I. Στους δρόμους

Otto Griebel - The International [1928]

Ας μιλήσουμε για street politics λοιπόν.

Δεκέμβρης 2008: ένα μπαμ.

 Είναι Δεκέμβρης του 2008, και στην Αθήνα ξεσπά ένα κύμα αμφισβήτησης και οργής. Στις διαδηλώσεις αυτό εκφράζεται με έναν τρόπο εκρηκτικό, ειδικά τις πρώτες ημέρες. 

 Στον αφρό της επικαιρότητας αναδύονται οι ονομαζόμενοι από τα Μ.Μ.Ε. ως κουκουλοφόροι, η λέξη αντι-εξουσιαστής γίνεται της μόδας (εκείνα τα βράδυα στη μεταμεσονύκτια ραδιοφωνική εκπομπή του Σκάι, ο ένας στους δύο αυτοσυστηνόταν ως αντι-εξουσιαστής∙ καλούν οι αντι-εξουσιαστές τηλέφωνο τον Σκάι να πουν τον πόνο  τους; Καλούν όταν ο όρος διαχυθεί στη συλλογική συνείδηση και ο καθένας τον χρησιμοποιεί καταχραστικά), οι μπαχαλάκηδες γίνονται ξαφνικά πολλοί, όλοι μας μπερδευόμαστε λιγουλάκι.

 Πολλοί πιτσιρικάδες του Λυκείου ενεργούν ως ερασιτέχνες μπαχαλάκηδες, διάφοροι νεανίες, φοιτητές ή και όχι, ενεργούν σαν κανονικοί μπαχαλάκηδες στο βρασμό της στιγμής απάνω, συνοδεύοντας τους παντός καιρού μπαχαλάκηδες (χούλιγκανς, παραστρατημένοι νέοι [sic], ρεμάλια, κάφροι κτλ – σημειώνω πως αυτοί δεν είναι προσβλητικοί χαρακτηρισμοί εκ μέρους μου) και κομμάτι των αναρχικών οι οποίοι επιλέγουν συνειδητά τη στοχευμένη βία (αστυνομία και τράπεζες κοντολογίς) για να πλήξουν τον εχθρό.

 Όχι μόνο η αστυνομία αλλά και η κοινωνία ολάκερη πιάνεται απροετοίμαστη μπροστά στο ξέσπασμα της βίας (αναφέρομαι στη βία χωρίς όμως να παραγνωρίζω, ίσα ίσα, μη βίαιες πρακτικές που χρησιμοποιήθηκαν εκείνες τις ημέρες). Φυσικά η αστυνομία, κατά την προσφιλή της τακτική επέτρεψε κάποιες καταστροφές∙ επίσης, συμμετείχε κιόλας με τους παρακρατικούς της, όπως συμβαίνει πάντοτε, υπήρξαν και φωτό για τους δύσπιστους. Αυτό το γεγονός όμως δεν αλλοιώνει την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα συνίσταται στην απλή παραδοχή πως το συμβάν των ημερών ήταν εν μέρει απρόβλεπτο, αυθόρμητο, ανήκε στο φορέα λαός-πολίτες.

6^ης Δεκέμβρη, 2010: μία ήττα.

 Κατόπιν, η εξουσία προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα. Έτσι συμβαίνει πάντοτε, η εξουσία ιδιοποιείται τάχιστα το αλλότριο εκμεταλλευόμενη την ξεκάθαρη υπεροχή της σε υλικούς (π)όρους. Προχωρώντας λίγο στο χρόνο, και ύστερα από το Δεκέμβρη του 2008, φθάνουμε στη διαδήλωση της 6^ης Δεκέμβρη του 2010. 

 Μια μερίδα από νεαρούς, βρίσκεται στην Πανεπιστημίου, στο ύψος του Μετρό, ώρα 15:30 περίπου. Το κάλεσμα των φοιτητών ήταν για τις 16:00, σχετικά λίγος κόσμος είχε μαζευτεί έως τότε, αναμένοταν φυσικά κι άλλος, άλλωστε η πορεία θα καθυστερούσε να ξεκινήσει λιγάκι, τηρώντας το εθιμοτυπικό του πράγματος. Οι νεαροί, διστακτικά στην αρχή, λίγο πιο τσαμπουκαλεμένα αργότερα, ξεκινούν δολιοφθορές στα πέριξ και σποραδικές επιθέσεις σε ακινητοποιημένες γειτονικές διμοιρίες των ΜΑΤ. Αποτέλεσμα των σύντομων αψιμαχιών είναι η επίθεση των δυνάμεων ασφαλείας οι οποίες, προς μεγάλη έκπληξη όλων, «έσπρωξαν» την ακινητοποιημένη πορεία να ξεκινήσει (with a little help of tear gas). Ήταν 16:00 παρά κάτι. Το Μετρό, φυσιολογικά, έκλεισε ταυτόχρονα. Η πορεία ξεκίνησε άτσαλα, αρκετά νωρίτερα από το αναμενόμενο, ο κόσμος που ήταν καθοδόν, έχασε το ραντεβού.

