Summer Pop

 

«Πήρε χάλκινο μετάλλιο ο Πύρρος Δήμας»,

«και εσύ που το ‘μαθες;»

«μου ‘στειλε τώρα μήνυμα η μάνα μου»,

«τι μας λες... χεστήκαμε για τον Δήμα και την άρση βαρών ρε Μπακού...» απάντησε ο Καρακάξης,

«είναι το τέταρτο σερί μετάλλιο σε Ολυμπιακούς φίλε, δεν ξέρω, κάπως δύσκολο μου ακούγεται αυτό...»,

σηκώθηκε από το τραπέζι, περπάτησε ως το σπίτι, δεν άργησε πολύ, από την τρομπέτα του Μπακού μια μελωδία να ακουστεί, το My Funny Valentine, στο στυλ της cool jazz του Chet Baker:

 

η Τζο τυλίχτηκε με την ζακέτα, το είχε αποφασίσει, θα πήγαινε στο δοκιμαστικό για την διαφήμιση της ΦΑΓΕ,

η Μαριάνθη ακούμπησε στην πλάτη της καρέκλας, έβγαλε έναν χαριτωμένο θηλυκό αναστεναγμό, χαμογελούσε, δεν σκέφτηκε κάτι συγκεκριμένο,

η Δανάη είχε πάρει σοβαρή όψη, είχε καταλήξει που, σε πόσους, θα έστελνε βιογραφικό,

η Μαρού κοιτούσε απροβλημάτιστη κάπου μακριά, καπνίζοντας,

ο Σάγκυ έσπρωξε την καρέκλα προς τα πίσω, σταυροπόδι, άναψε τσιγάρο, σιγοτραγούδησε τον ρυθμό της τζαζ,

ο Αριστομένης σκέφτηκε το e-mail που θε έστελνε για την θέση του βοηθού ερευνητή καθηγητή στο ΠΑ.ΠΕΛ.,

η Λίνα τις υποχρεώσεις, τις δουλειές, που την περίμεναν στην Αθήνα,

ο Κέιβ ήπιε μια γουλιά ουίσκι, έγραφε μήνυμα στο κινητό, κανόνιζε για Σαββατόβραδο με μια κοπέλα,

τέλος, ο Καρακάξης, έβαλε λίγο κρασί, χαμήλωσε το βλέμμα, μια τελευταία ρουφηξιά, έσβησε στο κρυστάλλινο τασάκι το τσιγάρο...

 

 

That's all, folks!

 

 

 

 

Summer Pop

 

HARDCORE STORY

«Πιο άκυρος από τους Raining Pleasure στο Fame Story δεν γίνεται παιδιά, ξεχάστε το...» είπε με πάθος -στα δυόμιση ποτήρια κρασί- ο Καρακάξης,

τρία χρόνια είχαν περάσει από το 2001, όταν οι Πατρινοί κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους -στο είδος του- διεθνώς, δύο μήνες έπειτα από την συμμετοχή τους στον τελικό του μουσικού reality, talent show μανούρας και κουτσομπολιού, της τηλεόρασης του ΑΝΤ1,

για πολλούς αλτέρνατιβ, έπεσαν δύο κατηγορίες εν μια νυκτί, έγιναν άκυροι από θεοί,

ήταν άβολο το καλοκαίρι του 2004, πριν από το παγκόσμιο μαζικό υπερθέαμα των Ολυμπιακών Αγώνων του Αυγούστου, είχε προηγηθεί το εθνικό ξεσάλωμα του Ιουνίου για την κατάκτηση του EURO,

τις ίδιες ημέρες δηλαδή που οι Raining Pleasure εμφανίστηκαν live μπροστά σε τρία εκατομμύρια τηλεθεατές για τις ανάγκες ενός τηλεοπτικού προγράμματος αμφιβόλου ποιότητας, ενώ, ήδη δύο τραγούδια τους έντυναν μουσικά τηλεοπτικές διαφημίσεις της Amita και της Cosmote, κίνηση που είχε προκαλέσει μεταμεσονύχτιες συζητήσεις, κραξίματα, αντεγκλήσεις, κατηγόριες για εμπορευματοποίηση, στο Pop, φοιτητικά διαμερίσματα των Ιλισίων, το Decadence, μετεφηβικά δωμάτια του Χαλανδρίου,[1]

«τι φάση με το Fame Story;» είπε η Μαριάνθη,

«τι φάση βρε Μαριάνθη μου, ξεφτίλα... ρόμπα έγιναν!»

