Η ΜΙΚΡΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΤΩΝ 10
Ελάχιστα τους αφορούσε, τους εναλλακτικούς, το Athens 2004, το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας δηλαδή, ήταν πάντως δύσκολο, μάλλον απίθανο, να μην μουσκέψουν από την εθνική περηφάνεια των ημερών, κανείς δεν γνώριζε για πόσο θα διαρκούσε η καταιγίδα,
ζωντανές αναμεταδόσεις διέκοπταν την ροή του προγράμματος της τηλεόρασης, έκτακτες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις αναδιέτασσαν την καθημερινότητα,
η αντίστροφη μέτρηση για τους Ολυμπιακούς, για μια «ισχυρή και σύγχρονη Ελλάδα για την πορεία προς τον 21ο αιώνα», όπως τουλάχιστον προέβλεπε το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., το έτος 1996, θα ξεκινούσε έναν χρόνο αργότερα,
όταν άναψαν πρώτη φορά τα μεγάλα κίτρινα γράμματα της ηλεκτρονικής πινακίδας επί της λεωφόρου Κηφισίας, στην στροφή προς το Ο.Α.Κ.Α., χρονομετρούσε τις ημέρες, τις ώρες που απέμεναν μέχρι την μεγάλη γιορτή,
το ίδιο βράδυ, ο John Leslie Prescott (αναπληρωτής ηγέτης του κόμματος των Εργατικών), ισχυρίστηκε πως "we are all middle class now," λίγος καιρός απέμενε μέχρι τις γενικές εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου του 1997, έφεραν τον «Τρίτο Δρόμο» (Third Way, Modernized Social Democracy) του New Labour του Tony Blair στην εξουσία,
όταν κάποτε στραπατσαρίστηκε, η μεσαία τάξη στην Ελλάδα έμελλε να μνημονεύει την Ολυμπιάδα ως σύμβολο της εθνικής χρεωκοπίας του 2010, πρόχειρα, αλόγιστα, αστόχαστα, σε πλήρη –κόπι πέιστ- αρμονία με το πρόσκαιρο, χρησιμοθηρικό, μύθευμα των, δικαίως ανάστατων, Ευρωπαίων εταίρων-πιστωτών,
για τους λάτρεις τις στατιστικής, με προϋπολογισμό 2 δις, 98 εκατ. 400.000 ευρώ,[1] η Ελλάδα (με 49%) βρέθηκε στην 16η θέση ανάμεσα στις 19 χώρες που αντιμετώπισαν υπέρβαση κόστους στην φιλοξενία των Ολυμπιακών Αγώνων από το 1976 και έπειτα,
όπως και να ‘χει, η μικρή απόδραση των δέκα, από την πρωτεύουσα στα ακριτικά Δωδεκάνησα, και το νησί της Ρόδου, για κάποιες, έστω, από τις δεκαέξι μέρες της Ολυμπιάδας ήταν μια εύκολη απόφαση, για την παρέα, για τους ανθρώπους του κύκλου τους, με όσους τους έμοιαζαν, η Αθήνα 2004 ήταν θέαμα για τις μάζες, με την εξαίρεση της τελετής έναρξης, προοριζόταν, επίσης, να συγκινήσει τα μεγάλα πλήθη, είχε ωστόσο την υπογραφή του καλλιτεχνικού διευθυντή της Δημήτρη Παπαϊωάννου, ξεκίνησε την δημιουργική του πορεία στα 80’s από το underground, σχεδίαζε κόμικς, ζούσε σε κατάληψη, έβγαλε το φανζίν Κοντροσόλ στο Χάος, συνίδρυσε την Ομάδα Εδάφους (υβρίδια σωματικού θεάτρου, πειραματικού χορού και περφόρμανς αρτ),
ο εθνικός ζήλος, ενίοτε παροξυσμός, του καλοκαιριού στην Αθήνα του 2004, προκαλούσε ιδιαίτερη αμηχανία στους εναλλακτικούς, πόσο μάλλον που στην περηφάνια της διεξαγωγής των Αγώνων είχε προστεθεί ο ανέλπιστος χρυσός θρίαμβος της ελληνικής ομάδας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Πορτογαλίας (οι αλτέρνατιβ δεν ασχολούνταν με τα αθλητικά),
