Επιστροφή στη Ρουμανία XXVIII

3.
Όλα αυτά συνέβησαν ενόσω διασχίζαμε βασιλικά δωμάτια κάθε είδους. Ξεκινήσαμε με την συλλογή όπλων του βασιλιά· Ευρωπαϊκά, Αραβικά, Οθωμανικά, Γιαπωνέζικα και Κινέζικα όπλα βρίσκονταν κρεμασμένα στους τοίχους ενώ η πανοπλία βάρους δεκάδων κιλών ενός ιππότη δέσποζε δίπλα από ένα μεγάλο παράθυρο. Δωμάτια, πολλά δωμάτια· το αναγνωστήριο, ένα, δύο, πολλά σαλόνια, τεράστιοι καθρέπτες, πολλές μυστικές είσοδοι-έξοδοι ιντρίγκαραν τη φαντασία μας. Ένα πιάνο στην αίθουσα ψυχαγωγίας κλέβει καρδιές ενώ οι τοιχογραφίες του Klimt, τότε ακόμα ανερχόμενος και πολλά υποσχόμενος, γεμίζουν το μυαλό με ανυπομονησία για τη στιγμή που θα καταφέρουμε επιτέλους να δούμε τα καλά του έργα από απόσταση αναπνοής. Σ’ ένα δωμάτιο με έπιπλα από ένα υλικό που όμοιο του δεν είχα ξαναδεί (αποδείχτηκε πως ήταν ξύλο, ξύλο διαλεχτό) γνωρίζω επιτέλους τη ξεναγό καλύτερα. Είχε μόλις ξεπετάξει στα γρήγορα μία ερώτηση του κοινού όταν με πλησίασε. 

«Κι εσείς, από που κατάγεστε;» ρώτησε φορώντας ένα μεγάλο χαμόγελο. «Ααα... πάρα πολύ ωραία, ήμουν στην Κέρκυρα πέρυσι για διακοπές, πολύ ωραίο μέρος, τόσο όμορφη χώρα η Ελλάδα...» 

Άσχημες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου με την ταχύτητα του επιταχυντή CERN: 

(Δούλεψε ως στριπτιζέζ στην Ελλάδα, ποιος ξέρει για πόσο καιρό...ίσως να ήταν μια τραυματική εμπειρία...σιγά μην πρόλαβε να δει τις ομορφιές της Κέρκυρας...ξενύχτι και δεδομένος εξευτελισμός ήταν το καθημερινό της πρόγραμμα... τουλάχιστον αφότου επέστρεψε στη χώρα της ζει μια αξιοπρεπή ζωή, ίσως να γόρασε και σπίτι, ποιος ξέρει, η δουλειά της είναι μια χαρά και έχει καθαρό πρόσωπο στην τοπική κοινωνία... η ξεναγός μας πέρασε από σαράντα κύματα αλλά τα κατάφερε... και τι σχέση να είχε άραγε με τους Έλληνες; Ίσως να τους μισεί, αυτοί ήταν άλλωστε που την έβλεπαν να γυρνάει το κορμί της γύρω γύρω από ένα στύλο φορώντας μονάχα ένα στενό βρακάκι πριν το πετάξει από πάνω της κι αυτό... χώρια οι ιδιωτικοί χοροί στα σκοτεινά του ιδρύματος... μια χούφτα ευρώ για να διαγράψει το πόδι της τροχιά γύρω από το κεφάλη του πελάτη δυο-τρεις φορές σε χρονικό διάστημα δύο λεπτών... πόσες φορές να αντέδρασε στις μεθυσμένες κινήσεις των πελατών του μαγαζιού καθώς ζαλίζονταν από τη θέα των γεννητικών της οργάνων ξεσκέπαστων καθώς εμφανίζονταν σε τόσο κοντινή απόσταση από τις μανιασμένες τους γλώσσες ποτισμένες από νοθευμένα ουίσκι;) 

Με κοιτάει στα μάτια, χαμογελάει, και καταλαβαίνω αμέσως πως οι σκέψεις που έκανα ήταν σαν να μην πέρασαν ποτέ από το μυαλό μου. Ήταν μία γυναίκα που δεν είχε καμία σχέση με όλα αυτά. Είχε επισκεφθεί την Κέρκυρα με τον σύντροφο της· η όποια θλίψη στο πρόσωπο της δεν οφειλόταν αλλού παρά στα σύνηθη προβλήματα μιας γυναίκας σαν κι αυτής: η ζωή της δεν τη γέμιζε – είχε περάσει καιρός από τότε που έκανε θετικές σκέψεις για τον άντρα της. Χαμογελάει καθώς με κοιτάζει κι αυτό με κάνει χαρούμενο μιας και είχε περάσει ήδη τουλάχιστον κανά μισάωρο όπου η ξεναγός μας δεν είχε παρεκκλίνει ούτε χιλιοστό από τη ρομποτική της παρουσία. Ναι λοιπόν, ήταν από εκείνες τις πειθαρχημένες γυναίκες που ξυπνούσαν πάντοτε την ίδια ώρα το πρωΐ, μπάνιο-λούσιμο-πιστολάκι-μάσκαρα και ξαμόλημα για μία ακόμη πανομοιότυπη μέρα η οποία γινόταν ακόμα πιο πανομοιότυπη εξαιτίας της ρομποτικότητας της· αυτό το τελευταίο ήταν κάτι που το γνώριζε φυσικά μα ήταν αποφασισμένη να μην κάνει ούτε ένα βήμα πίσω. Η επαγγελματικότητα της συμπεριφοράς της με είχε ξαφνιάσει ευχάριστα· η σοβαρότητα της επίσης· τέλος, το γεγονός ότι έδειχνε απόμακρη με είχε συνεπάρει. Ναι! Ζήτω τα ρομπότ! Εμπρός για μια αξιοπρεπή ζωή όπου κρύα colonial Dutch αστειάκια αποκρούονται μεμιάς και η φλυαρία μιας μεσήλικης Εβραίας γίνεται τόσο κατανοητή ώστε να μην προκαλέσει ουδεμία αλλάγή συμπεριφοράς: ήταν άλλωστε μέρος της δουλειάς. Έφτασα να τη θαυμάσω ακόμα κι αν είχα προσέξει πως όταν προσέθετε κατιτί δικό της ανάμεσα στα λόγια που ήταν υποχρεωμένη να αποστηθίσει έδειχνε ξεκάθαρα πως δεν είχε και μεγάλη ιδέα για όλα αυτά που έλεγε, ή ακόμα, και για όλα τα άλλα. Έδειχνε να είναι κολακευμένη από το γεγονός πως η καθημερινότητα της εργασίας της απαιτούσε από αυτή να βρίσκεται ανάμεσα από περισπούδαστες ομορφιές βασιλικών προδιαγραφών μα ήταν ξεκάθαρο στα μάτια μου πως δεν είχε την παραμικρή ιδέα από την αξία ενός Klimt, από το τι σηματοδοτούσε εκείνη η εποχή και πως διέφερε από τη δική μας καθώς και ένα σωρό από άλλα θέματα τα οποία απασχολούν τους μορφωμένους αυτού του κόσμου. Ήμουν σίγουρος όμως, 100% κιόλας, πως εκείνη η γυναίκα είχε μαθητεύσει στη ζωή της οποίας μόνος σκοπός στα δικά της μάτια της ήταν να βιωθεί με αξιοπρέπεια.