Summer Pop

 

BIOS

Η Τζο ήταν φαν του BIOS, το Αθηναϊκό στέκι των πιστών της urban culture,

ξεκίνησε το 2001 ως οπτικοακουστικό φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, το 2003 στεγάστηκε σε ένα κτίριο της οδού Πειραιώς 84, όπου δημιουργήθηκε ένας νέος χώρος με κύριο σκοπό την προώθηση των σύγχρονων τεχνών, την σχέση τους με τα νέα μέσα και την τεχνολογία, την διασύνδεση διαφορετικών καλλιτεχνικών πεδίων,

η επαναδραστηριοποίηση του διατηρητέου, βιομηχανικού κτιρίου που μετέτρεψε το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο σε ένα πολιτιστικό κέντρο με 2 συναυλιακούς, εκθεσιακούς, θεατρικούς χώρους συνολικής χωρητικότητας 1.000 ατόμων, 2 cafe - bar, 1 εστιατόριο, 1 αίθουσα προβολών (cinematheque), έγινε με σεβασμό στην ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του, χωρίς να λάβει υπόψην του ωστόσο τα αυτιά των θεατών, ο ήχος στις συναυλίες στο BIOS ήταν μέτριος, έως κακός, ανύπαρκτος ήταν επίσης ο εξαερισμός, κάθε live, ένα κοκτέιλ από κάπνα, ιδρώτα, και μπουκωμένα ντεσιμπέλ,

τα πέρασαν πάντως φανταστικά στο Riot in Athens - Berlin Angry Girls, οι δραπέτες της Ολυμπιάδας, απουσία πήραν ο Κέιβ, η Μαρού, ή Ραλλού, ο Αριστομένης, και ο Μπακού, συχνά απέφευγε τις συναυλίες στον συγκεκριμένο χώρο,

ο Βερολινέζικος electro-punk-pop ήχος στα mid 2000s είχε φτάσει στο σημείο βρασμού, το event με τα αγριοκόριτσα του γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία,

πρώτες βγήκαν στην σκηνή οι Rhythm King and Her Friends, τραγούδησαν το Revolution is my girlfriend, οι Cobra Killer λούστηκαν με κρασί, έκαναν stage-diving, δεν εμφανίστηκαν ωστόσο topless, όπως προηγουμένως στο Λονδίνο, ακολούθησαν οι Chicks on Speed, πρωταγωνίστησαν στην σκηνή του πλέον hip μουσικού είδους των ‘00s, του electroclash (μια μείξη από electro και synth-pop των ‘80s με techno και ‘90s electronic dance music), απόφοιτοι της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Μονάχου, ασχολήθηκαν επίσης με performance art, textile design, και την μόδα, το κοινό τα έσπασε με το hitάκι We Don’t Play Guitars, μια πρόκληση, ομολογουμένως, για όσους την έβρισκαν αποκλειστικά με (indie) κιθάρες και pop rock μπάντες, απαρτίζονταν, συνηθέστερα, από λευκούς άντρες,

τέλος, μεγαλύτερος ήταν ακόμα ο χαμούλης για τις Le Tigre, το electro-punk συγκρότημα της Kathleen Hanna, πρώην front woman των riot grrrls, Bikini Kill, ξεχώρισαν από την underground feminist punk σκηνή στην Olympia της Washington στα 1990’s, το live των τριών αιλουροειδών από την Νέα Υόρκη έγινε sold out,

χίλιοι hip ένθερμοι του hype της φάσης πλήρωσαν τα δώδεκα ευρώ και γέμισαν το BIOS, μερικές εκατοντάδες μάλιστα έμειναν απ’ έξω,

η Τζο, ο Καρακάξης, και η Δανάη τα έσπαγαν κάτω από την σκηνή με το πιο γνωστό τραγούδι του γκρουπ, το Deceptacon, η τελευταία μέσα στον χαμό συνάντησε και έναν γνωστό, τον Χρήστο, την προσκάλεσε στο Μπράιτον, όπου έκανε μεταπτυχιακό στις «Τεχνολογίες Ήχου και Μουσικής», τον επισκέφθηκε, έκατσε και σεξ, μετά χάθηκαν, το Λινάκι με την Μαριάνθη είχαν στριμωχτεί περίπου στην μέση του μακρόστενου χώρου, είχαν ένα μέτρο πίσω τους τον ξενερωμένο Σάγκυ, λιγότερο από 24 ώρες είχαν περάσει από την στιγμή που συνειδητοποίησε πως είχε χάσει πετάξει η μητέρα του το custom made αμάνικο μπλουζάκι με στάμπα Bikini Kill, έτσι ώστε να απωλέσει την ευκαιρία να ανήκει –δικαιωματικά, με το T-shirt του- στο κλαμπ των ψαγμένων εκείνης της συναυλιακής βραδιάς, δεν ήταν λίγοι όσοι αγνοούσαν την πρώτη μπάντα της τραγουδίστριας των Le Tigre,

ήταν πρόσφατο κιόλας το live των the Ex, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την οργή του μάνατζερ του BIOS, τον γράπωσε από το χέρι, του έδειξε την έξοδο, τον είδε που τριγύριζε με Amstel σε κουτί στο χέρι, πωλούνταν προς 1 ευρώ στο γειτονικό περίπτερο, ζεσταινόταν προηγουμένως εντός της τσάντας ώμου, αναγκάστηκε να την πετάξει, αν ήθελε να παραμείνει εντός του χώρου, ήπιε μια μεγάλη γουλιά, ώστε να κατέβει η στάθμη του ποτού κάτω από την μέση, να μην πάει χαμένη, ένοιωσε ιδιαίτερα άβολα, ίσως περισσότερο με την ένταση των υποδείξεων, παρά με το μικροπεριστατικό καθαυτό, πόσο μάλλον όταν, μέρες αργότερα, ξεφυλλίζοντας στον καναπέ ένα μουσικό περιοδικό, διάβασε αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου,

ο εικοσιοκτάχρονος, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στις πρώτες δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν ήρθε στην Αθήνα για σπουδές, είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Καρπενήσι, χρειάστηκε κάποτε να εγκαταλείψει το διαμέρισμα του από τον φωταγωγό, ώστε να γλυτώσει της οργής της ιδιοκτήτριας του δυαριού που νοίκιαζε προς 250 ευρώ στην Καλλιθέα, το είχε αφήσει απλήρωτο για μήνες, είχε διαθέσει τα χρήματα για ένα ταξίδι στην Ιαπωνία, είχε πάει για digging:

-        η αγορά σπάνιων, παλαιών, ή απλά ξεχασμένων, φθηνών δίσκων βινυλίων μουσικής που για τους συλλέκτες είναι καταναγκασμός, τρόπος ζωής, η αναζήτηση τους γίνεται κανονικό κυνήγι, ψυχαναγκασμός.