Επιστροφή στη Ρουμανία ΙΧ

(συνεχίζουμε)

Ανάμεσα σε πολλούς κομπάρσους που περιμένουν, κατά βάση σιωπηλοί, να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα τούτο το ταξίδι (ένα ζευγάρι χαϊδολογιέται, κάπου αλλού μια κοπέλα βαριέται θανάσιμα ενώ ο άντρας κατεβάζει μπύρες τη μία μετά την άλλη κάτω από τον ήλιο και συνομιλεί μετά πολλών χαχάνων με άλλους άντρες που κάνουν ακριβώς το ίδιο, εναλλάσσουν δηλαδή κουτάκια μπύρας στο δεξί τους χέρι), ένα κορίτσι ξεχωρίζει.

Θεωρητικά μιλώντας κάθεται με παρέα, πρακτικά όμως είναι μόνη της, δηλαδή ανήκει στον κόσμο της. Είναι υπερβολικά αδύνατη σε μία χώρα όπου εσχάτως τα κορίτσια έχουν πέσει με τα μούτρα στο λεγόμενο και skinny look. Έχει μεσαίο ύψος, βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το μικροκαμωμένη γενικώς, και είναι ντυμένη απλά, καλοκαιρινά, με ένα τζην κοντό σορτσάκι να τονίζει τα ιδιαιτέρως λεπτά πόδια της και ένα ανοιχτό ροζ τιραντέ μπλουζάκι. Δε βγάζει κουβέντα επί τρεις ώρες, ανοίγει μονάχα το στόμα της όταν αποφασίζει να γευτεί τη γεύση φρέσκων φρούτων. Μήλων για την ακρίβεια. Δε βγάζει λέξη, ατενίζει μονάχα μέσα από τα δύο της μεγάλα μάτια που κάποιες στιγμές φαντάζουν όσο τεράστια και φαντασμαγορικά δείχνουν τα μάτια ενός κοριτσιού σε ένα γιαπωνέζικο καρτούν. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της δεν υπολείπονται σε τίποτα της σαγήνη των ματιών της. Αριστοκρατικά,  λεπτεπίλεπτα, ουσιώδη, σαγηνευτικά, εκπέμπουν απλότητα και ηρεμία. Τα μαλλιά της είναι πλούσια, μακριά, κατάμαυρα σαν το χρώμα των ματιών της, πιασμένα προς τα πάνω με ένα μεγάλο κότσο.

Είναι μονάχα φυσικό να μαγνητίσει το ενδιαφέρον μου για αρκετή ώρα, μα δεν ανέφερα το πιο αυστηρά προσωπικό της χαρακτηριστικό, όπως τουλάχιστον αυτό πολιόρκησε για ώρα τη φαντασία μου. Είναι απ' αυτές τις κάπως σπάνιες γυναίκες, από εκείνες τις αρκετά ιδιαίτερες υπάρξεις, όπου το πρόσωπο τους παραμένει σχετικά αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου μιας ανθρώπινης ζωής. Κατάφερα να την φανταστώ μικρό κορίτσι, πριν την εφηβεία, να περιεργάζεται με περιέργεια τον κόσμο μέσα από δύο μεγάλα μάτια, την φαντάστηκα και γηραιά πλέον, γύρω στα εξήντα, να τυλίγει το κομψό της κεφάλι με μια εσάρπα στα χρώματα της άνοιξης και με ρυτίδες να κοσμούν το ελαφρώς σπασμένο της πρόσωπο το οποίο, παραδόξως, έμοιαζε να είναι σχεδόν το ίδιο με εκείνο που αντίκρυζα στον ενεστώτα χρόνο.

Είναι αλήθεια πως κάποιοι άνθρωποι φέρουν πάνω τους απολύτως προσωπικά χαρακτηριστικά που τυλίγουν την ύπαρξη τους τόσο αρμονικά ώστε να μπορούμε να μιλάμε για ανθρώπους μοναδικούς και ανεπανάληπτους, ανθρώπους που ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος Εκείνη ανήκε στους ανθρώπους που συνειδητά διεκδικούν με αυτοπεποίθηση και σιγουριά κομματάκι περισσότερη μοναδικότητα για τον εαυτό τους - εγώ ήμουν ένας απ' αυτούς οι οποίοι χρειάζονται καμιά φορά  να βουτούν στο ψέμα, αν δηλώσουμε κατ' αυτόν τον τρόπο τον θερμό εναγκαλισμό με μια ακόμη ψευδαίσθηση, για να ζήσουν.

Θαύμασα για όσο μπορούσα την εκφραστικότητα του προσώπου της για την οποία ήμουν σίγουρος ότι θα παραμείνει επίσης αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου. Εκφραστικότητα η οποία συνδυαζόταν εντελώς παραδόξως, μα τόσο αρμονικά με την ατάραχη έκφραση του προσώπου της, πρόσωπο που δεν συσπάστηκε σχεδόν καθόλου επί ώρες. Το πρόσωπο της ήταν άλλωστε εκείνο ενός αρχαίου Ελληνορωμαϊκού αγάλματος· εντελώς ανέκφραστο, απολύτως ικανό ωστόσο να αφηγηθεί ένα σωρό ιστορίες και να δώσει γέννα σε έντονα συναισθήματα.



                                                                                                                                          (συνεχίζεται..)