υπερθεμάτισε η Τζο (δεν θα μπορούσε να το φανταστεί, αγόρασε το 22^ο εισιτήριο για το reunion gig των Raining Pleasure, στο θέατρο του Λυκαβηττού στις 28 Ιουνίου του 2024),

«εντάξει πλάκα έχει το Fame Story, μουσικός διαγωνισμός είναι, δεν έκαναν και κανά έγκλημα, είναι και από την Πάτρα τα παιδιά!»

παρενέβη το Λινάκι προκαλώντας ένα κύμα διαμαρτυρίας απ’ όσους κάθονταν γύρω από το τραπέζι, και γεύονταν τον μουσακά της (το ταψί είχε σχεδόν αδειάσει),

ο Καρακάξης -τρία ποτήρια κρασί- επανήλθε αναστατωμένος,

«σαν να μην έφτανε που πήγαν σε ριάλιτυ, έπαιξαν και την κομματάρα το Fake μαζί με έναν άκυρο...»

αναφερόταν στον όγδοο, στην τελική κατάταξη του Fame Story 2, Νίκο Ψίχα, απόφοιτος ιατρικής από πανεπιστήμιο της πρώην σοσιαλιστικής αλλοδαπής στα 1990s, άπαξ της επιστροφής στην Ελλάδα, τον κέρδισε η αγάπη του για την δημοσιότητα, το τραγούδι, και τον χαβαλέ, κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο Στην Χώρα του Ποτέ, το 2008 κέρδισε δύο βραβεία στα Mad Video Music Awards για το video clip που συνόδευε το single Μπουρδέλο, τα χρόνια πέρασαν, μετακόμισε στα Κύθηρα, τον τόπο καταγωγής του, επέστρεψε στην ιατρική, μια πορεία πιθανόν πιο προβλέψιμη από εκείνη που ακολούθησε το νούμερο 2 στην τελική κατάταξη του reality show, η Ραλλία Χρηστίδου εξελέγη βουλευτής με το κόμμα του Σύριζα δεκαπέντε χρόνια -και μια κρατική χρεωκοπία- αργότερα, συνάντησε στα έδρανα του κόμματος της στην Βουλή την ηθοποιό Μαρία Κανελλοπούλου (είχε βρεθεί στην αρχική ομάδα του bar Decadence το 1978),

τέλος, όσον αφορά την Καλομοίρα, την νικήτρια του δημοφιλούς τηλεοπτικού προγράμματος, για καλή της μοίρα, έμελλε να ξεπηδήσει μέσα από μια τούρτα γενεθλίων, χρωματιστά μπαλόνια υψώνονταν στον ουρανό, έραιναν με χρυσόσκονη το κοινό, το γλυκό ύψους ενός μέτρου και εξήντα πέντε εκατοστών έγινε delivery στο αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού στις 26 Ιουλίου, η Αμερικάνα ελληνικής καταγωγής τραγούδησε το «Happy Birthday, Mister President» α λα Marilyn Monroe για τα 60 χρόνια ζωής, τα 40 στο τραγούδι, του Διονύση Σαββόπουλου, του αγαπημένου –από τους μεγάλους- καλλιτέχνη για όσους αναζητούσαν, στα 1970s-1980s, μια εναλλακτική στο (ψευδεπίγραφο) δίπολο Μίκης Θεοδωράκης-Μάνος Χατζιδάκης, των δύο κορυφαίων, κατά κοινή ομολογία, Ελλήνων συνθετών στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα, στην γιορτή του συμμετείχαν μερικοί από τους σημαντικότερους μουσικούς της έντεχνης (folk) μουσικής της περιόδου (Ελευθερία Αρβανιτάκη, Δήμητρα Γαλάνη, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Φοίβος Δεληβοριάς, κ.α.),

η ιστορία, ως γνωστόν, επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγικωμωδία και την δεύτερη σαν τραγικωμωδία, αναβίωσε, λοιπόν, δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 1989,

