King Elephant

+ bonus track II

22/09/2016
Ο καλός άνεμος που πνέει στα πέριξ της Καλλιθέας έπειτα από την στιγμή που το πλοίο με την υπογραφή του Renzo Piano προσάραξε μόνιμα στη στεριά, με έσπρωξε προς τα νότια της πόλης στο λάιβ του King Elephant, ο οποίος, αν και drummer, ήταν one man show εκείνο το βράδυ. Τα καλά της τεχνολογίας, βλέπετε – κάθε εποχή είναι συναρπαστική όταν φέρνει κάτι καινούργιο. Ομολογώ πως κρύωσα λιγάκι όταν έβαλε φθινοπωρινό αεράκι μιας και το λάιβ μεταφέρθηκε από το ισόγειο στην οροφή του κτιρίου λόγω πιθανότητας βροχής, μετακίνηση η οποία μας αποζημίωσε λόγω της θέας προς μια πλευρά της Αθήνας την οποία δεν γνωρίζαμε από ψηλά, θέα που δεν αντικρύζει τη θάλασσα αλλά εκείνους που την λατρεύουν, τους Αθηναίους δηλαδή. Καιρός ήταν.

 

 

The Boy

+ bonus track I

23/09/2016
Ήταν μια φορτισμένη συναισθηματικά βραδιά στο Γκαγκάριν. Φόρος τιμής στον Νίκο Τριανταφυλλίδη, άνθρωπος ο οποίος άφησε έντονο το στίγμα του στη ζωή της Αθήνας, πόλη που αγάπησε όσο λίγοι κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα του μισΑθηναϊσμού όσων πιστεύουν πως τα καθαρά πεζοδρόμια της Κρακοβίας έχουν οντολογικά μεγαλύτερη βαρύτητα από τα σκονισμένα πεζοδρόμια των Εξαρχείων ακόμα κι αν γι’ αυτή τους την προτίμηση παραβλέπουν το μεθυστικό άρωμα που αναδίδουν οι νεραντζιές στα ίδια πεζοδρόμια την Άνοιξη. Ο Τριανταφυλλίδης με τα τηλεοπτικά «Στέκια» του έφθασε στο ζενίθ της δημιουργικότητας του – και είναι υπέροχο που αυτή η καταγραφή της ζωής της πόλης δεν θα σταματήσει.

Στο λάιβ ο the Boy τα πήρε στο κρανίο με το ατέρμονο βουητό της γαλαρίας του ναού του μακαρίτη – γαλαρία που σίγουρα τιμούσε με τον καφροτρόπο της (τον Τριανταφυλλιδικό καφροτρόπο) τη μνήμη του. Είναι αλήθεια πως τα blues του Boy πνίγηκαν στο βουητό του μπαρ του Γκαγκάριν – είναι επίσης αλήθεια πως στη βραδιά-φόρο τιμής στη μνήμη του Νίκου Τριανταφυλλίδη όλοι οι παρευρισκόμενοι, φίλοι και άγνωστοι συνοιδοπόροι, τον τίμησαν είτε με το βουητό τους, είτε με τη σιωπή τους, είτε με τα τραγούδια τους...

 

 

 

The Rolling Stones

16/09/1998
Όταν βρίσκεσαι στο ΟΑΚΑ για να δεις τους Rolling Stones και είσαι μόλις 17 χρονών τότε όλα βαίνουν καλώς ακόμα κι αν ο Mick Jagger έχει ρυτιδιάσει και τα χείλη του σε τίποτα δε θυμίζουν το σούπερ σέξυ αγόρι που κάποτε τραγουδούσε την συμπάθεια του για το διάβολο. Όταν μάλιστα άφησε τη σκηνή και περπάτησε ανάμεσα μας πάνω στη ράμπα που είχε στηθεί, μεταξύ των χεριών που έτειναν προς τη μεριά του προσπαθώντας δήθεν να τον αγγίξουν, ακολουθώντας την τελετουργία ενός ροκ λάιβ, απλώθηκε και το δικό μου – με υψωμένο όμως το μεσαίο δάχτυλο του χεριού μου. Δεν του κρατούσα κακία του Mick που δε διέλυσε το συγκρότημα τουλάχιστον είκοσι χρόνια πριν –ήταν μάλλον ο εφηβικός τρόπος να χαιρετήσεις κάποιον στα πλαίσια μιας ροκ συναυλίας.

Νομίζω πως εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ έκανα ένα από τα πρώτα προτζέξιον της φοιτητικής μου ζωής η οποία ήμουν σίγουρος ότι θα συμπεριελάμβανε περισσότερα άτομα τα οποία θα γνώριζαν τους Ramones καθότι στην τάξη μου μόνο εγώ και ένας συμμαθητής μου τους εκτιμούσαν αν και εκείνος προτιμούσε ξεκάθαρα τους Bad Religion καθότι πολιτικοποιημένος (κνίτης). Ήταν αυτός ο τυχεράκιας ο οποίος κονόμησε ένα ολόκληρο (και όχι πετσοκομμένο σαν το εικονιζόμενο δικό μου) εισιτήριο της συναυλίας των Stones, προσφορά της καθηγήτριας της κοινωνιολογίας η οποία αφού πρώτα ρώτησε τη τάξη ποιος παρευρέθηκε το προηγούμενο βράδυ στην συναυλία (δύο μαθητές σε σύνολο δεκαεννέα), κατόπιν προθυμοποιήθηκε να προσφέρει το άθικτο εισιτήριο της σε έναν από τους δύο ροκ μαθητές της. Μέχρι να σκεφθώ την πιθανότητα να δεχθώ την προσφορά της, ο συμμαθητής μου κρατούσε ήδη σφιχτά το μαγικό χαρτάκι στα χέρια του. Ελπίζω τουλάχιστον να μην το πέταξε.

 

 

 

Rockwave Festival 2004

21.06.04
Έσυρα τον εαυτό μου στο Rockwave του 2004 ανταποκρινόμενος στο ιστορικό χρέος που ένοιωθα πως είχα απέναντι στους Pixies, συγκρότημα το οποίο, ειδικά έπειτα από το Fight Club, είχε περάσει στη λίστα των θρύλων. Είχα βομβαρδίσει τον εαυτό μου με διαδοχικές ακροάσεις όλων των άλμπουμ τους στα τέλη των ‘90ς και αρχές των ‘00ς – έπειτα όμως τους έκανα στην άκρη. Το καλοκαίρι του 2004 δεν ήμουν πλέον φαν,αν ήμουν ποτέ, χώρια το γεγονός πως η Εθνική Ελλάδος είχε μόλις προκριθεί από τη φάση των ομίλων στο EURO 2004 και σε λίγες μέρες αντιμετώπιζε τους Γάλλους. Εκείνο τον Ιούνιο μου ήταν πολύ πιο εύκολο να συντονιστώ με τα εκατομμύρια των ποδοσφαιρόφιλων του πλανήτη σε σχέση με τις χιλιάδες των Αθηναίων που κατέβηκαν στη Μαλακάσα. Όλα κύλησαν ομαλά πάντως στο Rockwave, χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις, καθότι άλλωστε τους BRMC τους είχα ήδη δει λάιβ και μάλιστα σε κλειστό χώρο, όπως ταιριάζει στον ήχο τους.

Ομολογώ πως δε θα μπορούσα να είχα προβλέψει ότι κάποια χρόνια αργότερα δε θα ήμουν σε θέση να ακούσω έστω και μισό τραγούδι των Pixies χωρίς να νοιώσω πως ανακατεύεται το στομάχι μου.

 

 

 

Patti Smith

13/07/2005
Το 2005, σε αντίθεση με το 1999 όταν την είδα λάιβ για πρώτη φορά, η Patti Smith είχε επισήμως μεταμορφωθεί σε τίτλο τιμής – ποιήτρια της ροκ, γιαγιά του πανκ, νονά του τάδε, θεία του άλλου και πάει λέγοντας. Κατά συνέπεια, είχε χαθεί αρκετή από τη μαγεία.

Στον Λυκαβηττό ωστόσο εμφανίστηκε με all star ομάδα – είδα από κοντά τον Tom Verlaine κιόλας, τo Marque Moon των Television ήταν από πάντοτε σημείο αναφοράς για εμένα.

Κατηγορία λάιβ: αναποφάσιστος έως και σήμερα.

G Fest 2005

29/06/2005
Είχα πάει με τον Ιωσήφ στο λάιβ, εκείνος βέβαια άρπαξε το πρώτο κουμπί που βρήκε να πωλείται παράνομα έξω από τον συναυλιακό χώρο με αποτέλεσμα να φάει μια, κάπως αναπάντεχη, φρίκη έτσι ώστε να αναγκαστεί να αποχωρήσει  λίγο πριν τελειώσει ο Tonino Carotone - με τρία συγκροτήματα να υπολείπονται καταλαβαίνεται τι value for money ήταν για εκείνον το λάιβ. Όσο για εμένα, μονάχος πλέον, ήμουν σε αναζήτηση γνωστών τους οποίους βρήκα έπειτα από το δίωρο λάιβ του Θανάση και αφότου εγκατέλειψα πια την εξέδρα. Ως γνωστόν, αν δεν ξεβολευτείς, δε γίνεται τίποτα.

