α. βασανίζομαι*

ΕΙΣΟΔΟΣ

Κάποιοι από εμάς ανυπομονούμε να δούμε τη γέννηση του υποκειμένου της νέας εποχής. Εγώ πάντως  αδυνατώ να σκιαγραφήσω τα χαρακτηριστικά του νέου υποκειμένου καθότι είναι μια εξαιρετικής δυσκολίας εργασία. Προσπάθησα ωστόσο  να σκιαγραφήσω τα βασικά χαρακτηριστικά του τύπου υποκειμενικότητας που αφήνουμε πίσω μας. Θα μιλήσω επίσης για νεκρά σύμβολα. 

Κάθε νέο ξεκίνημα και ένας θάνατος, θάνατος που δεν είναι κατ’ ανάγκην οδυνηρός. 

*

Σκηνοθέτησα την πτώση μου, όχι δίχως κάποιο ρίσκο, όχι δίχως μια κάποια σιγουριά για τις σκηνοθετικές μου ικανότητες. Κολυμπώντας στα παγωμένα κανάλια του Άμστερνταμ συνειδητοποίησα κάτι προφανές, όταν ο ναρκισσισμός της νεότητας εγκαταλείψει το φαντασιακό σου: ο χαμός δεν ήταν δικός μου αλλά της γενιάς μου, όχι ολόκληρης, μη βιάζεστε, ενός κομματιού μονάχα.

Το κείμενο που ακολουθεί φιλοδοξεί να καταγράψει και να περιγράψει τάσεις, ενδείξεις, trend, καταστάσεις οι οποίες αποκαλύπτουν ως ένα βαθμό τον ψυχισμό της εποχής όπως αυτός καθρεπτίζεται σε κάποιο βαθμό σε ορισμένες κοινωνικές κατηγορίες του πληθυσμού των Αθηνών, αλλά και άλλων αστικών κέντρων του κόσμου σε ένα βαθμό.  Είναι η προέκταση των σκέψεων του κειμένου ΜΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ? Ερώτημα που θα μείνει αναπάντητο.

Το κείμενο αυτό δεν αποτελεί κάποιου είδους κατηγόρια, δεν πρόκειται περί ενός ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Στην πραγματικότητα, είναι ένας επικήδειος για μία εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί ακόμα κι ας μη γίνεται αυτό ακόμα αντιληπτό από όλους. Είναι ένας αποχαιρετισμός σε έναν κόσμο ο οποίος εδώ περιγράφεται με χρώματα θαμπά, όπως θολή ήταν η συνείδηση του όταν δεν πίστευε ότι ζούσε σε έναν κόσμο με ημερομηνία λήξης. Είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο εγώ προσωπικά ενηλικιώθηκα και τον οποίο αποχαιρετώ μέσα σε μερικές χιλιάδες λέξεις με (εντελώς) ελαφρά καρδιά. Πρόκειται για λέξεις που ξέβρασε ο (σχετικά) πολυετής βίος στην πόλη των Αθηνών σ’ αυτό το νησί που ονομάζουμε blog. 

Κάθε blog και μία νήσος, αν το επιθυμούμε δηλαδή να πάρουν μια τέτοια τροχιά τα πράγματα.

*Εμείς. Βασανίζομαι εμείς. Δε διάλεξα εγώ τον τίτλο, οι τοίχοι της Αθήνας αποφάσισαν, εν έτει 2012.