-        «στις 4 Ιουνίου 1989, η Αλληλεγγύη πέτυχε συντριπτική νίκη στις εκλογές, οδηγώντας στην ειρηνική πτώση του σοσιαλισμού στην Πολωνία, την ίδια ημέρα κατεστάλησαν βίαια οι διαδηλώσεις της πλατείας Τιενανμέν του Πεκίνου έπειτα από 50 μέρες, στις 13 Ιουνίου Κολ και Γκορμπατσώβ διακήρυξαν το δικαίωμα όλων των λαών και κρατών να προσδιορίζουν το πεπρωμένο τους και να οικοδομούν τις μεταξύ τους σχέσεις βάσει του διεθνούς δικαίου, στις 27 Ιουνίου, οι υπουργοί Εξωτερικών Αυστρίας και Ουγγαρίας έκοψαν το Σιδηρούν Παραπέτασμα στο Κρόισμπαχ»,

στις 9 Ιουλίου πήρε ψήφο εμπιστοσύνης η Κυβέρνηση Τζαννή Τζανετάκη (κυβέρνηση συνεργασίας Δεξιάς και Αριστεράς)», ο Νιόνιος έκοψε τα (επαναστατικά) μακριά μαλλιά, ξύρισε το (σοσιαλίζον) μούσι, άδειασε το μαγαζί που εμφανιζόταν, έγινε άκυρος,

καλοκαίρι του 2004, η εμφάνιση της νικήτριας του Fame Story μέσα από μια τούρτα, στο Ηρώδειο, σε συναυλία του Σαββόπουλου, όπως ακριβώς συνέβη με τους Raining Pleasure, αλλά σε μαζική κλίμακα, προκάλεσε ατελείωτες ώρες νυχτερινών συζητήσεων, αντεγκλήσεων, κατηγοριών, στα ταβερνάκια, τα εστιατόρια, τα μπαλκόνια της χώρας,

«εγώ δεν έχω τίποτα εναντίον της Καλομοίρας αλλά δεν είχε καμία δουλειά στο Ηρώδειο, φουλ αμερικανιά η φάση με την τούρτα... έλεος!»

είπε η Μαριάνθη, δεν ήταν ανάστατη, χαμογελούσε πλατιά, είχε απολαύσει την συζήτηση, το ντιμπέιτ δηλαδή, έπινε το δεύτερο ποτήρι με λευκό κρασί,

«εντάξει... μην γινόμαστε όμως και σνομπ»,

«δεν είμαστε εμείς σνομπ Λινάκι μου, οι μάζες των τηλεθεατών είναι άκυρες!» συμπλήρωσε η Μαριάνθη,

«ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον πως δεν θα μας πείραζε να είχαμε σορμπέ για επιδόρπιο μετά τον μουσακά» παρενέβη ο Αριστομένης, βρισκόταν στο πρώτο ποτήρι (μισογεμάτο) κόκκινο κρασί,

«ή παγωτό παρφέ σοκολάτα με καραμέλα!» είπε το Λινάκι,

«δεν λέμε κάτι άλλο βρε παιδιά αντί για το Fame Story;»

«και για τι θες να μιλήσουμε βρε αγάπη μου... για την επαγγελματική μας αποκατάσταση μήπως!;» την διέκοψε ο Καρακάξης (τριάμισι ποτήρια κρασί),

«να μιλήσουμε, γιατί να μην μιλήσουμε...» απάντησε συγκαταβατικά η Τζο, σηκώθηκε, πήγε μέχρι το σπίτι να φέρει μια ζακέτα, όταν επέστρεψε, το ταψί ήταν άδειο, ο Κέιβ έκοβε το καρπούζι,

«η διασκευή που έκαναν πάντως οι Raining Pleasure στο Dancing Queen είναι φανταστική...»,

«όντως!» συμφώνησε εύθυμα η Δανάη,

πριν καθήσει, η Τζο κοντοστάθηκε πίσω από την Λίνα, πέρασε τα χέρια δίπλα από το κεφάλι της, έφερε το πρόσωπο της, το μάγουλο της, δίπλα το δικό της, έμειναν για λίγο αγκαλιασμένες.