Ακολούθησε χορός με τους Skatalites μέχρι τα ξημερώματα.

Foo Fighters

27/11/2002
Το ακριβότερο λάιβ που πήγα ποτέ ήταν εκείνο των Foo Fighters στο Δουβλίνο. To sold out της βραδιάς σήμαινε πως είτε θα την έβγαζα μόνος στο ξενοδοχείο περιμένοντας τους υπόλοιπους (εκείνοι είχαν αγοράσει τα εισιτήρια τους προ τριμήνου μέσω ίντερνετ), είτε πως θα πήγαινα και εγώ μαζί τους και θα δοκιμάζαμε την τύχη μας. Ξένοι σε ξένο τόπο, με τις πιθανότητες για τζαμπατζιλίκι γύρω στο μηδέν (όσο και η θερμοκρασία εκείνο το βράδυ δηλαδή, βράδυ με συνεχές ψιλόβροχο), κι αφού αναζητήσαμε μάταια κάποιον που να ήθελε να ξεφορτωθεί ένα εισιτήριο, καταλήξαμε σε ότι φάνταζε ως η τελευταία μας απελπισμένη επιλογή – τη μαύρη αγορά. 

Στην ασυναγώνιστη τιμή των 80+ ευρώ λοιπόν, τιμή κοντά 2,5 φορές μεγαλύτερη από την κανονική, αποκτήσαμε το πολυπόθητο εισητήριο για το λάιβ των Αμερικάνων ροκάδων, λάιβ ικανοποιητικό.
 
Κατηγορία λάιβ: ότι να ΄ναι.

Misfits

31/05/2003
Παρακολούθησα το λάιβ στο κατάμεστο Γκαγκάριν στριμωγμένος μπροστά στο κάγκελο στο πάνω διάζωμα τέρμα δεξιά σε έναν χώρο όπου βασίλευε ο ιδρώτας, η κάπνα και η βαριά μεθυσμένη-μπαφιασμένη ανάσα των παρευρισκομένων. Έπαιξαν φυσικά το Last Caress, το μόνο τραγούδι των Misfits που γνώριζα, μπάντα που δε μου άρεσε ποτέ, ήχος που δεν ήταν του γούστου μου. Η παρουσία του ντράμερ Marky Ramone ήταν ένα από τα συν του λάιβ, ακούστηκαν κιόλας μερικά τραγούδια από το πάλαι ποτέ αγαπημένο συγκρότημα της εφηβικής μου ηλικίας. Όταν λέω ακούστηκαν βέβαια, σ’ αυτές τις περιπτώσεις συνήθως εννοούμε ότι ακούστηκε ένας συνεχόμενος θόρυβος ο οποίος έβγαινε μέσα από κάποια μαύρα ηχεία.

Κατηγορία λάιβ: έκανα το χρέος μου.

 

 

 

 

Synch Festival 2005

02/07/2005
Η βραδιά του μεγάλου σχίσματος στο μέτωπο του ψαγμένου εναλλακτικού κοινού της Αθήνας. Ήταν η νύχτα κατά τη διάρκεια της οποίας συναντήθηκαν δύο κόσμοι - Δύση και Ανατολή σαν να λέμε μιας και ο avant garde ποστ πανκ κόσμος των Tuxedomoon συνάντησε επί σκηνής το πανάρχαιο καρνιβαλίζον λαϊκό πανηγύρι (το οποίο σήμερα αποδίδουμε συχνά ως κιτς ώστε να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας) το οποίο αντιπροσώπευε ιδανικά το σόου του Γιώργου Μάγκα.

Κοντολογίς, κάποιοι από εμάς παρέμειναν μπροστά στη μεγάλη σκηνή με ένα μεγάλο χαμόγελο ενώ οι υπόλοιποι αποχώρησαν με ένα μειδίαμα στο πρόσωπο τους αναζητώντας έναν dj σε κάποια αίθουσα του Τεχνολογικού Πάρκου του Λαυρίου.

Rockwave Festival 2001

03/07/2001
Είχαμε φάει μεγάλη πίκρα το απόγευμα της 2ας Ιουλίου όταν φθάσαμε στο ΟΑΚΑ μόνο και μόνο για να αποχωρήσουμε άπραγοι μιας και το λάιβ ακυρώθηκε λόγω έντονης βροχόπτωσης. Ήταν μάλλον η μοναδική από όλες τις παλινωδίες σε λάιβ της Didi Music για την οποία οι διοργανωτές δεν είχαν μερίδιο ευθύνης. Αντίο Nick Cave, έχε γεια Madrugada (αμέσως μετά το Industrial Silence) σκεφτόμουν με κάτω τα μούτρα εκείνη τη μέρα – δεν ήξερα ακόμη ότι θα τους έβλεπα λάιβ και τους δύο στο μέλλον. 

Την επόμενη μέρα, η PJ Harvey, φορώντας ένα κατακόκκινο φόρεμα, κατατρόπωσε τον πόνο μας. Από αυτό το Rockwave θυμάμαι επίσης κάποια κάφρικα κραξίματα στους Grandaddy καθώς και τη φευγαλέα σκέψη πως αποκλείεται να θυμόμαστε τους JJ72 έπειτα από δύο χρόνια. Δεν τους θυμόμασταν.

Raining Pleasure

23/02/2002
Ήταν μεγάλη ιστορία οι Raining Pleasure εκείνη την εποχή – σύμφωνα με τον the Boy άλλωστε είναι η μπάντα που με το δίσκο τους Flood που κυκλοφόρησε το 2001 άνοιξε το δρόμο για όλους όσους καταπιάνονται σήμερα με την αγγλόφωνη μουσική στην Ελλάδα.

Κατά γενική ομολογία, οι Πατρινοί μπορούσαν άνετα να συγκριθούν με οποιαδήποτε Βρετανική μπάντα εκείνης της χρονιάς (θυμάμαι να με συναρπάζει το γεγονός πως ο Βασιλικός είχε σούπερ προφορά στα αγγλικά, η ποπ τους δηλαδή δεν ακουγόταν επαρχιώτικη).

Τότε ακόμα αδυνατούσαμε να αντιληφθούμε τους Raining Pleasure ως εκπρόσωπους της Ελλάδας που καινοτομεί και πάει μπροστά· πιστεύαμε ακράδαντα ωστόσο πως μέσω των Raining Pleasure είχαμε επιτέλους φθάσει για πρώτη φορά το Ευρωπαϊκό κεκτημένο στην κατηγορία ποπ συγκρότημα με αξιώσεις για διεθνή καριέρα.

Η συναυλία τους στο Ρόδον έγινε sold out, το λάιβ είχε δηλαδή γιορταστική ατμόσφαιρα – από τον καιρό των Last Drive είχε να συμβεί κάτι ανάλογο από Ελληνική αγγλόφωνη μπάντα.

Κατηγορία λάιβ: σημαδιακό.

 

 

 

 

Iron Maiden

01/10/1999
Ξαπλωμένοι στο χορτάρι περιμέναμε την ώρα να περάσει, σ’ αυτές τις ηλικίες άλλωστε πηγαίνεις στα λάιβ περίπου 3-4 ώρες νωρίτερα από την καθυστερημένη ούτως ή άλλως - και εννοείται πως το ξέρεις – έναρξη. Θυμάμαι πως είχα βομβαρδίσει τον εαυτό μου με τα χιτάκια των Iron Maiden ολόκληρο τον Σεπτέμβρη μπας και μπω στο κλίμα – ας πούμε ότι μπήκα στη φάση τόσο ώστε να μην πλήξω στο λάιβ τους. Δεν έπληξα αλλά ούτε και επιχείρησα να εισέλθω στα ενδότερα αργότερα. Όσο για την επιστροφή από το μακρινό και παντελώς άγνωστο σε εμένα Περιστέρι, ας είναι καλά η μαμά του Δημοσθένη η οποία άργησε βέβαια καμιά ωρίτσα, φόρτωσε όμως σε ένα μικρό κόκκινο σαραβαλάκι όσους πιτσιρικάδες μπορούσε.

Lee Ranaldo

14/12/2006
Ποιός Lee Ranaldo τώρα όταν επισκέπτεσαι το Παρίσι για πρώτη φορά;

Έπρεπε βέβαια να πάω και σε κάποιο λάιβ ώστε να πάρω γεύση από λάιβ στο Παρίσι - και ο κλήρος έπεσε στον Lee.

Από τη βραδιά θυμάμαι κυρίως τον Σηκουάνα, δίπλα ήταν.

Jamie Lidell

18/12/2004
Μια εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και το θερμόμετρο είχε αρχίσει να ανεβαίνει επικίνδυνα. Σάββατο βράδυ, στο σπίτι του Τηλέμαχου, το μενού περιλαμβάνει μια εκστατική κοπέλα που ανυπομονούσε να πάει η ώρα μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα ώστε να πάρει το ταξί για το κλαμπ· είχε techno το πρόγραμμα. Κάποιοι θα την ακολουθούσαν, εγώ πάλι ήμουν αναποφάσιστος αν και έκλινα προς τον Jamie Lidell. Τελικά, αφέθηκα να πίνω ουίσκια - κατά συνέπεια, τρία Jameson αργότερα την έκανα για το Bios καθότι μόνο κάποιος εντελώς άκυρος θα έτρεχε βαρύς από το ουίσκι σε techno πάρτυ στην παραλιακή.