 Το αστυνομικό σχέδιο υπονόμευσε τη διεξαγωγή της πορείας∙ μια πιθανολογούμενη συμμετοχή κάποιων εκ των νεαρών δεν ακούγεται σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας στ’ αυτιά μου. Κάθε άλλο. Αργότερα ακολούθησε και μια επιδρομή στα Εξάρχεια σε μια γιορτινή βραδυά για τους 6.000 αστυνομικούς που εργάστηκαν εκείνο το βράδυ.

23 Φλεβάρη, 2010: του κλώνου τα εννιάμερα.

 Στις 23 του Φλεβάρη, σε μια αρκετά μεγάλη διαδήλωση, η αστυνομία (εξουσία) γιόρτασε ακόμα μια νίκη στο παιχνίδι της στρατηγικής των πολιτικών του δρόμου. Να καταφέρεις να υπερισχύσεις έναντι του σαφώς ισχυρότερου αντιπάλου σου, δεν είναι πράμα εύκολο. Στο Σιατλ των Η.Π.Α., το 1999, οι διαδηλωτές, το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης χονδρικά, τα είχαν καταφέρει αρκετά καλά, μιλάμε για τότε που έσκασε μούρη το Indymedia, εκμεταλλευόμενοι ιδανικά την ευλυγισία των νέων μέσων στις στρατηγικές αντιπαράθεσης με τον εχθρό. Αυτά τα πράγματα δε συμβαίνουν πολύ συχνά∙ οι κανόνες του παιχνιδιού δεν είναι με το μέρος των διαμαρτυρόμενων. Να ξεχειλώσεις λίγο τους κανόνες προς όφελος σου δεν είναι κι εύκολο να συμβεί.

 Είναι μεσημεράκι λοιπόν, κατά τις 13:00 περίπου, η πορεία μαρτσάρει στη Σταδίου, το ΠΑΜΕ είχε ήδη σουλατσάρει αλλά αυτοί δε μετράνε, δηλαδή άϊ στο διάολο να πάνε [sic], ας μην κατεβαίνουν στις πορείες, και το πρώτο, περιορισμένης έκτασης σκηνικό, σκάει μύτη στης Αιόλου τη γωνιά, όπως κι άλλες φορές στο παρελθόν άλλωστε (μάλλον σε εκείνο το σημείο η διμοιρία είναι αφηρημένη). Στην αρχή της Σταδίου δηλαδή, το δρόμο που οδηγεί στη πλατεία Συντάγματος που τελευταία μοιάζει να είναι το επίμαχο σημείο. Ίσα ίσα για να μπεις στο κλίμα της επερχόμενης αναταραχής, τα επεισόδια δε γενικεύτηκαν (γενικεύονται) σε εκείνο το χρονικό σημείο.

 Την αμέσως επόμενη στιγμή, συνήθως βλέπεις να ανεβαίνουν γρήγορα και ασύνταχτα φυσικά, αναψοκοκκινισμένοι, διάφοροι του black block, δίπλα από την πορεία ή και μέσα στις γραμμές της αφότου κάποιες διμοιρίες έχουν αρχίσει να κινούνται, δήθεν απειλητικά, προς το μέρος τους. Τσι προάλλες όμως, παρατηρήσαμε και μια μικρή ομάδα 10-12 ατόμων να ανεβαίνει το πεζοδρόμιο της Σταδίου συντεταγμένα και με γοργό βήμα, φέρνοντας στο νου εκείνη τη κεφάτη ομάδα παρακρατικών όπως τη χορογράφησε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στο Θίασο (1975). Πιτσιρικάδες, 18-21 ετών τολμώ να μαντέψω, οι πιο πολλοί με αντισφυξιογόνες μάσκες, όλοι στα μαύρα (πάνω κάτω λέμε), εξοπλισμένοι με εφόδια πολέμου, στην ουρά της ομάδας και δυο κορίτσια που θύμιζαν φαν των Cure. Βρώμαγαν τουριστίλα από μακριά.[i]

 Αυτή η ομάδα δεν ήταν του black block, ούτε φυσικά ήταν και η άλλη που πήρε το μάτι μου, μισή ώρα αργότερα. Η δεύτερη ομάδα ήταν κι αυτοί κλώνοι του black block, όπως και η πρώτη, αλλά αυτοί δε λάμβαναν οδηγίες από κανέναν άλλον παρά από τη γκαύλα τους. Από 13 έως 16 ετών, αμιά ντουζίνα άτομα, κάποιοι στα μαύρα αλλά και στα σκούρα μπλε, αρκετοί με φορεμένες τις κουκούλες των φούτερ τους, κρατώντας κοντάρια από σημαίες χωρίς τις σημαίες που λογικά μάζεψαν από χάμου, κανά δυο και με αντισφυξιογόνες μάσκες. Κουβεντούλα δυνατόφωνη, εφηβική μόστρα, αλήτικο υφάκι, ένας απ’ αυτούς έκοψε και ένα νεράντζι στο πηγαιμό για κάποιου είδους φασαρία. Αυτοί είναι οι απόγονοι του Δεκέμβρη του ’08.

