I
Σχολάω στις 22:00. Δύο ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου. Με πιάνει το παράπονο.
Κάτι παραπάνω από δεκαπέντε χρόνια πριν, μέρες Χριστουγέννων, ονειρεύτηκα πως στο άγνωστο μέλλον θα τα κατάφερνα να δουλεύω παραμονή Πρωτοχρονιάς. Don’t get me wrong; το fun, εκείνες τις μέρες, ήταν guaranteed· οι παρέες, τα open parties σε σπίτια που θα σκάγαμε, τα ποτά, κόκκινα κραγιόνια σε αφθονία, drugs για όποιον ψαχνόταν, την ίδια ώρα που η επανάσταση γαμιόταν, όσο τουλάχιστον μας αφορούσε. Αλλά και ψυχαναγκασμός· να περάσουμε καλύτερα απο πέρυσι, καλύτερα από ever, as good as it gets. Να μην γυρίσουμε στις 05:00 αλλά στις 07:00, μετά στις 10:00, το κοντέρ τερμάτισε στις 12:00 και κάτι – κρίμα κι άδικο να μην μπορώ να το προσθέσω στο βιογραφικό μου τόσα χρόνια, πάλι καλά που υπάρχει και το Facebook!
Δεν ήμουν αγνώμων· κάθε άλλο. Είχαμε αποδράσει άλλωστε από τα οικογενειακά τραπεζώματα στα οποία εκείνη την εποχή, σύμφωνα με τις ιστορίες τρόμου και τις αφηγήσεις τρίτων, σφάζονταν συγγενείς για το φλέγον θέμα της χορτοφαγίας και την διαπαιδαγωγητική αξία και ποιότητα των reality τύπου Fame Story.
Πριν από πολλές χρονιάρες μέρες λοιπόν φαντάστηκα τον εαυτό μου να είναι απασχολημένος την ίδια ώρα που εκστασιασμένοι άνθρωποι κάθε ηλικίας θα γιόρταζαν την αλλαγή του χρόνου με την ελπίδα να πάψουν να κοιμούνται πάντοτε στο ίδιο πλευρό. Σαν να μην χρειαζόταν να εγκαταλείψει κανείς (προσωρινά, ή και μη) πατρίδα και οικογένεια, να γκρεμίσει, να ορκιστεί σε νέα σύμβολα πίστης, να καταστρέψει, να αλλάξει σπίτι και δουλειά, να βάλει φωτιά, να προδώσει στον έρωτα και να προδοθεί από φίλους, ώστε να καταφέρει να εύχεται - και μόνο –να στρώσει το κρεβάτι του αλλιώς. Φευ!
No comments:
Post a Comment