Στο Bios είδα το πρώτο λάιβ της ζωής μου το οποίο διεξήχθη αποκλειστικά με τη βοήθεια ενός λάπτοπ - και μάλιστα soul λάπτοπ. Μια αμηχανία την ένοιωσα λόγω της εμφατικής εισόδου της νέας τεχνολογίας στη ζωή των λάιβ αλλά ίσως να έφταιγε περισσότερο το γεγονός πως είχα διαλέξει τον εύκολο δρόμο εκείνο το Σάββατο καθώς το Bios ήταν γνώριμο έδαφος σε σχέση με ένα techno πάρτυ σε κάποιο μεγάλο κλαμπ. Ελάχιστα πράγματα συγκρίνονται άλλωστε με την έξαψη της προσδοκίας πως ίσως να έφτασε το Σαββατόβραδο το οποίο θα σε ξεβράσει σε ένα κόσμο στον οποίο ονειρεύτηκες να ζήσεις κάποτε.

Rockwave Festival 2000

12-13/06/2000
Δύο από εμάς έφθασαν στο χώρο χωρίς εισιτήριο – εν τέλει πληρώσαμε το μισό χρηματικό αντίτιμο σε έναν σεκιουριτά ο οποίος μας έμπασε στο αχανές πάρκο από την πίσω πόρτα. Έπαιξαν κάτι ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής στο φεστιβάλ κιόλας, ακυρώσεις τις οποίες ποτέ δεν εξέλαβα σαν ατυχήματα, πιο πολύ δυστυχήματα τις θεωρούσα, το δυστύχημα βέβαια ήταν όλο δικό μας, των θεατών, όχι των διοργανωτών. O ενθουσιασμός που θα βλέπαμε τους Oasis ένα χρόνο μετά τους Blur ήταν αρκετός, μετριάστηκε ωστόσο όταν έγινε γνωστή η απουσία του ενός εκ των δύο αδελφών, του Noel Gallagher. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Liam σκυλοβαριόταν. Ο Moby εντάξει, cool.

Τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ είδα για πρώτη και τελευταία φορά τις Τρύπες. Ήμουν πανευτυχής που τους έβλεπα λάιβ ακόμα κι αν δεν ήταν σε ένα μέρος όπως το Αν Club. Όσο για τους Supergrass, κατάφεραν μέσα σε 40 λεπτά να κάνουν τις Τρύπες να μοιάζουν πως ανήκουν στο επίπεδο των Pink Floyd και βάλε.

Fun Lovin Criminals

13/11/2002
Η σχέση μου με τους Fun Lovin’ Criminals ξεκίνησε 3 χρόνια πριν τη συναυλία τους στον Κεραμεικό ή Μεταξουργείο ή Ρουφ. Τους είχα δει στο Rockwave το 1999 όταν εμφανίστηκαν την ίδια μέρα με τους Gargabe. Και δεν αναφέρω το γκρουπ της Shirley Manson τυχαία. Σύμφωνα με τα κουτσομπολιά η θεά, για εμένα τότε, Shirley είχε κάνει σκηνικό στα καμαρίνια του Αγίου Κοσμά με τον τραγουδιάρη των Fun Lovin’ Criminals. Ομολογώ πως μου πήρε κάμποσο να το ξεπεράσω.

Τρία χρόνια αργότερα, κατηφόρισα στην ερημιά του Μεταξουργείου. Η πλατεία Αυδή είχε ήδη ανασκευαστεί αλλά τριγύρω δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Εννοείται ψάχναμε για ώρα μέχρι να καταφέρουμε να βρούμε το Σινέ Κεραμεικός ενώ, ας μην κρυβόμαστε, τα χρειαστήκαμε και λίγο. Στο λάιβ συνάντησα τον καθηγητή των αγγλικών στο φροντιστήριο - εκείνος έβρισκε το λάιβ σούπερ - εγώ πάλι βαριόμουν του θανατά καθότι μπορεί το 1999 να μην ήμουν απόλυτα σίγουρος, το 2002 ωστόσο γνώριζα πλέον πως το συγκρότημα ήταν της πλάκας. Η γνώμη του δε με ξάφνιασε. Ο ίδιος ισχυριζόταν κάποτε άλλωστε πως ο Γιάννης Αγγελάκας άλλαξε κινητό και έκοψε την καλημέρα σε παλιούς φίλους (εκείνους τους 40-50 κατά δήλωση του καθηγητή μου οι οποίοι παρευρίσκονταν στα λάιβ τους στο Αν στα early ‘90s) όταν έπιασε την καλή με τις Τρύπες, αγόρασε μάλιστα και ακριβή τηλεόραση με μεγάλη οθόνη την ίδια περίοδο, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο.

Μυστήρια πράματα δηλαδή αλλά τουλάχιστον ήταν καλός στη δουλειά του.

Manic Street Preachers

01/12/2002
Λίγα χρόνια έπειτα από την εξαφάνιση του Richie (άλυτο μυστήριο έως και σήμερα), οι Manic Street Preachers ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου Βρετανικά συγκροτήματα. Ελαφρά εκτός μόδας το 2002, και χωρίς πολλούς πολλούς φαν στην Ελλάδα, η συναυλία των Manics θα ήταν ιδανική εμπειρία αν... δεν είχε εξαφανιστεί ο Richie. Η ένταση και το πάθος που έβγαινε στους πρώτους δίσκους τους είχε χαθεί διά παντός με αποτέλεσμα οι επόμενοι δίσκοι τους, αλλά και το λάιβ το οποίο παρακολούθησα, να εκπέμπουν σε άλλη συχνότητα, μια συχνότητα η οποία ενίοτε ακούγοταν νερόβραστη στ’ αυτιά μου. Τα περισσότερα αγαπημένα μου χιτάκια ήταν εκεί – η ήπια μελαγχολία της μπάντας όμως τα απογύμνωνε.

Just Dance Festival 2002

06/07/2002
Πώς διάολο βρεθήκαμε στην Ανάβυσσο στο φεστιβάλ φυσικά και θυμάμαι – μας έτρωγε ο κώλος μας. Δεν υπήρχε περίπτωση να μαζεύονταν χιλιάδες κόσμου σε έναν χώρο όπου δεν θα έπαιζε ελληνική μουσική και εμείς να μην είμασταν εκεί, θα ήταν εντελώς απαράδεκτο, εκτός πια κι αν η μάζωξη αφορούσε την μέταλ σκηνή. («Τρία πράγματα δεν έκανα ποτέ στη ζωή μου», έλεγα σε φίλους βράδια ουζοκατάνυξης με τη σιγουριά βετεράνου και έμπειρου στη ζωή – «να ακούσω μέταλ, να γραφτώ στην ΚΝΕ και... » το τρίτο το ξέχασα με τα χρόνια που πέρασαν).

Τέσσερις σκηνές με τέσσερα διαφορετικά είδη ηλεκτρονικής μουσικής – εστίασα στην drum ‘n’ bass σκηνή, με τις λίγες εκατοντάδες άτομα, αφότου είχαμε προσπεράσει την techno σκηνή όπου χιλιάδες κορμιά το ένα δίπλα στο άλλο παρέδιδαν το είναι τους στα μαγικά χέρια του dj. Είχα πειστεί βέβαια πως η drum ‘n’ bass αντιπροσώπευε τον πιο εντάξει, τον πιο cool ήχο για εκείνο το βράδυ, για την trance σκηνή ούτε κουβέντα, όσο για τη house ήταν αχορτογράφητα νερά. Κάποια στιγμή, ένας φίλος εξαφανίστηκε στις τουαλέτες για κανά εικοσάλεπτο. Όταν επέστρεψε, μας ανακοίνωσε πως φασώθηκε με μια κοπέλα έξω από τις τουαλέτες. «Παιδιά, είναι πανεύκολο να φασωθείς τις τουαλέτες» συμπλήρωσε. Πήγα και εγώ λίγο αργότερα αλλά δεν έγινε τίποτα.

Στις 04:00 τα ξημερώματα πλέον βρισκόμουν ξανά, έπειτα από το απογευματινό μπάνιο, μέσα στη θάλασσα. Μπήκα με το walkman (SONY) στα χέρια και τα ακουστικά με Stone Roses στα αυτιά γιατί καλή και η electronica, όπως το λέγαμε τότε, αλλά εγώ ακόμη την έβρισκα με κιθάρες. Ευτυχώς είχα την απαραίτητη πνευματική διαύγεια να μην κάνω βουτιά, το walkman άλλωστε επιβιώνει ως τις μέρες μας -ως διακοσμητικό αντικείμενο φυσικά.

 

 

 

Αέρα Πατέρα

07/07/2012
«Τον είδες αυτόν; Δε σου γεμίζει το μάτι ε; Πλάκα πλάκα, δεν τη λες και πολύ υποβλητική την παρουσία του. Ήταν όμως γλυκύτατος έτσι όπως είχε ανεβάσει το μωράκι του στους ώμους του! Πάντοτε με το χαμόγελο ο μελλοντικός μας πρωθυπουργός...» συμπλήρωσα. Η Αλκμήνη άκουγε αλλά δεν είπε τίποτα. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα κάπου στο Γουδή, κάτι παιδιά έφτιαχναν ρίμες στα Αλβανικά και στα Ελληνικά, ένα γκρουπ από έφηβες Βουλγάρες χόρευαν παραδοσιακά τραγούδια της πατρίδας τους – με άλλα λόγια, ξεχάσαμε για λίγο τη δυσωδία που ανέπνεε η πόλη εκείνες τις μέρες καθώς ξεπρόβαλλε ο ζόφος της Χ.Α.

