Η ΝΤΕΚΑΝΤΑΝΣ
Ο δρόμος έβγαζε συχνά στο Decadence «επειδή η παρακμή συνεχίζεται»,
σύμφωνα με το μότο του μαγαζιού, ουδεμία σχέση με τα κέφια, τα χαμόγελα, τα όνειρα των νεαρών θαμώνων, στην πλειοψηφία κάτω των είκοσι πέντε ετών, αφορούσε τους ξεφλουδισμένους τοίχους από την υγρασία, τις βρώμικες τουαλέτες, μια γενικότερη αφροντισιά του ασυντήρητου νεοκλασικού κτιρίου επί της οδού Βουλγαροκτόνου και Πουλχερίας,
η διώροφη κατοικία με τα μάρμαρα και τα μωσαϊκά πατώματα, τον μεγάλο διάδρομο, τα τρία δωμάτια, το υπόγειο, και την ταράτσα, ανήκε κάποτε στην σύζυγο, έπειτα στους κληρονόμους, ενός πρωτεργάτη του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου του 1967, όταν ο στρατηγός κατέληξε στην φυλακή, η κυρία Ζωιτάκη αναγκάστηκε, για βιοποριστικούς λόγους, να ενοικιάσει το ακίνητο σε μια παρέα νέων ανθρώπων με κοινή αναφορά την αριστερά (Κ.Κ.Ε., Κ.Κ.Εσωτερικού) και το θέατρο, μία εξ’ αυτών, η ηθοποιός Μαρία Κανελλοπούλου, θα εκλεγόταν βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015,
προηγουμένως, το 1978, άνοιξαν μπαρ στην Νεάπολη Εξαρχείων,
τρία χρόνια αργότερα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ανδρέα Παπανδρέου θα επικρατούσε άνετα στις βουλευτικές εκλογές (48,07%) με σύνθημα «Εθνική Ανεξαρτησία-Λαϊκή Κυριαρχία-Κοινωνική Απελευθέρωση-Δημοκρατία»,
η Ντεκαντάνς, στα 1980s, έγινε στέκι της αριστεράς, της αναδυόμενης κουλτούρας και διανόησης της Μεταπολίτευσης, πήρε την εκδίκηση της από τον Γεώργιο Ζωιτάκη, τον αντιβασιλέα της δικτατορίας των συνταγματαρχών, την αντιδημοκρατική δεξιά,
«το 1981, ένα εμβληματικό πολιτικό γεγονός στη Γαλλία εγκαινίασε μια ιστορική φάση, υπό τον Φρανσουά Μιτεράν, η απομονωμένη, διαβολοποιημένη Αριστερά κατέκτησε την εξουσία – εξέλιξη που επηρέασε πολιτικά όλη σχεδόν την Ευρώπη, το στεγανό πολιτικό σύνορο ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά κατέρρευσε, προαγγέλλοντας την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ξεκίνησε έτσι μια ταχεία ενοποίηση του γεωγραφικού χώρου στην ευρωπαϊκή και στην παγκόσμια κλίμακα, η λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση· χωρίς τις πολιτικές προϋποθέσεις της δεκαετίας 1980, οι οικονομικές εξελίξεις, όπως συνήθως περιγράφεται η Παγκοσμιοποίηση, δεν θα υπήρχαν, αντίθετα με τις κυρίαρχες αντιλήψεις, η Πολιτική δεν ακολουθεί την Οικονομία – το αντίθετο»,[1]
...τα χρόνια περνούσαν, το Τείχος στο Βερολίνο έπεσε, την ίδια χρονιά, το 1989, η δεξιά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη θα αναλάμβανε την διακυβέρνηση της χώρας με την στήριξη της ενιαίας -για την περίσταση, της αποκαθήλωσης του Παπανδρέου- αριστεράς, η Σοβιετική Ένωση θα κατέρρε δύο χρόνια αργότερα, ο κόσμος έγινε μονοπολικός, εισήλθε στην περίοδο του globalization με ορμή, και αισιοδοξία για το μέλλον,
το Ντεκαντάνς πέρασε υπό νέα διεύθυνση το 1990-’91, εντός, εκτός, και επί τα αυτά, βρέθηκε ένας δημοσιογράφος του δημόσιου ραδιοφώνου, μέγας θαυμαστής του Ανδρέα, πρώην, και μελλοντικού, πρωθυπουργού, και προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ., για τα επόμενα χρόνια, ο «Λακό» θα βρισκόταν στο πόστο του, καθημερινά, στην άκρη της μπάρας, από τα μεσάνυχτα μέχρι τις πρωινές ώρες, μπερδεύοντας με τον καιρό ολοένα και περισσότερο τα λόγια του από το αλκοόλ,
στα ‘90s το μαγαζί μετονομάστηκε σε Club Decadence, πετάχτηκαν καρέκλες, τραπεζάκια, και τασάκια, τα τσιγάρα τα έσβηναν στο πάτωμα τα παπουτσάκια, άκουγες ανεξάρτητη σκηνή αποκλειστικά, alternative rock, brit-pop, post-punk και τα λοιπά, εκτός από τραγούδια ελληνικά, εναλλακτικές καταστάσεις γενικά, μέρος της διακόσμησης αποτελούσαν μια κινηματογραφική μηχανή προβολής του 1920, ένα ποδήλατο καρφωμένο στον τοίχο,
στα early ‘00s, το Ντέκα (για τους μυημένους) ήταν χύμα, κατέβαινες στο υπόγειο με τις πτυσσόμενες μεταλλικές σκάλες που είχαν από καιρό ξεχαρβαλωθεί από τον τοίχο, ήταν, ταυτόχρονα, το πιο δημοφιλές μπαρ της πόλης με indie μουσική, κανείς τους εκεί μέσα δεν έπιανε κουβέντα για την πολιτική, με την εξαίρεση ενός Σουηδού τραγουδιστή, "Capitalism Stole My Virginity" δήλωσε το 2003, οι International Noise Conspiracy, garage rock, πάρταραν στο Down Decadence μετά το live τους στην πόλη,
η είσοδος των οκτώ ευρώ στο μαγαζί δεν πτόησε το ενθουσιώδες κοινό, το Ντέκα ήταν γεμάτο Παρασκευή-Σαββάτο, αν και δεν ήταν πλέον «το μόνο κλαμπ απ’ όπου μπορείς να δεις τα αστέρια», μια νεόδμητη εξαώροφη πολυκατοικία έκρυβε την θέα σε όποιον έτρωγε φλασιά να κοιτάξει από το τηλεσκόπιο της ταράτσας,
κάποτε, η λάμψη του συνθήματος «η αθωότητα επιστρέφει» ξεθώριασε, το Decadence έβαλε λουκέτο το 2008, έτος που σήμανε το τέλος της αθωότητας για ουκ ολίγους Αθηναίους, λίγο πριν, λίγο μετά, τα είκοσι, σημαδεύτηκε από την στυγνή δολοφονία του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από ειδικό φρουρό της ΕΛ.ΑΣ., και τα βίαια επεισόδια, τις πολυήμερες ταραχές, που ακολούθησαν στο κέντρο της πόλης, σημάδευσαν το σώμα της πόλης.
No comments:
Post a Comment