Out of this mess

 

 

 

 

Πέμπτη, 25 Φλεβάρη, 22:00. Διονυσίου Αεροπαγίτου έρημη. Σχεδόν. Βλέπω δύο νεαρούς και έναν σκύλο. Δεν κάνει καθόλου κρύο, ούτε ζέστη φυσικά. Καιρός αδιάφορος, σαν και τις νύχτες μας. Περπατώ και το μυαλό μου ταξιδεύει – τι άλλο να κάνει όταν η πόλη μετά τις 21:00 θυμίζει πλέον Αλκατράζ;

Θυμάμαι ένα κρύο βράδυ στο τέλος του φθινοπώρου του 2013, νύχτα με πάχνη. Περπατούσαμε αγκαζέ στην Αεροπαγίτου, πθανόν εκ των ωραιότερων περιπάτων του κόσμου, όταν ξεχώρισα στο βάθος έναν κύριο με γκρίζο μαλλί χωρίστρα στο πλάι, εντυπωσιακή μακριά blue black καμπαρντίνα, γκρι κασκόλ ριχτό από πάνω. Το βάδισμα του ήταν σταθερό και αγέρωχο, αποφασιστικό και ήρεμο. Έμοιαζε με σταρ του σινεμά, με κατάσκοπο από το κρύο, κι ότι άλλο βάζει ο νους τέτοιες στιγμές τελοσπάντων – πάντως δεν ήταν λόκαλ.

Μας περιεργάστηκε με γνήσιο ενδιαφέρον, προτού μας προσπεράσει ο... Jonathan Coe, a true Englishman! Βεβαιώθηκα ότι επρόκειτο για τον ίδιο, όταν googlαρα αργότερα το όνομα του, επρόκειτο να παρουσιάσει το τελευταίο του βιβλίο στην Αθήνα το επόμενο βράδυ.

Είχαν περάσει οκτώ χρόνια από το 2005 όταν είχα βρεθεί σε μία παρουσίαση ενός βιβλίου του στην Αθήνα, και δεκατέσσερα χρόνια από το 1999 όταν διάβασα το “What a Curve Up!”. Ένα βιβλίο που δεν μου άλλαξε τη ζωή, μονάχα όσοι σ’ ερωτεύονται και όσοι σε μισούνε μπορούν να φέρουν ανάποδα τον κόσμο σου, το μυθιστόρημα του ωστόσο μετατόπισε το αναγνωστικό μου ενδιαφέρον.

Εν συντομία, μετά το «Τι Ωραίο Πλιάτσικο!» σταμάτησα να ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για το τι συνέβη κάθε φορά που ο John συνάντησε την Mary, με απασχολούσαν πλέον περισσότερο τα αποτελέσματα και οι συνέπειες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της Margaret Thatcher στην Αγγλική κοινωνία, μιας κάποιας Thatcher τελοσπάντων, και οποιουδήποτε κοινωνικοπολιτικού προτάγματος σφράγισε καθοριστικά την συλλογική μας ύπαρξη.

Είναι τέλος του χειμώνα του 2021, κοντοστέκομαι επί της Αεροπαγίτου στο ύψος του Ηρωδείου, ένα spooky feeling με κυριεύει δεδομένης της νέκρας γύρω μου· την ίδια ώρα, ένα ακόμη ωραίο πλιάτσικο σαρώνει τις επιθυμίες μας.

 

*

Έξω από τον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Θησείο μια ομάδα νεαρών με μπλουζάκια με στάμπα «Δείπνο Αγάπης» στέκονται έξω από δύο παρκαρισμένα αυτοκίνητα με ανοιχτές τις πόρτες, η μουσική των Massive Attack ξεχύνεται στο χώρο. Ένας άστεγος κάθεται σε ένα πεζούλι και τρώει.