Εκ των υστέρων, ομολογώ πως με διασκεδάζει το γεγονός πως αντίκρυσα τον μελλοντικό πρωθυπουργό της χώρας αφότου μόλις είχα παρακολουθήσει λάιβ τους Αέρα Πατέρα (με γκεστ σταρ την Άννα Γούλα).

 

 

 

Χάσμα, Kill the Cat

14/01/2006
Εκείνη τη κρύα νύχτα του Γενάρη, γεύτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου το συνδυασμό ροκ λάιβ-δακρυγόνα. Για να πω την αλήθεια, στο παρελθόν (θα ‘μουν δε θα ‘μουν είκοσι χρονών) είχα δοκιμάσει ένα ακόμη πιο ευφάνταστο κοκτέιλ: ήταν το ντουέτο Πατρινό καρναβάλι – δακρυγόνα τα οποία με πέτυχαν σε κατάσταση μέθης σε κάποια σκαλάκια της πόλης, απαίσιος συνδυασμός ο οποίος με αναστάτωσε ιδιαιτέρως τόσο ώστε να επιχειρήσω να σταματήσω ένα γομαράκι με καδρόνι στο χέρι το οποίο ετοιμαζόταν να την πέσει στους μπάτσους.

Στην ερώτηση μου «γιατί κάνετε μαλακίες ρε παιδιά;» (sic) απάντησε «εγώ φασίστας είμαι ρε φίλε αλλά δεν τους βλέπεις τι κάνουν;»

Ναι, τους μπάτσους εννοούσε.

Μέσα στο Μηχανουργείο, εντός του Πολυτεχνείου, η αυτοοργανωμένη συναυλία των Χάσμα-Kill the Cat-Βαλπουργία Νύχτα δοκιμάστηκε σκληρά όταν το άρωμα των δακρυγόνων τρύπωσε ύπουλα εντός του χώρου. Χουλιγκάνια, μπαχαλάκηδες και λοιπές δυνάμεις είχαν στήσει πάρτυ στα πέριξ του πανεπιστημίου – εκατοντάδες άτομα πάντως είχαν προλάβει να στήσουν το δικό τους πάρτυ με τα τραγούδια των Kill the Cat και έπειτα των Χάσμα.Το λάιβ στο Πολυτεχνείο ήταν τόσο δυνατό ώστε δε θα εκπλησσόμουν καθόλου αν στο κοντινό μέλλον, όταν η επόμενη γενιά μουσικόφιλων ανακαλύψει την πανκ ροκ σκηνή της Αθήνας των ‘00s, όπως η δική μας γενιά ανακάλυψε ετεροχρονισμένα τη new wave synth post punk sth σκηνή των ‘80s, η συγκεκριμένη νύχτα θα αποτελεί σημείο αναφοράς.

 

 

 

Evripidis And His Tragedies

03/09/2005
Στο κουτί με τα memorabilia, το συγκεκριμένο flyer από τα a taste of honey πάρτυ μοιάζει να είναι το πιο πρόσφατο – κατά συνέπεια, μάλλον πρόκειται για το το τελευταίο a taste of honey στο οποίο έδωσα το παρόν. Όταν πρωτοξεκίνησε το πάρτυ φημιζόταν για τα κορίτσια με αφέλειες, κορίτσια που είχαν μόνιμο τόπο κατοικίας το Μαρούσι – και πιο βόρεια ακόμη. Δε θυμάμαι αν το 2005 ήταν ακόμα στη μόδα οι αφέλειες – πάντως τα κορίτσια που συμμετείχαν στη γιορτή της εκλεκτικής ποπ εξακολουθούσαν να προέρχονται από τα βόρεια προάστια της πόλης.

Πρέπει να ήταν μάλιστα ένα από τα πρώτα λάιβ του evripidis and his tragedies – τότε σόλο ακόμα παρέα με το πιάνο του (και τις ιστορίες του).

Jon Spencer Blues Explosion

19/09/2003
Εντάξει, το χατήρι του Θανάση Μήνα έκανα όταν πήγα στους Jon Spencer Blues Explosion καθότι ακούγαμε συχνά τις εκπομπές του στον Rock FM - ο Μήνας είχε μεγάλη αδυναμία στον Jon. Θυμάμαι πως με αφορμή το λάιβ είχα αγοράσει ένα cd των Boss Hog, γκρουπ με το οποίο ο Jon Spencer ρόκαρε με την σέξυ γυναίκα του, την ίδια περίοδο που η μητέρα μου συνήθιζε να λέει πάνω στα νεύρα της «θα σου πω να φας τα σιντί σου την επόμενη φορά που θα μου ζητήσεις χαρτζιλίκι». Το βρίσκω μάλλον απίθανο να βρω κάποιο κορόιδο να του πουλήσω το cd τους για 10 ευρώ (όσο μου κόστισε τον καιρό που το αγόρασα δηλαδή), χωρίς αυτό να δικαιώνει απόλυτα τη μητέρα μου φυσικά.

Δεν ήταν άσχημα βέβαια στο λάιβ στο Gagarin - είναι cool όταν το απολαμβάνουν οι μουσικοί πάνω στην σκηνή ακόμα και αν εσύ από κάτω δεν τρελαίνεσαι κιόλας.

 

 

 

 

 

Earthbound

10/09/2000
Διαβάζω ένα αστυνομικό του Charles Bukowski ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Είναι Κυριακή απόγευμα και βαριέμαι. Η απόφαση να κατέβω μόνος μου στο Γκάζι ώστε να δω λάιβ τους Earthbound ήταν αυθόρμητη. Α5 και έπειτα ταξί από την Πανεπιστημίου λίγο πιο πάνω από το Metropolis – εκείνη την εποχή, η περιοχή νοτίως της Ομόνοιας, της Τεχνόπολης συμπεριλαμβανομένης, ήταν ανεξερεύνητος κόσμος. Σταματάω το ταξί, γιατί προφανώς φοβάμαι να πάω με τα πόδια, κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και τότε τον βλέπω να με κοιτάζει από την πίσω θέση:

ήταν ο Θανάσης Μήνας αυτοπροσώπως.

Είδωλο των indie της εποχής, ο Μήνας μας κρατούσε συντροφιά τα μεσημέρια στο ραδιόφωνο του Rock FM καθώς τότε μαθαίναμε μουσικές με τη βοήθεια των παραγωγών του ραδιοφώνου (και των μουσικοκριτικών του Ποπ+Ροκ). Εμφανώς τρακαρισμένος εγώ, άνετος ο Θανάσης στο ρόλο του ειδικού. «Ποιές μπάντες θα ήθελες να δεις φέτος αν μπορούσες να διαλέξεις» με ρωτάει, «εεε... ίσως τον Lanegan» ξεφουρνίζω εγώ αγχωμένος προσπαθώντας να μην ακουστώ άσχετος.

Πηγαίναμε και οι δύο στο λάιβ των Earthbound, γκρουπ που κρατάει το προσωπικό μου ρεκόρ στην κατηγορία «περισσότερα λάιβ για το ίδιο συγκρότημα»: 10 (ή 11).

 

 

 

Beth Orton

21/03/2003
Αφιέρωσα εκείνη τη νύχτα πρωτίστως στο Jameson, οπότε δε θυμάμαι πολλά. Δυστυχώς το έπινα ακόμα με cola - ήμουν μικρός ακόμη. Δε με πείραζε τότε βέβαια. Ομολογώ πως παραμέλησα τα καθήκοντα μου ως μουσικόφιλος εκείνο το βράδυ, ίσως να έπαιξε ρόλο το γεγονός πως είχα κερδίσει πρόσκληση για το λάιβ για το οποίο μάλλον δύσκολα θα πλήρωνα χρήματα. Έβγαλε ζεστασιά πάντως η συμπαθής Αγγλίδα και να ‘ναι και καλά κι ο Πάρις που τον πέτυχα στο λάιβ, όχι πως ήταν δύσκολο να συμβεί αυτό καθότι μόνιμoς θαμώνας των λάιβ της Αθήνας, και προσφέρθηκε να με πετάξει στο κέντρο, το κέντρο που ένοιωθα οικεία τέλος πάντων, καθότι μέσα από το αυτοκίνητο του, στο δρόμο της επιστροφής, η πλατεία Βάθης έμοιαζε ένας κόσμος απείρως πιο μακρινός από τo Norfolk, τόπος γέννησης της όμορφης Beth.

