Επιστροφή στη Ρουμανία XXVII

2.

Η παρέα μας δεν ήταν και πολύ μεγάλη· καμιά δεκαπενταριά δεν τους λες και λίγους πάντως. Είχα αποφασίσει από τα πριν να συγκεντρωθώ απόλυτα στις πληροφορίες που θα μας προσφέρονταν από τα χείλη της ξεναγού. Σε συνδυασμό με την καλή εντύπωση που μου έκανε, απροσδόκητα είναι η αλήθεια, αδιαφόρησα, λίγο πολύ, για τους υπόλοιπους. Όχι πως θα έδειχνα ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντως για την παρέα των Ολλανδών, έξι μονάδες τον αριθμό. Οι τρεις από δαύτους είχαν κοιλιές βάρους ισότιμου με ολόκληρο το δικό μου σώμα σχεδόν, ενώ οι πέντε τους φορούσαν καρό πουκάμισο αλά Σπύρος «στην υγειααά μας ρεε παιδιαά» Παπαδόπουλος. Προτιμούσαν τους άνδρες σεξουαλικώς, ήταν φανερό, ένας απ’ αυτούς πάντως φλερτάρισε αδέξια τη ξεναγό με το γνώριμο αποικιοκρατικό στυλ που συνοδεύεται συχνά από ειρωνικό βλέμμα, στυλ που έχει απώτερο σκοπό να σου προσφέρει ένα προβάδισμα στην «επιχείρηση φλερτ» διαμέσου της εκβιαστικής μεθόδου που συνίσταται στην ξεδιάντροπη και άκομψη πρόκριση ενός συγκριτικού πλεονεκτήματος που υποτίθεται πως έχεις σ’ αυτόν τον αγώνα που ονομάζουμε «πέσιμο» και που πάντοτε περιέχει ρίσκο, πλεονεκτήμα που μπορεί να είναι το βάθος της τσέπης σου, ο βαθμός ομορφιάς σου, η γειτονιά που διαμένεις ή ακόμα και η εθνική σου καταγωγή όπως συνέβη δηλαδή με τον τουλάχιστον ατζαμή 45άρη Ολλανδό που ωστόσο έφαγε τα μούτρα του γρήγορα γρήγορα όταν και συνάντησε την πλήρη αδιαφορία και το παγερό χαμόγελο της ξεναγού. Το κύκνειο άσμα της παρέας ήταν ένα αποτυχημένο ειρωνικό σχόλιο ενός μέλους της παρέας των κοιλιών· απ’ εκείνο το σημείο και έπειτα ήταν μονάχα οι κοιλιές τους που μιλούσαν πλέον από μόνες τους. 

Μια οικογένεια Εβραίων, ένα ζευγάρι άνω των πενήντα και δύο προεφηβάκια, αγνώστου λοιπής μισής ταυτότητας έκανε επίσης αισθητή την παρουσία της. Η κυρία, ευτραφής, πολυλογού, συντηρητικά ντυμένη βρισκόταν μονίμως κοντά στη ξεναγό μας και οι ερωτήσεις της ήταν πάντοτε χαμηλόφωνες· ήταν προφανές πως ήθελε μια ξεναγό για την πάρτη της. Ο άντρας της, με κοψιά και στυλ κονομημένου ασπρομάλλη κύριου, κομματάκι μη εμφανίσημου ωστόσο, ακολούθησε το παράδειγμα της προσθέτοντας και μια εσάνς από φλερτάρισμα μιας και δεν παρέλειψε να ακουμπήσει την πλάτη του, δήθεν άνετα, στον τοίχο πιάνοντας της κουβεντούλα. Τα παδιά δε, είχαν μόνιμα ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο απ’ αυτά που φορούν οι λεγόμενες και διαόλου κάλτσες· ομολογώ πάντως πως με ξιάφνασαν με την υπομονή που επέδειξαν. Το αποκορύφωμα της παρουσίας της  ευτραφούς κυρίας με τα μεγάλα γυαλιά ήταν οι στιγμές που απαντούσε σε προσωπικό τόνο σε πληροφορίες που μας τάϊζε η ξεναγός μας· χεστήκαμε όλοι εμείς αν συμφωνούσε βέβαια. Ωστόσο, οι ερωτήσεις της αναφορικά με την Εβραϊκή καταγωγή ενός μέλους της διευρυμένης βασιλικής οικογένειας δε με ξένισε καθότι ενδιαφέρουσα όχι όμως όσο ενδιαφέρουσα ήταν η απάντηση της ξεναγού μας, ή καλύτερα, ο τρόπος της απάντησης, μιας και η απάντηση της ήταν πληροφοριακού χαρακτήρα μα ο τρόπος της έδειξε πασιφανέστατα μια αμηχανία με το περιεχόμενο της ερώτησης… πότε άραγε θα απαλλαγεί αυτή η ήπειρος από τη σύνδεση των λέξεων «συνωμοσία» και «Εβραίος»;