγραφίας του λόφου, περνούν από μπροστά μου κατά σειρά...
η κυρία που ξεναγεί στα Πορτογαλέζικα και ταΐζει τις γάτες, η Γαλλόφωνη ξανθιά με τα λευκά γάντια από βαμβάκι και το μεγάλο χαμόγελο, η Κούλα, ο ξεναγός χωρίς άδεια επαγγέλματος που παρουσιάζει το Ηρώδειο ως αρχαιοελληνικό, η ξεναγός που ισχυρίζεται πως το ακριβότερο ακίνητο στον κόσμο βρίσκεται επί της Διονυσίου Αεροπαγίτου και κοστίζει είκοσι εκατομμύρια δολλάρια, η ξεναγός που μου κόβει την ανάσα (out of my league, ψηλή με φαρδιές πλάτες και πρόσωπο ντίβας της Μεσογείου), η ξεναγός που τα χώνει στον Earl of Elgin στους Βρετανούς πελάτες της και εκείνη που τον δικαιολογεί ("he didn’t steal the collection, he bought it from the Turks, it’s complicated"), η ξεναγός που μια φορά διέκοψε την ξενάγηση της ώστε να μου πει πως νοιώθει ψυχική ανάταση όταν με βλέπει, ο ξεναγός που θέλησε να με πείσει, ώστε να με καταγορήσει, πως κάτω από την μύτη μου δύο Κολομβιάνοι βούτηξαν μια πέτρα (για τον εαυτό του κράτησε τον ρόλο του από μηχανής θεού των ξεναγών), τέλος, η ξεναγός από το πρόσωπο της οποίας δεν μπόρεσα ποτέ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου – καρέ μαλλί, έντονες γωνίες, φακίδες και καφέ κηλίδες, υπέροχες κηλίδες, πλανεύτρες οι φακίδες, όσο για το χρώμα των ματιών της ήταν hazel φουντουκί με χρυσαφένια στίγματα και έδειχνε κάθε φορά, σε κάθε βάρδια δική μου, σε κάθε ξενάγηση δική της, καινούργιο ή διαφορετικό:
όλες τους και όλοι τους απολαμβάνουν την δουλειά τους!
*
“Every day the same eh?” με τσιγκλάει μια καλοντυμένη Ολλανδή με καστανόξανθα σπαστά μαλλιά, έφερε το (άβαφο, εννοείται) πρόσωπο της, μου ‘ριχνε μισό κεφάλι, δίπλα από το δικό μου, δεν χρειάστηκαν τα μάτια, επιβλήθηκε με την κορμοστασιά της, με άφταστη Καλβινιστική μεθοδικότητα είχε κατανείμει την δύναμη της σε ολόκληρο το σώμα, είχε πρόγραμμα, είχε φροντίσει το κορμί της, άντρες, cycling και ηλιοθεραπεία, μαυρισμένη, ζαρωμένο δέρμα, ξερακιανή, ορεξούλες, sexy, θελκτική, πάτησε φέτος τα πενήντα οκτώ, σε τραβούσε πάνω της σαν μαγνήτης,
“every day faces change, not the same” απαντώ παριστάνοντας -ευτυχώς, επιτυχώς- πως δεν είχε κάψει τις αντιστάσεις μου η άψογη μηχανική του σώματος της, το διηύθυνε ένας υπολογιστικός νους, πως δεν θέλησα να σκίσω δηλαδή, ακριβώς εκείνη την στιγμή, την σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου, να περάσω τις επόμενες τρεις εβδομάδες μεταξύ κρεβατοκάμαρας και της κουζίνας της στο σπίτι που αγόρασε στην Σκόπελο.