REM

Summer of 1999

ΙΙΙ

23/07/1999
Μόλις 10 μέρες μετά το Rockwave, οι REM παρέτειναν το όνειρο του καλοκαιριού του 1999. (Την επίσημη βιογραφία τους την αγόρασα μετά το λάιβ και τη διάβασα λίγο λίγο (20 σελίδες τη μέρα) ώστε να επιμηκυνθεί η περίοδος της απόλαυσης.) Στον Άγιο Κοσμά φθάσαμε στις 17:30 το απόγευμα – όταν άνοιξαν οι πόρτες μερικές δεκάδες άνθρωποι κάναμε σπριντ ώστε να πιάσουμε πρώτη θέση κάγκελο. Όπως κι έγινε, άσχετα αν εμένα προσωπικά, όταν πλέον βγήκαν στη σκηνή οι REM, με εκτόπισε για πολύ ώρα από την πρώτη θέση μια κοπέλα– μεγαλύτερη σε ηλικία και με περισσότερο τσαμπουκά. Επιπλέον, πολύ σύντομα αφότου οι REM παρουσιάστηκαν στην σκηνή λιποθύμησε ο Λαέρτης. Μεταφέρθηκε εσπευσμένως κοντά στις κερκίδες του γηπέδου στα πλάγια της σκηνής όπου και την άραξε για όσο θα τραγουδούσε ο Stipe - και εμείς μαζί του. Ένας άνθρωπος σημαντικός για εμένα εδώ που τα λέμε, ιδιαίτερα από εκείνο το αξέχαστο βράδυ και ύστερα – ήταν ο Stipe εκείνος ο οποίος με έβγαλε από τη δύσκολη θέση σε μία ευαίσθητη φάση της ζωής μου. Είχα ένα θέμα με το πως να απασχολώ τα χέρια μου όταν βρισκόμουν σε δημόσια θέα - όπως και η Μέρκελ άλλωστε η οποία έλυσε το πρόβλημα της με τη βοήθεια των παρετρεχάμενων της οι οποίοι την συμβούλεψαν να ενώνει τα δάχτυλα των χεριών της στο ύψος της κοιλιάς. Εγώ που δεν είχα κανέναν image maker στη διάθεση μου βρέθηκα στην ευχάριστη θέση να εμπνευστώ από τον frontman των REM – ο Michael Stipe στις φωτογραφίες συνήθως έπιανε με το δεξί του χέρι τον αριστερό του πήχυ, το κομμάτι δηλαδή που βρίσκεται μεταξύ αγκώνα και καρπού.

Κατηγορία λάιβ: από εκείνα τα οποία κινητοποιούν στοιχεία του ψυχισμού σου.

Rockwave Festival 1999 II

 Summer of 1999

ΙΙ

14/06/1999
Η πρώτη μέρα στον Άγιο Κοσμά ήταν φανταστρουμφική μιας και οι Placebo εκείνο το βράδυ ήταν ένα σούπερ post punk συγκρότημα ενώ οι Blur ήταν ο ορισμός του cool για τους διψασμένους για ποπ κουλτούρα Έλληνες αλτέρνατιβ που έδωσαν το παρόν σε εκείνο το φανταχτερό Rockwave. Ήμουν 18 χρονών και δύο μέρες σερί στον Άγιο Κοσμά μπορεί να μη μου γέννησαν την επιθυμία να μπω σε συγκρότημα, μου γέννησαν ωστόσο την επιθυμία γενικά και αόριστα. Το σχολείο είχε πια τελειώσει - η λαοσύναξη του Άγιου Κοσμά θα ήταν ο πλανήτης μου, τα κορίτσια που άραζαν στα γρασίδια θα με ερωτεύονταν, μια μέρα ίσως να με ερωτευόταν ακόμα και η Shirley Manson. Είχα κάνει το homework μου για το λάιβ των Garbage το δεύτερο βράδυ – είχα αγοράσει και τα δύο άλμπουμ τους ενώ το MTV δε μας χάλαγε χατήρι ποτέ και έτσι έπαιζε συνέχεια τα βίντεο κλιπ τους· δεν είχα προετοιμαστεί όμως για την Patti Smith της οποίας το λάιβ με έστειλε αδιάβαστο ή, για την ακρίβεια, με έπεισε πως υπήρχε πολύ παραπάνω ζουμί στην υπόθεση Νεοϋρκέζικο πανκ ροκ πέρα από τους Ramones. Το Keep on rocking’ in a free world ήταν ένα από τα highlights της βραδιάς, η Patti δεν είχε ασπρίσει ακόμα αν και υποθέτω πως κουβαλούσε τα ίδια χίπικα μυαλά το 1999 με αυτά που κουβαλά σήμερα ως νονά της πανκ-ποιήτρια της ροκ και λοιπούς ανιαρούς τίτλους τιμής, χίπιζε επικίνδυνα άλλωστε από τον καιρό που έγραψε το People Have the Power εν έτει 1987, ποιος ξέρει και από πόσο καιρό πριν. Όταν πια έφθασε η ώρα των Garbage εκείνο το αλησμόνητο βράδυ, γινόταν πραγματικός χαμός για μια θέση κοντά στη σκηνή – ομολογώ πάντως πως τα κομφετί που εκσφεδονίστηκαν στα κεφάλια μας με ξένισαν κάπως. Το πάθος μου για την Shirley πάντως το πλήρωσα ακριβά – 7 cd single, 2 albums και 1 mini disk των Garbage το μαρτυρούν ακόμη και σήμερα.

Rockwave Festival 1999

Summer of 1999

I

13/06/1999
Ήταν αναμφίβολα μια ευλογημένη σύμπτωση η χρονιά που τελείωνα το σχολείο να συμπέσει με ένα από τα καλύτερα ροκ φεστιβάλ που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα, φεστιβάλ το οποίο μάλιστα ήρθε πακέτο με το λάιβ των REM λίγες μέρες αργότερα στον ίδιο χώρο. Για να γίνω πιο ακριβής, εκείνο το καλοκαίρι ερωτεύτηκα την Shirley Manson και έβαλα τη Patti Smith σε πολύ ψηλό σημείο στο εικονοστάσι με τους ροκ ήρωες - το 2003 μάλιστα αγόρασα και μια βιογραφία της τελευταίας από την οποία ωστόσο διάβασα τις πρώτες 10 σελίδες πριν το βιβλίο καταχωνιαστεί στα πιο ανήλιαγα μέρη της βιβλιοθήκης μου έως ότου καταλήξει 11 χρόνια αργότερα στα χέρια της Κυριαλένας. Η επιρροή της Patti Smith πάνω μου έσβησε σιγά σιγά (σταμάτησα φερ ειπείν να θέλω να ακουστεί το Birdland στην κηδεία μου), όπως ξεθύμανε και ο πόθος μου για την κοκκινομάλλα Σκωτσέζα, όχι προτού αποχωριστώ, τρία χρόνια αργότερα από το λάιβ των Garbage στον Άγιο Κοσμά, 8.500δρχ. από την τσέπη μου ώστε να αγοράσω από ένα δισκοπωλείο στο Δουβλίνο το άλμπουμ του πρώτου της συγκροτήματος το οποίο δεν έβρισκα στην Ελλάδα – υπήρχε σοβαρός λόγος που δεν το έβρισκα: στην Ελλάδα εκείνη την εποχή πολύ περισσότεροι ποθούσαν την Δέσποινα Βανδή από ότι την Shirley Manson.

Public Enemy

06/06/2003
Είχα κερδίσει πρόσκληση για το λάιβ των Public Enemy οπότε αποφάσισα να πάω ακόμα και αν δεν έβρισκα παρέα. Δε βρήκα παρέα αλλά ήταν μεγάλος ο πειρασμός να ακούσω ζωντανά το Fight the Power, τραγούδι που άκουσα για πρώτη φορά στην ταινία Do the Right Thing του Spike Lee, κινηματογραφική ταινία που έμπαινε χαλαρά στο Top-10 μου καθόλη τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων (τώρα μπαίνει στο Top-100). Πήγα στο λάιβ των θρύλων της χιπ χοπ ακόμα κι αν το συγκεκριμένο είδος μουσικής μου ήταν απολύτως ξένο. Βαρέθηκα στο λάιβ να πω την αλήθεια, με έπιασαν και μοναξιές καλοκαιριάτικο και το πιο αστείο είναι πως σήμερα δε θυμάμαι καν αν άκουσα το Fight the Power καθότι έφυγα νωρίτερα μπας και προλάβω κάποιο λεωφορείο – είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως εκείνο τον Ιούνιο είχα μικρότερη διάθεση να πολεμήσω την εξουσία απ’ ό,τι δίψα για piña colada.

Dot Allison

12/05/2000
Ήταν ένα πολύ περίεργο λάιβ καθότι προηγήθηκε επίδειξη μόδας. ΝΑΙ. ΣΤΟ ΡΟΔΟΝ. Ομολογώ πως δεν τα θυμάμαι τα κορίτσια αλλά κάποιες απ’ αυτές λογικά θα ήταν καλλονές καθότι εκείνο που θυμάμαι καθαρά, πέρα από μια πρώτη αμηχανία, και μια δεύτερη βαρεμάρα, ήταν πως τα μοντέλα, τα πρώτα που έβλεπα από κοντά στη ζωή μου, με εκτροχίασαν κάπως συναισθηματικά. Εκεί που είχα έρθω να ταξιδέψω νοητικά με τις αιθέριες μελωδίες ενός γλυκού κοριτσιού (ξανθιά με λευκό δέρμα) με ένα indy hitάκι στη βαλίτσα της έμεινα να μετεωρίζομαι μεταξύ σεξουαλικού ξανάμματος, ενός αισθήματος προδοσίας καθώς σε μία από τις πρώτες μου επισκέψεις στο ναό της ροκ στην Αθήνα είχαν επιχειρήσει κατάληψη μια χούφτα fashionistas, και έντονης βαρεμάρας καθότι το λάιβ αργούσε και εγώ είχα σκάσει μόνος στο ιβέντ. Με τα πολλά, η Dot Allison έπιασε την κιθάρα της και εγώ τη χάζεψα για κανά πενηντάλεπτο από το πάνω διάζωμα φυσικά, εκεί που τη βγάζουν οι πρωτάρηδες.