Μπαίνω Ψυρρή, τα φωτισμένα στενάκια είναι άδεια από ανθρώπους και σκουπιδάκια. Στέκομαι έξω από τη Death Disco για τσιγάρο στα όρθια, 80’s electro pop από ένα ανοιχτό γειτονικό take away φαγητάδικο, γεμίζει το χώρο, αναστηλώνει πρόσκαιρα τα όνειρα μου. Δύο γάτες συνευρίσκονται ερωτικά, τα σεξουαλικά ουρλιαχτά τους μοιάζουν να έρχονται μέσα από το κλειστό club. “Let's get physical, physical, I wanna get physical, Let me hear your body talk, your body talk…” ακούγεται ξαφνικά η φωνή της Olivia Newton John. Τριγύρω ψυχή.

That was a good one!

Μουσική ακούγεται δυνατά και έξω από «Τα Σερμπέτια στου Ψυρρή», ελαφρολαϊκά της δεκαετίας του ’60 σε μία νύχτα διόλου ανάλαφρη. Η ιδιοκτήτρια της επιχείρησης κάθεται στο τραπέζι δίπλα από την τζαμαρία σκυμμένη μπροστά από ένα πάκο χαρτιά. Δεν σηκώνει κεφάλι.

Στην Αθηνάς, η αβάσταχτη βαρύτητα του είναι της πανδημίας διαταράσσεται από τη beatάτη μουσική που ακούγεται παραμορφωμένη μέσα από ένα λευκό αυτοκίνητο. Οδηγός και συνοδηγός βγάζουν κραυγές επιφωνηματικού χαρακτήρα μέσα απ’ τα ανοιχτά τζάμια, φαίνονται πιωμένοι – πρόκειται για μια απελπισμένη, ομολογουμένως διασκεδαστική, για μια βραδιά σαν κι αυτήν τουλάχιστον, αναπαράσταση του προ-πανδημικού Saturday Night Κάγκουρας Fever.

Τρακάρω εκ νέου με το mobile unit που παρέχει σίτιση σε αναξιοπαθούντες του κέντρου της πόλης, πρώτα στην Βαρβάκειο, κι έπειτα στην πλατεία Κοτζιά. Βγαίνουν από τα αυτοκίνητα, κατευθύνονται προς δύο ναυάγια. Εις μάτην, προέχουν τα φιξάκια τους.

Στην πλατεία Ομονοίας με σταματά ένα ζευγάρι Αράβων. Εκείνη φοράει ένα πολύχρωμο τσαντόρ, ο φίλος της μου δείχνει μια διεύθυνση στο κινητό του - broken English for a broken future. Αναζητούν ένα διανυκτερεύον φαρμακείο κάπου στα Εξάρχεια. Δε δείχνουν να βιάζονται, ούτε να αγχώνονται, χαμογελούν, σουλατσάρουν.

Βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την πρωταγωνίστρια του “Pari,” της ταινίας που παρακολούθησα μόλις το προηγούμενο βράδυ. Στην ταινία του Siamak Etemadi μια Ιρανή γυναίκα αναζητεί απελπισμένα στα Εξάρχεια, και αλλού, τον αγνοούμενο γιο της.

“He was happy” θα απαντήσει στη μητέρα, λίγο πριν το τέλος της ταινίας, μια σεξεργάτρια, λύνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το μυστήριο της αναπάντεχης εξαφάνισης του νέου Ιρανού. “He was happy” μακριά από το Ιράν, μακριά από την οικογένεια του, μακριά γενικώς.

 

As for us, nowadays, nothing seems far away enough out of this mess.

Let It Bleed

 

 

 

 

 

 

Μέρα όμορφη, αλλά σαν όλες τις άλλες. Επιλέγω το μη χείρον Β6λτιστον.

Περπατώ στους στρωμένους με κυβόλιθους πεζόδρομους του Χολαργού-Παπάγου φροντίζοντας να με χτυπάει συνέχεια ο ήλιος. Ήλιος που προαναγγέλει την Άνοιξη η οποία νοιώθω πως αργεί ακόμη – όσο για τα πρώτα μπάνια, φαντάζουν μάταια ονειροπόληση κι ας είναι λίγους μήνες μακριά.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων κάτω των σαράντα κυκλοφορεί με τη μάσκα καταβασμένη στο πηγούνι. Οι άνω των εξήντα την φέρνουν έως τα μάτια. Η ζωή βρίσκει το δρόμο και τον τρόπο, κι ας βρισκόμαστε ακόμη στο pause.