εκείνο τον καιρό, δεν είχαν ξεθωριάσει ακόμα 90’s ατάκες του τύπου «για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!», δεν τους εξέφραζε, την έβρισκαν εθνικιστική, ανήκε στην Βούλα Πατουλίδου, είχε μόλις κατακτήσει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στα 100 μέτρα εμπόδια στην Βαρκελώνη το 1992,
ή το «κάτσε κάτω από την μπάρα» του Χρήστου Ιακώβου, προπονητή της ελληνικής ομάδας της Άρσης Βαρών, απευθυνόταν προς τον Πύρρο Δήμα, ετοιμαζόταν να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο (το δεύτερο διαδοχικό) στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα (1996) σηκώνοντας 180 κιλά στο αρασέ, 212.5 στο ζετέ και 392.5 στο σύνολο,
στην συγκεκριμένη περίπτωση, η απόρριψη σχετιζόταν με την αισθητική, την γενικότερη αντιδημοφιλία, του συγκεκριμένου αθλήματος, η Αλβανία και η Γεωργία, χώρες καταγωγής πολλών από τους ομογενείς Ολυμπιονίκες αρσιβαρίστες της Εθνικής ομάδας οι οποίοι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992, 1996, και 2000, κατέκτησαν συνολικά δέκα Ολυμπιακά μετάλλια, εκ των οποίων τα τέσσερα χρυσά, φάνταζαν στα μάτια των περισσότερων εναλλακτικών ως υπανάπτυκτες οπισθοδρομικές μετακομμουνιστικές δυστοπίες,
τέσσερα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, την άνοιξη του 2008, ο Χρήστος Ιακώβου έκατσε στο εδώλιο για μια περίεργη υπόθεση ντόπινγκ της ομάδας Άρσης Βαρών όταν ανιχνεύθηκε σε έντεκα Έλληνες αρσιβαρίστες η παράνομη ουσία µεθυλτριενολόνη μέσα στο οροτικό οξύ για τον µεταβολισµό, όσο για την Βούλα Πατουλίδου, θα επανεκλεγόταν Περιφερειακή σύμβουλος το 2019, ορίστηκε Αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης, έχοντας φροντίσει να εξαργυρώσει -για την Βούλα ρε γαμώτο- την δυσαρέσκεια μερίδας του πολιτικά αντιδραστικού (reactionary) κόσμου της Βόρειας Ελλάδας όσον αφορά την επωφελή για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη διακρατική Συμφωνία των Πρεσπών μεταξύ Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας,
δεκαεπτά χρόνια αργότερα από το εμβληματικό ελληνικό καλοκαίρι του 2004 σήμανε η ώρα της ιστορικής indie δικαίωσης, ο Μίλτος Τεντόγλου, anime φαν, με αγάπη για την μουσική (απόφοιτος μουσικού σχολείου, παίζει μπουζούκι, μπάσο, και κιθάρα) κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο,
αν και δεν το γνώριζαν ο ένας για τον άλλον, δέκα στους δέκα, από την παρέα της Ρόδου, θα έκαναν share ή repost την φωτογραφία του αθλητή από τα Γρεβενά, μετά το τέλος του αγώνα, πόζαρε χαμογελαστός, αραχτός και light, φορούσε μεγάλα μαύρα στυλάτα γυαλιά ηλίου...
[1]Αντιστοιχεί περίπου στις εισπράξεις ενός (1) έτους του φόρου ακίνητης ιδιοκτησίας που επέβαλλε το κράτος στους πολίτες του έπειτα από την πτώχευση,το 2012 οι φόροι των ακινήτων διαμορφώθηκαν στα 2,75 δις €, το 2013 στα 2,991 δις €, το 2014 έσπασαν το φράγμα των 3 δισ. €, το 2015 ήταν 3,18 δισ. €, το 2016 3,53 δισ. €, το 2017 3,60 δισ. €, κτλ. Οι Έλληνες το 2013 πόνταραν 12 δισ. ευρώ σε νόμιμο και παράνομο τζόγο, 16,2 δισ. ευρώ σε τυχερά παιχνίδια το 2018, 36 δισ. ευρώ σε τυχερά παιχνίδια το 2023.
No comments:
Post a Comment