New Order

03/06/2006
Μιλάμε για λάιβ των 60 ευρώ, ποσό το οποίο εκείνο το καλοκαίρι θα πλήρωνα μόνο για να δω λάιβ τους Beatles. Στο μακρυύ δρόμο προς το Ελληνικό, ήταν από τις πρώτες φορές στη ζωή μου άλλωστε που έπαιρνα το τραμ από το Σύνταγμα, αφηγούμαι στον Οδυσσέα την ιστορία με τον πρώην σταρ των βιντεοταινιών των ‘80ς ο οποίος πλέον εργάζεται για το μεροκάματο στο ίδιο μαγαζί με εμένα – «800 και πλέον γυναίκες ήταν αυτές...» συμπλήρωσα αναφερόμενος στον αριθμό των γυναικών με τις οποίες ισχυριζόταν ότι είχε κάνει έρωτα. Κάποιες ώρες μετά, ένα καλό φιλαράκι του Οδυσσέα θα με συναντήσει έξω από το χώρο ώστε να με προμηθεύσει με το απαραίτητο «βραχιολάκι-μέσα ήμουν». Το λάιβ των New Order ήταν αρκετά καλό, ιδιαίτερο γκρουπ για εμένα διότι πάντοτε με γοήτευε το γεγονός πως τα μέλη του δεν λύγισαν υπό το βάρος των Joy Division, χώρια που τα 60 ευρώ παρέμειναν στην τσέπη μου.

Ωστόσο, ήταν βαρύς ο φόρος της έκστασης που επέβαλλε στο σώμα μου ο συνδυασμός λάιβ-πρωτοκλασάτη ποπ-Ελληνικό καλοκαίρι. Αφού έκανα τράκα καμιά δεκαριά τσιγάρα εκείνη τη νύχτα, το επόμενο πρωί αγόρασα το πρώτο μου πακέτο τσιγάρα έπειτα από εννέα μήνες άκαπνος.

Διάφανα Κρίνα

26/06/1999
Στο λάιβ στο Θέατρο Βράχων με έσειρε ένας συμμαθητής από το φροντιστήριο με τον οποίο γνωριστήκαμε ένα απόγευμα που ενώ εγώ κατέβαινα τις σκάλες εκείνος τραγουδούσε, δήθεν αδιάφορα, το Somebody put something in my drink των Ramones – φορούσα Ramones T-shirt εκείνη τη μέρα. Πέρασε ο καιρός, δώσαμε τις πανελλήνιες μας, είχε μπει πια για τα καλά το καλοκαίρι, όταν έριξε την ιδέα:

«θα πάω να δω λάιβ τα Διάφανα Κρίνα, ψήνεσαι;»

Εγώ πολλά πολλά με τη μουσική τους δεν είχα, παρότι μάλιστα είχα λιώσει κάτι αντεγραμμένες κασέτες ήχου με Ελληνικό ροκ στις αρχές του Λυκείου.Το μόνο τραγούδι που γνώριζα από τα Διάφανα Κρίνα ήταν το Μέρες Αργίας και δε με πολυενδιέφερε να μάθω περισσότερα τραγούδια κιόλας. Ο συμμαθητής μου ήταν φουλ Καζουλικός-εντεχνοφιλικός-Ελληνικό ροκ και τα μυαλά στα κάγκελα. Όσο για εμένα, σε κάτι λιγότερο από ένα μήνα θα έβαζα με τυμπανοκρουσίες τους REM στη ζωή μου οι οποίοι, μεταξύ μας, είναι κάτι αντίστοιχο για τους Αμερικανούς – έντεχνο αλτέρνατιβ ροκ καταστάσεις δηλαδή, αν και εγώ δεν είχα ψυλλιαστεί ακόμα τίποτα.

Στο λάιβ παρέμεινα μετέωρος έως ότου, λίγο πριν το τέλος, με ταρακουνήσει λιγάκι το χιτάκι τους, εννοώντας δηλαδή ότι κινήθηκα λίγα μέτρα προς την σκηνή έπειτα από δύο ώρες πλήρους ακινησίας. Ήμουν χαρούμενος που είχα δώσει το παρών φυσικά – εκείνο το καλοκαίρι, αλλά και το επόμενο, και το επόμενο, θα πήγαινα σε όσο πιο πολλά λάιβ μπορούσα.

 

 

 

The Raveonettes

01/04/2005

the revenge of the blond II

Εντάξει, έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε οπότε μπορώ πλέον να παραδεχτώ στον εαυτό μου πως το εθιστικό χιτάκι Love in a Trashcan των Raveonettes ήταν μονάχα η αφορμή ώστε να αγοράσω εισιτήριο για το λάιβ των Σουηδών. Ο κύριος λόγος, γνωρίζω τώρα, ήταν το κόνσεπτ «ξανθιά Σουηδέζα» το οποίο μπορεί να μην είχε επισήμως παρεισφρύσει στο φαντασιακό μου, έπειτα από ηρωϊκή αντίστασης από πλευράς μου, αγώνα ενάντια στον ολοκληρωτισμό του ξανθού χρώματος της κεφαλής μιας γυναίκας, μάχη με ιδεολογικό πρόσημο καθότι οι ξανθιές συμβόλιζαν τότε για εμένα την εξουσία,

υποσυνείδητα όμως είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση.

Blondie

05/12/2003
the revenge of the blond I

Πρώτα κόλλησα με την Patti Smith (έπειτα από το λάιβ της στον Άγιο Κοσμά το 1999). Μετά ήταν η ώρα της Chrissie Hynde η οποία ήταν σέξυ μεν, αουτσάιντερ δε, όσον αφορά τα ροκ κορίτσια που βρέθηκαν στο επίκεντρο της σκηνής της Νέας Υόρκης στα ‘70ς. Είχα συνειδητά παραμερίσει τη Debbie Harry καθότι ξανθιά, mainstream – η Debbie ήταν μάλλον η προφανής επιλογή που αποφάσισα, τότε, να μην κάνω.

Στο Ρόδον, το Δεκέμβρη του 2003, η Debbie ήταν 58 χρονών και είχε νταρντανοποιηθεί. Ήταν από τις γυναίκες που μεγαλώνοντας διπλασιάζουν τον όγκο του κορμιού τους – «που χάθηκε εκείνο το μικρόσωμο σέξυ κορίτσι ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι δίπλα στον Joey Ramone στα πέριξ του CBGB’s» σκέφτηκα με μια κάποια στεναχώρια. Η Debbie είχε προλάβει δηλαδή να ανέβει στο θρόνο κι ας είχε καβατζάρει κοτζάμ Mapplethorpe η Patti Smith.

Ωραίο το λάιβ, επαγγελματικό, συνεπές – έλειπαν όμως τα νιάτα.

Nick Cave

12/04/2004
Μεταξύ μας, δεν ήμουν σε τρελή όρεξη για λάιβ εκείνη τη σεζόν. Η μπάλα της σπιτογατοκεφιάς πήρε, δυστυχώς, και τον Nick Cave. Ένας καλλιτέχνης για τον οποίο άλλωστε τρέφει ρισπέκτ - έστω και κάπως ασαφές ενίοτε - μεγάλο ποσοστό ανθρώπων οι οποίοι έκαναν το coming of age τους με ποπ και ροκ τραγούδια και ιστορίες. Σάββατο απόγευμα ξαπλωμένος στον καναπέ, λιγάκι βαριεστημένος, αποφασίζω να αναβάλλω για λίγο, ένα ημίχρονο ποδοσφαιρικού αγώνα λίγο, την αναχώρηση μου για το Ελληνικό ώστε να παρακολουθήσω το Ολυμπιακός – Παναθηναικός - το οποίο, για την ιστορία, έληξε 1-0 με γκολ-φάουλ του Ριβάλντο. Ποιός να το φανταζόταν ότι ο ταξιτζής θα μας παρατούσε στη μέση του πουθενά, θα χρειαζόταν να περπατήσουμε αρκετή ώρα ώστε να βρούμε άλλο ταξί το οποίο θα μας αποβίβαζε πλέον κοντά στο κλειστό γυμναστήριο του Ελληνικού με αποτέλεσμα να εισέλθουμε στο γήπεδο αφότου ο Cave είχε ήδη τραγουδήσει τα πρώτα 8 από τα 19 σύνολο τραγούδια εκείνης της βραδιάς;

Όπως και να ‘χει,με απόσταση 13 χρόνων πλέον, μου αρκεί που έδωσα το παρόν έστω και για μια ντουζίνα τραγούδια και πήρα μια γεύση από το μουσικό κόσμο του Cave – ούτως ή άλλως, ομολογώ πως δε ξετρελάθηκα με το τελευταίο άλμπουμ του χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε μπαίνω σε πειρασμό να πάω στο λάιβ του το Νοέμβριο.

