Επιστροφή στη Ρουμανία XIX

Καθ’οδόν προς Sfânta Ana σταματάμε στο Ploiesti για ανεφοδιασμό. Οι 38c μας αντιμάχονται όσο μπορούν. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, στους πρόποδες των Καρπαθίων, σκοντάφτουμε πάνω σε μια βροχόπτωση, έντονη παρακαλώ. Σ’ αυτό το σημείο βρέχει πάντοτε, σαν σε συνήθεια. Η θερμοκρασία πέφτει απότομα. Καλωσήρθατε στη Ρουμανία· εδώ τα βουνά ακολουθούν τους δικούς τους ρυθμούς, εμφανώς εκ διαμέτρου αντίθετους από εκείνους του Βουκουρεστίου ή της Ντομπρούτζα.

Διασχίζουμε τις κοινότητες της Posada και της Câmpina χωμένες στις πλαγιές των βουνών. Παρατηρώ ότι τα περισσότερα σπίτια μοιάζουν ακριβώς με εκείνα που εκθέτονταν  στο Village Museum of Bucharest. Ενδιαφέρον σκέφτηκα. Κάποιες απροσδιόριστες εργασίες στο οδόστρωμα (2-3 εργάτες σκάβουν, 3-4 συνομιλούν σε χαλαρό τόνο), προσδίδουν έναν Ελληνικό αέρα στην ατμόσφαιρα. Ήδη βέβαια ένοιωθα σαν στο σπίτι μου αφότου είχαμε συναντήσει χωριά σπαρμένα στις πλαγιές βουνών, ομολογουμένως μια πολύ ευχάριστη αλλαγή έπειτα από δύο ώρες μονότονης καλλιεργήσιμης γης που συνόδεψε το ταξίδι μας από το Βουκουρέστι έως τα Καρπάθια. 

Φθάνοντας πια στη Sinaia, ο αέρας κάπως αλλάζει. Δύο πολυτελή ξενοδοχεία μεγάλων διαστάσεων στέκουν στην είσοδο της πόλης που το μεγαλύτερο μέρος της κρύβεται πίσω από τη βουνοπλαγιά που βρίσκεται στα δεξιά μας. Στα αριστερά μας, ακόμα μία βουνοπλαγιά· ο δρόμος διασχίζει τα βουνά και ταξιδεύει παράλληλα με την τουριστική πόλη της Sinaia, σημαντικό χειμερινό τουριστικό προορισμό για τη χώρα, πόλη με σήμα κατατεθέν το Peleș Castle όπου στέγασε τα όνειρα τουτο ζεύγος Carol I of Romania - Queen Elisabeth of the Romanians. Κι άλλα ξενοδοχεία, μερικά ιδιαιτέρως καλαίσθητα αν και κομματάκι τουριστικά όπως είναι φυσικό. Η μέρα είναι καλή και κόσμος τριγυρνά στους δρόμους σχετικά ανέμελος. Ένα μικρό ποταμάκι χάνεται ανάμεσα σε πράσινα ψηλά περήφανα δέντρα. 

Σε δύο σημεία κατά μήκος του δρόμου συναντάμε δύο τεραστίων διαστάσεων γυάλινα θηρία – απομεινάρια της εποχής του βιομηχανικού παροξυσμού. Mefin διαβάζω στην πινακίδα της εισόδου του πρώτου κτιρίου· το μεγαλύτερο μέρος όμως και των δύο κτιρίων πάντως μοιάζει να είναι ερειπωμένο. Σπασμένα παράθυρα, μεταλλική σκουριά, ασχήμια· αναρωτιέται κανείς πως και δεν ήρθαν ποτέ να πιάσουν δουλειά οι μπουλντόζες . Αποκλείεται να μην προσφέρουν κάτι στην πόλη σκέφτομαι, ειδάλλως θα τα είχαν κατεδαφίσει εδώ και καιρό. Μα τι διάολο να κάνουν εκεί μέσα; Τα κτίρια καλύπτονται από μια τεράστια γυάλινη επιφάνεια, αυτό θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί κάποιος που θα ενδιαφερόταν να αναπλάσει, να ομορφύνει, να απαλύνει τον πόνο που προκαλεί ο υπόκωφος βρυχηθμός των τεράτων αυτών. 

Καμιά φορά στη Ρουμανία σου δίνεται η εντύπωση πως η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα σε αυτά τα ερείπια. Είναι σαν να επιθυμούν κάποιοι τη διατήρηση σωρών από κομμουνιστικά βιομηχανικά ερείπια ώστε οι σωροί αυτοί να συμβολίσουν τον τρόμο και την παρακμή εκείνων των χρόνων. Και που δεν τα συνάντησα· έξω από το Βουκουρέστι, καθ’ οδόν προς Sibiu σπαρμένα στις ατελείωτες πεδιάδες και δίπλα από χωριά που κάποτε έζησαν με και από αυτά, στις όχθες τις Μαύρης Θάλασσας...

Μάλλον όμως πως κανείς δεν επιθυμεί τίποτα.

Τα κουφάρια της παραγωγικής δραστηριότητας της χώρας απομένουν να στέκουν ως μια μακάβρια ενθύμηση ενός πρόσφατου παρελθόντος όπως συμβαίνει σχεδόν παντού όπου δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα και η κατεύθυνση σκέψης ώστε εκείνα να μετατραπούν σε μια «Τεχνόπολη» ή σε ένα «Τεχνολογικό Πάρκο του Λαυρίου». 

Ίσως τελικά, απλά να αφήνονται στην τύχη τους. Ίσως να είναι τυχαία όλα αυτά, κανείς να μη θέλει ή να σχεδιάζει το οτιδήποτε και η ζωή να προχωρά αφημένη στην τύχη της. Ναι, αυτή πρέπει να είναι η εξήγηση. Όλα γίνονται στην τύχη σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου... Ίσως πάλι βέβαια, αυτή να είναι μια ακόμη βιαστική εξήγηση. Η τύχη πάντως παίζει κι αυτή τον ρόλο της στην πορεία του κόσμου.

Η Sinaia πάντως δεν εξαντλείται σε μια χούφτα εγκαταλελειμένα βιομηχανικά θηρία. Αλλά σ’ αυτήν θα επιστρέψουμε αργότερα. Τώρα οδεύουμε για αλλού...