Σπρώχνω με το πόδι νεράντζια από το τσιμέντο στο χώμα. Νεράντζια, πολλά νεράντζια, δραπέτες από τις 4.500 νεραντζιές εντός των ορίων του δήμου. Εύχομαι να μην αποτελέσουν σπαταλημένη βιομάζα – γλυκό νεραντζάκι ούτως ή άλλως δεν θα φάμε. Μικρή προσπάθεια απαιτείται άλλωστε ώστε το σκουπίδι που σαπίζει πάνω στην άσφαλτο να γίνει λίπασμα που εξασφαλίζει τον αδιάκοπο κύκλο της ζωής. 

Τάραξαν τους κύκλους μου, όσο οι ρυθμοί της πόλης ατονούν, καμία αισθητηριακή ολοκλήρωση δεν είναι δυνατή. Ελλείψει ερεθισμάτων προς επεξεργασία από το νευρικό μας σύστημα το σώμα αδυνατεί να έχει οποιαδήποτε προσαρμοστική αντίδραση αντάξια του βίου μας και της ιστορίας του άστεως της πόλης.

Κοντολογίς, δε ζούμε στο ύψος όσων αισθανόμαστε. Ζούμε στο βάθος όσων νοσηρών υποπτευόμαστε - κανείς άλλωστε δεν είναι σε θέση να αποδείξει οτιδήποτε εν καιρώ υγειονομικού πολέμου· Εθνικός Οργανισμός Δημώδους Υστερίας.

Βαδίζω στην τύχη αλλά όχι και τόσο, επί Β6 εποχής κανείς δεν είναι σε θέση να αυτοσχεδιάσει και να αφεθεί να τον παρασύρουν οι ήχοι, οι μυρωδιές και οι Σειρήνες των events της πόλης.

Όσο για τις ξακουστές νύμφες της θάλασσας, δεν έβαλα ποτέ ακουστικά στ’ αυτιά μου, κι όταν ακόμη μ’ έδεσαν μ’ έναν αόρατο παγκόσμιο ιστό μπροστά από μια οθόνη βρήκα τον τρόπο να βρεθώ στην αγκαλιά τους – δε με κατασπάραξαν, όπως το θέλει ο διδακτικός Μύθος, μάτωσε ωστόσο η καρδιά μου. Let It Bleed. Ας μη βαυκαλιζόμαστε όμως· kids, don’t try this at home, να βρει και κάποιος την Ιθάκη του σ’ αυτόν τον τόπο.

Πράγματι, life it’s fucking uneventful τελευταίως, πιθανόν καλά νέα για όσους δεν μέθυσαν από αλκοόλ και τις φωνές των κοριτσιών χάνοντας νωρίς το πρωί το δρόμο προς το σπίτι έπειτα από μια περαντζάδα από καλές φάσεις στο κέντρο της πόλης.

Eίναι βέβαια λογικό να υποθέσουμε πως στο κοντινό μέλλον ένας αξιοσημείωτος αριθμός ανθρώπων θα γιατρευτούν από την παθολογία του FOMO - not much to be missed nowadays. Κι άλλωστε, οι άνθρωποι εκπαιδεύονται τόσο γρήγορα σε νέες κοινωνικές συμβάσεις και επιταγές ώστε μην ανησυχεί κανείς ιδιαίτερα για την προσαρμοστικότητα του πλήθους σε μία νέα ζωή.

Θα επανέλθει, πιθανόν, μια αίσθηση μέτρου – οι ξενύχτηδες και μόνο θα συνεχίσουν να ξενυχτούν, οι flâneur θα επιμένουν να τριγυρνούν ασκόπως, οι ξεναγοί θα ξεναγούν όσους θέλουν να ξεναγηθούν, και οι πότες θα πίνουν μόνοι τους σε κάποια μπάρα χωρίς τα check in των τουριστών του Instagram να διαταράσσουν τη μοναξιά τους.

Κάθε heavy drinker και μια μοναξιά – να μη γίνουμε όλοι πότες.