Κατηγορία λάιβ: μια μέρα θα πάρω το αίμα μου πίσω.

 

 

 

Belle And Sebastian

13/09/2002
Εκείνη την περίοδο είχα στην κατοχή μου δύο λεπτές δερμάτινες (second hand) γραβάτες -μία μαύρη και μία ροζ. Φόρεσα σίγουρα τη μία από τις δύο εκείνη την όμορφη βραδιά στο Κέντρο Ιππασίας ή κάτι τέτοιο καθότι είχε αλλάξει τελευταία στιγμή ο χώρος του λάιβ. Βρέθηκαν πάντως μπόλικα παιδιά με λεπτές δερμάτινες γραβάτες στο λάιβ, παιδιά ενθουσιώδη με την ποπ που τότε σήμαινε κάτι πολύ συγκεκριμένο για εμένα, πιθανόν όχι πολλά περισσότερα από τους Belle & Sebastian και τα συναφή indie pop συγκροτήματα.

Κατηγορία λάιβ: αγαπησιάρικο.

Eject Festival 2007

16/06/2007
Φτάσαμε στο χώρο αποφασισμένοι να πληρώσουμε κανονικά το εισιτήριο μας (έπειτα από πολύ σκέψη καθότι πανάκριβο) ώστε να δούμε 3 γκρουπ τα οποία, το καθένα στο είδος του, είχαν γράψει το δικός του συναρπαστικό κεφάλαιο, ή υπό-κεφάλαιο, στη μουσική. Στην είσοδο του συναυλιακού χώρου όμως είχαν αρχίσει τα πρώτα κλαπατσίμπαλα. Εκείνη τη φορά δεν έγινε το κλασικό ντου, απλά κάτι έξαλλοι τύποι πλάκωσαν στο ξύλο και στις πέτρες τους σεκιουριτάδες. Στην αναμπουμπούλα ο διψασμένος για λάιβ χαίρεται, καταφέραμε λοιπόν να μπούμε τσάμπα και να ακούσουμε τον ύμνο των Madness – στην ουσία μόνος μου χάρηκα γιατί οι άλλοι της παρέας είχαν έρθει για τους Beastie Boys. Ωραία τα Boys, δεν αντιλέγω, αλλά δεν ποτέ δεν άκουγα χιπ χοπ. Οπότε ανέμενα τους Underworld με τους οποίους είχα προγραμματίσει να τα δώσω όλα. Φευ. Ακολούθησε γενικευμένο πλιάτσικο όπως δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου σε λάιβ, παρά τα κατά τόπους επεισόδια, ντου και λοιπά. Αποφάσισα να μην πιω ούτε μια γουλιά κόκα κόλα - κι ας άδειασαν μεμιάς όλα τα ψυγεία από το περιεχόμενο τους - ως ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί άλλωστε δε μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ακούσω λάιβ το born slippy. Έξω, καιγόντουσαν τρία τέσσερα αυτοκίνητα.

Εκ των υστέρων, μου φαίνεται παράδοξο πως αυτό το σύντομο βράδυ αναρχίας ξέσπασε στο χώρο που στεγαζόταν κάποτε η Αμερικάνικη Βάση Ελληνικού.

 

 

 

U2

29/07/2001
Καλά, έπρεπε στ’ αλήθεια να στηθούμε έξω από το αρχαιοελληνικού στυλ αμφιθέατρο Waldbühne του Βερολίνου εννιά ώρες νωρίτερα από την προγραμματισμένη έναρξη του λάιβ; Όχι βέβαια, αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό σε ορκισμένους φαν των U2! Εκείνο τον καιρό βλέπετε, αν ήθελες να είσαι στο pitch, όπως αρμόζει σε κάθε φαν που σέβεται τον εαυτό του, δεν έπρεπε να σκάσεις περισσότερα φράγκα αλλά να στάξεις ιδρώτα (και να χαραμίσεις μία μέρα απ' το ταξίδι σου στο Βερολίνο). Δώδεκα το μεσημέρι είμασταν απ’ έξω μαζεμένοι περίπου 50-60 άνθρωποι. Στις 14:00 έριξε χαλάζι για περίπου είκοσι λεπτά. Έπειτα ψιλόβροχο. Ευτυχώς έπαιξε ένα μεγάλο πλαστικό κάλυμμα πάνω από τα κεφάλια μας το οποίο βέβαια έπρεπε να κρατάμε με υψωμένα τα χέρια μιας – κάθε παραστράτημα και ένα κρύο ντους. Γύρω στις 15:00 φάγαμε μπισκότα και μπάρες δημητριακών. Στο αμφιθέατρο μπήκαμε κατά τις 17:30, φάγαμε σάντουιτς. Όταν πια ξεκίνησε το λάιβ ήμουν ήδη σχετικά κουρασμένος, χώρια που στο pitch, προς μεγάλη μου απογοήτευση, ο κόσμος ήταν υπερβολικά αραιός. Οι Γερμανοί διοργανωτές νόμιζαν πως μας αντάμειψαν για την υπομονή μας με άνεση κίνησης στο χώρο – εγώ πάλι ονειρευόμουν ιδρώτα, ελαφρύ στριμωξίδι, τρίψιμο σωμάτων με διαθέσιμους αγνώστους, τέτοια όμορφα πράγματα. Η φωνή του Bono είχε ήδη χαλάσει, η αφιέρωση του όμως στον προσφάτως αποθανόντα Joey Ramone μας ανατρίχιασε.

Overall, it was a beautiful day.

 

 

 

 

The Last Drive

11/05/2007
Ήταν το μακρινό 1995 όταν το μουσικό περιοδικό Ποπ+Ροκ κυκλοφόρησε με δώρο ένα cd - ήταν το Underworld Shakedown των Last Drive. Το άλμπουμ παρέμεινε μετέωρο στη cdοθήκη μου για κάμποσο καιρό έως ότου να ωριμάσουν οι συνθήκες, μαζί με τα αυτιά μου δηλαδή. Όταν πια ο δίσκος των Ελλήνων γκαραζάδων μπήκε στο cd player του Hi-Fi βγήκε από εκεί σακατεμένος από τις συνεχείς ακροάσεις. Οι Last Drive με πέταξαν έξω από την υπόθεση ελληνόφωνο ροκ των‘90ς, αποτίναξαν από πάνω μου όλο τον Σιδηροπουλισμό – θα τους είμαι αιωνίως ευγνώμων γι’ αυτό. Όπως καταλαβαίνετε, στο reunion του Μάη του 2007 δεν υπήρχε περίπτωση να λείψω. Πράγματι, τα περάσαμε καταπληκτικά εκείνο το βράδυ στο Gagarin – το ίδιο υπέροχο μου φάνηκε που άκουσα τον Alex K να τραγουδάει με μια κιθάρα, παρέα με φίλους, το Which Side Are You On εννέα χρόνια μετά.

Με άλλα λόγια, οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο αλλά μόνο όταν δεν συντρίβονται από τους νέους έρωτες οι οποίοι, ως γνωστόν, ποτέ δε σε ρωτούν προτού κυριεύσουν τις σκέψεις σου στη βάρδια.

Τα Ξύλινα Σπαθιά

Καλοκαίρι του 1998

Στην πρώτη συναυλία της ζωής μου τα Ξύλινα Σπαθιά τα έδωσαν όλα, εγώ με τη σειρά μου εκστασιάστηκα, το θέατρο Βράχων γέμισε, ο κόσμος τραγούδησε τη Φωτιά στο Λιμάνι ενώ κάποιοι άναψαν καπονογόνα. Για την ιστορία, εγώ είχα ήδη συνταχθεί με τα Σπαθιά στο δίλημμα Σπαθιά vs Τρύπες, (κι ας είχε ήδη κυκλοφορήσει το ‘Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι’ οπότε είχαμε προλάβει να ακούσουμε το Χάρτινο Τσίρκο με τον ήχο στο τέρμα στο cd player ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου και να κάνουμε head banging όλοι μαζί με αποτέλεσμα να αρχίσει να κουνιέται ολόκληρο το αυτοκίνητο ενόσω ο οδηγός, ενήλικος εκείνος, ψώνιζε τα απαραίτητα στον Τερκενλή κάπου στη Θεσσαλονίκη), απόφαση που μετάνοιωσα βέβαια λίγα χρόνια αργότερα.

Ήταν μια συναρπαστική βραδιά στο Βύρωνα η οποία έληξε με αναμνηστικό ένα καρούμπαλο στο πίσω μέρος της κεφαλής το οποίο προήλθε από μια πισώπλατη μπουνιά στη μέση του δρόμου. Κάτω στο έδαφος πλέον, έπρεπε να απαντήσω σε ερωτήσεις του τύπου «που μένεις ρε μαλάκα;», «πες ρε μαλακισμένο, θα ξανάρθεις στον Βύρωνα;» εν μέσω κλωτσιών στο στομάχι και με ένα αθλητικό παπούτσι, Adidas εν ενθυμούμαι καλά, να πιέζει τη μούρη μου στο έδαφος. Οφείλω να ομολογήσω ωστόσο, πως εκείνος που με κλωτσούσε δεν έβαζε και πάρα πολύ δύναμη στο πόδι ενώ και ο κάφρος που μου ζούλαγε τη μάπα δεν το έκανε με τρομερή ενέργεια. Αποχωρήσαμε με 2.000 δραχμές λιγότερες και την υπόσχεση πως δεν θα ξαναπατήσουμε το πόδι μας στη γειτονιά τους.

