Επιστροφή στη Ρουμανία VIII

(συνέχεια της προσπάθειας ανάγνωσης)

Για να περάσουμε αμέσως μετά στα δεξιά μου και την ομάδα των τριών. Ένα ζευγάρι δηλαδή και μια παρατρεχάμενη (όπως θα έλεγαν κάποιοι κακοήθεις). Εκείνος άγγιζε το ένα μέτρο και ενενήντα εκατοστά ύψος και φορούσε παντελόνι παραλλαγής στρατιωτικό, καπελάκι τζόκεϊ και ένα αδιάφορο λευκό T-shirt. Από το πρόσωπο του διακρίνονταν ιδιαίτερα τα μεγάλα του δόντια κι εδικότερα εκείνος ο δεξιός κυνόδοντας που προεξείχε είναι η αλήθεια αρκετά. Θύμιζε έντονα έναν μικρό Δράκουλα-Κρίστοφερ Λι. Η διάθεση του όπως αποτυπωνόταν στο πρόσωπο του μεταβαλλόταν με γοργούς ρυθμούς: πότε έμοιαζε σκασμένος από κάτι και πότε φορούσε χαμόγελο μικρού παιδιού. Ήταν ο φύλακας άγγελος ενός κοριτσιού που έφθανε το ένα μέτρο και ογδόντα εκατοστά ύψος μα δε διέθετε περισσότερα από εξήντα κιλά. Μακριά μαύρα μαλλιά, ολίγον τι σπαστά, κατάλευκο δέρμα, λεπτεπίλεπτα χείλη ενισχυμένα με κόκκινο κραγιόν και με μια έκφραση μονίμου εσωστρεφής διάθεσης χαραγμένης στο πρόσωπο της. Πότε έμοιαζε με την Άργουεν, την Πριγκίπισσα των Ξωτικών στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, και πότε με κακομαθημένο και μονίμως οργισμένο κορίτσι σε μετεφηβική ηλικία που εμπνέεται από τους Evanescence ή ακόμα και από την Emily την περίεργη. Οι δύο αυτοί ρόλοι-περσόνες εναλλάχτηκαν με καταιγιστικό ρυθμό μέσα σε τρεις ώρες. Θαρρεί κανείς πως συγχρονιζόταν με τις απότομες αλλαγές στη διάθεση του συντρόφου της· τις στιγμές που εκείνος έτρωγε τα νύχια του εκείνη 'έφερνε' στην Emily και τις στιγμές που εκείνος χαμογελούσε από καρδιάς με μισάνοιχτο το μεγάλο του στόμα εκείνη μεταμορφωνόταν σε Λιβ Τάιλερ που, μεταξύ μας τώρα, πάντα την έβρισκα άνοστη, άχρωμη, και ολίγον τι αγελαδάρισσα.

Η τρίτη της παρέας ήταν η κολλητή της φιλενάδας του αδιαμφισβήτητου αρχηγού της αποστολής "διακοπές στο Δέλτα του Δούναβη". Αρκετά υπέρβαρη με άλουστα βαμμένα κοκκινοπορτοκαλοκάστανα μαλλιά πιασμένο σε ένα μικρό κοτσιδάκι. Κατάπινε την μια Coca-Cola του μισού λίτρου μετά την άλλη έως ότου μπούχτισε και άνοιξε το Kindle. Ήταν μόλις τότε που παρατήρησα μια μεγάλη στρώση λίπους να σχηματίζεται στο σβέρκο της καθώς έγερνε το κεφάλι της προς τη μικρή οθόνη. Μια σχετική στεναχώρια με κατέβαλε για λίγα λεπτά της ώρας."Κρίμα, γιατί είναι γλυκό κορίτσι" σκέφτηκα, "κρίμα που δεν καταφέρνει να δείχνει και λιγάκι πιο υγιές". Το πρόβλημα δεν ήταν κατ' αποκλειστικότητα τα περιττά κιλά της αλλά μάλλον μια γενικότερη εντύπωση που σου έδινε πως ζούσε μια ανθυγιεινή καθημερινότητα που καταδυναστεύεται απ' αυτό το μαύρο καυστικό υγρό που λέγεται κοκακό(λ)α το οποίο μάλιστα συνήθως συνοδεύεται από εξίσου βλαβερές ουσίες του τύπου Pringles. Γρήγορα όμως η διάθεση μου άλλαξε και ομολογώ πως αισθάνθηκα πανευτυχής γι' αυτό. Ο αρχηγός της αποστολής που ανήκε άλλωστε στην κατηγορία των οργανωτικών wannabe μπαμπάδων που ονειρεύονται να φροντίζουν επιμελώς την παραμικρή λεπτομέρεια που εγγυάται, νομίζουν, την υπόθεση 'επιτυχημένες διακοπές', ξεδίπλωσε ένα τρίποδο καρεκλάκι που είχε κουβαλήσει μαζί του. Το στερέωσε στο πάτωμα και τότε, σε πολύ αργή κίνηση, κάθησε αναπαυτικά. Φόρεσε μια γκριμάτσα απόλαυσης στα τρία-τέσσερα αυτά δευτερολέπτα που κράτησε η όλη διαδικασία, γκριμάτσα απόλαυσης απ' αυτές που φορούν στους κωμικούς ήρωες του σινεμά. Στο περίπου περιγραφή: ορθάνοιχτο το στόμα αλλά στραβά, μισόκλειστο το ένα μάτι, υποψία ενός μικροήχου απόλαυσης, πρόσκαιρες έντονες ρυτίδες στο μέτωπο που μέλλει να εξαφανιστούν σε λίγα δεύτερα μόνο για να εμφανιστούν μόνιμα πια σε λίγες δεκαετίες. Ήταν αστείος με έναν τρυφερό τρόπο, ειδικά από τη στιγμή που ανέμενε μια κάποια επιβράβευση για εκείνη του την κίνηση, επιβράβευση ή γλυκερή συγκατάνευση που όμως δεν ήρθε ποτέ. Ο ίδιος δεν το έβαλε κάτω. Λίγα λεπτά αργότερα θα χαρίσει ένα χάδι στο παχουλό κορίτσι, χάδι στο ευμεγέθες μάγουλο της, χάδι που σχεδόν άγγιξε και εμένα που βρισκόμουν κάποια λίγα μέτρα μακριά από την σκηνή. 

Είναι στο πεπρωμένο του να γίνει ο νευρωτικός οικογενειάρχης που φροντίζει να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά του καθώς και να μη ξεχάσει την τρίτη ρεζερβα από φακούς πριν ξεκινήσουν όλοι μαζί για ελεύθερο κάμπινγκ. Είναι ευκόλως εννοούμενο πως θα παιδευτεί από το σέξυ κορίτσι με τα μακριά μαύρα μαλλιά που αναζητεί μετά νευρωτικής μανίας λεπτομέρειες και μικρογεγονότα ώστε να αποσύρει άμεσα τον εαυτό της στους σκοτεινούς διαδρόμους μιας εξαναγκαστικής εσωστρέφειας που δεν παράγει σκέψη αλλά ανακυκλώνει τα μικρογεγονότα. Είναι δεδομένο πάντως πως ο ρόλος του υπομονετικού επιδιορθωτή άβολων καταστάσεων είναι, όχι μόνο ο ρόλος που ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση του, μα ο ρόλος που συνειδητά διάλεξε για τον εαυτό του.

                                                                                                                                       (συνεχίζεται..)