ΚΑΡΑΚΑΞΑ
Αυγουστιάτικος καυτός ο ήλιος, τρεις πελώριες μουριές πρόσφεραν αδιαπέραστη σκιά, στο τραπέζι έφθασε γαριδάκι Συμιακό, το μικρότερο από τα τέσσερα είδη γαρίδας στις ελληνικές θάλασσες με πορτοκαλοκόκκινο χρώμα και μακρύ ρύγχος, δίνοντας την ευκαιρία στον οικοδεσπότη να ανακαλέσει στην μνήμη του οικογενειακές διακοπές στο γειτονικό νησί των Δωδεκανήσων όπου,
λέγεται πως έζησε στα 1980s ο Haruki Murakami, μέρος της πλοκής του Sputnik Sweetheart, του μυθιστορήματος του αγαπητού Ιάπωνα συγγραφέα, εκδόθηκε το 1999, διαδραματίζεται στην Σύμη,
ο Καρακάξης διάλεξε γεμιστό καλαμάρι, δεν σπατάλησε την ευκαιρία να ψαρώσει τον Κέιβ (περιορίστηκε να ασχοληθεί με τα μικρά πιάτα, μεζέδες και ορεκτικά), του άρεσε να κράζει, κατάφερνε να μην προσβάλλει βάναυσα το θύμα του, διασκεδάζοντας παράλληλα τους γύρω του, ήταν ατού το κράξιμο, φίλοι και γνωστοί ήταν πρόθυμοι να τον ακούν, καθότι απολαυστικός, γινόταν περιζήτητος, ήταν ένα σούπερ επικοινωνιακό βραχύσωμο αγόρι με σκούρα χαρακτηριστικά (κάρα=μαύρος από τα τουρκικά), ανυπόμονα κατά την διάρκεια της ημέρας, γυάλιζαν τα μαύρα μάτια του τις νύχτες, έδειχναν εύθραστα, σαν την ψυχοσύνθεση του,
όταν έγινε 20 ετών ζύγιζε 77 κιλά, σε συνδυασμό με το μέτριο ύψος του, τα Σαββατόβραδα που χτένιζε τα μακριά μαλλιά του στο στυλ του Robert Smith, αντί για τον αειθαλή front man των Cure, της πιο popular μπάντας της dark σκηνής στην Ελλάδα, θύμιζε πιο πολύ «ευχούλη», troll doll, τα παιχνίδια του Δανού ξυλουργού Thomas Dam, μικρά πλαστικά ξωτικά με φουντωτά πολύχρωμα μαλλιά και μεγάλα λαμπερά μάτια, γνώρισαν επιτυχία στα ‘90s,
στα 22 του χρόνια έπεσε στα 50 κιλά, έπεφτε και στα πατώματα, σε μπαρ τα ξημερώματα, κομμάτια από το αλκοόλ, το μαλλί του κόντυνε, έγινε new wave φράντζα, ο Καρακάξης θύμιζε νεοκυματικό ροκ σταρ λίγο πριν την διάλυση του γκρουπ που δείχνει δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος από την πραγματική του ηλικία, είχε χάσει λίγο και την μπάλα με τα ντράγκς,
αρχικά, Παρασκευή Σαββάτο έπινε κόκες, έπειτα κόλλησε με MDMA, ναρκωτικό ιδανικό για συναυλίες και χορό, πολύ χορό, δίχως όμως να στερείσαι την ικανότητα για λεκτική επικοινωνία και μπλα μπλα, όπως συνέβαινε με τα κουμπιά, το Ecstasy, το E, το ναρκωτικό (συν κόκες) της dance κοινότητας (progressive, house, techno, «σαϊκεντέλια», goa trance), και των clubbers,
στα early 00’s έβγαιναν στο Plus Soda (μουσική για ξεφάντωμα, γκομενιλίκι), το U-Matic (πιο ψαγμένος κόσμος, hip events),
στα high του ο Καρακάξης έδινε γενναιόδωρες αγκαλιές σε όποιον τύχαινε να συναντήσει μετά τις 02:30, ο Κέιβ γινόταν «Κεϊβάκος (δεν τον ενοχλούσε), ο Σάγκυ «Σαγκουλίνι» (φρίκαρε), το «Μαριανθούλι» γελούσε, στα down του κερνούσε καφρίλες, μοίραζε προσβολές και πειραγμένα βλέμματα, γινόταν απάλευτος, φόρτωνε αστραπιαία και πολύ, με την παραλλαγή του επώνυμου του σε κακόηχο πουλί, ήταν soft spot το «καρακάξα», κυκλοφορούσε, βεβαίως, ανενόχλητο πίσω από την πλάτη του,
