Θανασης Παπακωνσταντίνου

28/06/2004
Το όνομα του Θανάση Παπακωνσταντίνου το άκουσα για πρώτη φορά το χειμώνα του 2004 όταν ο Ιάκωβος μου έβαλε να ακούσω το Βραχνό Προφήτη σε μία αντιγραμμένη κασέτα όπου άλλωστε δεν είχε χωρέσει ολόκληρο το άλμπουμ. Έπαθα την πλάκα μου, είχε φθάσει πια η ώρα να ταυτιστώ με κάτι ντόπιο όσον αφορά τη μουσική - με την εξαίρεση της εφηβείας όταν το ελληνικό ροκ είχε έναν κάποιο ρόλο στη μουσική μου εκπαίδευση. Ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Μπάμπης Παπαδόπουλος λειτούργησαν ως συνδετικοί κρίκοι αλλά με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου η υπόθεση ήταν πιο πολύπλοκη – οι Τρύπες έπαιζαν ροκ, ο Βραχνός Προφήτης ήταν πάντρεμα παράδοσης και νεωτερικότητας, περνούσε σε άλλη πίστα. Όταν έφθασε πλέον το καλοκαίρι του 2004, ο Ιάκωβος δεν ήταν πια πολύ ζεστός για τη συναυλία του Θανάση καθώς νοσταλγούσε την εποχή που τα λάιβ του ήταν λιγότερο ροκ και περισσότερο ακουστικά, λάιβ τα οποία, όπως διαπίστωσα και ο ίδιος στο Θέατρο Βράχων, περιελάμβαναν πλέον καπνογόνα σε εφηβικά χέρια και σολντ άουτ με χιλιάδες εισιτήρια. Ο Θανάσης ήταν τότε εμφανώς πιο τρακαρισμένος στη σκηνή και με λιγότερη αυτοπεποίθηση στο ρόλο του ερμηνευτή –τίποτα πάντως δε με εμπόδισε να συνδεθώ με εκείνον και τη μπάντα του εκείνο το ζεστό καλοκαιρινό βράδυ. Από τότε κτίστηκε μεταξύ μας μια σχέση με τα ups and downs της και τα in and out της, αλλά πάντως σχέση πολύτιμη.