Πράγματι, περνούν καθημερινά μπροστά από τα μάτια μου όλες οι φυλές του κόσμου μείον για φέτος, και βλέπουμε, Ρώσοι (κάποιοι βρίσκουν τον δρόμο μέσω της Τουρκίας) Ουκρανοί (μας επισκέπτονταν ενίοτε πρόσφυγες πολέμου) και Κινέζοι (ούτε για δείγμα)· παρελαύνουν οι επισκέπτες της Ακρόπολης ανά ζευγάρια, solo, σε παρέες, ή πολυμελή τουριστικά γκρουπ:
- πολίτες των μεγάλων εθνών της Δύσης κάθε κοινωνικής τάξης, ανακουφισμένοι έπειτα από την άρση των ταξιδιωτικών περιορισμών λόγω πανδημίας στο τέλος της άνοιξης, προβληματισμένοι από τον πόλεμο στην Ουκρανία στις αρχές του φθινοπώρου:
Αμερικανοί, casual και sporty, το melting pot καλά κρατεί, αυτοπεποίθηση που σε ζαλίζει, τις αισθήσεις ερεθίζει·
Γερμανοί, Berliners στο γούστο, Βαυαρία ως ιδεολογία, Πρώσικη ψυχή·
Γάλλοι, ουμανιστές, γοητευτικοί, θες να τους αγγίξεις, απρόθυμοι να δώσουν στον Emmanuel Macron ότι ακριβώς αποζητεί, να αγαπηθεί,
Άγγλοι, δαιμόνιοι, ισόβιοι πρωταθλητές στην υψηλή τέχνη του χιούμορ, σε υπερένταση, το Brexit πρέπει να δικαιωθεί·
- Έλληνες λιγοστοί, συχνά μετρίου μορφωτικού επιπέδου, αδιάφοροι για τον αρχαίο κόσμο, τον μονοπωλούν τα βιβλία του Άδωνη, το φιλί του Λιγνάδη στην ρέπλικα του Παρθενώνα·
- White Brazilians, παγκόσμιοι πρωταθλητές σε creepy νεοπλουτισμό, ο εκλιπών για φέτος Ρώσικος ήταν ανέκαθεν κάπως πιο cringy·
- Τούρκοι της Άγκυρας και white Turks της Istanbul, εύποροι, συχνά μετρίου μορφωτικού επιπέδου, όλοι τους στην απόχρωση του γκρι, «τι θα γίνει μ’ αυτή τη χώρα μας;»[1] μοιάζει να αναρωτιούνται·
- Ιταλοί λιγάκι ντεφορμέ, έπειτα από χρόνια κρίση χρέους, συνεχίζουν να φωνάζουν, ακούγονται λιγότερο δε, οριακά ντεμοντέ·
- Ισραηλινοί, pushy Mizrahi, electrifying Σεφαρδίτισσες, καχύποπτοι Ashkenazi, ορθόδοξοι - γήινοι, ηλιοψημένοι, υπερήφανοι, αγωνιστές·
- Greek Americans, εύρωστοι, αυτάρκεις, “we have more photos of cats and turtles than Acropolis itself” απολογείται χαριτογελώντας ένας κύριος από το Long Island·
- οι Άραβες του Κόλπου προτιμούν νησιά, από Λεβάντε και Μαγκρέμπ δεν πολυτουριστεύουν·
- Ισπανοί και Πορτογάλοι, ήρεμη δύναμη, κοιτούν αδιάφορα προς τον Ατλαντικό·
- Νοτιοκορεάτες, Ιάπωνες, λόγω covid λιγοστοί, ευτυχώς μας επισκέπτονται Ινδοί·
- Σκανδιναβοί, ισορροπούν ικανοποιητικά, τουλάχιστον ακόμη, μεταξύ της Σουηδικής εξαίρεσης ως προς τα lockdown της πανδημίας και την επικείμενη ένταξη των Φινλανδών και Σουηδών στο ΝΑΤΟ·
- τέλος, sexy beasts Λατίνες ή Αμερικάνες, Σλάβες της Μεσευρώπης, πασχίζουν να αφυπνίσουν μέσα μου το χόμπι της fashion police (damn you Kardashians for the cycling shorts!), το εξασκούσαμε προ 20ετίας πίνοντας ουζάκι σε ένα ντισκοκαφενείο στου Ψυρρή (οι μισοί βαθμολογούνταν κάτω από την βάση, ένα 5 με 10% ανακηρυσσόταν cool, οι υπόλοιποι στο «ναι μεν, αλλά»),
...παραδείγματος χάριν, η μαυρισμένη ήδη από τον Μάρτιο American-Lithuanian influencer με μεταλλικό στεφάνι αρχαίας από μαγαζί της Πλάκας και φορεματάκι greek toga προς τιμήν του Παρθενώνα, ένδυμα που αναδεικνύει το αιθέριο των κινήσεων της,
κάποτε, θα ‘θελα να την μαλώσω, να της το βγάλω, να της προτείνω να φορέσει άλλο, να αποδείξω την υπεροχή μου στην αισθητική, θα ξίνιζα με το υαλουρονικό στα χείλη και τις ψεύτικες βλεφαρίδες που σαφώς προσέθεταν σε sexiness, θα παρέβλεπα, θα έκανα πως δεν έβλεπα, τις τέλειες αναλογίες του σώματος της, φαρδείς ώμοι, ουδεμία σχέση με αθλήτρια κολύμβησης, στενή μέση, λεπτά πόδια σε αρμονία με το μήκος της πλάτης, απαλό δέρμα, γωνίες στο πρόσωπο, τα μεγάλα πράσινα μάτια της, τα σιδερωμένα μακριά καστανά μαλλιά της,
σήμερα, θέλω να της το βγάλω, να μην φορέσει άλλο, to pay my tribute to beauty.
[1] όπως το θέτει η θαρραλέα δημοσιογράφος Ece Temelkuran στο βιβλίο της Turkey: the Insane and the Melancholy.
No comments:
Post a Comment