δ. βασανίζομαι

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ

ΙΙI

Δημοσιογράφοι-διασκεδαστές που ταξίδευαν νοερά τους αναγνώστες τους στη Νέα Υόρκη για την έκθεση κάποιας επώνυμης σε  pop avant garde κύκλους αλλά εντελώς ανώνυμης στους υπόλοιπους από εμάς, γιατί δεν συνέτρεχε σοβαρός λόγος άλλωστε, αναφέρονται σε εκπρόσωπους βάρβαρων ιδεολογιών ως καλτ· βιβλιοκριτικός με κύρος δεν αντιλαμβάνεται, σαν άλλο μαθητούδι του δημοτικού, ότι η βία δεν πέφτει σαν το χαλάζι από τον ουρανό, δεν είναι δηλαδή φυσικό φαινόμενο, κατά συνέπεια διακρίνεται σε επιμέρους κατηγορίες που ορίζει, όχι δίχως προβλήματα και αντιπαραθέσεις, η συσσωρευμένη γνώση τόσων ετών όπως αυτή διασώζεται σε τόνους από βιβλία, αυτά ακριβώς που αφορούν το επαγγέλματος της σε ένα χαριτωμένο στριφογύρισμα της μοίρας· εναλλακτικοί της pop κουλτούρας μας ξεναγούν στα άδυτα ενός πρώην καταδικασθέντα βομβιστή που δρούσε συνειδητά στο όνομα μιας δύσοσμης ιδεολογίας του θανάτου, ιδεολογία την οποία δεν αποκήρυξε ποτέ, τη σαγήνη της οποίας προσπαθεί μάταια να αναπαραστήσει συλλέγοντας τα χιλιοβομβαρδισμένα απομεινάρια της, μας ξεναγούν λοιπόν στα έγκατα της ψυχικής αρρώστειας αποφεύγοντας να μας ενημερώσουν για τα δυσάρεστα που μόλις προανέφερα, απασχολημένοι καθώς ήταν με την καταγραφή μιας ακόμης εκκεντρικότητας, μιας παραδοξότητας που ίσως να τολμούσαν να βαπτίσουν ακόμη και εναλλακτικότητα στο τσακίρ τους το κέφι· αυτοί όλοι είναι οι εκπρόσωποι του παλιού κόσμου που χάθηκε, κόσμος που κηδεύτηκε κι ας μην παρευρέθηκαν πολλοί στην κηδεία.

 

Τα απομεινάρια της πολιτισμικής αριστεράς είναι όλα τους παιδιά των sixties. Μιλάμε για μια εποχή που γέννησε προϊόντα που βρίσκονται πλέον εκτός εμπορίου. Μια εποχή - μήτρα των μηχανισμών και λειτουργιών που επέτρεψαν σ’ αυτό που ονομάσαμε μεταμοντέρνο να ορίσει το πεδίο των ενδιαφερόντων και πρακτικών του, να σκορπίσει δηλαδή με περίσσεια άνεση νοήματα και σημαίνοντα προς όφελος μιας ανεπεξέργαστης, βαθιά anti-intellectual, πλαστικοποιημένης και ορφανής (αφού έμενε πάντοτε δίχως ορισμό) τρόπον τινά θετικότητας που λειτουργούσε από πάντοτε ως το ακριβώς αντίθετο της, δηλαδή ως κολυμβήθρα καθαγιασμού των υποκαταστάτων (σαν να υποφέραμε όλοι από εθισμούς, κάτι που διέγνωσε έγκαιρα ο Burroughs), αλλά και ανοιχτότητας που συνετέλεσε μονάχα στο να σαμποτάρει τη διαδικασία που μετατρέπει τον άνθρωπο σε σκεπτόμενο ον αντί για ζώο αιχμάλωτο των ενστίκτων του και των ορμών του: την συγκρότηση του υποκειμένου δηλαδή.