 Και η πρώτη ομάδα απόγονοι του Δεκέμβρη είναι, δε λέω, αλλά αποτελούν ένα εργαστηριακό προϊόν (παρασκευάζονται στα αρχηγεία της κρατικής ασφάλειας). Οι black block κλώνοι προχωρούσαν γρήγορα γρήγορα ακολουθούμενοι από τις διμοιρίες πίσω τους. Η ύπαρξη της ομάδας αυτής είχε διπλή λειτουργία∙ η πρώτη σχετίζεται με την επικύρωση του αισθήματος που καταλαμβάνει τον κόσμο στις διαδηλώσεις ότι το παιχνίδι, πολύ σύντομα, θα ‘ναι αυτό μεταξύ του κλέφτη και του αστυνόμου, κι αυτοί Καραγιώργη Σερβίας γωνία να βήχουν και να ξερνούν χημικά. Το επιβλητικό γοργό πέρασμα της ομάδας των εργαζόμενων τσογλανιών, την ώρα που το συγκεντρωμένο πλήθος προχωρούσε αργά αργά φωνάζοντας συνθήματα στο δρόμο προς την πλατεία Συντάγματος, κωδικοποίησε οπτικοποιώντας, την αδυναμία των διαδηλωτών να κρατήσουν στα χέρια τους την τύχη της διαδήλωσης (αυτό δε σημαίνει πως θα είχαμε της Ταχρίρ το κάγκελο αν αυτό συνέβαινε∙ ας είμεθα λίγο σοβαροί).

 Ταυτόχρονα, πολύ σύντομα ανέλαβαν δράση μιας και εντός ολίγων λεπτών, ο πόλεμος είχε ξεκινήσει στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, επαλήθευσαν με κατηγορηματικό τρόπο το αίσθημα της ματαιότητας στο συλλογικό συνειδητό του πλήθους το οποίο ίδιοι παρήγαγαν τη στιγμή ακριβώς που έγιναν ορατοί σ’ αυτό. Αναλαμβάνοντας δράση, όπου δράση βάλε την παραγωγή χημικής κόλασης, οι πράκτορες του χάους έφθασαν να επιτελέσουν με επιτυχία το δεύτερο σκέλος της λειτουργικότητας τους.         
                                        

 Το σημείο μπροστά από τη Βουλή είναι από καιρό το σημείο στο οποίο οι διαδηλωτές πρέπει να επιδείξουν τις ικανότητες τους στο σπριντ. Βροχή οι μολότοφ και η πορεία σε χίλια κομμάτια σπασμένη. Η κάμερα του Τριανταφυλλόπουλου παίρνει τις εικόνες που ζητούνται να καταναλωθούν, και κατόπιν, αφότου οι πολλοί από τους διαδηλωτές αρχίσουν να κατεβαίνουν άναρχα την Πανεπιστημίου μέσα σε σύννεφο χημικών δέχονται την καταστολή των γκλομπ στο σώμα τους. Όπου σώμα, βλέπε Σώμα της πορείας, βλέπε δηλαδή φοιτητές-νεανίες, καθώς αυτοί είναι που τρώνε τις ψιλές και τις χοντρές στο ύψος της Βουκουρεστίου, μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες. Αυτό όμως σαν να άλλαξε.

---

[i] Η συγκεκριμένη ομάδα έγινε ορατή και από άλλους, δες http://leftliberalsynthesis.blogspot.com/2011/02/h-coen.html

Fluffy Signs: Βάζοντας σημάδι τη Ζωή

 

 Είχα πραγματικά πολύ καιρό να επιχειρήσω μία από εκείνες τις μοναχικές βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, κομμάτι αναπόσπαστο μιας άλλης καθημερινότητας που με άφησε χρόνους. Κηδεία δεν της έκανα, μήτε και τα σαράντα. Έφυγε, και τη θέση της πήρε μία άλλη, τόσο απλά.

 Χωρίς να έχει περάσει από το μυαλό μου, η όποια πιθανότητα υπήρχε να εμφανιστεί μπροστά μου ένα «σημάδι» (αλλά «σημάδι» καλό∙ ακόμα θυμάμαι εκείνο τον καμαρωτό άσπρο κύκνο που εμφανίστηκε από το πουθενά σε μια στιγμή ταραχώδους γαλήνης που με βρήκε ξαπλωμένο σε μια βρώμικη αμμουδιά σ΄ ένα ξεχασμένο πρώην βιομηχανικό κομμάτι του Άμστερνταμ) δε θα μπορούσε παρά να αποτελεί μια ισχυρή κατάφαση μιας και αφουγκράζομαι μια πραγματικότητα που πάντοτε καλωσορίζει θερμά την όποια έκτατη συμμετοχή παράξενων (ή και μη) «σημαδιών», μια διαδικασία που θα ονόμαζα ‘Welcome to the Science of Signs’.

 Η τυχαία συνάντηση με το Θόδωρο Αγγελόπουλο και η θερμή καλησπέρα που του απεύθηνα σε συνδυασμό με αυτήν την - κάπως αδιάκριτη, ή, εντελώς αδιάκριτη κατά Ζίζεκ Ευαγγέλιον - ερώτηση («Πώς είσαι?») που αποσκοπεί να (μη) μάθει τα κέφια ενός προσώπου που δε γνωρίζεις προσωπικά, δεν αποτελεί από μόνο του κάποιο αξιοσημείωτο «σημάδι» (όχι πως δε θα μπορούσε∙ μονό εσύ είσαι ο απόλυτος κριτής αυτής της διαδικασίας).

