Επιστροφή στη Ρουμανία XXIV

Το βουνό που μας φιλοξενεί βρίσκεται στα ανατολικά της Τρανσυλβάνιας και μοιράζεται ανάμεσα στα γεωγραφικά διαμερίσματα της Covasna και της Hargita που αποτελούν την είσοδο-έξοδο της σπουδαίας από κάθε άποψη αυτής περιοχής. Η Ουγγρική μεινότητα της Ρουμανίας συγκεντρώνεται κυρίως σ’ αυτές τις δύο περιοχές της χώρας καθώς πάνω από το 80% του πληθυσμού σ’ αυτές τις δύο πολιτείες είναι Ουγγρικής καταγωγής. Άλλοτε καταπιεσμένοι, όπως για μερικές δεκαετίες κατά τα χρόνια τα κομμουνιστικά που ενώ στην αρχή τους άφησε στην ησυχία τους, έπειτα, και με τη στροφή που πήρε προς τη διαμόρφωση μιας νέας εθνικής ιδεολογίας, τους στρίμωξε λιγάκι στη γωνία, κι άλλοτε λιγότερο ή καθόλου καταπιεσμένοι. 

Η Ουγγρική αυθάδεια όπως αυτή εκφράσθηκε στο πηγάδι ίσως να εξηγείται και από το γεγονός πως ανέκαθεν αντίκρυζαν το Ρουμάνικο πληθυσμό με μια κάποια περιφρόνηση. Ρουμάνοι peasants από τη μία, Ούγγροι αριστοκράτες από την άλλη σχημάτιζαν επί αιώνες την αδιατάρακτη κοινωνική ιεραρχία της Τρανσυλβάνιας. 

Κοιτώντας λίγο πιο καλά την κατάσταση στο εσωτερικό της Ουγγαρίας σήμερα, δε γίνεται να μην σε πιάσει πόνος στο στομάχι. Χωρίς αμφιβολία, οι Ούγγροι βρίσκονται στην πρωτοπορία της τάσης εναγκαλισμού με τη ξενοφοβία, την αυταρχικότητα, την οπισθοδρόμηση, το ρατσισμό ή ακόμα και τον εκφασισμό. Ότι συμβαίνει στην Ουγγαρία τώρα, τόσο σε επίπεδο θεσμών όσο και στους κόλπους της κοινωνίας, είναι σίγουρα πιο τρομακτικό απ’ ότι συμβαίνει π.χ. στην Ελλάδα. Περιέργως, οι δέκα χιλιάδες που διαδήλωσαν πρόσφατα στο κέντρο της Βουδαπέστης εναντίον των δηλώσεων ενός υπουργού της κυβέρνησης που έκανε δημόσια επίκληση στα πιο βάρβαρα ένστικτα των νοσταλγών του τρόμου και της βαρβαρότητας καλώντας προς μια γενική απογραφή του Εβραϊκού πληθυσμού της χώρας, δεν φαίνεται να είναι αρκετοί σε μία χώρα που δεν σταματά να αναστατώνει το θυμικό και να προσβάλλει θεμελιώδεις ανθρώπινες αξίες σε κάθε της βήμα τα τελευταία χρόνια. 

«Τι λέτε να ‘ναι; Ουκρανοί; Βούλγαροι; Τσιγκάνοι;» σχολίασε δυνατά στη γλώσσα του, τα Ουγγρικά. Εκείνη την ατάκα του πάντως την καταλάβαμε όλοι, ακόμα κι αν δε μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Τα δύο κορίτσια της παρέας μαζεύονται· μάλιστα το ένα του επισείει την προσοχή πως μπορεί να έγινε κατανοητός. Νομίζω πως ντράπηκαν κιόλας λίγο. Ήταν εκείνη η φλογερή και παγωμένη συνάμα σοβαρότητα , εκείνη η θανατερή εχθρότητα, η έκφραση του ανόθευτου μίσους όπως εκφράστηκαν στο βλέμμα του που δεν σου άφηνε περιθώρια αμφιβολίας: εκείνο το νέο αγόρι αποτελεί κομμάτι εκείνης της νεολαίας η νοσηρότητα της οποίας απασχολεί εσχάτως και την Ελλάδα. 

*

Στη λίμνη της Αγίας Άννας ένας Ρουμάνος κοντεύει να πιαστεί στα χέρια με τους υπεύθυνους (Ουγγρικής καταγωγής)· τους κατηγορεί ότι εξυπηρετούν τους «δικούς τους», δηλαδή τα αυτοκίνητα με Ουγγρικές πινακίδες. Λίγο αργότερα, ένας μεσήλικας κύριος δεν κρύβει την ενόχληση τους για το γεγονός πως στην πινακίδα με τις οδηγίες προς ναυτιλλομένους σχετικά με τη λίμνη της Αγίας Άννας η πρώτη γλώσσα που διαβάζει κανείς από πάνω προς τα κάτω είναι τα Ουγγρικά. Δύο παιδάκια, Ουγγράκια, τον χλευάζουν μέσα στα μούτρα του· εκείνος κοκκινίζει από το θυμό του. Τέλος, κι αφού είχε πέσει πια ο ήλιος, πίσω στην κατασκήνωση οι ψησταριές έχουν πάρει μπρος. Μια παρέα διασκεδάζει ζωηρά· ο ήχος στα ηχεία δυναμώνει αισθητά όταν έρχεται η σειρά του Tudor Gheorghe. Ένα τραγούδι φαίνεται να παθιάζει ιδιαίτερα την παρέα· αφορά έναν κάποιον αγώνα του Ρουμάνικου λαού που δόθηκε ενάντια στον κακό κατακτητή, αυτός δεν είναι άλλος φυσικά από τους Μαγυάρους. Μια παρέα κάπου κοντά τερματίζει τον ήχο στο δικό της μίνι στέρεο ως απάντηση: τραγούδια και λόγια Ουγγρικά.