10/09/2000
Διαβάζω ένα αστυνομικό του Charles Bukowski ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Είναι Κυριακή απόγευμα και βαριέμαι. Η απόφαση να κατέβω μόνος μου στο Γκάζι ώστε να δω λάιβ τους Earthbound ήταν αυθόρμητη. Α5 και έπειτα ταξί από την Πανεπιστημίου λίγο πιο πάνω από το Metropolis – εκείνη την εποχή, η περιοχή νοτίως της Ομόνοιας, της Τεχνόπολης συμπεριλαμβανομένης, ήταν ανεξερεύνητος κόσμος. Σταματάω το ταξί, γιατί προφανώς φοβάμαι να πάω με τα πόδια, κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και τότε τον βλέπω να με κοιτάζει από την πίσω θέση:
ήταν ο Θανάσης Μήνας αυτοπροσώπως.
Είδωλο των indie της εποχής, ο Μήνας μας κρατούσε συντροφιά τα μεσημέρια στο ραδιόφωνο του Rock FM καθώς τότε μαθαίναμε μουσικές με τη βοήθεια των παραγωγών του ραδιοφώνου (και των μουσικοκριτικών του Ποπ+Ροκ). Εμφανώς τρακαρισμένος εγώ, άνετος ο Θανάσης στο ρόλο του ειδικού. «Ποιές μπάντες θα ήθελες να δεις φέτος αν μπορούσες να διαλέξεις» με ρωτάει, «εεε... ίσως τον Lanegan» ξεφουρνίζω εγώ αγχωμένος προσπαθώντας να μην ακουστώ άσχετος.
Πηγαίναμε και οι δύο στο λάιβ των Earthbound, γκρουπ που κρατάει το προσωπικό μου ρεκόρ στην κατηγορία «περισσότερα λάιβ για το ίδιο συγκρότημα»: 10 (ή 11).
Διαβάζω ένα αστυνομικό του Charles Bukowski ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Είναι Κυριακή απόγευμα και βαριέμαι. Η απόφαση να κατέβω μόνος μου στο Γκάζι ώστε να δω λάιβ τους Earthbound ήταν αυθόρμητη. Α5 και έπειτα ταξί από την Πανεπιστημίου λίγο πιο πάνω από το Metropolis – εκείνη την εποχή, η περιοχή νοτίως της Ομόνοιας, της Τεχνόπολης συμπεριλαμβανομένης, ήταν ανεξερεύνητος κόσμος. Σταματάω το ταξί, γιατί προφανώς φοβάμαι να πάω με τα πόδια, κάθομαι στη θέση του συνοδηγού και τότε τον βλέπω να με κοιτάζει από την πίσω θέση:
ήταν ο Θανάσης Μήνας αυτοπροσώπως.
Είδωλο των indie της εποχής, ο Μήνας μας κρατούσε συντροφιά τα μεσημέρια στο ραδιόφωνο του Rock FM καθώς τότε μαθαίναμε μουσικές με τη βοήθεια των παραγωγών του ραδιοφώνου (και των μουσικοκριτικών του Ποπ+Ροκ). Εμφανώς τρακαρισμένος εγώ, άνετος ο Θανάσης στο ρόλο του ειδικού. «Ποιές μπάντες θα ήθελες να δεις φέτος αν μπορούσες να διαλέξεις» με ρωτάει, «εεε... ίσως τον Lanegan» ξεφουρνίζω εγώ αγχωμένος προσπαθώντας να μην ακουστώ άσχετος.
Πηγαίναμε και οι δύο στο λάιβ των Earthbound, γκρουπ που κρατάει το προσωπικό μου ρεκόρ στην κατηγορία «περισσότερα λάιβ για το ίδιο συγκρότημα»: 10 (ή 11).
No comments:
Post a Comment