 Με τον κ. Αγγελόπουλο όμως είχαμε προηγούμενα. Υπήρξε μια στιγμή που ήθελα να του πω κάτι, κάτι όχι και τόσο προσωπικό, όσο οικουμενικό. Τον Δεκέμβρη του 2008, στην Αθήνα υπήρξε αυτό που κάποιοι αποκάλεσαν εξέγερση ενώ κάποιοι άλλοι ανομία ή παραβατικότητα made in Greece. Μιας και τον καιρό εκείνο βρισκόμουν στο εξωτερικό, εγώ το εξέλαβα – μέσες άκρες - ως ένα event (a la Badiou) στο οποίο δεν είχα την τύχη να παραστώ.

 Η πίκρα μεγάλη, όση και η αγανάκτηση. Η αγανάκτηση παρέσυρε πολλά στο διάβα της και κατά κύριο λόγο την ορθολογική διαχείριση του χωροχρόνου. Τα deadlines πλησίαζαν απειλητικά και εκείνη η εργασία για την προεκλογική καμπάνια του Obama στα internet έχανε κατά κράτος τη μάχη από το ανελέητο οπτικο-ακουστικό θέαμα που προσέφεραν απλόχερα αγανακτισμένοι νέοι, μπάτσοι, νοικοκυραίοι, ο Πανούσης στο ραδιόφωνο, το Ελληνοφρένεια στο Σκάϊ και πολλοί άλλοι. Αυτά όσον αφορά το χρόνο. Περί του χώρου, η κολοσσιαία αντίθεση μεταξύ της Ολλανδικής προεόρτιας ευδαιμονίας με την άφιξη του Sinterklaas (που δε πάει πουθενά χωρίς τους μικρούς του δουλικούς βοηθούς) και ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου στο Σύνταγμα που έμελλε να «φωτιστεί» κατά έναν ιδανικό και ανεπάληπτο τρόπο, πυροδότησε μια σχιζοειδή κατάσταση. Ακολουθεί χαρακτηριστικό παράδειγμα:

(Πάρτυ-συγκεντρωσούλα σε φοιτητικό σπίτι, [13.12.2008], 23:00 μ.μ):

-          Now, it’s your turn. Come on, take this baloon (η θεματική της βραδιάς ήταν η κατασκευή περίτεχνων σχημάτων με την βοήθεια πολύχρωμων μπαλονιών. Η διάθεση μου ήταν να πυροβολήσω εκείνα τα μπαλόνια).

-          Oh.. well ... ok.. I’ll try to make a gun... we need the guns right now.

 Έχοντας πιάσει την κουβέντα με το μοναδικό συμπατριώτη που έτυχε να παρίσταται στην γιορτή των μπαλονιών (τα γεωμετρικά σχήματα και τα ζωάκια επικράτησαν στις προτιμήσεις των συμμετοχόντων), οι λέξεις ξεχύθηκαν χωρίς να με ρωτήσουν και ευτυχώς που τις επανέλαβε και ο σύντροφος (τότε) και έφυγε από πάνω μου όλο το βάρος του πολεμοχαρούς γαβγίσματος μου.

 Η πίκρα - παρούσα από την αρχή - με σταδιακή άνοδο της έντασης της όσο περνούσαν οι μέρες, είχε να κάνει με ένα σωρό πράγματα:

-           Με τις συνθήκες που γέννησαν τις ταραχές τις οποίες σε τέτοιες στιγμές αντιλαμβάνεσαι πληρέστερα (όχι όσον αφορά το κομμάτι της αντίληψης σου περί της διάστασης του προβλήματος το οποίο προυπήρχε, αλλά όσον αφορά το γεγονός ότι κατά κάποιο τρόπο αυτή η διάσταση σε ρουφάει μέσα της, σε καιρούς σαν και τότε).

-          Με τις παράπλευρες απώλειες, π.χ. τη λιγοψυχία κάποιων ή και το reactionary mood κάποιων άλλων, χαμένων στα βιβλία τους μέσα.

-          Με την καθόλα φυσιολογική αποκλιμάκωση της έντασης.

-          Με την αδυναμία έκφρασης μιας υγιούς (τραμπούκοι), ή πραγματιστικής (εξω-κοινοβουλευτική αριστερά), ή νηφάλιας-στέρεας (αριστερά), πράξης-φωνής-άποψης.

-          Με την ύψιστη απώλεια των ημερών για εμένα (και μόνο), την απουσία μου.

 Στην πίκρα απάνω και στο μαρασμό που με καταδίκασε η θέαση των γεγονότων εντός των 17 ιντσών της οθόνης του laptop, η «ελπίδα» εμφανίστηκε μπροστά μου –αναγκαστικά (?)- εντός αυτού του παράθυρου με θέα πραγματικότητας. Ήταν η εποχή όπου οι ταινίες του Θ. Αγγελόπουλου είχαν μπλοκάρει την όποια απόλαυση μπορούσα να αποκομίσω από την θέαση κάποιας άλλης κινηματογραφικής ταινίας, μια εποχή στην διάρκεια της οποίας ανακάλυψα την όποια «ελληνικότητα» μου αναλογούσε ως Έλληνας πολίτης.

