γ. βασανίζομαι

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ

ΙΙ

Πράγματι, στον κόσμο του διαδικτύου φυτρώνουν εν αφθονία σωροί αριστερόστροφων κειμένων, υπολλειμμάτων σκέψεων, παιδικών εκθέσεων ιδεών, μανιφέστων βγαλμένα από παλαιομοδίτη generator· ατελείωτοι σωροί από τύπους που δεν επιθυμούν να απωλέσουν τίποτα, ούτε μια γουλιά Clint Eastwood

(σκέψου να έθετα και το ζήτημα Quentin Tarantino· αλήθεια, έχετε συναντήσει ποτέ στη ζωή σας μεγαλύτερο τσαρλατάνο που να πήρε στο λαιμό του τόσους πολλούς; Διότι ο σκηνοθέτης Tarantino είναι εξαιρετικά χρήσιμος όταν επιθυμείς να απλουστεύεις τα πράγματα: π.χ. προσπάθησε να κατανοήσεις-αφουγκραστείς τη βαρβαρότητα ενός αποτρόπαιου γκανγκστερικού εγκλήματος χωρίς να έχεις δει ποτέ σου ταινία του Tarantino [θα σου πάρει χρόνο, είναι μια επίπονη διαδικασία]∙ η διαμεσολάβηση του τελευταίου, αν μη τι άλλο, απλουστεύει τα πράγματα, το έγκλημα θα γίνει κατανοητό με όρους Kill Bill [στην ταινία αυτή το σπαθί και το μουνί είναι ένα και το αυτό]

υπό αυτήν την έννοια, ο Tarantino δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με την Βάνα Μπάρμπα η οποία είχε δηλώσει κάποτε πως «ότι κέρδισα στη ζωή μου, το κέρδισα με το σπαθί μου». Το πρόβλημα, εξυπακούεται, δεν είναι ο Tarantino. Ούτε είναι κακό να σου αρέσει ο Tarantino. Το πρόβλημα είναι όταν πασχίζεις να αποδείξεις πως ο Tarantino δεν είναι σκατά και δεν αναφέρω τη λέξη σκατά χωρίς λόγο. Όπως ακριβώς εκατομμύρια συνανθρώπων μας αφοδεύουν μετά συνοδεία εφημερίδας ή περιοδικού απολαμβάνοντας στα κρυφά και την απόλαυση της μυρωδιάς των σκατών [τα σκατά αντανακλούν  την πανανθρώπινη παράδοση στις sublime απόλαυσεις που έχουν αναμφίβολα τρομακτική πέραση στις μέρες μας, βλέπε κατανάλωση - μετά απενεχοποίησης - των kitsch και cult, όπως τα ονομάζουν, πολιτιστικών προϊόντων], κατά αυτόν τον τρόπο θα ήταν ιδανικό να προσδιορίζει κανείς τη σχέση του με το σινεμά του Αμερικάνου σκηνοθέτη: σκατά που μου αρέσει να απολαμβάνω για λίγες ιδιωτικές στιγμές της ζωής μου. Αλλά σκατά που σοφά αποβάλλει ο ανθρώπινος οργανισμός. Κι όπως τα σκατά εξαφανίζονται για πάντα από τη ζωή μας αμέσως μετά που τραβάς το καζανάκι, χωρίς να έχεις συνήθως διάθεση να συζητήσεις γι’ αυτά, αν έχεις καλούς τρόπους τουλάχιστον, έτσι και ο Tarantino καλό θα ήταν να αποβάλλεται αμέσως από τον οργανισμό μας για το δικό μας καλό). 

τύποι που νοσταλγούν δημοσίως τα παλιά καλά τα χρόνια, εκείνα τα χρόνια δηλαδή που ο «μίζερος» αριστερός γκρίνιαζε για το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων ενόσω εκείνοι ήταν θαμπωμένοι με την τιμή που μας έκανε η - κατά τ’ άλλα πολύ αγαπητή καλλιτέχνιδα - Bjork - να πατήσει το πόδι της στη χώρα του μπαγλαμά και της Κρητικής λύρας, ήταν τότε basse classe να είσαι αριστερός, είχαν επιλέξει για τον εαυτό τους το ρόλο του καταναλωτή κουλτούρας και αφ’ υψηλού επιβλέποντα events

 

επίσης, σωροί από τύπους που αν και κολυμπούν σε ωκεανούς πληροφορίας δεν κατάλαβαν ποτέ τους, ούτε έπειτα από σχεδόν πέντε χρόνια που γύρισε σελίδα η Ελλάδα, ή και τέσσερα χρόνια, έπειτα από τη στιγμή που αποχαιρετήσαμε τον παλιό τον κόσμο, γεωπολιτικά μιλώντας τώρα, πως απαιτείται πλέον να επιτρέψουμε την απελευθέρωση δύο λέξεων από μέσα μας, για χρόνια στραπατσαρισμένες από τόνους ψευδαισθητικής κουλτούρας, δήθεν καλών τρόπων αλλά στην ουσία κοπιάρισμα του Αμερικάνικου υστερικού, καταπιεστικού, ψυχαναγκαστικού και τυραννικού ψευδοχαμόγελου, αλλά και μαλάκυνσης εγκεφάλου που προκάλεσε ο πάντοτε δολοφόνος εφησυχασμός, ας μη ξεχνάμε πως αποδέχτηκαμε με πάθος καυλιάρη μαθητή την εφήμερη φύση του τρέχοντα ιστορικού χρόνου που ονομάστηκε μεταμοντερνισμός με το «μετά» να διαγράφει την τροχιά μιας ανέξοδης, εύκολης και ανεδαφικής αισιοδοξίας που προϋπόθετε πως ακριβώς εκείνο το «μετά» όφειλε να επανεπινοεί διαρκώς τον δήθεν νεωτερικό χαρακτήρα του ώστε να καταφέρνει να παραμένει αγκαλιά με το δεύτερο συνθετικό της λέξης, το μοντερνισμό, δύο λέξεων που ισούνται τον κόσμο όλο:

 

πίστη και θυσία – όπου θυσία βάλε απώλεια και όπου απώλεια βάλε να δωρίζεις άνευ ανταλλάγματος κάτι από τον εαυτό σου.