Συνεχίζουμε να πλέουμε στον Δούναβη· αγναντεύουμε ξενοδοχεία, οικισμούς, πράσινο, πολύ πράσινο. Το καταμαράν
έσφυζε από ζωή, έσφυζε επίσης κι από υλικά αντικείμενα. Πραγματικά δεν υπήρχε γωνιά που δεν
είχαν στριμώξει τα μπαγκάζια τους οι επιβάτες. Καβάτζα καμιά. Ένας
κόσμος δίχως καβάτζα καμιά φαντάζει οπωσδήποτε σκληρός. Αλλά έτσι είχαν
τα πράγματα εντός του θρυλικού (κάποτε στο μέλλον) καταμαράν. Είχαμε όμως ο ένας τον άλλον. Είμασταν πολλοί άλλωστε κι έτσι δεν άργησαν να σχηματιστούν τα πρώτα πηγαδάκια, να ακουστούν οι πρώτες γκρίνιες, τα πρώτα γέλια, να δούμε το πρώτο φιλί. Είμασταν πολλοί, θα μπορούσαμε να γίνουμε ένα.
Η κυρία που καθόταν ακριβώς από πίσω μου πάντως, λογικά θα διαφωνούσε με εκείνη μου τη σκέψη. Γκρίνιαξε, αφότου πρώτα κοιμήθηκε για καμιά ωρίτσα, περίπου για τα πάντα: για τη ζέστη, για την παρακμή του καταμαράν, για κάποιον που την σκούντηξε κατά λάθος, για τη χώρα Ρουμανία γενικά. Είχε δίκιο σχεδόν σε όλα κι ο σύντροφος της μάλλον πως συμφωνούσε κι εκείνος αν κρίνω από την έκφραση του προσώπου του. Ωστόσο, λέξη δεν έβγαλε. Εκείνος ήταν γύρω στα πενήντα με γκρίζο άσπρο μουσάκι να καλύπτει μέρος του προσώπου του. Φορούσε T-shirt κόκκινο με άσπρη οριζόντια ρίγα και βερμούδα αρκούντως casual, εκτός κι αν συμφωνούμε πως όλες οι βερμούδες είναι αρκούντως casual by default. Έμοιαζε διεθνής· ούτε Ρουμάνος, ούτε Δυτικός, ούτε Βαλκάνιος, ούτε τίποτε. Διεθνής όπως ένας επισκέπτης των Νυχτών Πρεμιέρας της Αθήνας ή ένας θαμώνας του Bios. Εκείνη ήταν μελαχρινή Μεσογειακού τύπου με μαλλιά μαύρα καρέ έως τον ώμο. Αδύνατη με σχετικά φθαρμένο πρόσωπο (αυπνίες φαίνεται πως την είχαν ταλαιπωρήσει για κάποιο χρονικό διάστημα της ζωής της) και δυο μεγάλα μάτια ανιχνευτικού τύπου, ποτισμένα δυστυχώς από μια κάποια μόνιμη πικρία. Ταυτόχρονα όμως, ένα κομμάτι του εαυτού της έσφυζε από υγεία· έδειχνε γυναίκα που απόλαυσε παθιασμένο σεξ ανα περιόδους της ζωής της. Αυτό φαινόταν ξεκάθαρα στο πρόσωπο της· αν γνωρίσει κανείς τη λαγνεία άλλωστε, έστω και για λίγο, τότε εκείνη δεν θα σε αποχωριστεί ποτέ. Αντιθέτως, αφήνει ίχνη κάτω από το δέρμα σου, πίσω από το πρόσωπο σου. Φανερώνεται πια κάθε φορά που οι ερωτικές σκέψεις γίνονται αβάσταχτο φορτίο και το βλέμμα της γυναίκας υγραίνει λιγάκι. Παρέμειναν και οι δύο σε συστολή για όσο διήρκεσε το ταξίδι, συστολή που τους είχε ολοφάνερα εγκαταλείψει λίγες ώρες αργότερα όταν και τους είδα να απολαμβάνουν το μπαλκονάκι του ενοικιαζόμενου δωματίου τους.
Στα αριστερά μου και στα όρθια, μια παρέα μεταξύ των είκοσι επτά και τριάντα ενός ετών έχει πιάσει θέση στρατηγική, δηλαδή με θέα και τα ρέστα. Είναι όλοι τους διεθνείς. Ανάμεσα τους λευκοί ξανθοί, μελαχρινοί Μεσογειακού τύπου, απροσδιόριστου τύπου. Έχουν σίγουρα καλή σχέση με την τεχνολογία των υπολογιστών ενώ επίσης απολαμβάνουν και πολιτιστικά θεάματα, όσο πιο fusion γίνεται τόσο το καλύτερο. Κουβαλούν μπόλικες μπύρες μαζί τους, αυτός είναι κι ο συνδετικός κρίκος με τους υπόλοιπους επιβάτες, ή τουλάχιστον με ένα μεγάλο ποσοστό από δαύτους. Μέσα σε τρεις μόλις ώρες δεκάδες λίτρα μπύρας καταναλώνονται, σε κάποιες περιπτώσεις κάτω από έναν σχετικά καυτό ήλιο, τον ήλιο του Δέλτα του Δούναβη. Δε γελάει σχεδόν καθόλου κανείς από τους επτά-οκτώ backpackers που απαρτίζουν την παρέα. Αντίθετα, παραμένουν σχετικώς συνοφρυωμένοι και υπερόπτες καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού για άγνωστους λόγους που πιθανότατα σχετίζονται με τις συνήθειες της μεγάλης των υπολανθάνοντων hipster σχολή, the Exarcheia style.