 Οι ταινίες του ως ένα παράθυρο στην ιστορία, έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον. Είναι όμως και ένα παράθυρο το οποίο μπορείς να ανοίξεις σπάζοντας τα δεσμά που σε καθηλώνουν ως θεατή, εκεί βρίσκεται η ουσία. Ο Θίασος (1974), πέρα από αισθητικό αριστούργημα, είναι μια ταινία στην οποία μπορείς να βρεθείς «μέσα»∙ σε κάποιες στιγμές οι ηθοποιοί στρέφουν το βλέμμα τους στην κάμερα καταργώντας την υλικότητα του βλέμματος της∙ το βλέμμα αυτό, μαζί με εκείνο που ανταλάσσουν οι χαρακτήρες της ταινίας καταργούν -καθιστώντας το ανενεργό, παθητικό- το τρίτο βλέμμα, εκείνο του θεατή.

 Η στιγμή που οι ηθοποιοί πλησιάζουν στην κάμερα και μιλούν απ΄ευθείας στο θεατή –σπάζοντας την σεναριακή ροή της ταινίας-, αποτελεί την κορύφωση του «έργου». Το έργο είναι μια συμμετοχική διαδικασία, αν δε συμμετέχεις, η ταινία θα σε ξεράσει κάπου όπου θα μπορείς με την ησυχία σου, είτε να βαυκαλίζεσαι για την θεατρικότητα της ταινίας και την υπέροχη φωτογραφία (και τα δύο αληθή βέβαια, αλλά αλλού είναι το θέμα), είτε να αναζητείς λίγο Βούλγαρη (που είναι και πιο light), στην αδυναμία σου πάνω για προσαρμογή.

 Έτσι κάπως λοιπόν, και χωρίς να είμαι απόλυτα ενήμερος της όλης διαδικασίας, καρφώθηκε στο μυαλό μου μια εικόνα από το μέλλον: είναι Χριστούγεννα απόγευμα προς βράδυ, και βρίσκομαι κάπου στα Εξάρχεια όπου και συναντώ τυχαία τον Θ. Αγγελόπουλο (εκεί έχει άλλωστε το γραφείο του). Του λέω (δίνοντας του το χέρι): “κ. Αγγελόπουλε, ευτυχώς που υπάρχετε”. Κατόπιν, φεύγω.

 Όπως ήταν αναμενόμενο, κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ∙ έτσι σιγά σιγά, ξέχασα και την όλη φαντασίωση (αντίδοτο σε μια εφήμερη θλίψη, προϊόν μιας εφήμερης jouissance).

Απρίλης 2009 (μετά τις 02:00π.μ.): το «σημάδι»:

-          “Γι΄ αυτό και είμαι ανάμεσα σε αυτό που θα λέγαμε ελπίδα και πένθος. Ξαφνικά συμβαίνει κάτι. Ένας άνθρωπος σε σταματάει στο δρόμο και σου λέει «ευτυχώς που υπάρχετε» (με σταμάτησε ένας νεαρός τον Δεκέμβρη εδώ απ΄ έξω (εννοεί το γραφείο του) και μου το είπε)”.[1]

 Η έκπληξη γρήγορα μετατράπηκε σε χαμόγελο ικανοποίησης∙ μια ικανοποίηση που προήλθε από αυτό το γεγονός που κάνει την εμφάνιση του, αραιά και που. Συνίσταται φυσικά στον απόλυτο συντονισμό, σε μια κατακλυσμιαία σύγκλιση του "μέσα" (ο εαυτός) με το "έξω" (ο άλλος). Η όποια ταύτιση μπορεί να νοιώσεις, φυσικά και είναι παραπλανητική. Με άλλα λόγια, αδιαφορώ πλήρως για την ύπαρξη του άλλου (άγνωστος νεαρός) όπως επίσης και δε δίνω ιδιαίτερη σημασία στο πρόσωπο που αποτέλεσε τον intermediary (Θ. Αγγελόπουλος).

 Η ουσία συνίσταται στη στιγμή, στο συμβάν∙ στην αίσθηση οικουμενικότητας που σε καταλαμβάνει για τα επόμενα δεύτερα μέχρι αυτή η ίδια η αίσθηση να καταρακωθεί υπό το βάρος της πραγματικότητας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τον έρωτα -το αρτιότερο παράδειγμα που δύναται να αποδώσει εκφραστικά το βίωμα του συμβάντος-, την ύψιστη στιγμή διατάραξης της συμπαντικής αρμονίας διά μέσου της επιβολής μιας άλλης αρμονίας όπου το 2 γίνεται 1.

