IV
Άγρυπνος στα Εξάρχεια (140 λεπτά σε δόσεις), το βράδυ της Παρασκευής που προηγήθηκε του άκαρπου τρίτου ραντεβού, στην τηλεόραση του Star Channel έπαιζε το Sleepless in Seattle (1993),
σκόνταφτα συχνά, στο zapping προ 25ετίας, στην αισθηματική ταινία της Nora Ephron, την πρόβαλλε τρεις με τέσσερις φορές τον χρόνο το ίδιο ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι, έκλεισα τον ήχο, άφησα την τηλεόραση ανοιχτή, έβαλα You Tube στον υπολογιστή, μελαγχολικός αλγόριθμος, με spamαρε Nirvana, MTV Unplugged in New York, βιντεοσκοπήθηκε το 1993, κυκλοφόρησε έναν χρόνο αργότερα, χρονιά του θανάτου του Kurt Cobain,
η εικόνα, το πρόσωπο της Meg Ryan στις 41” ίντσες της SONY, έφερε στο νου το προεφηβικό fling για την ξανθιά Αμερικάνα ηθοποιό στις 21” ίντσες μιας Grundig ,
ο ήχος, με ταξίδεψε σ’ ένα φθινοπωρινό απόγευμα της μετεφηβικής ηλικίας, στο 2002, στην παρθενική επίσκεψη στο Starbucks, με έτος ίδρυσης το 1971, στο Seattle, και logo μια γοργόνα σε προκλητική πόζα με γυμνά στήθη, καλύφθηκαν καθώς το brand γιγαντωνόταν (32.000 καταστήματα σε 80 χώρες), η μεγαλύτερη αλυσίδα καφέ στον κόσμο είχε πρόσφατα επεκταθεί στην ελληνική αγορά, το πρώτο κατάστημα στην Ελλάδα, στο τουριστικό Μοναστηράκι της Αθήνας, διέθετε ισόγειο, ημιώροφο, και εξωτερικό καθιστικό χώρο στον πεζόδρομο, στα 264 τετραγωνικά μέτρα του επικρατούσε πρωτόγνωρη ησυχία για τα στάνταρντς μιας τυπικής ελληνικής καφετέριας, ακόμα πιο περίεργο, στα όρια του σουρεάλ, ήταν το απαράβατο, και απαραβίαστο, No Smoking, η χρήση φυσικών υλικών (ξύλο και μάρμαρο) ανέδιδε μια lounge ατμόσφαιρα, έμοιαζε με διασταύρωση σαλονιού και λέσχης όπου κυριαρχούσε η μυρωδιά του καφέ, σαν καφεκοπτείο, παρέες φοιτητών δούλευαν ομαδικά τις εργασίες τους, ψιθυρίζοντας, ενήλικες κατά μόνας σκάλιζαν τις τσάντες τους, μελετούσαν έγγραφα, ευθυγράμμιζαν χαρτιά, επέλεξα τον ημιώροφο, δίπλα από μια σκαλιστή σε μάρμαρο γοργόνα σε φυσικό μέγεθος, αναπαύθηκα στην αγκαλιά μιας μαύρης δερμάτινης πολυθρόνας παρέα με ένα (δανεικό) βιβλίο,
δύο σελίδες αργότερα, στην βιογραφία των Nirvana, ο Cobain αντιμετώπιζε τον χρόνιο στομαχόπονο με την ηρωίνη, οι διαμαρτυρίες της δικής μου κοιλιάς δεν είχαν έντονο, ή μόνιμο, χαρακτήρα, ήταν απλά το soundtrack της ημέρας (5 ώρες ξύπνιος, 4 τσιγάρα, 3 σκέτοι καφέδες, 1 βόλτα, 0 φαγώσιμα), είχα όμως αναστατωθεί, τα μάλα, σφηνώθηκε στο μυαλό μου η ιδέα πως το ροκ είδωλο πιθανόν να υπέφερε από μια σπάνια, ανίατη ασθένεια, προκαλούσε ανεπιθύμητες βαριές παρενέργειες στην κοιλιακή χώρα, η σύντομη ζωή του είχε σημαδευτεί από μια