Summer Pop

 

 BIOS & ΑΛΗΤΕΙΑ

Ήταν γενικά μια περίεργη βραδιά· μισή ώρα πριν από την προγραμματισμένη έναρξη της συναυλίας των Ex στο BIOS, είκοσι εικοσάχρονοι ντυμένοι στα μαύρα, φόρμες, τζην, φούτερ με κουκούλα, συγκεντρώθηκαν μπροστά από την είσοδο του μαγαζιού, απείλησαν να κάνουν ντου,

δεν ήταν σπάνιο, στα ‘00s, ομάδες νεαρών να μπουκάρουν μαζικά σε συναυλίες, συνηθέστερα σε ανοικτούς χώρους, παραδείγματος χάριν, το καλοκαίρι του 2002, δεκάδες liveάκηδες δεν πλήρωσαν τα 38 ευρώ του εισιτηρίου για τους Chemical Brothers στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ιππασίας στο Γουδί (τρύπωσε και ο Σάγκυ), ούτε το 30άρι για τους Faithless στην Τεχνόπολη στο Γκάζι (χώθηκε ο Κέιβ),

το εισιτήριο για τους the Ex πάντως ήταν στα 12 ευρώ, ισούταν δηλαδή με δύο ποτά σε οποιοδήποτε καφέ μπαρ των Εξαρχείων, χρηματικό ποσό που θα διέθεταν για αλκοόλ μια κάποια Πέμπτη, ή Παρασκευή, οι οργισμένοι νεολαίοι,

ήταν κάθετοι και αδιάλλακτοι ωστόσο, οι αντιεξουσιαστές από την κατάληψη της Βίλα Αμαλίας, αναφορικά με την πίστη τους περί της αντιεμπορευματικής φύσης της τέχνης, της μουσικής συγκεκριμένα, πόσο μάλλον όταν στο BIOS θα εμφανιζόταν μια punk μπάντα που αναδείχθηκε από τις καταλήψεις (squat movement) του Amsterdam στα ‘80s, έκραζαν τις punk μπάντες που επέλεγαν να κάνουν live στο An club της Θεμιστοκλέους, στα Εξάρχεια, με εισιτήριο στα 5 ευρώ (10 ευρώ για gig με τρεις μπάντες της εγχώριας hardcore punk σκηνής), πίστευαν ακράδαντα πως όφειλαν να εμφανίζονται, χωρίς αντίτιμο για το κοινό, σε αυτοοργανωμένες συναυλίες και χώρους, δεν έπεσαν ποτέ μπουνίδια, αποφεύχθηκε η κλωτσοπατινάδα, οι αντίπαλοι τους πάντως από τους punk rockers έφθασαν να τους αποκαλούν «παλαιοημερολογίτες πανκ»,

η Villa Amalias στεγαζόταν σε ένα νεοκλασικό κτίριο του 1862 στην οδό Αχαρνών και Χέϋδεν, ανάμεσα στη Πλατεία Βικτωρίας και τον Άγιο Παντελεήμονα, από τον Μάρτιο του 1990, μέχρι την εκκένωση της από τις Αρχές τον Δεκέμβρη του 2012, υπήρξε σύμβολο αμφισβήτησης, ξέχωρα από το αντιεξουσιαστικό-αντιφασιστικό στίγμα της, η μουσική, και το punk ειδικότερα, αποτελούσε βασικό συστατικό της κατάληψης, μέσα στα χρόνια φιλοξενήθηκαν, έκαναν live χωρίς αμοιβή, με δωρεάν είσοδο, πολλά συγκροτήματα της ευρωπαϊκής σκηνής,

είχαν μάλλον σταθεί τυχεροί οι Ολλανδοί the Ex που δεν γνώρισαν ποτέ μαζική επιτυχία, ή πιθανόν να μην επιδίωξαν να απευθυνθούν σε μεγαλύτερο κοινό, σε αντίθεση με τους Chumbawamba που εμφανίστηκαν στην Αθήνα στα πλαίσια του Electron Festival το 2000, έφαγαν πέτρες πάνω στην σκηνή από το black block,

-        αναπτύχθηκε τη δεκαετία του ‘80 στο ευρωπαϊκό αυτονομιστικό κίνημα με διαδηλώσεις κατά των εκκενώσεων καταλήψεων, της πυρηνικής ενέργειας, κτλ., σχετίζονταν με τον αναρχισμό, τον αντιφασισμό, και το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, μαύρα ρούχα, μαύρα γυαλιά, κράνη και κουκούλες, κέρδισαν την προσοχή στην «Μάχη του Σιάτλ» (1999 Seattle WTO protests),

το αναρχοpunk γκρουπ από το Leeds της Αγγλίας, όπως ακριβώς συνέβη με τους the Ex, είχε αναδειχθεί μέσα από την underground σκηνή, κατατάχθηκε στους πουλημένους όταν η μπάντα-κολλεκτίβα αποφάσισε να υπογράψει σε μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, κυκλοφόρησαν το όγδοο album τους με την EMI το 1997, πούλησαν 3,6 εκατομμύρια δίσκους εξαιτίας της τεράστιας επιτυχίας του Tubthumping που σάρωσε στα charts, το hit-single τους έγινε το soundtrack του FIFA World Cup 98, της κονσόλας για βιντεοπαιχνίδια Nintendo 64, με το οποίο ομολογουμένως έλιωναν, εναλλάξ με το «πίνω μπάφους και παίζω Pro» Evolution Soccer που δόξασε το PlayStation 2, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, εξ όσων έκαναν ντου στο Πάρκο Τρίτση ώστε να πετροβολήσουν τους Chumbawamba (εμφανίστηκαν πριν τους Dandy Warhols, Orbital),

αλλά και από εκείνους που απαίτησαν, τέσσερα χρόνια αργότερα, να μην πληρώσουν εισιτήριο για το live των the Ex, ώστε να μπει σε δίλημμα ο Σάγκυ, όταν εμφανίστηκαν έξω από το BIOS οι Βιλαμαλιώτες ήταν στημένος στην ουρά, το Λινάκι με την Μαριάνθη βρίσκονταν ήδη εντός του χώρου,

ακολούθησε μια σύντομη, άβολη, διαπραγμάτευση με τους υπεύθυνους του μαγαζιού, για να αποφύγουν τα χειρότερα ενός ντου, δέχτηκαν να περάσουν ελευθέρας,

είκοσι άτομα, σχέση καμία με την Βίλα Αμαλία, δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία για εξοικονομία, στριμώχτηκαν ανάμεσα από το μπουλούκι των νεαρών μαυροντυμένων, μπήκαν στο τζαμπέ, αναστατωμένος ελαφρά, από την αίσθηση της απειλής ενός ντου, της έντασης που επικράτησε για λίγα λεπτά, ο Σάγκυ κοντοστάθηκε, μάλλον ενστικτωδώς, στο ticket booth, αμέσως μετά τις ανοιγόμενες γυάλινες πόρτες της εισόδου, στο κορίτσι με τις μαύρες αφέλειες, τα πεταχτά μάτια, και το έντονο κραγιόν πάνω σε μεγάλο στόμα, πολύ θα ήθελε να το ‘χε κάποτε δικό του, αγόρασε κανονικά το εισιτήριο του, ώστε να το μετανιώσει, μία ώρα αργότερα,

όταν ο φορτωμένος μάνατζερ έδειξε την έξοδο, σε εκείνον, και την περιπτερομπύρα.