ι. βασανίζομαι

ΠΗΓΑΝ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

ΙΙI

Στο Shame, ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο δεύτερος πρωταγωνιστικός χαρακτήρας. Η αδελφή του (αντί) ήρωα είναι μια μοναχική ύπαρξη που γνωρίζει καλά πως να κρύβεται στο πλήθος, είναι η λεγόμενη social butterfly. Καθώς δεν επιθυμεί να ανήκει πουθενά, τριγυρνά από πόλη σε πόλη με πρόσχημα μια κάποια απόπειρα για καριέρα στο τραγούδι αν και η λέξη καριέρα μάλλον πως δεν περιλαμβάνεται στα, ανύπαρκτα ούτως ή άλλως, σχέδια της. Πεταλούδα της νύχτας καθώς είναι, επικεντρώνεται αποκλειστικά στην μέθη και την έξαψη των εμπειριών που συλλέγει με κόπο και πόνο, εμπειρίες οι οποίες εγγράφονται πάνω στο ίδιο της το σώμα με χαρακιές. Οι χαρακιές θα μπορούσαν να είναι και μια μεταφορά· κάθε χαρακιά στο σώμα της ηρωίδας αντανακλά τις ματαιώσεις και της ψευδαισθήσεις κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού δίχως αρχή, μέση, και τέλος, και φυσικά χωρίς στόχο ή σκοπό. Η αδελφή του ήρωα είναι ο μαύρος κύκνος στον κόσμο των hipster, ο αδελφός της, λόγω και της επαγγελματικής του επιτυχίας, είναι μάλλον άσπρος κύκνος ακόμα κι αν δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε πως μέσα του κυλά και αίμα μαύρου κύκνου. 

Ο πρωταγωνιστής του Shame είναι ο hipster της εποχής μας· η αδελφή του αντανακλά τον hipster όπως αυτός γεννήθηκε στην Αμερική μισό αιώνα πριν. Η μοίρα των δύο αδελφών όμως μοιάζει να είναι κοινή: χαμένοι και οι δύο σε έναν κόσμο που τους φαίνεται ξένος, ακατανόητος, μέσα στον οποίο αγωνιούν να υπάρξουν μέσω της αυτοεπιβεβαίωσης  που προσφέρει απλόχερα η συλλογή εμπειριών, το είδος και η ποσότητα είναι αδιάφορο.

Περίπου είκοσι χρόνια πριν, στην «Κόκκινη Ταινία» του Krzysztof Kieślowski ένας παρόμοιος χαρακτήρας με εκείνον της αδελφής του πρωταγωνιστή του Shame, διαδραματίζει έναν κάποιο ρόλο στην συγκλονιστική υπόθεση αγάπης και αφοσίωσης που εκτυλίσσεται στην ταινία. Είναι όμως ένας ρόλος μικρός, σχεδόν ασήμαντος. Με άλλα λόγια, ο Πολωνός σκηνοθέτης τοποθετεί το sublime στη θέση που του αναλογεί σε ένα καλλιτεχνικό έργο που δεν αποζητεί εκβιαστικά την προσοχή. Εκείνο που ενδιαφέρει τον Kieślowski είναι η ζωή και τα γνήσια, τα ουσιώδη, τα πολύτιμα συναισθήματα που αυτή γεννά στα υποκείμενα που δεν αρνούνται, δεν υπεκφεύγουν, αλλά ζουν και προσπαθούν, άλλοτε αποτυγχάνοντας κι άλλοτε με επιτυχία.

Εκεί που το pop συναντά την υπεκφυγή και την φυγοπονία σε έναν κόσμο που αγωνίζεται σκληρά ώστε να μην αναμετρηθεί με τα βάθη του ιστορικού χρόνου και, φυσικά, με τα βάθη του εαυτού, σε εκείνο το σημείο ακριβώς ότι ονομάζουμε hipsterισμό αποτελεί σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι του ψυχισμού και του διανοητικού μας σύμπαντος, σύμπαν που φαίνεται να έχει υποκύψει στη σαγήνη του μασκαρεμένου μηδενισμού.