οι αστείρευτες δυνάμεις για κοινωνικοποίηση αποθήκευσαν στο κινητό τον αριθμό του τηλεφώνου εκατοντάδων ανθρώπων, μόνο εύκολο δεν ήταν να επιλέξει παρέα για την έξοδο της Πέμπτης, πόσο μάλλον Σαββατιάτικο event,
εκτός αν είχε συναυλία, που θα ‘ταν ανεπίτρεπτο να πάρει απουσία, αναφορικά με την αγωνιστική σεζόν 2003-04:
από τους Spiritualized, Primal Scream, Franz Ferdinand, Blondie στο Ρόδον της οδού Μάρνης, τους Broadcast, Mike Patton, Liars στο An Club στα Εξάρχεια, Clan Of Xymox, Stranglers, TuxedooMoon, Anne Clark, Godspeed You! Black Emperor, Buzzcocks, Mark Lanegan στα σκοτάδια της Λιοσίων, στο Gagarin 205, τους Chameleons στο Ark No 6 της Πειραιώς, τον Chuck Prophet στο avant garde στέκι της πόλης, το Μικρό Μουσικό Θέατρο στο Κουκάκι, τον Nick Cave and the Bad Seeds στο κλειστό γυμναστήριο του Ελληνικού,
όσο για το καλοκαίρι, από τους Brian Ferry, PJ Harvey, Massive Attack στο Θέατρο του Λυκαβηττού, Sigur Ros, David Byrne στο Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα, τον Iggy με τους Stooges στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη,
πήγε στο Λαύριο για το Synch Festival, στην Μαλακάσα για το Rockwave,
στην Πλατεία Κοτζιά, στο κέντρο της πόλης, απόλαυσε δεκάδες συγκροτήματα, εμφανίστηκαν στα πλαίσια της γιορτής της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσικής (Fête de la Musique), καθιερώθηκε το 1982 στο Παρίσι, έναν χρόνο μετά την γέννηση του, των φιλοξενούμενων του στην Ρόδο,
τέλος, το αγαπημένο του συγκρότημα, τους Fall, τους είδε live το 2002, στην Συγγρού στο Club 22, διαβόητος troublemaker, ο τραγουδιστής της μπάντας εγκατέλειψε απροειδοποίητα την σκηνή έπειτα από μόλις μία ώρα,
- "Ian Curtis was the depressive-neurotic, the end of the European Romantic line, Mark E. Smith was the psychotic, the self-styled destroyer of Romanticism,"[1]
λατρευτός-metaξύ σοβαρού και αστείου- του Καρακάξη, o στριμμένος post punk από το Manchester μετά τις συναυλίες του στην Αθήνα συνήθιζε να πίνει το ποτό του, πολλά double whiskeys δηλαδή, στην Νεάπολη Εξαρχείων, στο Decadence,
«το μόνο κλαμπ που μπορούσες να πας με το άλογο σου»,
σύμφωνα με το ραδιοφωνικό διαφημιστικό σποτ του μαγαζιού εκείνη την σεζόν, πράγματι, μια ξύλινη ταμπέλα κρεμόταν από έναν τοίχο, πάνω στην αυθεντική σκαλισμένη επιγραφή ήταν χαραγμένο το «Πεταλωτήριο»,
ο Καρακάξης το ‘κλεινε το μαγαζί, κατά τις έξι το πρωί, όταν καμιά φορά η μέθη δεν τον άφηνε να σηκωθεί, να περπατήσει μέχρι την Αλεξάνδρας, να σταματήσει ένα ταξί, καλούνταν -μέσω τηλεφώνου τρίτου- το ιππικό, δεν θα αργούσε να φανεί μια BMW E39, οδηγούσε η μητέρα του,
"decadence and melancholy
he said, and then cried
not really
he smiled
something to dance to
a certain style
with my friends, drinks and cigarettes
jokes!
smiles
drugs!
smiled!
up, up, up, up, up, up, up, up, up, up,
well-fed in the Greek way
like the way you imagined
in Hollywood films"
No comments:
Post a Comment