αρρώστεια, εξίσου ασυνήθιστη με το μουσικό ταλέντο του front man του αγαπημένου rock συγκροτήματος της grunge σκηνής του Seattle, η τραγωδία ήταν δίχως διαφυγή, είχα ταραχτεί, πόσο μάλλον που δεν έμοιαζε ασφαλές να αποκλείσουμε την πιθανότητα ο ιός να επέδραμε κάποια στιγμή στα στομάχια των ευαίσθητων ψυχών των εκατομμύριων νεαρών φαν της εναλλακτικής ροκ ανά τον πλανήτη, όλων εμάς, ούτως ή άλλως, την είχαμε βάψει, έτσι πιστεύαμε, στον άδικο, σκληρό, γαμημένο καπιταλιστικό κόσμο που είχαν οικοδομήσει οι γονείς μας, δεν μου πέρασε από το μυαλό, στην πολυθρόνα παρέα με την γοργόνα, όταν άναψα το Winston στο πεζοδρόμιο μπροστά από τα Starbucks, στο βαγόνι του Μετρό στον δρόμο της επιστροφής, ούτε τα χρόνια που ακολούθησαν, πως ο Cobain δεν τα κατάφερε να αποδεχθεί το μέλλον του ως διάσημος rock star, “that’s my future, either I ‘ve accepted it, or gone beyond insane”[1], όπως το έθεσε λίγους μήνες πριν τον θάνατο του, όσο για το απόλυτο σύμβολο της monoculture των Nineties,
την σύντομη περίοδο που ακολούθησε την νικηφόρα για τον δημοκρατικό κόσμο λήξη του Ψυχρού Πολέμου, από τις Επαναστάσεις του 1989 μέχρι τις Επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, μάλλον πως αλάλιασε λιγάκι ο Michael Jackson,
η Madonna χρειάστηκε να αλλάξει πρόσωπο, στην κυριολεξία (η Courtney Love επίσης, σύζυγος του Kurt Cobain), οι περισσότεροι ηθοποιοί των Friends, Beverly Hills 90210, και Baywatch, συνδέθηκαν οριστικά στην μνήμη του φιλοθεάμονος κοινού με τους συγκεκριμένους ρόλους, ο Macaulay Culkin (Home Alone) δεν συνέχισε, ο Edward Furlong (Terminator) δεν άντεξε, ο Michael Jordan πέταξε, τέλος, το MTV, μέσω 24ωρου τηλεοπτικού προγράμματος, ήταν τόσο influential στην μουσική, την ποπ κουλτούρα, όσο είναι αδύνατον πλέον να συμβεί λόγω world wide web,
“I'm so tired I can't sleep, sit and drink pennyroyal tea, distill the life that's inside of me, sit and drink pennyroyal tea" τραγουδούσε ειρωνικά ο Cobain στα μισά του Unplugged, δεν αρκούσε για τον πόνο στο στομάχι, όσο για το φλισκούνι, το ιαματικό βότανο της Σάμου παρέμεινε στο βαζάκι στο ντουλάπι της κουζίνας, δεν συνέβαλλε καθόλου στην νιρβάνα της νύχτας, η οποία,
είχε την σφραγίδα της επιστήμης της φαρμακολογίας περισσότερο, έναντι της φαρμακευτικής, η πρώτη επεκτείνει το ενδιαφέρον της στα δηλητήρια και τις πειραματικές ουσίες, στις οποίες μάλλον πως εμπίμπτει το -άγνωστης προέλευσης, αμφίβολης ποιότητας- special K, που προμηθεύτηκα από έναν Αφγανό στην οδό Μαυρομματαίων στην αφετηρία εκείνης της μακράς βραδιάς...
No comments:
Post a Comment