Διασχίζω με τα πόδια την Πανεπιστημίου. Κοντεύει 22:30, νύχτες απαγόρευσης κυκλοφορίας.
Σε μια ευτυχή συγκυρία, το θερμόμετρο αγγίζει το μηδέν στην κλίμακα Κελσίου (0 ° C). Δεν υπάρχει urban being σ’ αυτήν την πόλη που να μην λαχταρά λίγο Ευρωπαϊκό κρύο και για εμάς. Κατά προτίμηση dry. Μαγικά ξόρκια απέναντι στο ψύχος πολλά και διάφορα· από γάντια με ακάλυπτα δαχτυλάκια και τραγιάσκα μέχρι Marlboro και Metaxa 3 Αστέρων.
Σε κάθε περίπτωση, μονάχα η εξάσκηση των λατρευτικών μας καθηκόντων δύναται να διατηρήσει τη θερμοκρασία της καρδιάς μας σε επιθυμητά για τη (ανθρώπινη) φύση επίπεδα· άλλοι διαλέγουν το ίδιο τους το σώμα, άλλες τη ψυχή εκείνου που πλαγιάζουν μαζί, κι άλλοι προσκυνούν το σώμα του θεού – οποιουδήποτε όντος δεν είναι τόσο ατελές όσο και τα μούτρα μας τελοσπάντων, είτε κάποτε το έλεγαν Ήφαιστο είτε στο μέλλον το ονομάσουν Iron Man.
Τα φώτα του City Link στην Πανεπιστημίου φωτίζουν νιόφερτους μοναχικούς πανύψηλους νοσταλγικούς φοίνικες. Ας σημειωθεί πως τα γειτονικά πλατάνια δε δείχνουν να ανησυχούν – όλοι οι καλοί χωράνε αρκεί να ρέει άφθονο το νοιάξιμο για τα commons. Οι μόνοι άνθρωποι τριγύρω κρύβονται μέσα στα λιγοστά αυτοκίνητα που περιμένουν στο φανάρι στην πλατεία Κοραή.
Οι δρόμοι του κέντρου της πόλης είναι πιο καθαροί από ποτέ, οι τοίχοι της Αθηναϊκής Τριλογίας επιτέλους απαλλαγμένοι από τις σκοτούρες-μουτζούρες των άλλων, οι κούκλες στις φωτισμένες βιτρίνες των κλειστών μαγαζιών όμως μοιάζουν να νοσταλγούν ανθρώπινες φωνές και ιδρώτα. Η πόλη νοηματοδοτείται από το βλέμμα των ανθρώπων με τον ίδιο τρόπο που οι Κόρες και οι Κούροι του Μουσείου της Ακρόπολης ιεροποιούνται από την περιέργεια και τον θαυμασμό επισκεπτών από κάθε γωνιά του πλανήτη - τα αγάλματα ενός κλειστού μουσείου χάνουν το νόημα της ύπαρξης τους. Επιθυμούν να θαφτούν εκ νέου κάτω από τη γη.
Η πρωτεύουσα αναπνέει με τεχνητή υποστήριξη. Άλλο να περπατάς ολομόναχος τη νύχτα σε μικρά σκοτεινά στενά της πόλης, κατά προτίμηση κακόφημα (ώστε να μη νωθρεύει το περπάτημα σου) ή άσημα (για να μην επαναπαύεσαι στις περιγραφές των άλλων), κι άλλο να μην κυκλοφορεί ψυχή στα μέρη που πωλούνται φτηνά τσιγάρα. Αφού τίποτε καινούργιο δεν συμβαίνει, κανένα ζευγάρι δεν τσακώνεται στη μέση του δρόμου, κανένας δεν αργεί πια στο ραντεβού του, έφηβοι δεν περπατούν μπουλούκια νομίζοντας πως όχι μόνο οι δρόμοι τους ανήκουν αλλά και το μέλλον τους το ίδιο,
- η Αθήνα ζει με τις μνήμες μας.
Στα ακουστικά ακούγεται το ‘November’ από το ‘Memoryhouse’ του Max Richter.
Αν η κλασική μουσική ενός Beethoven ή Mozart γεμίζει και διαστέλλει το χώρο, από σαλόνι έως αμφιθέατρο έως αποβάθρα του Μετρό, η neo classical του Richter, η musique concrete του The Caretaker και η ambient του William Basinski ταιριάζουν σε έρημες, εγκαταλελειμμένες πόλεις μιας τρόπον τινά οικείας δυστοπίας. Σαν την πανδημική μας.
*
Βρίσκομαι στο κέντρο της Αθήνας, το κρύο με πολιορκεί, μέσα όμως από το παλτό μου παρατηρείται το μετεωρολογικό φαινόμενο ghibli: “hot and dusty wind descending from the interior highlands of Libya toward the Mediterranean Sea,”
κοντεύουν δέκα χρόνια άλλωστε από τις 25 Γενάρη του 2011, τότε η Άνοιξη έφθασε στην Αραβία μες στο καταχείμωνο,
σύντομα, “the south of Libya could no longer exist on the periphery of international concerns, the post-Qadhafi chaos had erased the distinctions between the Sahara and the coast, Africa’s misery was spilling across Libya into the Mediterranean, and Fezzan was the new southern shore of Europe” όπως παρατηρούσε ο Frederic Wehrey στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας,
στις 25 Ιανουαρίου του 2021 πλέον, Έλληνες και Τούρκοι θα διερευνήσουν εκ νέου τα ιστορικά τους αδιέξοδα, την ίδια ώρα η Τουρκική σημαία θα κυματίζει δίπλα από εκείνη της κυβέρνησης της Τρίπολης στη Λιβύη και των Ηνωμένων Εθνών.
Η Ιστορία, βλέπετε, δεν ξαποσταίνει ποτέ, ακόμα κι αν περνάμε τον καιρό μας κλεισμένοι στα σπίτια μας.
No comments:
Post a Comment