Ø  Ο Ζίζεκ πιστεύει πως love is evil, κι εγώ συμμερίζομαι την άποψη του. Απ’ αυτό το αξίωμα όμως μπορούμε (?) να ξεκινήσουμε την προσπάθεια αναδιάταξης της αξιακής κλίμακας Καλού – Κακού. Ίσως να είναι η ώρα να αποδεχτούμε το Κακό ως το κυρίαρχο αξίωμα σε τούτο τον πλανήτη, να θέσουμε το Κακό ως την κινητήριο-ζωογόνα δύναμη της ιστορίας. Κατά συνέπεια, να τοποθετήσουμε και τον William Burroughs στη θέση που του αρμόζει στην ιστορία του 20^ου αιώνα, θέση ηγεμονική.

 Η ουσία επίσης βρίσκεται στο «σημάδι»∙ και εκεί είναι που «χωράει» το Καλό. Σε μια συνθήκη εύθραστη και ονειροπόλα, σε κάτι αταξινόμητο που αρνείται επίμονα να αναλυθεί-αποδομηθεί, σε μια «υπόσχεση» που δεν θα εκπληρωθεί, τέλος, σε κάτι που δε θα φανερωθεί μπροστά σου με σάρκα και οστά αλλά θα πρέπει να το νοιώσεις και έπειτα να το φυλακίσεις μέσα σου.

 Μαζεύοντας νομίσματα που βρίσκονται πεταμένα στο δρόμο -θεωρώντας το καλό «σημάδι»- δεν κάνεις και τίποτα πρακτικό (ούτε πιο πλούσιος γίνεσαι με τα δύο ή δέκα σεντς, ούτε τα νομίσματα θα μεταμορφωθούν σε πρίγκηπα). Φαινομενικά η όποια πίστη σε «σημάδια» είναι μια πράξη χωρίς λογική.

• Στις πύλες του Άδη, οι νεκροί ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν έναν οβολό στον Χάρων προκειμένου να τους μεταφέρει απέναντι με την βάρκα του. Εκείνοι που δεν είχαν (οι άποροι∙ εκείνοι που δε βρέθηκε ένας φίλος ή συγγενής να τους φιλοδωρήσει με ένα νόμισμα κάτω από τη γλώσσα του νεκρού τους σώματος) θα έμεναν στις όχθες του Αχέροντα, καταδικασμένοι να τριγυρνούν εκεί αιώνια.

 Κάτι μου λέει πως σκύβοντας να πιάσεις το νόμισμα βλέποντας σ΄αυτό ένα καλό «σημάδι», δε κάνεις τίποτα άλλο από το να βλέπεις ένα «πέρασμα», να δημιουργείς με άλλα λόγια συνθήκες που υπερβαίνουν εμπόδια και δυσκολίες (καθημερινότητα, το νέφος της Αθήνας, ηλίθιους ποδηλάτες με οικολογικές ευαισθησίες στο Άμστερνταμ), και όλα αυτά μέσω μιας αυθυποβολής ευδαιμονίας και ενός ακαταμάχητα παιδικού παιχνιδίσματος με τη Μοίρα, το μόνο που έχουμε για σίγουρο σ΄αυτόν τον πλανήτη (άντε και τη μαλακία που μας δέρνει).

 Η παιχνιδιάρικη πίστη για «σημάδια» είναι μονάχα η Θέληση για Ζωή. Οι «άποροι» που θα κοιτάξουν περιφρονητικά αυτόν που κοιτά με χαμόγελο (χαμόγελο παιδιού, όχι μεταμοντέρνο μειδίαμα) ένα λασπωμένο δίφραγκο που κρατά σαν φυλαχτό στην χούφτα του, ίσως και να καταδικαστούν να ανεβοκατεβαίνουν αιώνια την Ερμού σε περίοδο οικονομικής κρίσης. 

foto: lindseyy

---

[1] Συνέντευξη του Θ. Αγγελόπουλου στον Αντώνη Περιβολάκη στην “Πυξίδα”. http://camerastyloonline.wordpress.com/2009/04/21/synenteyxi_thodorou_aggelopoulou_stin_pyxida/

Εδώ ανασχηματισμός: ακίνητοι όλοι.

 

Τα πράγματα είναι σοβαρά: ‘μηδενική ανοχή’ εξήγγειλαν οι αρμόδιοι της Κυβερνήσεως, μια πρώτη γεύση δόθηκε στο περιθώριο του πανεκπαιδευτικού συλλαλήτηριου στις 09-01.

Ενόσω κατά την διάρκεια της διαμαρτυρίας τα πράγματα κύλησαν σχετικά ομαλά, το μήνυμα στάλθηκε αμέσως μετά. Συλλήψεις δικηγόρων κατά παραβίαση κάθε νομιμότητας, προπηλακισμοί δημοσιογράφων και παρεμπόδιση της εργασίας τους (καταγραφή των γεγονότων, δηλαδή) και φυσικά εκφοβισμός και τραμπουκισμοί σε συνήθως ανυποψίαστους ή και νόμιμα διαμαρτυρόμενους πολίτες.

