Saloon

 

 

Εξόριστος από τις κεντρικές λεωφόρους, ασκώ το δημοκρατικό μου δικαίωμα τύπου Β6 στον Παπάγο. Συναντώ ένα γήπεδο με μπασκέτες χωρίς στεφάνι. Looks weird, ότι πρέπει για το Instagram. Γρήγορα πάντως ο ενθουσιασμός μου μετριάζεται. Θυμάμαι πως ο δήμος της Νέας Υόρκης, ήδη από πέρυσι την Άνοιξη, είχε αφαιρέσει τα στεφάνια από τις μπασκέτες στα πλαίσια των μέτρων υγειονομικής ασφάλειας και προστασίας από τον κορωνοιό. “Nothing new here Παπάγε.”

Το κόλπο φαίνεται να αποδίδει· δεν συναντώ πιτσιρικάδες να χαζολογούν στις αθλητικές εγκαταστάσεις. Μισή ώρα αργότερα ωστόσο θα πετύχω μια παρέα από Γυμνασιόπαιδα να αράζουν στο προαύλιο μιας εκκλησίας. Τα μέτρα, εξ ορισμού, παράγουν καινοτομία. Στην πλάτη τους ένα μικρό παρκάκι προσφέρει την απαραίτητη κάλυψη από αδιάκριτα κορωνόπληκτα μάτια. Μέσα από ένα κινητό ξεχύνεται μια μονότονη μελωδία, ένας από την παρέα ραπάρει με το κοντομάνικο.

Αμφιταλαντεύομαι. Έχει νόημα να φωτογραφίσω το γήπεδο με τις γυμνές μπασκέτες; Ο ορθός Λόγος πρυτανεύει, I take the long view of this, νισάφι πια με τα μεσοπρόθεσμα. Σε τριάντα χρόνια η συγκεκριμένη εικόνα θα μας προκαλεί το ενδιαφέρον – τι πιο ωραίο να σκαλίζεις δυσάρεστες αναμνήσεις από χωροχρονική απόσταση ασφαλείας; Προσπαθώ να δω τη μεγάλη εικόνα: 30 χρόνια > 30 likes. Τραβάω τη φωτό έχοντας πλήρη επίγνωση πως πιθανόν να βρίσκομαι σε δυσαρμονία με τις κυβερνητικές (πριν και τώρα) επιδιώξεις και στρατηγικές:

η TUI να κερδάει στον τουρισμό και οι άλλοι να πάνε να πηδηχτούν!

Γενικά μιλώντας, μάλλον δεν πρέπει να σκοτίζομαι και τόσο· στη φάση που βρισκόμαστε όλο το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να επαληθευτούν οι αναλύσεις του Carnegie για τη Μέση Ανατολή.

Δεν ήταν πάντοτε όλα ρόδινα φυσικά. Πριν εισέλθουμε στην πανδημική λούπα του 2020, χρονιά που την βγάλαμε με πλάνα αρχείου από το 1984, υπήρξε μια εποχή που αν και τα στεφάνια βρίσκονταν στη θέση τους, έλειπαν ωστόσο τα διχτάκια - τα είχαν αφαιρέσει εξωσχολικοί. Σύντομα, ο λυκειάρχης μας αποφάνθηκε πως δεν είχε νόημα να επιχειρήσουν να τα αντικαταστήσουν διότι - πίστευε ακράδαντα - θα βανδαλίζονταν εκ νέου. Πράγματι, στο σχολείο μου χιλιάδες πόντοι καταμετρήθηκαν χωρίς το δίχτυ συναισθηματικής ασφάλειας που προσφέρει το «χλατς» που ακούγεται κάθε φορά που η μπάλα καταλήγει στο καλάθι.

Σήμερα κλειστήκαμε λίγο περισσότερο, 3 δισεκατομμύρια το μήνα περισσότερο, στα σπίτια μας διότι οι πολίτες δεν «θα» τηρούσαν σχολαστικά τα μέτρα προστασίας όπως κάποτε εξωσχολικοί «θα» αφαιρούσαν μονίμως τα διχτάκια από τις μπασκέτες.

 

Πίσω από τις αστεφάνωτες μπασκέτες ξεπροβάλλει το «Σαλούν», το κλειστό γήπεδο που φιλοξενεί τον Α.Ο. Παπάγου. Λίγα πράγματα νοιώθω να έχουν αλλάξει στη γειτονιά απ’ όταν χάζευα (κάτι περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα προηγουμένως) τον Γουόλτερ Μπέρι να φορτώνει το αντίπαλο καλάθι με μνημειώδη ευκολία. Αφού καμιά φορά που τριγυρνάω νομίζω πως βλέπω ακόμα τους δύο αστυνομικούς δίπλα από το φυλάκιο και έξω από το σπίτι του Στυλιανού Παττακού.

Προσπερνώ το γήπεδο, πίσω από ένα στρατόπεδο συναντώ - δυόμιση χρόνια αργότερα - τον ίδιο παρατημένο κεραμιδί σκαραβαίο παρέα με την ίδια εγκαταλελειμμένη λευκή Mercedes. Κοιτώ καλύτερα: το αναρχικό αλφάδι πάνω στο τζάμι της Mercedes έχει ξεβάψει. Θυμάμαι καλύτερα: ο σκαραβαίος κάποτε ακουμπούσε με τις ρόδες στο τσιμέντο του πάρκινγκ, τώρα έχει ντελαπάρει. Ο χρόνος κυλάει διαφορετικά στα προάστια.

Συνεχίζω τη βόλτα μου, βαδίζω και μετρώ, με κάποια ανομολόγητη ανακούφιση ομολογουμένως, τα οικόπεδα στα οποία ανεγείρονται νέες πολυκατοικίες, έξι τον αριθμό, όλες τους metallic grey - επιτέλους κάτι κινείται σ’ αυτήν τη γειτονιά, ας είναι και το (διεθνές;) κεφάλαιο που επενδύει σε ντουβάρια!

Οι πολυκατοικίες αυτής της δεκαετίας ελάχιστα θυμίζουν εκείνες των 90’s οι οποίες με τη σειρά τους λίγο μοιάζουν με τις πολυκατοικίες που κτίζονταν επί χούντας.

Όσο κι αν με ιντριγκάρει το θέμα, αρνούμαι να μπω στη διαδικασία ιεράρχησης του αισθητικού αποτυπώματος τους στην πόλη. Όπως και στη διαχείριση της πανδημίας...

η νεκροψία θα δείξει!