 

 

 

 

---

[1]Έναν χρόνο αργότερα, to 2005, οι Raining Pleasure κυκλοφόρησαν την δική τους εκδοχή του Reflections του Μάνου Χατζιδάκι, επανασυστήνοντας σε νέο κοινό το έργο του, ο δίσκος έγινε χρυσός (+35.000), αιχμαλώτισε την ουσία της μπάντας περισσότερο από κάθε άλλον, μιας και δεν υπήρχε το συνθετικό βάρος, σύμφωνα με τον τραγουδιστή τους, αναδείχθηκε, θα λέγαμε, ιδανικά το εκλεκτικό ύφος, ο τρόπος δηλαδή, η ιδιοσυστασία των Raining Pleasure, πιθανόν ενστικτωδώς, πάντως αντιλήφθηκε ο Vassilikos, πως «πρωτότυποι φαντάζονται ότι είναι εκείνοι που αγνοούν τη βιβλιογραφία» [1].  

 

Summer Pop

 

ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕΣ

«Δεν γίνεται να είμαστε όλοι cool, το ίδιο είμαστε δηλαδή εγώ και αυτός!;»

είχε όρεξη για μπίρι μπίρι, και κρασί, ο Καρακάξης, την γνώριμη διάθεση επίσης να τσιγκλήσει τον Κέιβ, η φράντζα έπεφτε στο πρόσωπο καθώς μιλούσε, είχε μαυρίσει, φορούσε μαύρα, πουκάμισο, βερμούδα, σαγιονάρες δερμάτινες, καθόταν στην κεφαλή του τραπεζιού, στα δεξιά του η Μαριάνθη, αριστερά είχε την Τζο, η Δανάη, μια κενή θέση, το Λινάκι, δίπλα της ο Σάγκυ μάζευε ψιχουλάκια γύρω από το πιάτο του, ένοιωθε άβολα αφότου η κουβέντα είχε επιστρέψει σε άκυρους, cool, θεές-θεούς, μασαμπούκωνε ο Μπακού, ο Αριστομένης έδειχνε αφηρημένος,

«μίλησε και ο παρηκμασμένος νιου γουέιβ σταρ μετά την διάλυση της μπάντας που κατέληξε άκυρος»,

απάντησε ο Κέιβ (σκούρο γκρι T-shirt, μαύρη βερμούδα, πλαστικές παντόφλες παραλίας) που δεν είχε θυμώσει καθόλου, όπως δεν αρπάχτηκε ούτε ο Καρακάξης,

«για εμένα πάντως είστε ο ένας πιο cool από τον άλλον!»

ακούστηκε πεντακάθαρα η Μαρού, ύψωσε το ποτήρι της με λευκό κρασί (ήταν σχεδόν γεμάτο, δεν έπινε ιδιαίτερα), ενσαρκώνοντας -με αξιοσημείωτη άνεση- τον ρόλο της θεάς, για τον Κέιβ, που ήθελε, προσπάθησε, ανεπιτυχώς, μετά τις διακοπές να κάνει σεξ μαζί της, και τον Καρακάξη, είχε δυσκολευθεί να κοιμηθεί καθεμία από τις νύχτες που μοιράστηκαν το κρεβάτι των γονιών του κατά την διάρκεια των διακοπών,

«άσε που σε λίγα χρόνια η Τζο θα παίζει σε ταινίες και θα την βλέπουμε στα θερινά σινεμά και τότε θα είναι ΘΕΑ, όχι απλά cool...»,

συνέχισε ο οικοδεσπότης, να ανεβοκατεβάζει τους καλεσμένους του στην κλίμακα άκυροι-cool-θεοί/θεές, η Τζο του χαμογέλασε γλυκά (jean σορτς, γαλάζιο crop τοπ, δερμάτινα πέδιλα),

«εδώ δεν έβαλε εμένα στους θεές, μην περιμένεις να βάλει κάποιον άλλον», τον διέκοψε το Λινάκι,

«δεν έβαλες την κοπέλα σου στις θεές ρε βλαμμένε;» είπε γελώντας ο Καρακάξης, όσο για τον Σάγκυ, άρχισε να σκαλίζει με το πηρούνι το φαγητό, έβαλε μια μπουκιά στο στόμα (μελιτζάνα με πατάτα),

