1999
Ήταν μια παράξενη χρονιά, το χίλια ενιακόσια ενενήντα εννιά·
ο πλανήτης αγωνιούσε για τον ιό Y2K (the year 2000 problem, Y2K problem, Y2K scare, millennium bug, Y2K bug, Y2K glitch, Y2K error), επρόκειτο να προκαλέσει την παράλυση όλων των συστημάτων υπολογιστών και καταστροφή όλων των λογισμικών τους λόγω της αδυναμίας αλλαγής του έτους από το 1999 στο 2000,
ο David Bowie, δεν ανησυχούσε, σε μια συνέντευξη του στο BBC προετοίμασε τον κόσμο για τις κοσμογονικές αλλαγές που θα έφερνε το internet στις ζωές μας,
- "I don’t think we’ve even seen the tip of the iceberg, I think the potential of what the internet is going to do to society, both good and bad, is unimaginable, it is going to crush our ideas of what mediums are all about,"[1]
στις κινηματογραφικές αίθουσες προβάλλονταν τα The Matrix, Fight Club, American Beauty, Being John Malkovich, Magnolia, και Boys Don’t Cry, σύμφωνα με τον κριτικό του σινεμά Αλέξανδρο Παπαγεωργίου,
- «συνοψίζοντας τον μεταμοντέρνο κυνισμό των ’90’s, το Αμερικάνικο σινεμά, εξαπέλυσε μια άνευ προηγουμένη επίθεση στην αφέλεια, την αθωότητα και τον συναισθηματισμό, που κυριάρχησαν τις προηγούμενες δεκαετίες, με εμβληματικές ταινίες που διαπραγματεύτηκαν την αστάθεια της ταυτότητας, της κοινωνικής τάξης, του εαυτού, του κύρους, της συνείδησης»,[2]
meanwhile, η Δανάη (Λεόντειος Σχολή- Lycée Léonin), ο Καρακάξης (Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη), η Τζο (Σχολή Μωραΐτη), η Μαριάνθη (Εκπαιδευτήρια Δούκα), το Λινάκι, ο Αριστομένης, η Μαρού, ή Ραλλού, ο Κέιβ, ο Σάγκυ, και ο Μπακού, τελείωσαν Δημόσιο Γενικό Λύκειο, θα απαλλάσσονταν από τις σχολικές τους υποχρεώσεις τον Ιούνιο του ίδιου έτους, ξεχώρισε βαθμολογικά ανάμεσα τους ο Αριστομένης με 19,1 στο απολυτήριο, πάτο έπιασε ο Μπακού με 13,6, οι υπόλοιποι αποφοίτησαν με βαθμούς μεταξύ του 15 (για τον Σάγκυ) και 17,7 (για την Δανάη),
όσο για τα γκομενικά, η Μαρού, ή Ραλλού, ισοβαθμούσε αριθμητικά με την Δανάη στην πρώτη θέση (2), στον Κέιβ αναλογούσαν τα περισσότερα φασώματα, και μία ολοκληρωμένη σχέση (συν τρεις επισκέψεις σε σπίτια με κόκκινο φως στην εξώπορτα), ο Καρακάξης, η Μαριάνθη, ο Σάγκυ, το Λινάκι, εισήλθαν στον πλανήτη των ενηλίκων με σπυράκια της ακμής,, η Τζο και ο Μπακού στο σχολείο είχαν κάνει σεξ με ένα άτομο, τέλος, ο Αριστομένης ισχυριζόταν πως είχε πλαγιάσει με δύο κορίτσια αλλά δεν τον πίστεψε κανείς, το δεκαεννιά προοικονομούσε παρθενιά,
άγνωστοι ακόμα αναμεταξύ τους, γιόρτασαν την αποδέσμευση τους από τις σχολικές υποχρεώσεις στις 13 Ιουλίου στον Άγιο Κοσμά, στο Rockwave Festival, είδαν τους Blur (+Placebo, Deus, Mercury Rev etc), ο Καρακάξης και ο Σάγκυ μάλιστα βρέθηκαν στην ευτυχή θέση να παρευρεθούν και στα τρία live της dream team της Brit Pop (Pulp στην Φρεαττύδα του Πειραιά το 1998, Oasis στο Πάρκο Τρίτση το 2000),
ενώ, λιγότερο από μήνα αργότερα, στις 11 Αυγούστου, θα παρατηρούσαν με ειδικά γυαλιά για την περίσταση την έκλειψη του ηλίου, η κάλυψη του ηλιακού δίσκου, σε ποσοστό 78% στην Αθήνα, αποδείχτηκε η μεγαλύτερη της ζωής τους, την ολική του 2088 δεν θα την προλάβαινε κανείς (Σάγκυ και Καρακάξης κοίταξαν για λίγο κατάματα, χωρίς προστασία, την Σελήνη να παρεμβάλλεται ανάμεσα στον ήλιο και την Γη),
γεννημένοι το 1981, έμελλε κάποτε να καταταγούν, προς μεγάλη τους ικανοποίηση, στους λιγοστούς ποσοτικά xennials,
"a person born between 1977 and 1983, is a member of the microgeneration known as xennials, it describes the group that straddles Generation X, born between 1965 and 1980, and millennials, born between 1981 and 1996, and typically regarded as exhibiting characteristics of both of these generations",
