Καλοκαίρι, 2016.

Θερινό Αφήγημα

 Μνήμη ΙΙΙ

Ένα καλοκαίρι, πριν από 22 ολόκληρα χρόνια, είχα βάλει ξυπνητήρι ώστε να παρακολουθήσω ποδόσφαιρο μέσα στη μέση της νύχτας. Ήταν η τελευταία φορά. Μέχρι την επόμενη.

Τέλη του Ιούνη, καλοκαίρι του 2016 πλέον, βρήκα τον εαυτό μου να φτιάχνει φραπέ στις 02:30 το πρωί. Έπρεπε να μείνω ξύπνιος πάση θυσία, αυτή τη φορά θα πανηγύριζα μαζί με τον Μέσι την κατάκτηση ενός τροπαίου με τη φανέλα της εθνικής Αργεντινής. 

Ήταν το μοναδικό πετράδι που έλειπε από το στέμμα του κορυφαίου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, στέμμα ορατό αποκλειστικά στους πιστούς της ποδοσφαιρικής μαγείας είναι η αλήθεια, όσων τελοσπάντων πιστεύουν ακράδαντα πως μια τρίπλα του Μέσι ανήκει στην ίδια κατηγορία με ένα λίκνισμα των γοφών του βασιλιά της ποπ Μάικλ Τζάκσον, ένα βλεφάρισμα του γόη Τζέιμς Ντην, έναν αναστεναγμό της Λάνα Ντελ Ρέυ ή, πιθανόν ακόμα καλύτερα, ενός ανώνυμου θηλυκού, 

όπως εκείνη η Γαλλίδα το καλοκαίρι του ’11 στην παραλία του Γριμπόβου, παραλία αυστηρά οικογενειακού χαρακτήρα, παιδάκια, γιαγιάδες, ξανά μανά παιδάκια, ενίοτε όμως θα πετύχεις και κάποια όμορφη μαμά, σαν εκείνη την κατάλευκη ξανθιά με τον εξάχρονο γιο της τα κατακόρυφα της οποίας στα ρηχά νερά της θάλασσας αναστάτωσαν για ένα ολόκληρο καλοκαίρι το φαντασιακό μου, κάθε μεσημέρι για μία εβδομάδα οι ίδιες μαγικές κινήσεις επί μισή ώρα, μια αιθέρια και εκλεπτυσμένη ύπαρξη η οποία δεν χρειαζόταν να φορέσει Μπραζίλιαν μαγιό ώστε να τραβήξει την προσοχή των παραθεριστών (το μαγιό της ήταν κλασικό μαύρου χρώματος), ήταν σίγουρα η πιο φινετσάτη γυναίκα που είχα συναντήσει ποτέ να παραθερίζει στα πέριξ του Γριμπόβου, ο σύζυγος της, επίσης Γάλλος, κατέφθανε καθημερινά κατά τις 17:00 λίγο πριν μαζέψουν τα πράγματα τους από την παραλία, φορούσε πάντοτε βερμούδα και T-shirt, το μαγιό του διπλωμένο στη βαλίτσα, όσο για το μυαλό του, ήταν μονίμως στη δουλειά, χαμπάρι δεν πήρε την φλεγόμενη καρδιά μου, έμεινε μονάχα ο εξάχρονος γιος της να με αγριοκοιτάξει κανά δυο φορές υπερασπιζόμενος τη μαμά του η οποία, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν μου έδωσε ιδιαίτερη σημασία, είχα διακρίνει άλλωστε πάνω της μια αξιοθαύμαστη αυτοκυριαρχία όσον αφορά την έκφραση των συναισθημάτων της·

·

το πετράδι που έλειπε λοιπόν από το στέμμα του Αργεντινού ήταν, ίσως, το πολυτιμότερο. Χωρίς τη συγκεκριμένη πολύτιμη πέτρα το στέμμα του Μέσι δεν θα γινόταν ποτέ φωτοστέφανο. 

Ο Μέσι εκείνο το βράδυ, το ίδιο που έβαλα ξυπνητήρι μες τη μαύρη νύχτα ώστε να παρακολουθήσω τον τελικό του Κόπα Αμέρικα όπου η Αργεντινή αντιμετώπιζε τη Χιλή, ήλπιζε να εκτοξευθεί από την κορυφή της λίστας των θρύλων του ποδοσφαίρου στις παρυφές του Ολύμπου, εκεί που κατοικούν οι Θεοί. 

Τίποτε βέβαια δεν προμήνυε, πίσω στην άνοιξη του 2004, πως ο βραχύσωμος ταλαντούχος νεαρός, ο οποίος διεγνώστηκε με ανεπάρκεια αυξητικής ορμόνης στην ηλικία των 11 ετών, θα κατάφερνε να φτάσει τόσο ψηλά. Την ίδια χρονική περίοδο έμενα σε ένα διαμέρισμα δέκα λεπτά με τα πόδια από τη Λα Ράμπλας, αρκετά χιλιόμετρα μακριά απο το Καμπ Νου, το γήπεδο της Μπαρτσελόνα. Αν και το ποδόσφαιρο δεν έμπαινε ψηλά στη λίστα με τις προτεραιότητες μας, πρώτα πρώτα γιατί δεν υπήρχε λίστα προτεραιοτήτων καθότι φοιτητές Εράσμους, μια Κυριακή απόγευμα ομολογουμένως μπήκαμε σε πειρασμό να πάμε στο γήπεδο, η ομάδα της Βαρκελώνης άλλωστε ήταν από πάντοτε“més que un club” (π.χ. χρειάστηκε να περάσουν 111 χρόνια μέχρι να εμφανιστεί διαφήμιση στη φανέλα της ομάδας), αποφασίσαμε ωστόσο πως τα 25 ευρώ του εισιτηρίου (για το τρίτο διάζωμα) σε συνδυασμό με τη σχετικά μεγάλη απόσταση από το διαμέρισμα μας έως το γήπεδο, ήταν ισχυροί αποτρεπτικοί παράγοντες. Εν τέλει, καθήσαμε σπίτι και καπνίσαμε λίγη σοκολάτα, όπως το συνηθίζαμε εκείνη την Άνοιξη.