Τα γεγονότα στην Ασκληπιού είναι αποκαλυπτικά (επίθεση στη καθιστική διαμαρτυρία, ξυλοδαρμός τραυματία, συλλήψεις στην «τύχη», ακόμα και γιατρούς παρακείμενου νοσοκομείου «στοχοποίησαν») ενώ στην ΓΑΔΑ η παραβίαση κάθε νομιμότητας όσον αφορά τα νόμιμα δικαιώματα των δικηγόρων προς υπεράσπιση των συλληφθέντων, ξεπέρασε κάθε (;) προηγούμενο.

Τα Μ.Μ.Ε. αποσιώπησαν το σύνολο των γεγονότων και μένουν μονάχα οι επίσημες καταγγελίες δημοσιογράφων και του δικηγορικού συλλόγου να αποκαλύπτουν την αλήθεια. Η ΕΡΤ σε πλήρη αρμονία με την κυβερνητική «γραμμή» πλάσαρε το παραμυθάκι του ανασχηματισμού στους φιλήσυχους πολίτες που ανησυχούν καθήμενοι στον αναπαυτικό τους καναπέ, μήπως και η μυρωδιά των χημικών ξεφύγει από την οθόνη και τους αναγκάσει να αλλάξουν δωμάτιο (και κατά συνέπεια περιοριστούν στην δεύτερη, μικρότερη οθόνη του σπιτικού τους).

Το κίνημα έχει ήδη χτυπηθεί αποτελεσματικά από την, κατά την κοινή λογική, προβοκατόρικη κατασκευή μιας «πραγματικότητας» όπου οι σφαίρες πέφτουν βροχή. Τα γεγονότα συνδέονται, και ο πυροβολισμός κατά του αστυνομικού πρέπει να συνδεθεί με τα άλυτα «μυστήρια» των πυροβολισμών σε Περιστέρι, στην κλούβα των ΜΑΤ, και κατά του συρμού του ΗΣΑΠ, σ’ ένα όργιο παραπληροφόρησης, απόκρυψης της αλήθειας και αυθαίρετων (βολικών) συμπερασμάτων.

Το μήνυμα στους «συμπαραστάτες» των διαμαρτυρόμενων ήταν σαφές: οι εικονολήπτες θα τραβούν ότι η αστυνομία επιθυμεί και τα δημοσιογραφικά συνεργεία θα λειτουργούν όπως σε συνθήκες πολέμου (θα τους καλούμε, θα στέκονται πίσω μας, θα καταγράφουν, και θα προβάλλουν ότι εμείς επιθυμούμε, π.χ. το «αντικειμενικό» ρεπορτάζ του MEGA τη βραδιά της επιδρομής στα Εξάρχεια: «το MEGA παρακολούθησε λεπτό προς λεπτό την επιχείρηση της αστυνομίας στα Εξάρχεια προς αναζήτηση υπόπτων από την πρώτη στιγμή», οι τηλεθεατές όμως παρακολούθησαν μια λογομαχία αστυνομικών με θαμώνες καφετέριας∙ οι εισβολές σε bar, σπίτια, οι απειλές και ο εκφοβισμός τυχαίων περαστικών, οι προσαγωγές, η απαγορεύση εισόδου-εξόδου των κατοίκων στις οικίες τους επί πολλές ώρες, δεν καταγράφηκαν). Όποιος δεν σέβεται τις εντολές μας, θα τιμωρείται παραδειγματικά: το κύμα βίας προς τους δημοσιογράφους τρομάζει, η συναίνεση προς τις κυβερνητικές προσταγές για καταστολή πρέπει να επιτευχθεί πάση θυσία.

Η «νόμιμη» διάρρηξη στο σπίτι μιας δικηγόρου, με τόπο κατοικίας το ‘άβατο’ (για ποιους άραγε; Ίσως να εννοούν αυτούς που δεν επιθυμούν να το επισκεφθούν για λόγους «αισθητικούς»∙ κατά τα άλλα είναι μια φοιτητική γειτονιά, αρκετά πιο φιλόξενη από πολλές άλλες ) των Εχαρχείων προ ημερών, δικηγόρου που έχει αναλάβει υποθέσεις διωχθέντων του κρατικού μηχανισμού καταστολής, καθώς και οι αναίτιες συλλήψεις 18 (!) δικηγόρων στα παρελειπομένα του συλλαλητηρίου, είναι συμβολικές κινήσεις που αποσκοπούν να περιθωριοποιήσουν πλήρως το κίνημα διαμαρτυρίας. Κατόπιν, μπορούν να το τσακίσουν με την ησυχία τους.

Το Κ.Κ.Ε. σε πλήρη αρμονία με την απαραίτητη κατασκευή κοινού μετώπου όλων των δυνάμεων αποπροσανατολισμού και ελέγχου, διοργάνωσε την ίδια ώρα με το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο ένα... «αντι-συλλαλητήριο» με πρόσχημα τα αίσχη των Ισραηλινών.

Η κατάσταση είναι επικίνδυνη∙ σε άρθρο του BBC φιλοξενούνται δηλώσεις αγανακτισμένης Αθηναίας με το όνομα Μυρτώ Δρακοπούλου η οποία όπως δηλώνει ‘We are the silent majority, we don’t want this rebellion […] I have talked to many people of my generation and they look back on the dictatorship with some nostalgia because we had a quiet life.’ Το άρθρο του BBC φέρεται να «επικυρώνει» το παραλήρημα της κ. Δρακοπούλου μέσω του τίτλου του: ‘Was dictatorship better than the rise of anarchy?’ (!!)