καθώς μεγάλωσαν στα βόρεια και βορειοανατολικά προάστια, με την εξαίρεση της Λίνας, του Κέιβ, και του Μπακού (Νέα Ιωνία), ακολούθησαν την κοινή μοίρα των indie εναλλακτικών, της Αθήνας ειδικότερα, θα εμφάνιζαν, ανά περιόδους, συμπτώματα αστάθειας της ταυτότητας, του εαυτού, και της συνείδησης·
η ζωή, πότε χαλαρά, πότε αγχωτικά, κινούταν σε προ-internetικές ταχύτητες το 1999,
απαιτούνταν ουκ ολίγα χρόνια από ένα εμβληματικό gig (The Ramones, The Roundhouse, London, England, 04/07/1976), μέχρι την γέννηση ενός σχετικού urban trend (punks) σε κάποια γειτονιά της Σεβίλλης, της Αθήνας, ή της Λουμπλιάνας,
δέκα χρόνια μεσολάβησαν από το καλοκαίρι του 1987 όταν τέσσερις Άγγλοι DJs (the Ibiza Four, Danny Rampling, Paul Oakenfold, Johnnie Walker, Nicky Holloway), πήγαν για διακοπές στην Ίμπιζα, πήραν Ecstasy κάτω από τα αστέρια, (την) άκουσαν τον DJ Alfredo σε ένα παραλιακό club, που κάποιος το βάπτισε Amnesia, επέστρεψαν στο Λονδίνο, ακολούθησε το Second Summer of Love (acid house, diy rave parties),
μέχρι τον χειμώνα του 1997 (hip hype) όταν στα τηλεπαράθυρα της ιδιωτικής ελληνικής τηλεόρασης εμφανίστηκε η party pooper «μάνα raver», τότε που το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης είχε για soundtrack την acid house στην Φάρμα στα Οινόφυτα, όπου ημίγυμνα κορμιά τυλιγμένα με φανταχτερά αξεσουάρ πάρταραν χορεύοντας μέσα στο φωσφοριζέ σκοτάδι, και trance ασταμάτητο χορό με το χάπι της αγάπης, στις παρυφές μιας εγκαταλελειμμένης στάνης στην Βαρυμπόμπη,
το Nevermind, το σημαδιακό album των Nirvana, κυκλοφόρησε το 1991, το grunge έγινε hip hype στην Αθήνα στα τέλη των ‘90’s, αγόρια με αχτένιστα μακριά μαλλιά, ατημέλητα κορίτσια με το Discman στην μέσα τσέπη του μπουφάν ακούγοντας Soundgarden με ακουστικά ψείρες στα αυτιά, τριγυρνούσαν στο κέντρο με σκισμένα τζην, καρό πουκάμισα, Converse All Stars παπούτσια, κανονικά, ή λίγο τρύπια, ή έστω βρώμικα, μαύρα, κόκκινα (για τα κορίτσια), σκούρο μπλε, και γαλατί, δεν πωλούνταν τότε σε άλλα χρώματα, ούτε Amazon να παραγγείλουν,
ανάλογο χρονικό διάστημα απαιτήθηκε από το 1999 μέχρι ώστε οι hipsters από το Lower East Side και το Williamsburg (NYC), και το Silverlake του L.A., με προτίμηση στις ταινίες του Wes Anderson και την μουσική των Belle & Sebastian, αποκτήσουν συνοδοιπόρους, να τρελαίνονται για American eccentric cinema,[3] σε ολόκληρο τον κόσμο, στην Αθήνα επί της οδού Κολοκοτρώνη, νοτίως της πλατείας Συντάγματος,
προτού δηλαδή η hipsteriα διαχυθεί καθέτως, οριζοντίως, και κυρίως, internetικώς, ώστε να διαμορφωθεί ένα κοινό global πολιτιστικό παράδειγμα με focus στην αισθητική, προς χρήση (Creative Commons, CC0) από καλλιτέχνες, projectάκηδες, foodies, frequent travelers, ψαγμένους, mainstream με καλλιτεχνικά απωθημένα, τουρίστες,
νεαρούς startuppers, άκαπνους μποέμ που δεν καπνίζουν, digital nomads, creatives of cultural sector, cool τύπους, techies, φλώρους, ιδιοκτήτες concept stores, αναρίθμητους fan της μητροπολιτικής urban κουλτούρας, έως ότου
εν τέλει αποκτήσει προβληματική χροιά:
- "hipster is identifying today a subculture of people who are already dominant, the hipster is that person, overlapping with declassing or disaffiliating groupings (the starving artist, the starving graduate student, the neo-bohemian, the vegan or bicyclist or skate punk, the would-be blue-collar or post-racial individual) who in fact aligns himself both with rebel subculture and with the dominant class, and opens up a chaotic conduit between the two."[4]
[3]Lost in Translation, Adaptation, Clerks, Eternal Sunshine of the Spotless Mind, Donnie Darko, Ghost World, Happiness, Dazed and Confused.
[4]what was the hipster? a sociological investigation
https://archive.org/details/bwb_KR-638-431/page/n3/mode/2up
No comments:
Post a Comment