Δε πρέπει να 'ταν πολύ αργότερα από τις 07:00. Δεν είχε αρχίσει κιόλας να χτυπά με μανία ο ήλιος, όπως το συνηθίζει στου Δέλτα τα μέρη άλλωστε. Κατά συνέπεια, επιχείρησα μια ανέμελη και αργόσυρτη έξοδο από την σκηνή, καθότι ακόμα εκείνη δροσερή. Χαλαρές κινήσεις, ένα unzip, και βρίσκομαι με το κεφάλι έξω από την σκηνή-προσεχώς φούρνο. Όταν πια αναδύθηκα ολόκληρος έξω, τον συνάντησα: ένας γεροδεμένος ταύρος σε ανοιχτό καφέ χρώμα με κοιτούσε κατάματα.
Το δευτερόλεπτο που στάθηκε ακίνητος πριν ξεχυθεί προς το μέρος μου, εννοείται πως μου φάνηκε για δεκάλεπτο. Τα δευτερόλεπτα που χρειάστηκε να με φθάσει, μάλλον πως μου φάνηκαν κανά εικοστετράωρο. Ήταν μονάχα κατόπιν εορτής όταν συνειδητοποίησα πως βρισκόταν δύο μέτρα μακριά μου και όχι face to face· τότε ήταν που έδωκε μια μεγάλη δαγκωματιά που κατέληξε σε ένα κλαδί γεμάτο από φρέσκα πράσινα φυλλαράκια στο στόμα του. Γρήγορα γρήγορα έφθασε στο πίσω μέρος της σκηνής όπου έκανε ξανά μια στάση για κολατσιό. Συνέχισε αμέριμνος τη βόλτα του περνώντας ανάμεσα από άλλες δύο σκηνές έχοντας προλάβει να ποδοπατήσει ένα i-phone που αναπαυόταν φορτιζόμενο ολόκληρο το τελευταίο του βράδυ σε τούτη τη ζωή. Έπειτα από τις δύο σκηνές υπήρχε το ποτάμι, εκεί που βρέθηκε σύντομα ο αδέσποτος εκείνος ταύρος, πριν συνεχίσει τη βόλτα του προς τα λιβάδια και τους υγροβιότοπους της αρεσκείας του. Στο βάθος, κάποιες αγελάδες έβοσκαν αμέριμνα...
No comments:
Post a Comment