Τα γεγονότα τα οποία ζούμε δεν αφορούν φυσικά μόνο την Ελλάδα, αποτελούν μέρος της παγκόσμιας νέας (post 9/11/01) πραγματικότητας. Το μέλλον πάντως, φαντάζει ζοφερό αν λάβουμε υπόψην μας τον δραστικό περιορισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προς αντίσταση στα πιο «προηγμένα» κράτη της υφηλίου...

http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/7820695.stm

http://www.tvxs.gr/v2972

http://greece.flash.gr//soon/2009/1/9/43285id/

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&tag=8777&pubid=2160788

Καταργώντας τα εσώρουχα∙ αντι-Χριστουγεννιάτικες σκέψεις στην post- «Δεκεμβριανή» Αθηναϊκή πραγματικότητα.

Η μεγάλη κάψα του αγώνα σιγά σιγά υποχωρεί. Η ηδονή της διαδήλωσης, η απόλαυση της αντίστασης, παραχωρούν τη θέση τους στην μεταβατική περίοδο του σκεπτικισμού, της αναθεώρησης αλλά και της επαναδιαπραγμάτευσης των όρων ύπαρξης σου.

Τα Χριστούγεννα ανέκαθεν δεν με ξετρέλαιναν, πολλά φώτα, πολλά ψώνια, πολλά χαζοχαρούμενα γελάκια μεταξύ αγνώστων στην πλατεία Συντάγματος, και φυσικά πολλά φιλιά μεταξύ συγγενών την παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Προτιμώ ένα μικρό σκοτεινό δώμα σε μια ταράτσα της Αθήνας με ένα κίτρινο φως να τρεμοπαίζει (όχι και πολύ, είναι σπαστικό), την τρομπέτα του Miles Davis να ξεχύνεται από το laptop (τι περιμένατε να πω, πικάπ; Όχι, δεν είμαι retro), και λίγο ψωμί με μαγιονέζα (και ένα κομμάτι τυρί, αν υπάρχει).

Ίσως να μην ήταν από πάντοτε έτσι∙ ειλικρινά δεν θυμάμαι. Τούτα τα Χριστούγεννα δεν με ενδιαφέρουν καθόλου, και αυτό είναι που μετράει. Δεν με ενδιαφέρει να πάω σε κάποια συναυλία καθότι «μεθυσμένος» ακόμα από τις μελωδίες που έφτασαν στα αυτιά μου όταν ήχησαν οι «σάλπιγγες του πολέμου» των Δεκεμβριανών.

Δεν με ενδιαφέρει να δω ένα θεατρικό σε κάποιον αποστειρωμένο χώρο όπου ζευγαράκια σφίγγουν σφιχτά τα χέρια τους, δήθεν από έξαψη αλλά στην πραγματικότητα από αναζήτηση αλληλοϋποστήριξης στις δύσκολες στιγμές που περνάνε: ‘δεν πηγαίναμε καλύτερα για Ιταλικό;’

Σάββατο πρωΐ, οι καταναλωτές της Ερμού κατά την διάρκεια της εβδομαδιαίας εκτόνωσης των ορμών τους στα πολυκαταστήματα βρέθηκαν αντιμέτωποι με «πτώματα»∙ φοιτητές της δραματικής σχολής βρέθηκαν στους δρόμους τοποθετώντας στο πεδίο της πραγματικότητας τις «ανησυχίες» τους. Παλαιές πρακτικές, διαχρονικές, ψευδο-διλλήματα περί πρωτοπορίας και αυθεντικότητας όμως, είναι παραπλανητικά.

Στους δρόμους και στις πλατείες, στα θέατρα και στους συναυλιακούς χώρους, στα café και στα αμφιθέατρα, η απορρύθμιση της κανονικότητας, η διατάραξη της καταναλωτικής ευδαιμονίας, μένει να επιχειρηθεί.

Η ανάμνηση του Γιώργου Βέλτσου να μιλάει για ανθρώπους που δεν φορούν εσώρουχα, για την ηδονή της τριβής των γεννητικών οργάνων με το jean, τέλος, για την ηδονή του να στέκεσαι στο λεωφορείο, να μην φοράς εσώρουχα, να παρατηρείς τον διπλανό σου και να ηδονίζεσαι στη σκέψη ότι δε φοράς εσώρουχα, συντροφεύει την ελευθεριότητα, αντι-κανονικότητα των ονειροπαρμένων σκέψεων μου. Αποτέλεσμα: ένας Λόγος που αποτελεί προϊόν μιας ονείρωξης, μια λάβα που ρέει χωρίς να είσαι σε θέση να την ελέγξεις, που σε αφήνει κατάπληκτο και ακόμα και όταν γυρίσεις πλευρό, συνεχίζεις να το σκέπτεσαι.

Η οικονομική κρίση έρχεται και η «ορθολογικότητα» μοιάζει πιο επίκαιρη και αναγκαία από ποτέ. Για δες καιρό που διάλεξε να με κερδίσει η ποίηση...