Επιστροφή στη Ρουμανία XXI

Την επόμενη μέρα, στη λίμνη της Αγίας Άννας, όλα μοιάζουν φαντασμαγορικά. Κατεβαίνοντας το βουνό, είτε από τον ολοκαίνουργιο ασφαλτωμένο δρόμο είτε διασχίζοντας το βουνό κάθετα μέσα από κατά τόπους γλυστερά χωμάτινα μονοπάτια, φθάνεις σε ένα μικρό άνοιγμα. Ένας χωμάτινος δρόμος αρχίζει εκεί που τελειώνουν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, σίγουρα θα ‘ταν παραπάνω από εκατό. Η πρώτη ματιά που ρίχνω ολόγυρα αποκαλύπτει στα μάτια μου ομορφιά που μου θυμίζει card postal από την Ιαπωνία, έτος 1960. «Παιχνίδια του μυαλού» σκέφτομαι. Η λίμνη δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη· φθάνει μάξιμουμ τα έξι μέτρα βάθος. Τα έλατα και τα πεύκα φθάνουν μέχρι τις όχθες της λίμνης σε όποιο σημείο δεν έχει επέμβει ο άνθρωπος δηλαδή ώστε να κάνει λίγο χώρο και για εκείνον. Το νερό δεν είναι κρύο (η γεύση του γλυκιά) ενώ η απουσία ενοχλητικής σε εμάς τους παραθεριστές λάσπης στα ρηχά αυξάνει την απόλαυση. Παραθεριστές έχουν κατακλύσει τις δύο τεχνητές μίνι παραλίες σε δύο πλευρές της λίμνης· το αναζωογονημένο μου κορμί αναπαύεται σε γκαζόν έπειτα από μισή ώρα κολύμπι.

 Η λίμνη βρίσκεται στον κρατήρα ενός ανενεργού ηφαίστειου και διαφημίζεται από τους ντόπιους ως η μοναδική ηφαιστειακή λίμνη στη Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη. Πράγματι, κάθε βουτιά αποκαλύπτει πράσινες πέτρες όπως τις βρίσκει σε αφθονία κανείς στην Ανάφη. Η λίμνη αποτελείται αποκλειστικά από βρόχινο νερό· εξού και η περίεργη, απροσδιόριστη σε εμένα γεύση της. Περίεργη μεν, καλοδεχούμενη δε.

 

Έχει περάσει λίγη ώρα και αποκωδικοποιώ πλέον το μυστήριο της γιαπωνέζικης card postal που πέρασε μπροστά από τα μάτια μου όταν πρωτοαντίκρυσα τη λίμνη και τους παρευρισκόμενους κυνηγούς του καλοκαιρινού ήλιου. Ένας υπέροχος υδάτινος κύκλος γύρω από ψηλά καταπράσινα δέντρα είναι ένα μέρος που όμοιο του δεν είχα επισκεφθεί ξανά έως τότε, ακόμα κι αν το συναντάμε σε μέρη της Σκανδιναβίας, της Κεντρικής Ευρώπης, της Ιαπωνίας, έστω δίχως το ηφαίστειο. Ορίστε λοιπόν η card postal· ήταν η πρώτη μεταφραστική προσπάθεια με πρωτοβουλία του υποσυνείδητου τη στιγμή που αντίκρυσα μια πρωτόγνωρη, άγνωστη έως τότε σε εμένα, ομορφιά που έλαβε εξωπραγματικές διαστάσεις μπροστά στα μάτια μου για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου, πριν πάρει μπρος το συνειδητό δηλαδή. Έως τότε, μπορούσε μονάχα να σχηματιστεί μια εικόνα με βάση προηγούμενες εμπειρίες, σκέψεις, επιθυμίες· το δίχως άλλο, καμιά φορά θα ευχόμουν να είχα λάβει περισσότερες card postal από μέρη μακρινά και ταξιδιώτες φίλους και γνωστούς. Επιπλέον, όπως το γνωρίζουμε πολύ καλά, ακόμα κι αν το αρνούμαστε στον εαυτό μας είτε λόγω ματαιοδοξίας είτε λόγω τυφλότητας, κάθετι πρωτόγνωρο αντιμετωπίζεται από το συνειδητό, αλλά ίσως και το υποσυνείδητο, ως κάτι περίεργο, ξένο, απόμακρο, διαφορετικό, σαν μια ευχάριστη ή δυσάρεστη έκπληξη. Καμιά φορά μάλιστα η πρώτη αντίδραση απελευθερώνει καθαρό φόβο.  Άλλοτε όμως, κυριαρχεί η έκσταση.  Ορίστε λοιπόν και το Japanese connection· διότι η Ιαπωνία και ο λαός της συμβολίζουν για εμένα ότι πιο μακρινό, μυστήριο κι αξιοπερίεργο περιέχει αυτός ο πλανήτης. 

Ήταν έκσταση λοιπόν.