(συνεχίζεται..)
Η κυρία που καθόταν ακριβώς από πίσω μου πάντως, λογικά θα διαφωνούσε με εκείνη μου τη σκέψη. Γκρίνιαξε, αφότου πρώτα κοιμήθηκε για καμιά ωρίτσα, περίπου για τα πάντα: για τη ζέστη, για την παρακμή του καταμαράν, για κάποιον που την σκούντηξε κατά λάθος, για τη χώρα Ρουμανία γενικά. Είχε δίκιο σχεδόν σε όλα κι ο σύντροφος της μάλλον πως συμφωνούσε κι εκείνος αν κρίνω από την έκφραση του προσώπου του. Ωστόσο, λέξη δεν έβγαλε. Εκείνος ήταν γύρω στα πενήντα με γκρίζο άσπρο μουσάκι να καλύπτει μέρος του προσώπου του. Φορούσε T-shirt κόκκινο με άσπρη οριζόντια ρίγα και βερμούδα αρκούντως casual, εκτός κι αν συμφωνούμε πως όλες οι βερμούδες είναι αρκούντως casual by default. Έμοιαζε διεθνής· ούτε Ρουμάνος, ούτε Δυτικός, ούτε Βαλκάνιος, ούτε τίποτε. Διεθνής όπως ένας επισκέπτης των Νυχτών Πρεμιέρας της Αθήνας ή ένας θαμώνας του Bios. Εκείνη ήταν μελαχρινή Μεσογειακού τύπου με μαλλιά μαύρα καρέ έως τον ώμο. Αδύνατη με σχετικά φθαρμένο πρόσωπο (αυπνίες φαίνεται πως την είχαν ταλαιπωρήσει για κάποιο χρονικό διάστημα της ζωής της) και δυο μεγάλα μάτια ανιχνευτικού τύπου, ποτισμένα δυστυχώς από μια κάποια μόνιμη πικρία. Ταυτόχρονα όμως, ένα κομμάτι του εαυτού της έσφυζε από υγεία· έδειχνε γυναίκα που απόλαυσε παθιασμένο σεξ ανα περιόδους της ζωής της. Αυτό φαινόταν ξεκάθαρα στο πρόσωπο της· αν γνωρίσει κανείς τη λαγνεία άλλωστε, έστω και για λίγο, τότε εκείνη δεν θα σε αποχωριστεί ποτέ. Αντιθέτως, αφήνει ίχνη κάτω από το δέρμα σου, πίσω από το πρόσωπο σου. Φανερώνεται πια κάθε φορά που οι ερωτικές σκέψεις γίνονται αβάσταχτο φορτίο και το βλέμμα της γυναίκας υγραίνει λιγάκι. Παρέμειναν και οι δύο σε συστολή για όσο διήρκεσε το ταξίδι, συστολή που τους είχε ολοφάνερα εγκαταλείψει λίγες ώρες αργότερα όταν και τους είδα να απολαμβάνουν το μπαλκονάκι του ενοικιαζόμενου δωματίου τους.
Στα αριστερά μου και στα όρθια, μια παρέα μεταξύ των είκοσι επτά και τριάντα ενός ετών έχει πιάσει θέση στρατηγική, δηλαδή με θέα και τα ρέστα. Είναι όλοι τους διεθνείς. Ανάμεσα τους λευκοί ξανθοί, μελαχρινοί Μεσογειακού τύπου, απροσδιόριστου τύπου. Έχουν σίγουρα καλή σχέση με την τεχνολογία των υπολογιστών ενώ επίσης απολαμβάνουν και πολιτιστικά θεάματα, όσο πιο fusion γίνεται τόσο το καλύτερο. Κουβαλούν μπόλικες μπύρες μαζί τους, αυτός είναι κι ο συνδετικός κρίκος με τους υπόλοιπους επιβάτες, ή τουλάχιστον με ένα μεγάλο ποσοστό από δαύτους. Μέσα σε τρεις μόλις ώρες δεκάδες λίτρα μπύρας καταναλώνονται, σε κάποιες περιπτώσεις κάτω από έναν σχετικά καυτό ήλιο, τον ήλιο του Δέλτα του Δούναβη. Δε γελάει σχεδόν καθόλου κανείς από τους επτά-οκτώ backpackers που απαρτίζουν την παρέα. Αντίθετα, παραμένουν σχετικώς συνοφρυωμένοι και υπερόπτες καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού για άγνωστους λόγους που πιθανότατα σχετίζονται με τις συνήθειες της μεγάλης των υπολανθάνοντων hipster σχολή, the Exarcheia style.
(συνεχίζεται..)
No comments:
Post a Comment