«πιστεύει πως αν προβιβάσει το κορίτσι του στην υψηλότερη κατηγορία λόγω βύσματος αυτομάτως θα τεθεί ζήτημα αθέμιτου ανταγωνισμού... θα φταίω εγώ μετά να τον χωρίσω;»

ένα χαμηλόφωνο αργόσυρτο χαχανητό, εκ μέρους του συνόλου των παρευρισκομένων, γέμισε με καλοδεχούμενα ηχοχρώματα τον χώρο,

ο Αριστομένης (βαμβακερό παντελόνι, πόλο μπλουζάκι, καλοκαιρινά μοκασίνια, όλα μαύρα) παίνεψε τον μουσακά, «χτύπησα ήδη δύο κομμάτια»,

«όντως, είναι θεϊκός μουσακάς... και σίγουρα δεν είναι άκυρος ή cool»

συμπλήρωσε με κέφι ο Μπακού, φορούσε τζην βερμούδα και καρό κοντομάνικο ξεκούμπωτο πουκάμισο, το στήθος του ήταν ιδιαιτέρως τριχωτό,  

«τι έβαλες μέσα Λινάκι μου;» ρώτησε η Μαριάνθη, «εμένα η γιαγιά μου, που ήταν φοβερή μαγείρισα, έβαζε κουκουνάρι στον μουσακά καθότι Μικρασιάτισσα...»,

«εε όχι και κουκουνάρι ρε συ, εντάξει, κλασικό τον έκανα, παραδοσιακό, την συνταγή του Τσελεμεντέ ακολούθησα, έβαλα δαφνόφυλλο, ξύλο κανέλας, και λίγο κονιάκ που το ‘χα καβατζώσει από προχθές για να μην το πιει όλο ο Σάγκυ και τα αγόρια»,

«εμείς στο σπίτι έχουμε την πρώτη Γαλλική έκδοση του Οδηγού Μαγειρικής, το αγόρασε η μητέρα μου κάποτε σε ένα παζάρι στο Λονδίνο, ο Τσελεμεντές, ξέρεις, είχε επηρεαστεί πολύ από την γαλλική κουζίνα, πριν από αυτόν, στην Ελλάδα δεν γνώριζαν τα ζελεδάκια, την σαντιγί, τα καναπεδάκια, εκσυγχρόνισε βασικά την ελληνική κουζίνα», σχολίασε η Δανάη,

«ναι αλλά σιγά μην έβαζαν στην Γαλλία όσο σκόρδο έβαλα εγώ!» είπε το Λινάκι κάπως απολογητικά,

«ίιιιιοοουυ... εγώ δεν τρώω σκόρδο», γκρίνιαξε η Τζο,

«μα δεν γίνεται χωρίς σκόρδο ο μουσακάς», κοκκίνησε το Λινάκι, 

«γίνεται, πως δεν γίνεται, αλλά δεν πειράζει, είναι πολύ νόστιμος Λινάκι μου...»

 

-        "In his wildly influential 1920 cookbook, Cooking and Pâtisserie Guide, the Greek chef Nicholas Tselementes dictated that his native food had become too Eastern under Turkish rule and that it needed to return to its roots -- but with modish Frenchification. To accomplish this, he advocated adding béchamel sauce to just about everything -- the already-weighty moussaka, the lightly lemony avgolemono sauce, the mixture of beef and pasta that makes up pastitsio. This culinary traitor exiled olive oil and garlic, banished traditional Greek herbs and spices, ushered in butter, cream and flour and generally espoused anything French. The upper-middle-class Greeks, not unlike Chekhov's Russians, clamored for this new sophistication, and the resulting bland, bloated, blubbery cuisine spread through a country yearning to be more European. Unfortunately, this removed whatever individuality Hellenic cuisine possessed, at least until it was determined that the Mediterranean diet was actually good for you. Vegetables, legumes, wild greens and minimal protein consisting mostly of fish and seafood (lamb is for Sundays) returned, newly herbed and spiced."[1]

 

 

---

[1] https://www.nytimes.com/2004/04/04/magazine/food-greek-revival.html?pagewanted=2&src=pm