Τίποτα το περίεργο, εδώ που τα λέμε, στη γειτονιά που μεγάλωσα στα 90s ακούγαμε συχνά μυθικές ιστορίες για τη βίαιη αντιπαλότητα μεταξύ Βύρωνα και Καισαριανής. Ήμουν μια παράπλευρη απώλεια.

Joe Strummer & The Mescaleros

30/11/2001
Το 2001, στο γήπεδο του Σπόρτινγκ, εκεί που κάποτε αλώνιζε («φόρτωνε τα αντίπαλα καλάθια» όπως το έλεγαν τότε) ο Μίτσελ Oυίγκινς, είδα λάιβ τον Joe Strummer και την καινούργια μπάντα του. Ήταν σίγουρα ένα από τα καλύτερα λάιβ της ζωής μου. Μυθικό θα το χαρακτήριζα. Εν τω μεταξύ, ο Joey Ramone είχε πεθάνει έξι μήνες πριν το λάιβ, ο Joe θα εγκατέλειπε πρόωρα κι αυτός τον κόσμο περίπου ένα χρόνο αργότερα. Ο Strummer, στο χώρο όπου τροφοδοτούσε το ροκ φαντασιακό μας καθότι εκεί κάποτε σε καιρούς συναυλιακής ανομβρίας είχαν εμφανιστεί συγκροτήματα όπως οι Police, Bauhaus, Birthday Party, the Fall, New Order και άλλοι, έπαιξε τραγούδια των Clash, των Specials ενώ έκλεισε το λάιβ με το Blitzkrieg Bop – θέλω να πω, έδειξε ειλικρινή κατανόηση στους διψασμένους για αυθεντικό πανκ ροκ Έλληνες νεανίες και αιωνίως νεανίες.

Στο γυρισμό, η λεωφόρος Πατησίων έμοιαζε στα μάτια μου σαν ένας τεράστιος αυτοκινητόδρομος μιας άγνωστης υπέροχης πόλης την οποία δεν είχα προλάβει να γνωρίσω ακόμη και η οποία μου ούρλιαζε πως θέλει να την κατακτήσω.

Doves

07/10/2000
Πήγα με μεγάλες προσδοκίες στο λάιβ των Doves στο Ρόδον καθότι ο δίσκος τους μου άρεσε πάρα πολύ – σκοτεινός, ποπ, industrial, συναισθηματικός όσο πρέπει. Οι Doves έδειχναν από την αρχή ότι δε θα κάνουν κάποια μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα – το κοινό προτίμησε άλλες μπάντες εκείνη την περίοδο ώστε να λάβει την απαραίτητη - για τους φαν του αλτέρνατιβ - δόση Βορειοευρωπαϊκής μελαγχολίας. Οι Doves έπαιξαν μόνο 45-50 λεπτά τελικά και άλλο τόσο έπαιξαν και οι Closer σε ένα λάιβ που έμοιαζε περισσότερο με promotion για τους Closer, τη μεγάλη ελπίδα του εναλλακτικού ροκ στην Ελλάδα, λίγο πριν η ελπίδα όντως καταφθάσει αλλά μέσω Πάτρας.

Εξακολουθώ να συγκινούμαι από το πρώτο άλμπουμ των Βρετανών, ίσως βέβαια για το γεγονός πως εξακολουθώ να τους αναζητώ, ομολογώ όχι συχνά, να ευθύνεται η ομορφότερη γυναίκα που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου με την οποία συμπέσαμε στη φοιτητική εστία για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Καταγόταν από τη Ρωσία, την Αγία Πετρούπολη συγκεκριμένα, ήταν μέλος της Δυτικόφιλης Ρωσικής ελίτ. Ήταν μια γυναίκα με δόσεις μεγαλομανίας. Εκείνο το πρωινό είχα βάλει το δίσκο των Doves να παίζει, η πόρτα του δωματίου μου ήταν ανοιχτή οπότε αν υπολογίσεις το γεγονός πως ήμουν ο μοναδικός στον όροφο με κανονικά ηχεία συνδεδεμένα στο λάπτοπ ήταν πανεύκολο για τα riffs των Doves να κυριαρχήσουν στο χώρο. Εμφανίστηκε ξεφνικά φορώντας το μπουρνούζι της έπειτα από το πρωινό ντους. Μπήκε στο δωμάτιο μου, έσκυψε μπροστά στο πρόσωπο μου, με ρώτησε το όνομα του συγκροτήματος. Το μπουρνούζι ήταν μπλε ηλεκτρίκ με ντεκολτέ – όχι ιδιαίτερα βαθύ, ωστόσο ντεκολτέ. Με ρώτησε με ύφος δασκάλας που απευθύνεται στο ήσυχο παιδί της τάξης – γνώριζα πως η σχέση της με τη μουσική ήταν επιφανειακή.

 

 

 

Leonard Cohen

22/09/2012
Ανυπομονούσα να δω λάιβ τον Leonard Cohen – δεν το λες και λίγο που ενώ πλησίαζε τα ογδόντα η φωνή του ήταν σούπερ, είναι γνωστό άλλωστε πως ο Dylan δεν τραγουδάει στις συναυλίες του εδώ και κάμποσα χρόνια, ο Bono ήδη από το 2001 δεν το ‘χε και ας μη μιλήσουμε καλύτερα για τον Ozzy. Το λάιβ έλαβε χώρα μπροστά από το παλάτι του Λαού made in Τσαουσέσκου όπου βρίσκεται μια μεγάλη άπλα. Ολόκληρος ο χώρος μπροστά από την σκηνή είχε καταληφθεί από καρέκλες – οι όρθιοι θα στέκονταν πίσω από ένα κιγκλίδωμα αρκετά, έως πολύ εδώ που τα λέμε, μακριά από τη σκηνή. Οι ντόπιοι το είχαν μυριστεί το κόλπο – εξού και το sold out στο χώρο των καθήμενων. Όσο για την πίστα των ορθίων, πρέπει να είμασταν όλοι κι όλοι καμιά εκατοστή νοματαίοι σε ένα χώρο που χωρούσε χιλιάδες. Ο καλός Θεός των τροβαδούρων όμως έκανε την εμφάνιση του περίπου στα μισά του λάιβ όταν ένας κύριος μας έδωσε στο χέρι τα εισιτήρια εκείνου και της παρέας του – είμασταν πλέον μέσα, βρήκαμε αμέσως καρεκλάκι, η μπύρα στο κλασικό διαφανές φεστιβαλικό πλαστικό ποτηράκι κόστιζε γύρω στο 1,5 ευρώ και ξάφνου ο Leonard ξεκίνησε να ονειρεύεται επί σκηνής πως πρώτα καταλάμβάνει το Μανχάταν κι έπειτα το Βερολίνο.

Περιττό να πω πως τ’ ονειρεύτηκα και εγώ μαζί του.

 

 

 

The Cranberries

01/06/2000
Αν έχεις μεγαλώσει με MTV στη δεκαετία του ’90, είσαι 19 χρονών, είναι το 2000, και οι Cranberries έρχονται στην Αθήνα για συναυλία, κομματάκι δύσκολο να τους αγνοήσεις. Λάιβ που ξεκίνησε πριν ακόμα πέσει ο ήλιος και έλαβε χώρα ανάμεσα σε αποθήκες και παρατημένα σκουριασμένα μηχανήματα κάπου στα βάθη του λιμανιού του Πειραιά με ακριβό εισιτήριο και το ρεύμα να πέφτει λίγο πριν το τέλος. Όμορφες στιγμές που σε τόσο νεαρή ηλικία φαντάζουν λεπτομέρειες όταν η κοπέλα που ούρλιαζε Zombie Zombie στα μέσα των ‘90ς βρίσκεται πάνω στην σκηνή, τραγούδι το οποίο βέβαια ήταν πολύ κατώτερο των Linger και Dreams. Η Dolores ήταν από πάντοτε γλυκιά κοπέλα και έτσι θέλω να τη θυμάμαι μιας και δεν έχω καμία ιδέα τι απόγινε στη ζωή της και ούτε τη διεστραμμένη περιέργεια να τη γκουγκλάρω σώνει και καλά. Let it rest. Ούτως ή άλλως, retrospectively, μπορώ να πω με σιγουριά πως από εκείνη τη βραδιά η κοπέλα που είχε μεγαλύτερη επίδραση στη μετέπειτα ζωή μου ήταν η 18χρονη από τη Σερβία που βρέθηκε στην παρέα μας η οποία δύο μόλις χρόνια προηγουμένως την έβγαζε σε καταφύγια όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε την πόλη της - τη δεδομένη χρονική στιγμή, αν και ένα χρόνο νεαρότερη από την αφεντιά μου, μου έριχνε στην πραγματικότητα περί τα 100 χρόνια στην κλίμακα ωριμότητας.