Κοιτάω για λίγη ώρα τις τηγανητές πατάτες που βρίσκονται σκόρπια παρατεταγμένες στο πεζοδρόμιο.
“This is art!” μονολογώ απευθυνόμενος κατά βάση στο παρελθόν μου και την ατομική μου προϊστορία ως καταναλωτής κουλτούρας. Βρεγμένο οδόστρωμα, τα φώτα της πόλης τη νύχτα, κανείς τριγύρω, αγριεμένος αέρας που πήρε τις κατακίτρινες πατάτες μου και τις σήκωσε· λύγισα, καταλαβαίνετε.
“If you can eat it, then it’s not art you moron!” ακούω τη φωνή της συνείδησης της Fran Lebowitz.
Πόσες και πόσες φορές δεν επιχειρήσαμε να αποδράσουμε από την άχαρη καθημερινότητα μας αξιώνοντας αισθητικό αποτύπωμα σε φαινόμενα που πιθανόν να περνούσαν απαρατήρητα σε άλλους χωροχρόνους; Πολλά χρόνια, αλλά δεν ευθυνόμαστε αποκλειστικά εμείς, φταίνει κι εκείνοι που επιμένουν να κατηγοριοποιούν ως καλλιτέχνη της Marina Abramović αντί του ειλικρινέστερου stage magician.
You don't need a weatherman to know which way the wind blows· ας περιοριστούμε να προβλέψουμε πως στον post-covid 19 κόσμο θα έχουμε μικρότερη διάθεση να εξερευνήσουμε τον ψυχικό κόσμο καλλιτεχνών που «τολμούν» να εκθέσουν vegan μπιφτέκι πάνω σε τελάρο σε κάποια υπόγεια γκαλερί του Βερολίνου.
Η ώρα είναι 22:30. Σάββατο βράδυ, στο κέντρο της πόλης. Έχω παρεκκλίνει της πορείας μου από το δρόμο της επιστροφής στη Μέρα της Μαρμότας.
Κάθομαι σε μια στάση λεωφορείου, το σκέπαστρο με προστατεύει από τη βροχή. Η συγκεκριμένη στάση ευτυχώς δεν έχει τεθεί ακόμα υπό την προστασία του Politis Group έτσι ώστε να στενεύουν τα καθίσματα και να φαρδαίνουν τα κέρδη από τις διαφημίσεις.
Ένα μπατσικό περνάει από μπροστά μου με μεγάλη ταχύτητα. Δεν είναι περιπολικό, ούτε κλούβα των ΜΑΤ, μοιάζει εκείνα τα οχήματα από τα οποία το σκάνε οι κακοί στις ταινίες του Χόλυγουντ. Πιθανόν να διέσχισαν κι άλλα αυτοκίνητα την Μιχαλακοπούλου στα πέντε λεπτά που μου πήρε να καταβροχθίσω ένα μπέργκερ από τα Goody’s, στο νου μου ωστόσο εντυπώθηκε μονάχα το υπηρεσιακό αυτοκίνητο του τμήματος Μεταγωγών.
Είναι σχεδόν σίγουρο, εδώ που τα λέμε, πως συνάντησε και ντελιβεράδες το βλέμμα μου· τις απαγορευμένες νύχτες, τα μηχανάκια με τα σήματα της Wolt και του efood κάνουν κόντρες με τις μηχανές της ΔΙ.ΑΣ. και της Δ.ΕΛ.Τ.Α. διεκδικώντας την κυριαρχία των έρημων δρόμων της πρωτεύουσας. Ορίστε, μας χρησίμευεσε και ο Carpenter!
Λίγη ώρα πριν βρεθούν στο έδαφος, οι κίτρινες, ανησυχητικά κατακίτρινες, πατάτες τηγανίζονται στα Goody’s πίσω από το Hilton. Ασπροκόκκινες κορδέλες φράζουν την είσοδο των πελατών στην κυρίως αίθουσα, κλειστά φώτα, το free refill της Coca Cola είναι out of order - είναι η πρώτη πανδημία και για τα Goody’s άλλωστε.
«Έχουμε δύο χορτοφαγικά μπέργκερ, το πρώτο είναι με μπιφτέκι λαχανικών και το δεύτερο με φυτικές ίνες, παντζάρια... αλλά αυτό αργεί, θα πάρει λίγη ώρα.»
«Το πρώτο τότε, το πρώτο...» θα απαντήσω αγχωμένος στον υπάλληλο που παίρνει την παραγγελία μου. Γελά συγκρατημένα.
The world has turned upside down – όσοι δουλεύουν στα Goody’s είναι πλέον χαλαροί την ώρα που οι πελάτες, ειδικά το βράδυ, παραγγέλνουν με τη ψυχή στο στόμα.
No comments:
Post a Comment