12-13/06/2000
Δύο από εμάς έφθασαν στο χώρο χωρίς εισιτήριο – εν τέλει πληρώσαμε το μισό χρηματικό αντίτιμο σε έναν σεκιουριτά ο οποίος μας έμπασε στο αχανές πάρκο από την πίσω πόρτα. Έπαιξαν κάτι ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής στο φεστιβάλ κιόλας, ακυρώσεις τις οποίες ποτέ δεν εξέλαβα σαν ατυχήματα, πιο πολύ δυστυχήματα τις θεωρούσα, το δυστύχημα βέβαια ήταν όλο δικό μας, των θεατών, όχι των διοργανωτών. O ενθουσιασμός που θα βλέπαμε τους Oasis ένα χρόνο μετά τους Blur ήταν αρκετός, μετριάστηκε ωστόσο όταν έγινε γνωστή η απουσία του ενός εκ των δύο αδελφών, του Noel Gallagher. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Liam σκυλοβαριόταν. Ο Moby εντάξει, cool.
Τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ είδα για πρώτη και τελευταία φορά τις Τρύπες. Ήμουν πανευτυχής που τους έβλεπα λάιβ ακόμα κι αν δεν ήταν σε ένα μέρος όπως το Αν Club. Όσο για τους Supergrass, κατάφεραν μέσα σε 40 λεπτά να κάνουν τις Τρύπες να μοιάζουν πως ανήκουν στο επίπεδο των Pink Floyd και βάλε.
No comments:
Post a Comment