Καλοκαίρι, 2016.

Θερινό Αφήγημα

 Μνήμη ΙΙ

Γενικά μιλώντας, η μαγεία με το ποδόσφαιρο αφορά τα έντονα συναισθήματα που σχετίζονται με τη χαρά του ανταγωνισμού, τη μέθη της νίκης αλλά και τη διαχείριση της ήττας, σε πείσμα της τυφλότητας των ατομικών προτιμήσεων και εμμονών. Με άλλα λόγια, όσο δεν ευχαριστήθηκα τη νίκη-πρόκριση της Αργεντινής σε βάρος των Ολλανδών στον ημιτελικό του Μουντιάλ της Βραζιλίας το 2014, παρότι επιθυμούσα διακαώς να πανηγυρίσει ο Μέσι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, απόλαυσα τον θρίαμβο των Γερμανών επί των Άγγλων στον γύρο των «16» στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής το 2010, ακόμα κι αν κρυφά έλπιζα, για μία ακόμη μεγάλη διοργάνωση, πως η ώρα του θριάμβου των Άγγλων είχε πλέον φτάσει!

Παρεμπιπτόντως, η απογόητευση που ένοιωσα στον χαμένο τελικό της Αργεντινής το 1990, ήταν πιθανόν η μεγαλύτερη προσωπική απογόητευση στην ιστορία των Μουντιάλ αφού η ήττα στον τελικό των Βραζιλιάνων στα γήπεδα της Γαλλίας το 1998 με βρήκε στα πρόθυρα της ενήλικης ζωής με προτεραιότητα για εμένα τη φαντασίωση μιας συναρπαστικής φοιτητικής ζωής αλλά και ωριμότερο σαν άνθρωπο, έτοιμος να παραδεχτώ καθώς ήμουν την ανωτερότητα του αντιπάλου και να υποκλιθώ στο ποδοσφαιρικό μεγαλείο του Ζινεντίν Ζιντάν, στεναχώρια η οποία συμψηφίστηκε πάντως στο χρηματιστήριο των θερινών συναισθημάτων, όπως αυτά επενδύονται ελαφρά την καρδία στις πλάτες των κορυφαίων αθλητών της μπάλας ανά τέσσερα καλοκαίρια, 22 χρόνια αργότερα όταν η Ισπανία κέρδισε τους Ολλανδούς, εθνική ομάδα η οποία είχε αντικαταστήσει στο φαντασιακό μου τον μπαμπούλα των ΔυτικοΓερμανών. 

Εκείνο που δεν γνώριζα το καλοκαίρι του ’94, πόσο μάλλον του ’90, ήταν ότι στη ζωή των Μουντιάλ κάθε πένθος, για την απώλεια ενός τίτλου για τον σπουδαίο Ρομπέρτο Μπάτζιο παραδείγματος χάριν, μέλλει να ισοφαριστεί από έναν κατακλυσμό ευφορίας, χαράς, και ψυχικής ανάτασης ανάλογης έντασης μέσω κάποιου άλλου θρύλου του ποδοσφαίρου, όχι φορώντας απαραίτητα τα ίδια χρώματα στη φανέλα. Όπως και στον έρωτα άλλωστε.

Κάθε κανόνας και η εξαίρεση του βέβαια, καθώς δύσκολα θα βρει το ταίρι της η ταπείνωση των Βραζιλιάνων μέσα στην έδρα τους από τους Γερμανούς το καλοκαίρι του 2014. Η Γερμανική ομάδα ομολογουμένως δεν σεβάστηκε τον πεσμένο στο καναβάτσο μεγάλο αντίπαλο της κάνοντας επίδειξη δύναμης την εποχή ακριβώς που η (ψευδ)αίσθηση Γερμανικής παντοδυναμίας είχε φθάσει στο αποκορύφωμα της* είχε προηγηθεί η επιτυχημένη επιβολή σκληρής λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη, η παρουσία της Καγκελαρίου Μέρκελ στο γήπεδο του Ρίο προσέδωσε, όσο να ‘ναι, μια εσάνς ιστορικότητας στη βραδιά. 

Αξίζει να σημειωθεί πως το σκορ του αγώνα δεν αντικατόπτριζε την πραγματική διαφορά ισχύος μεταξύ των δύο ομάδων. Ήταν οι προσευχές των πεσμένων στα γόνατα πριν την έναρξη του αγώνα Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών οι οποίες συνεθλίβησαν από τον ορθολογισμό των Ευρωπαίων αντιπάλων τους οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την αναπάντεχη ψυχολογική κατάρρευση των εκπροσώπων ενός έθνους σε περίοδο μεγάλης αναταραχής (η οποία ως γνωστόν οδήγησε τον Λούλα στη φυλακή και ανέδειξε τον Μπολσονάρο στην εξουσία).

Όπως και να ΄χει, εξαιρώντας τα Μουντιάλ, η σχέση μου με το ποδόσφαιρο είναι μάλλον αδιάφορη: 

ανήκω στη γενιά του ’87!

Είναι αλήθεια βέβαια πως τον Ιούνιο του 2004 η έξαψη της κατάκτησης του Euro ήταν τόσο μεγάλη που επισκίασε τη χαρά για την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ ένα χρόνο αργότερα. Η αγάπη μου για το μπάσκετ δοκιμάστηκε σκληρά, όπως κάθε ουσιαστική σχέση που εν τέλει αντέχει στο χρόνο παρά τους κλυδωνισμούς και τα ρήγματα. Κάθε πολύχρονη σχέση δεν μπορεί παρά να γνωρίσει κι ένα δύο καλοκαίρια που η σέξυ Αλβανίδα σερβιτόρα στο καφέ στην παραλία θα αναστατώσει τις αισθήσεις σου για μία εβδομάδα, φαντασιώνεσαι πως το κάνετε στην τουαλέτα, ήταν εκείνη άλλωστε που μπούκαρε δήθεν κατά λάθος όταν άλλαζες το μαγιό σου, χώρια τον Γερμανό ταξιδιώτη, καθηγητή μέσης εκπαίδευσης πίσω στην πατρίδα του, ο οποίος θα φουντώσει τη φλόγα στη ψυχή της για τον άνδρα προστάτη – ο μισθός σε ένα Λύκειο της Βαυαρίας άλλωστε είναι πια μυθικός στα μάτια μας. Στο τέλος, η αγάπη μένει, η κάψα του θέρους υποχωρεί σιγά σιγά έως ότου φυσικά εμφανιστεί εκ νέου υπό τη μορφή φακίδων με ξανθά μαλλιά και λευκή επιδερμίδα. Έτσι συμβαίνει και με το μπάσκετ· στο τέλος ο Γκάλης πάντοτε κερδίζει στα σημεία παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του Λιονέλ Μέσι.